ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 592

ถัดมาคือกรงเล็บของหมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีและปล่อยให้เสิ่นหรูเหลียนตัดกรงเล็บของมันอย่างเชื่อฟัง

เมื่อหรงเยี่ยเห็นฉากนี้ เปลือกตาของเขาก็กระตุกสองสามครั้ง แล้วพูดว่า "เสิ่นหรูเหลียน..."

"ข้าแค่รู้สึกผิด!"

ก่อนที่หรงเยี่ยจะพูดอะไร เสิ่นหรูเหลียนก็วางดาบกลับเข้าไปในฝักของมัน มองดูไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลินด้วยสายตาที่ร้อนแรง แล้วพูดว่า "ถ้าข้าไม่ได้คิดถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวตั้งแต่แรก ทิ้งหายนะที่เสิ่นโหรวเหม่ยเป็นผู้กระทำ องค์ชายรัชทายาทและองค์หญิงคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนั้น พระชายาหรงเองก็..."

"อย่าพูดถึงพระชายาของข้า... หรงเยี่ยเริ่มหมดความอดทน

เสิ่นหรูเหลียนไม่สนใจปฏิกิริยาของเขา เขามองเข้าไปในดวงตาที่ดุร้ายของ หรงเยี่ย และพูดว่า "ในระยะสั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตราบเท่าที่จวนหรงของเจ้า องค์ชายรัชทายาทหรือแม้แต่องค์หญิงยังใช้ข้าได้ ข้าจะทำให้เต็มที่ที่สุด"

หรงเยี่ยเยาะเย้ย "เจ้าก็รู้ด้วยว่าเจ้าได้สร้างความเสียหายใหญ่หลวงให้กับราชวงศ์ของเรา"

เสิ่นหรูเหลียนยังคงนิ่งเงียบ...

และหรงเยี่ยไม่ต้องการพูดถึงเรื่องของเสิ่นโหรวเหม่ยอีกต่อไป มันเกิดขึ้นแล้วและเสิ่นโหรวเหม่ยเสียชีวิตแล้ว

หากเขายังคงครุ่นคิดเรื่องนี้ต่อไป เขาจะไม่ทำให้จิตใจของตนเองเดือดร้อนหรือ?

สิ่งที่ต้องแก้ไขตอนนี้คือ เรื่องของตระกูลฉาง

"ในเมื่อเจ้าต้องการมีส่วนร่วม เจ้าคงทำอะไรบางอย่างเพื่อข้าได้"

"เรื่องใด?"

สองชั่วโมงต่อมา หรงเยี่ยถูกช่วยออกจากรถม้า เขาเมาเล็กน้อย

เด็กทั้งสองเดินตามเขาไป โดยถือขนมจากร้านอาหารตระกูลเสิ่นไว้ในอ้อมแขน

พ่อบ้านฉีรีบเข้าไปในห้องโถง และรายงานไปยังไป๋ชิงหลิง "พระชายา ท่านอ๋องกลับมาแล้วขอรับ"

"องค์รัชทายาทกับองค์หญิงอยู่ที่ใด?"

"องค์รัชทายาทกับองค์หญิงก็มาด้วย แต่ท่านอ๋องเมามาก และคนจากตระกูลเสิ่นเป็นผู้ส่งท่านอ๋องกลับมา..."

ทันทีที่พ่อบ้านฉีพูดจบ อิงเหลียนก็วิ่งเข้ามาก่อน และคนรับใช้ของตระกูล เสิ่นก็เดินเข้ามาจากด้านนอกเพื่อปกป้องหรงเยี่ย ทั้งสองคนก็เดินตามหลังหรงเยี่ยอย่างระมัดระวัง

ไป๋ชงเซิงกำลังอุ้มเป่าลี่ว์ หรงจิ่งหลินกำลังอุ้มหมาป่าหิมะ พ่อและลูกชายรวมทั้งแมวและสุนัขก็ปรากฏตัวอย่างเรียบร้อยต่อหน้าไป๋ชิงหลิง

เมื่อผู้ดูแลของตระกูลเสิ่นช่วยพยุงหรงเยี่ยเข้าไปในห้องโถง หรงเยี่ยจึงได้ผลักผู้ดูแลออกไป และเดินไปหาไป๋ชิงหลิงอย่างเมามาย