ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 593

แม่นางฉางสามขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้

แต่เดิมนางมาเพื่อขอคำอธิบาย แต่นางไม่คาดคิดว่าท่านอ๋องหรงจะมาเล่นกลนี้กับนางจริง ๆ พวกเขาต้องการลบเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ศาลต้าหลี่ช่วงนั้นออกไป และสร้างหลักฐานเท็จที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ขึ้นมาโดยตรง

ดูเหมือนว่าวันนี้นางจะไม่สามารถรับคำอธิบายได้ และเล่อเอ๋อร์ของนางจะไม่สามารถเข้าไปในจวนหรง และกลายเป็นนางสนมของท่านอ๋องหรงได้สำเร็จ

นางจ้องไปที่ไป๋ชงเซิงเป็นเวลานาน

เมื่อเห็นนางมองไปที่ไป๋ชงเซิง ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกหนาวเหน็บในใจและพูดเสียงดัง "แม่นางฉางสาม มีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่ ลูกสาวของเจ้าได้รับบาดเจ็บจากการข่วนโดยสุนัขและแมวของพวกข้างั้นหรือ?"

"เหมียว!" เป่าลี่ว์ดูเชื่องในอ้อมแขนของไป๋ชงเซิง

และหมาป่าหิมะก็นั่งอยู่บนพื้น ประพฤติตนดีมาก

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองแมวและสุนัขของนางอย่างเอ็นดู

นางรู้จักนิสัยของเซิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี รวมถึงธรรมชาติของแมวและสุนัข ทั้งสามสามารถทำอะไรก็ได้ แต่ไม่ต้องพูดถึงการทำร้ายฉางโห่วเหยียนเลย

สีหน้าของแม่นางฉางสามค่อย ๆ เปลี่ยนไป

แต่นางยังคงรักษาท่าทางเหมือนสุภาพสตรีของตระกูลใหญ่ และน้ำเสียงของนางยืนยันว่า "ข้าแน่ใจว่าลูกสาวของข้าได้รับบาดเจ็บจากแมวและสุนัขขององค์หญิง และองค์หญิงเองที่สั่งให้แมวและสุนัขทำร้ายลูกสาวของข้าเล่อเหยียน"

"อย่างนั้นข้าอยากจะถามสักหน่อยว่า องค์หญิงฉางได้รับบาดเจ็บที่ใด?"

"ศาลต้าหลี่!" แม่นางฉางสามกล่าว

"ไปศาลต้าหลี่ยามใด?"

"บ่ายวันนี้ ลูกสาวของข้าไปศาลต้าหลี่ ข้าคิดว่าองค์หญิงหรงคงเห็นลูกสาวของข้าเช่นกัน!" แม่นางฉางสามเหลือบมองไป๋ชิงหลิงด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยาม แต่นางก็ไม่แสดงร่องรอยใด ๆ ออกมาบนใบหน้าของนาง "เมื่อข้ามาถึงจวน ลูกสาวของข้าบอกข้าเกี่ยวกับการพบเจอกับพระชายาหรงในพระราชวัง และยังพูดสองสามคำกับพระชายาหรง ซึ่งทำให้พระชายาหรงรู้สึกไม่มีความสุข แต่ในฐานะผู้ชาย หากกระทำไปแล้วก็ต้องยอมรับแต่หากยังไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ แต่กลับมาอ้างว่าเมามายและปัดความรับผิดชอบ ข้าเพียงแค่มาเจรจา เล่อเหยียนมีบาดแผลเช่นนี้และด้วยตัวตนของนาง ในภายภาคหน้านางจะออกเรือนเป็นพระชายาได้เยี่ยงไร ข้าเพียงอยากถามพระชายา พระชายาจะจัดการอย่างไรกับเรื่องนี้?"

จะทำอย่างไร?

นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเหรอ?

ถ้าเด็กผู้หญิงไปศาลต้าหลี่ นางคงรู้ว่าท่านอ๋องหรงอยู่ในศาลต้าหลี่

นางทำตัวโง่เขลาเองแล้วมาโยนความมิด และตอนนี้นางมาถามข้าจะทำอย่างไรในเรื่องนี้?

แน่นอน ไป๋ชิงหลิงจะไม่พูดรุนแรงเกินไป แต่นางก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่านางถูกรังแกได้ง่าย "ตอนนี้แม่นางฉางสามได้ยินแล้ว ท่านอ๋องบอกว่าเขาและนายพลเสิ่นทานอาหารด้วยกัน และลูก ๆ ของข้าทั้งสองคนเป็นพยานได้ ถ้าไม่ได้ผล ให้เรียกคนจากตระกูลเสิ่นมาถามก็ได้ และแม่นางฉาง หากนางถูกทำร้ายจริง ๆ และเกิดรอยแผลเป็น แม่นางฉางสามไม่ต้องกังวลแผลเป็นที่จะเกิดขึ้นในอนาคต และจะกระทบกับการออกเรือนของแม่นาง"

ไม่อยากถูกกดดันขนาดนี้ และรับไม่ได้กับการมีผู้หญิงคนอื่นในบ้าน แต่ยังต้องทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

ดังนั้น เมื่อหรงเยี่ยพานางออกจากห้องโถง นางจึงหันกลับมา แล้วพูดกับแม่นางฉางสาม "แม่นางฉางสาม ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะเมาและสับสนมาก เจ้าสามารถอยู่ที่จวนของอ๋องหรงเพื่อรับประทานอาหารเย็นได้ เมื่อท่านอ๋องมีสติ ข้าจะเจรจากับเขาว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร"

เมื่อนางพูดจบ นางถูกพาตัวออกจากห้องโถง มองไม่เห็นเงาของนาง ทว่ากลับได้ยินเพียงแต่เสียงที่เลือนราง

แม่นางฉางสามตัวแข็งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าและหูของนางแดงก่ำ

เมื่อเห็นว่านางยังคงงุนงง ไป๋ชงเซิงมองสาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนาง "พวกเจ้าต้อนรับแม่นางคนนี้ดี ๆ ก็แล้วกัน หากนางหิว ก็จัดเตรียมอาหารให้นาง หากนางง่วง จัดหาห้องเพื่อให้นางพักผ่อน อย่าทำให้นางต้องลำบากเด็ดขาด"

เอ่อ...

แม่นางฉางสามกลับมามีสติอีกครั้ง และมองไปที่ไป๋ชงเซิง คิ้วของนางขมวดลึก และความอัปยศอดสูอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนก็ผุดขึ้นในใจ "องค์หญิง เจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพกับข้าเยี่ยงนี้ ข้าไม่มีเวลามากขนาดนั้น ที่จะในจวน"

หลังจากนั้นนางจึงจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่อยากอยู่อีกต่อไป และตรงกลับไปที่จวนฉาง

โรงเตี้ยมตระกูลฉาง

หลังจากที่นางฉางสามกลับมาที่จวนของนาง นางจึงไปที่โรงเตี้ยมตระกูลฉางเพื่อไปพบฉางเล่อเหยียนทันที