ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 590

หรงเยี่ยกล่าวว่า "หากพระชายาเอ่ยถามเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ยิ่งบอกได้เลยว่าลูก ๆ ที่อยู่กับข้าทั้งสองนั้น ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล"

แม่นมซั่งตกใจ นางมองดูหรงจิ่งหลินในอ้อมแขนของหรงเยี่ย จากนั้นมองไปที่สนามหญ้า และพบว่าไม่มีแม้แต่เงาของไป๋ชงเซิงอยู่ที่นั่น

ขณะที่นางกำลังจะถามเกี่ยวกับที่อยู่ของไป๋ชงเซิง หรงเยี่ยได้เหลือบมองไปที่ห้องตรงข้าม แล้วกระซิบว่า "ข้าจะอธิบายเมื่อข้ากลับมา"

หลังจากพูดอย่างนั้น หรงเยี่ยจึงรีบออกจากหอเป่าซิน โดยมีหรงจิ่งหลินอยู่ในอ้อมแขนของเขา

พอดีกับที่ไป๋ชิงหลิงเพิ่งเปิดประตูแล้วเดินออกมา เมื่อเห็นแม่นมซั่งยืนอยู่ที่ห้องของเด็ก ๆ นางจึงตะโกนว่า "แม่นมซั่ง ให้องค์ชายกับองค์หญิงมาทานมื้อเที่ยงกับข้าด้วยกันสิ"

"ท่านอ๋องเพิ่งกลับมาท่านนำองค์ชายและองค์หญิงออกจากจวนไปแล้ว"

"ท่านอ๋องกลับมาแล้วหรือ?" ไป๋ชิงหลิงหันหน้า และมองไปที่ประตูลานบ้าน

แม่นมซั่งเหลือบมองดูด้านนั้น และตอบอย่างใจเย็น "เพคะ องค์หญิงเซิงร้องตะโกนอยากจะออกไปเล่นกับท่านอ๋อง องค์ชายน้อยเองบอกว่ากลับมาก็อยู่แต่ในจวนอ๋องตลอดเวลา ท่านเองก็อยากออกไปสูดอากาศบ้าง ท่านอ๋องจึงพาทั้งสองออกไปด้วยเลยเพคะ บ่าวเองลืมบอกท่านอ๋องไป ว่าวันนี้พระชายาอยู่ที่จวน"

"ถ้าอย่างนั้น ทานอาหารกันเถอะ" ไป๋ชิงหลิงไปที่ห้องอาหาร

แม่นมซั่งแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทว่าไป๋ชิงหลิงทานอาหารไปเพียงสองคำเท่านั้น พ่อบ้านฉีวิ่งหน้าตั้งไปจากลานหน้าบ้าน แล้วพูดว่า "พระชายา มีคนจากจวนฉางเข้ามา พวกเขาบอกว่าพวกเขาต้องการมาตามหาองค์ชายและองค์หญิงตัวน้อยเพคะ"

ไป๋ชิงหลิงหยุดชั่วคราว และพูดว่า "คนจากจวนฉาง?"

วันนี้นางได้พบกับใครบางคนจากจวนฉางแล้ว และถูกเพิกเฉยตลอดช่วงเช้า ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา จู่ ๆ ก็มีใครบางคนจากจวนฉางมาที่จวนของนางอีกครั้ง

พวกเขาคิดว่าพระชายาของท่านอ๋องหรงอยู่ในความครอบครองของพวกเขาอย่างนั้นหรือ?

แม่นมซั่งดูไม่พอใจเช่นกัน "เกิดอะไรขึ้นกับคนของจวนฉาง?"

"แม่นมซั่ง ไปต้อนรับคนจากจวนฉางเถิด"

ไป๋ชิงหลิงวางตะเกียบลง แล้วเดินออกจากหอเป่าซินพร้อมกับแม่นมซั่ง และไปที่ลานสนามหน้าจวน

เมื่อแม่นมซั่งเห็นหญิงผู้นั้นยืนอยู่ในห้องโถง จู่ ๆ ใบหน้าของนางได้เปลี่ยนไป และนางรู้สึกแย่มาก

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้สังเกตเห็นปฏิกิริยาของแม่นมซั่ง เพราะนางกังวลว่าบุคคลใดจากจวนฉางมาที่จวนอ๋องหรงเป็นพิเศษ และทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ด้วยตนเอง

จนกระทั่งนางก้าวเข้าไปในห้องโถง และเห็นหญิงผู้นั้นหันหลังกลับมาหานาง ไป๋ชิงหลิงสงบลง หญิงผู้นั้นมองไปรอบ ๆ ได้หันกลับมา เมื่อได้ยินเสียงของไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในห้องโถง

นางมีรูปร่างอวบอ้วน ผิวขาว มือทั้งสองข้างสวมหยกคุณภาพดี ดูมีเกียรติที่สูงส่ง

หญิงผู้นี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงนึกถึงฉางเล่อเหยียน ทั้งสองดูคล้ายกันมาก

นางทักทายไป๋ชิงหลิง ว่า "ข้าแซ่หยางแต่งงานเข้าจวนฉางและกลายเป็นอนุภรรยาคนที่สาม"

"แม่นางฉางสาม เชิญนั่งก่อน" ไป๋ชิงหลิงเดินผ่านนางอย่างสง่างาม และนั่งที่ที่นั่งหลัก "ถวายชา"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ท่าทางของแม่นมซั่งก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

แม่นางฉางสามเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวแม่นมซั่ง "ข้าเกรงว่าแม่นมที่อยู่ข้างเจ้าจะทราบความจริงนี้"

จู่ ๆ ไป๋ชิงหลิงก็หันศีรษะไปมองแม่นมซั่ง และดวงตาที่หลบเลี่ยงของแม่นมซั่งจึงถูกเปิดเผยทันที

"แม่นมซั่ง เซิงเอ๋อร์ออกจากจวนไปกับใคร?"

แม่นมซั่งสงบลง เอ่ย "ออกไปกับท่านอ๋องเพคะ ข้าคิดว่าฝ่าบาทเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ทำไมไม่รอให้ฝ่าบาทกลับมาก่อน แล้วค่อยถามท่านดีหรือไม่เพคะ?"

"ถ้าอย่างนั้นก็เรียกท่านอ๋องหรงกลับมาตอนนี้สิ และถามเขาว่าจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร ถ้าลูกสาวของข้าถูกทำร้ายจนเสียโฉม ภายภาคหน้านางจะออกเรือนได้อย่างไร?"

เกิดเรื่องแล้ว ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ยังไม่จบในวันนี้อย่างแน่นอน

เมื่อแม่นางฉางสามพูดคำเหล่านี้ ไป๋ชิงหลิงมีสัญชาตญาณว่าอีกฝ่ายกำลังจะมาแต่งงานกับฝ่ายนางโดยมีแผนการฉ้อโกง

ฉางเล่อเหยียนต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อทำให้ท่านอ๋องหรงรับผิดชอบนางโดยตรง

"เข้ามา ไปเชิญท่านอ๋องกลับจวน!"

เป่าลี่ว์ซึ่งกำลังนั่งยอง ๆ บนคานหลังคา ได้ยินการสนทนาด้านล่างอย่างชัดเจน

หลังจากที่อิงเหลียนจากไปแล้ว มันได้ออกจากจวนเช่นกัน และตามหาไป๋เซิงเอ๋อร์