ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 589

ไป๋ชงเซิงกะพริบตา ดวงตาสีดำเข้มจ้องมองเสิ่นหรูเหลียนอย่างเคร่งขรึม และพูดว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเกิดเรื่องกับเสด็จแม่ของข้า?”

เสิ่นหรูเหลียนว้าวุ่นใจ แล้ววางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของไป๋ชงเซิง

บางทีเด็กคนนี้อาจเกิดมาเพื่อไป๋ชิงหลิง เขาปฏิบัติกับไป๋ชงเซิงอย่างอ่อนโยนมากกว่าที่ปฏิบัติต่อหลายชายของเขา

เขาพยายามพูดด้วยเสียงต่ำ เพื่อไม่ให้เด็กหวาดกลัว “ข้าเห็นเจ้าเดินอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง ก็เดาว่า ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับตำหนักอ๋องหรง ให้ข้าส่งเจ้ากลับไปเถอะ”

“ข้าไม่อยากกลับไป” ไป๋ชงเซิงถอยหลังหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว ท่าทางราวกับว่ากลัวเสิ่นหรูเหลียนจับตัวเธอกลับไปที่ตำหนัก เธอคอยระมัดระวังมาก “เจ้าไปของเจ้า ข้าไปของข้า ทำเหมือนว่าวันนี้เราไม่เคยเจอกัน และอย่าบอกเสด็จพ่อของข้าว่าเจอข้าที่นี่ ข้าต้องหาอะไรให้เขาทำ”

เสิ่นหรูเหลียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ดูจากท่าทางที่ไม่ร้องไห้งอแงของเด็กผู้หญิงคนนี้ ก็คงจะไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร

อาจจะเป็นเพราะท่านอ๋องหรงทำให้เธอไม่พอใจ

“แต่เจ้าเดินอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา.........”

“บ้าๆๆ อย่ามาสาปแช่งข้านะ！” ไป๋ชงเซิงจ้องมองเสิ่นหรูเหลียนด้วยความโกรธ “ทำไมเจ้าจู้จี้นัก ข้าไม่ใช่ลูกสาวของเจ้า เจ้ามายุ่งอะไรด้วย หลีกไป”

เธอไม่อยากพัวพันกับเสิ่นหรูเหลียน หลังจากพูดจบเธอจึงรีบวิ่งผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม เสิ่นหรูเหลียนก็เคลื่อนไหวได้เร็วกว่าเธอ เมื่อเธอเดินอ้อมผ่านเขา เขาก็ยื่นมือออกไปขวางเธอไว้

ไป๋ชงเซิงถอยหลังออกไปสองสามก้าว ดวงตาคู่นั้นที่ดูคล้ายกับของไป๋ชิงหลิง ก็จ้องมองไปที่เสิ่นหรูเหลียนอย่างดุเดือด

แต่เสิ่นหรูเหลียนไม่สามารถลงมือทำอะไรกับเด็กอายุหกขวบได้

เขายังคงยืนขวางไป๋ชงเซิงไว้แล้วพูดว่า “ข้าสามารถพาเจ้าไปซ่อนได้ เพื่อไม่ให้พ่อของเจ้าหาตัวเจอ”

“เจ้า！” ไป๋ชงเซิงจ้องมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

เสิ่นหรูเหลียนพยักหน้า “ใช่ เสด็จพ่อของเจ้าต้องคิดไม่ถึงว่าเจ้าอยู่กับข้า แต่เจ้าต้องบอกข้าก่อน ว่าทำไมเจ้าถึงต้องการซ่อนตัว！”

“เจ้าพาข้าไปซ่อนก่อน ข้าถึงจะบอกเจ้า” ไป๋ชงเซิงพูดด้วยสีหน้าที่ได้ใจ

เสิ่นหรูเหลียนยกมือขึ้นและลูบหัวของเธอ แต่ไป๋ชงเซิงก็สะบัดมือของเขาออก แล้วพูดด้วยความโกรธ “ชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน เจ้าห้ามลูบหัวข้า และห้ามสัมผัสโดนเสื้อผ้าของข้า”

มุมมากของเสิ่นหรูเหลียนแข็งทื่อ เพราะคำพูดของไป๋ชงเซิง

เขามองเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เด็กน้อย แต่เด็กคนนี้กลับคิดอะไรอยู่?

อะไรชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน

นี่ใช่คำพูดที่เด็กน้อยอย่างเธอควรพูดหรือ?

“ได้ ข้าไม่ลูบหัวเจ้า และจะไม่แตะต้องเจ้าแม้แต่ปลายนิ้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าจะเตือนเจ้า ถ้าเจ้าซ่อนตัว เสด็จแม่ของเจ้าต้องเป็นห่วงแน่นอน เจ้าแน่ใจว่าต้องการซ่อนตัวแทนที่จะกลับตำหนักอ๋อง?”

“ทำไมเจ้าถึงอยู่คนเดียว น้องสาวเจ้าล่ะ！” หรงเยี่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

หรงจิ่งหลินลุกจากเตียง แล้วพูดว่า “น้องสาวไปหาเสด็จพ่อ เสด็จพ่อไม่เจอกับน้องสาวหรือ?”

“ทำไมนางถึงต้องไปหาข้าเป็นการส่วนตัว เกิดเรื่องอะไรขึ้นในตำหนักอ๋องหรือ?”

“เมื่อเช้าเสด็จแม่พาข้าและน้องสาวเข้าวังเพื่อไปเข้าเฝ้าเสด็จย่าทวด ตอนออกจากวังพบกับผู้หญิงที่แปลกประหลาดมากคนหนึ่ง หลังจากที่น้องสาวกลับตำหนัก ก็บอกว่าจะไปหาเสด็จพ่อ” หรงจิ่งหลินกำหมัดทั้งสองข้างไว้แน่น แล้วถามกลับว่า “เสด็จพ่อจะแต่งนางสนมใช่ไหม?”

“พูดจาเหลวไหล！” สีหน้าของหรงเยี่ยคร่ำเครียด “เสด็จแม่ของเจ้าไม่ได้ไปที่จวนองค์หญิง?”

“เสด็จแม่ให้เป่าลี่ว์ไปจวนองค์หญิง ตั้งแต่กลับมาจากวังนางก็อยู่แต่ในห้อง”

เมื่อหรงเยี่ยได้ยินสิ่งนี้ ก็รีบเดินเข้าไปหาหรงจิ่งหลิน และกอดเขาไว้ในอ้อมแขน “พ่อจะพาเจ้าออกจากตำหนัก อย่าเพิ่งบอกกับเสด็จแม่ของเจ้า เรื่องที่เซิงเอ๋อร์หายตัวไป”

“น้องสาวหายตัวไป?”

“เสียงเบาหน่อย！” หรงเยี่ยลดเสียงลง และพูดด้วยเสียงต่ำ

หรงจิ่งหลินก็ลดเสียงลง และถามด้วยสีหน้าที่กังวล “เสด็จพ่อไม่ได้เจอกับน้องสาวหรือ?”

“ได้เจอแล้ว” หรงเยี่ยพูดขณะที่กำลังเดิน

เมื่อเดินออกจากห้อง ก็เจอแม่นมซั่งที่รออยู่ข้างนอก