ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 588

จากนั้นตรงไปที่ศาลต้าหลี่

แต่ว่า ระหว่างทางไปศาลต้าหลี่ เธอก็ได้พบกับฉางเล่อเหยียน

รถม้าของนางจอดอยู่ที่ประตูหน้าศาลต้าหลี่

ไป๋ชงเซิงหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ฝั่งตรงข้าม จ้องมองฉางเล่อเหยียนด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ

เป่าลี่ว์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอถูตัวไปมา ไป๋ชงเซิงจึงวางเป่าลี่ว์ลงบนพื้น และพูดว่า “เป่าลี่ว์ เจ้าไปดูสิว่าเสด็จพ่อทำอะไรอยู่！”

“เหมียว！” เป่าลี่ว์ร้องหนึ่งคำ แล้วก็กระโดดขึ้นไปบนชายคา ผ่านต้นไม้ใหญ่และแอบเข้าไปในศาลต้าหลี่

“ฝ่าบาท ข้างนอกมีหญิงสาวคนหนึ่งมาพบท่าน?”

“ใคร！” ชายที่กำลังพิจารณาคดีอยู่ ก็เงยหน้าขึ้น พร้อมกับสีหน้าที่จริงจัง และขมวดคิ้วอย่างหนัก

รัฐมนตรีศาลต้าหลี่เลิกคิ้วแล้วยิ้มพร้อมพูดว่า “หญิงสาวคนนั้นบอกว่า เป็นพระชายาท่านอ๋องหรง”

หรงเยี่ยโยนหลักฐานที่ไม่สมบูรณ์ในมือทิ้งไป ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกจากศาลต้าหลี่

แต่เมื่อเขาก้าวข้ามธรณีประตูศาลต้าหลี่ เขาก็หยุดฝีเท้ากะทันหัน กวาดมองหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าศาลต้าหลี่ด้วยสายตาที่ดุเดือด จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินกลับเข้าไป

เมื่อฉางเล่อเหยียนเห็นเขา ก็พูดอย่างไม่รีบร้อนว่า “ฝ่าบาท ท่านไม่อยากรู้ว่าข้าพูดอะไรกับพระชายาท่านอ๋องหรงบ้างหรือ?”

หรงเยี่ยหยุดชะงักอีกครั้ง และเมื่อเขาหันมามองนาง สายตาของเขาก็ไม่มีความอบอุ่นอีกต่อไป

ฉางเล่อเหยียนไม่กลัวท่าทางและสายตาของเขา นางวางมือทั้งสองไว้ข้างหน้า แล้วยิ้มอย่างสดใส “ท่านอ๋องหรง พวกเราสามคนอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขได้ ขอเพียงท่านปฏิบัติกับข้าเหมือนที่ปฏิบัติกับพระชายาท่านอ๋องหรงของท่าน ข้าก็จะไม่แก่งแย่งชิงดีกับนาง”

“ตระกูลฉางของพวกเจ้านั้นช่างร่ำรวยมากจริงๆ” หรงเยี่ยหันกลับมา และพูดกับฉางเล่อเหยียนแบบประชันหน้า “ใบหน้าของคุณหนูฉางนี้ ก็คงทำมาจากทองคำสินะ หนากว่ากำแพงของวัง และแข็งแกร่งกว่า！”

ฉางเล่อเหยียนยิ้มแทนที่จะโกรธ และผิวที่ขาวราวหิมะของนางก็สะดุดตามาก ว่ากันว่าผิวขาวสามารถปิดบังความน่าเกลียดได้สามประการ เหมือนใบหน้าของฉางเล่อเหยียน เป็นใบหน้าที่ผู้ชายส่วนใหญ่ต้องชอบอย่างแน่นอน

นางอวบแต่ไม่อ้วน ดูสง่าและมีเกียรติมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางยิ้ม ลักยิ้มเล็กๆสองอันก็จะทำให้ใบหน้าของนางนั้นงดงามยิ่งขึ้น ปกปิดข้อบกพร่องทั้งหมดบนใบหน้าของนาง

ดังนั้น นางจึงรู้วิธีที่จะอวดความงามบนใบหน้าของตัวเอง แต่สำหรับหรงเยี่ยแล้ว นี่เป็นเพียงมารยาเท่านั้น

นางเดินเข้าไปหาเขา “ใบหน้าของข้าทำมาจากทองหรือไม่ ท่านอ๋องหรงสัมผัสดูก็จะรู้เอง”

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว และเม้มริมฝีปากเบาๆ ขณะที่เขากำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงแมวร้องดังมาจากด้านบน

จากนั้นก็มีเงาดำผ่านไปต่อหน้าต่อตาเขา จากนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากทางฉางเล่อเหยียน

“คุณหนู！”

เธอเชื่อในสิ่งที่เธอเห็นเท่านั้น

เธอเห็นเสด็จพ่อของเธอพูดคุยกับฉางเล่อเหยียน เพียงไม่กี่คำ ฉางเล่อเหยียนก็เตรียมตัวเดินเข้าไปในศาลต้าหลี่ ถ้าเธอไม่รีบมา คงไม่รู้ว่าคนสองคนนี้จะเข้าไปทำอะไรกันในศาลต้าหลี่

หลังจากไป๋ชงเซิงพูดจบก็หันหลังและวิ่งออกไปจากศาลต้าหลี่

หรงเยี่ยรู้สึกหนักอึ้งในใจ เขาจึงรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว แต่ถูกสาวใช้ตระกูลฉางกอดต้นขาของเขาแล้วร้องไห้ “ท่านอ๋องหรง คุณหนูของข้าเป็นลมไปแล้ว”

“ไปให้พ้น！” หรงเยี่ยเตะสาวใช้ออกจากต้นขา และวิ่งออกไปจากศาลต้าหลี่

แต่ไป๋ชงเซิงก็หายไปแล้ว หรงเยี่ยเดินกลับมา ยืนอยู่ตรงหน้าฉางเล่อเหยียน เหลือบมองบาดแผลบนร่างของฉางเล่อเหยียน และพูดด้วยเสียงดุว่า “กลับไปบอกกับคุณหนูของเจ้า อยากแต่งงานกับข้า ก็ต้องยอมรับความสูญเสียที่สูงมาก”

หลังจากพูดจบ หรงเยี่ยก็เดินออกไปจากศาลต้าหลี่ และตรงกลับไปที่ตำหนักอ๋องหรง

ส่วนไป๋ชงเซิงระหว่างทางที่กลับตำหนักอ๋องหรง ก็บังเอิญเจอกับเสิ่นหรูเหลียน

เสิ่นหรูเหลียนเห็นเธอเดินอยู่บนถนนคนเดียวพร้อมแมวและสุนัขหนึ่งตัว เขาจึงเดินเข้าไป

ไป๋ชงเซิงหยุดฝีเท้าชั่วขณะ เงยหน้ามองเสิ่นหรูเหลียน ส่วนเสิ่นหรูเหลียนก็นั่งยองๆลง แล้วถามว่า “ทำไมองค์หญิงถึงอยู่ข้างนอกเพียงลำพังคนเดียว?”

ไป๋ชงเซิงจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า “ข้าอยากอยู่เงียบๆคนเดียว จึงไม่ให้คนอื่นออกมาด้วย”

“เกิดอะไรขึ้น เกิดเรื่องกับ......เสด็จแม่ของเจ้า！” ความหมายของเขาคือมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง！