ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 592

ถัดมาคือกรงเล็บของหมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีและปล่อยให้เสิ่นหรูเหลียนตัดกรงเล็บของมันอย่างเชื่อฟัง

เมื่อหรงเยี่ยเห็นฉากนี้ เปลือกตาของเขาก็กระตุกสองสามครั้ง แล้วพูดว่า "เสิ่นหรูเหลียน..."

"ข้าแค่รู้สึกผิด!"

ก่อนที่หรงเยี่ยจะพูดอะไร เสิ่นหรูเหลียนก็วางดาบกลับเข้าไปในฝักของมัน มองดูไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลินด้วยสายตาที่ร้อนแรง แล้วพูดว่า "ถ้าข้าไม่ได้คิดถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวตั้งแต่แรก ทิ้งหายนะที่เสิ่นโหรวเหม่ยเป็นผู้กระทำ องค์ชายรัชทายาทและองค์หญิงคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดนั้น พระชายาหรงเองก็..."

"อย่าพูดถึงพระชายาของข้า... หรงเยี่ยเริ่มหมดความอดทน

เสิ่นหรูเหลียนไม่สนใจปฏิกิริยาของเขา เขามองเข้าไปในดวงตาที่ดุร้ายของ หรงเยี่ย และพูดว่า "ในระยะสั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตราบเท่าที่จวนหรงของเจ้า องค์ชายรัชทายาทหรือแม้แต่องค์หญิงยังใช้ข้าได้ ข้าจะทำให้เต็มที่ที่สุด"

หรงเยี่ยเยาะเย้ย "เจ้าก็รู้ด้วยว่าเจ้าได้สร้างความเสียหายใหญ่หลวงให้กับราชวงศ์ของเรา"

เสิ่นหรูเหลียนยังคงนิ่งเงียบ...

และหรงเยี่ยไม่ต้องการพูดถึงเรื่องของเสิ่นโหรวเหม่ยอีกต่อไป มันเกิดขึ้นแล้วและเสิ่นโหรวเหม่ยเสียชีวิตแล้ว

หากเขายังคงครุ่นคิดเรื่องนี้ต่อไป เขาจะไม่ทำให้จิตใจของตนเองเดือดร้อนหรือ?

สิ่งที่ต้องแก้ไขตอนนี้คือ เรื่องของตระกูลฉาง

"ในเมื่อเจ้าต้องการมีส่วนร่วม เจ้าคงทำอะไรบางอย่างเพื่อข้าได้"

"เรื่องใด?"

สองชั่วโมงต่อมา หรงเยี่ยถูกช่วยออกจากรถม้า เขาเมาเล็กน้อย

เด็กทั้งสองเดินตามเขาไป โดยถือขนมจากร้านอาหารตระกูลเสิ่นไว้ในอ้อมแขน

พ่อบ้านฉีรีบเข้าไปในห้องโถง และรายงานไปยังไป๋ชิงหลิง "พระชายา ท่านอ๋องกลับมาแล้วขอรับ"

"องค์รัชทายาทกับองค์หญิงอยู่ที่ใด?"

"องค์รัชทายาทกับองค์หญิงก็มาด้วย แต่ท่านอ๋องเมามาก และคนจากตระกูลเสิ่นเป็นผู้ส่งท่านอ๋องกลับมา..."

ทันทีที่พ่อบ้านฉีพูดจบ อิงเหลียนก็วิ่งเข้ามาก่อน และคนรับใช้ของตระกูล เสิ่นก็เดินเข้ามาจากด้านนอกเพื่อปกป้องหรงเยี่ย ทั้งสองคนก็เดินตามหลังหรงเยี่ยอย่างระมัดระวัง

ไป๋ชงเซิงกำลังอุ้มเป่าลี่ว์ หรงจิ่งหลินกำลังอุ้มหมาป่าหิมะ พ่อและลูกชายรวมทั้งแมวและสุนัขก็ปรากฏตัวอย่างเรียบร้อยต่อหน้าไป๋ชิงหลิง

เมื่อผู้ดูแลของตระกูลเสิ่นช่วยพยุงหรงเยี่ยเข้าไปในห้องโถง หรงเยี่ยจึงได้ผลักผู้ดูแลออกไป และเดินไปหาไป๋ชิงหลิงอย่างเมามาย

นางโอบแขนรอบเอวของเขา หันเขาไปหาแม่นางสามฉาง แล้วพูดว่า "ฝ่าบาท แม่นางฉางสามอยู่ที่นี่ นางบอกว่า ท่านพาลูกสาวหมาและแมว ไปทำร้ายบุตรสาวอันเป็นที่รักของนาง"

"ข้าพาแมวและหมาไปทำร้ายผู้อื่นตั้งแต่เมื่อใด?" ดูเหมือนว่าหรงเยี่ยจะส่างเมาไปครึ่งหนึ่งแล้ว เขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าพร้อมกับเลิกคิ้วพร้อมเปล่งรัศมีอันดุร้าย

แม่นางฉางแอบคิด ในที่สุดนางก็พบว่าวันนี้อ๋องหรงต้องการแสร้งทำเป็นบ้าและทำตัวเหมือนคนโง่เพื่อให้ผ่านพ้นไป

หลังจากพิจารณาความคิดของท่านอ๋องหรงแล้ว แม่นางฉางสามก็ไม่รีบร้อน

นางสามารถดูแลเรื่องของจวนฉางได้ นางมีอำนาจในมือ ทำให้ทุกคนในจวนยกย่องนาง และทำให้พ่อแม่สามีนางเธอด้วยความชื่นชม

นางทักทายหรงเยี่ย แล้วพูดช้า ๆ "ท่านอ๋องหรงดูเหมือนจะเมามาก อย่างนั้นพระชายาให้คนรับใช้ปรุงซุปมาสักชามเพื่อทำให้ท่านอ๋องมีสติหน่อยสิ หลังจากที่อ่านอ๋องมีสติแล้ว เขาจะสามารถจัดเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้"

"เจ้าเป็นใคร พ่อของข้าเมาและขาดสติอยู่ แต่เจ้ายังก้าวร้าว" หรงจิ่งหลินแสดงพลังของเขาในฐานะองค์ชาย เอามือไพล่หลัง และตะโกนด้วยความไม่พอใจ

แม่นางฉางสามเหลือบมองหรงจิ่งหลิน จำตัวตนของหรงจิ่งหลินได้ และทักทายเขา

"กราบทูลองค์รัชทายาท ข้าเป็นเพียงอนุภรรยาคนที่สามของท่านอ๋องแห่งจวนฉาง วันนี้ข้าไม่ได้ต้องการมาแสดงความก้าวร้าวภายในจวนของท่าน แต่เป็นเพราะบุตรสาวของข้าที่ได้รับบาดเจ็บจากแมวและสุนัขขององค์หญิง เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นเพราะท่านอ๋องหรง ข้าจึงมาที่จวนหรงเพื่อขอคำอธิบาย ข้าหวังว่าท่านอ๋องหรงและพระชายาหรงจะจัดการได้อย่างเหมาะสม และข้าจะไม่ทำให้เรื่องยุ่งยากแกฝ่าบาทองค์ชายหรง" แม่นางฉางสาม จัดการกับสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างราบรื่น และปฏิบัติต่อหรงจิ่งหลินด้วยความเคารพโดยไม่ก้าวก่ายเกินไป

ไป๋ชงเซิงพูดด้วยความโกรธ "ข้าไปวังตอนรุ่งสางเพื่อติดตามไทเฮา หลังจากกลับจวน ข้าติดตามเสด็จพ่อไปที่ร้านอาหารตระกูลเสิ่น ข้าไม่เคยออกนอกลู่นอกทางแม้แต่ครึ่งก้าว ทำไมข้าถึงไปทำร้ายลูกสาวของเจ้าได้ ลูกสาวของเจ้าเป็นใครกัน?"