ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 603

กรงนกถูกเปิดออก คนฝึกนกและพ่อบ้านหวู่ตกใจเป็นอย่างมาก

พวกเขาคิดว่าเหยี่ยวดำจะพุ่งออกมาจากกรงเพื่อทำร้ายไป๋ชงเซิง แต่ในตอนนั้น เหยี่ยวดำกลับยืนนิ่งอยู่ในกรง ไม่เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

ไป๋ชงเซิงหันกลับมา ผิวปากใส่กรงนกอีกสองสามครั้ง เหยี่ยวดำที่อยู่ในกรงนกก็ค่อย ๆ เดินออกมาจากกรงอย่างระมัดระวัง......

เหมือนกับว่านานมากแล้วที่มันไร้ซึ่งอิสรภาพ ในตอนที่เดินออกมาจากกรง มันก็สยายปีกออกมาสองสามครั้ง

คนฝึกนกมีความทรงจำอันเลวร้ายกับเหยี่ยวดำตัวนี้ เขาจึงรีบเข้าไปหลบอยู่ด้านหลังของพ่อบ้านหวู่ จากนั้นก็พูดกับไป๋ชงเซิงว่า “องค์หญิง รีบออกห่างจากมันเร็ว เดี๋ยวจะถูกมันทำร้าย”

“มันจะไม่ทำร้ายใคร”

ไป๋ชงเซิงเดินเข้าไปด้านข้างของพ่อบ้านหวู่ ดึงพวงกุญแจออกมาจากเอวของเขา ค้นหากุญแจสีทองที่เล็กที่สุด จากนั้นก็เดินตรงไปยังเหยี่ยวดำเพื่อปลดโซ่ที่ขาของมันออก

ขณะที่นางกำลังไขกุญแจ เหยี่ยวดำตัวนั้นก็มีสภาพเหมือนรูปปั่น ยืนแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว

พ่อบ้านหวู่และคนฝึกนกตกตะลึง

ในตอนนี้ ไป๋ชงเซิงนำกุญแจเดินกลับมาหาพ่อบ้านหวู่ จากนั้นก็คืนกุญแจให้กับพ่อบ้านหวู่ด้วยมือของตัวเอง “ของขวัญจากนายผู้เฒ่าแห่งจวนฉางของพวกเจ้า ข้ารู้สึกพอใจกับมันเป็นอย่างมาก แต่พวกเจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าเหตุใดนายผู้เฒ่าจึงมอบของขวัญชิ้นนี้ให้กับข้า”

พ่อบ้านหวู่ตกตะลึง เขารู้สึกตัวในทันที รีบตอบกลับไปว่า “องค์หญิง นายผู้เฒ่าต้องการขอโทษแทนคุณหนูรองของพวกเราที่ทำให้พระชายาและองค์หญิงต้องขุ่นเคือง คุณหนูรองยังเด็ก ไม่รู้จักประสีประสา เข้ามาหาเรื่องพระชายาหรง ทั้งหมดเป็นเพราะจวนฉางของพวกข้าสั่งสอนนางได้ไม่ดีพอ ดังนั้นนายผู้เฒ่าจึงสั่งให้ข้านำคำพูดเหล่านี้มากล่าวขอโทษต่อหน้าพระชายาหรงและองค์หญิงเป็นกรณีพิเศษ หากมีผู้ใดในตระกูลฉางกล้ามาหาเรื่องพวกท่านอีก พวกท่านสามารถแจ้งกับเขาได้โดยตรง เขาจะเป็นคนจัดการแทนพวกท่าน”

ไป๋ชิงหลิงตะลึงงันไปชั่วขณะ

นางคิดไม่ถึงเลยว่านายผู้เฒ่าแห่งจวนฉางจะน่ารักถึงเพียงนี้

อย่างไรก็ตาม แม้การขอโทษด้วยวิธีมอบของขวัญจะเป็นวิธีที่พิเศษ แต่......

ไป๋ชิงหลิงตอบกลับไปว่า “คำขอโทษและของขวัญจากไป๋ชงเซิง ข้าได้รับมันแล้ว”

“แต่ข้าก็ไม่อาจให้อภัยคุณหนูแห่งตระกูลฉางของพวกเจ้าได้” ทันทีที่ไป๋ชิงหลิงพูดจบ ไป๋ชงเซิงก็พูดออกมาทันที

หรงจิ่งหลินเองก็พยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของไป๋ชงเซิง “ข้าเองก็ไม่อาจให้อภัยนางได้ นางทำร้ายเสด็จแม่ของข้า และจงใจทำให้เสด็จพ่อและเสด็จแม่เกิดความขัดแย้งในเรื่องของความรัก”

มุมปากของไป๋ชิงหลิงแข็งทื่อ

หรงจิ่งหลินเริ่มโกหกเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่

“ใช่ เจ้าเห็นไหวว่าที่พวกเราต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะคุณหนูรองของเจ้า ทำให้ท่านแม่ของข้าอารมณ์ไม่ดี ไม่เช่นนั้นคงไม่กลับมาที่บ้านของท่านแม่ในเวลานี้ อย่าคิดว่านกเพียงตัวเดียวจะทำให้ข้ายกโทษให้นาง นี่เป็นเพียงของขวัญเล็กน้อยเท่านั้น พวกเจ้าอย่าฝันไปเลย” ไป๋ชงเซิงกล่าวออกมาอย่างดุร้าย

นี่ทำให้ไป๋ชิงหลิงลำบากใจเป็นอย่างมาก

แม้ว่าหลังจากที่เขาจะแต่งงานแล้ว เขาก็ไม่เคยมีภรรยาเพิ่ม หรือติดต่อกับหญิงใดก็ตาม

แต่เขาก็รู้สึกว่า เขาไม่อาจเป็นตัวแทนของผู้ชายทุกคนบนโลกนี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยสถานะของอ๋องหรง หากจะมีพระชายาอีกสองสามคนมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

เขากล่าวออกมาอย่างจริงจัง “อาเสวี่ย เจ้าคือพระชายาของอ๋องหรง สำหรับคนทั่วไปแล้ว ตัวตนของเจ้าถือว่ามีเกียรติเป็นอย่างมาก แต่พ่อรู้ดี การที่ต้องเป็นพระชายาที่สมบูรณ์แบบ มันเจ็บปวดและทุกข์ทรมานเพียงใด”

“ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านอยากจะพูดอะไร” ไป๋ชิงหลิงวางช้อนในมือพร้อมกับกล่าวว่า “ท่านคิดว่าคนอย่างอ๋องหรง หากมีภรรยามากกว่าปกติมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ข้ารู้สึกไม่มีความสุขกับมัน”

ติ้งเป่ยโหวขมวดคิ้วขึ้นมา “แม้ว่าพ่ออยากจะพูดเช่นนี้ แต่ในใจของพ่อเองก็ไม่มีความสุขเช่นกัน แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่อาจควบคุมได้”

“เรื่องทั้งหมดมีสาเหตุจากผู้คน ขอแค่ข้าป้องกันไม่ให้คุณหนูรองแห่งจวนฉางเข้ามาในจวนได้ หลังจากนี้เหล่าหญิงสาวที่สนใจในตัวของอ๋องหรงก็ต้องคิดและไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน รวมถึงต้องช่างน้ำหนักความคุ้มค่ากับสิ่งที่พวกเขาจะทำด้วย”

“แต่หากเป็นเช่นนี้ คนบนทั้งโลกก็จะกลั่นแกล้งเจ้า”

“ท่านพ่อ ชีวิตนี้เป็นของตัวเอง มันไม่ได้ถูกกำหนดขึ้นมาโดยความคิดหรือคำพูดของผู้อื่น หากเป็นเช่นนั้นชีวิตของพวกเราคงเหนื่อยแย่ คนเรานั้นอายุสั้น ข้าไม่อยากให้ชีวิตของข้าลำบากและเหนื่อยจนเกินไป ข้าเชื่อว่าอ๋องหรงจะให้ในสิ่งที่ข้าคิดหรือต้องการ ก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่าไม่ ข้าจะเป็นคนจัดการปัญหาเหล่านี้แทนเขาเอง เนื่องจากเขาก็เชื่อใจข้าเช่นกัน ท่านพ่อ ความคิดนี้ของท่านอย่าให้อ๋องหรงรับรู้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะโกรธขึ้นมาก็ได้!” ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

ติ้งเป่ยโหวผงะไปพักหนึ่ง จากนั้นใบหน้าที่เคร่งขรึมก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง สูดลมหายใจเข้าพร้อมกล่าวว่า “พ่อก็แค่เป็นห่วงเจ้า”

“ลูกรู้แล้วว่าท่านพ่อเป็นห่วง แต่ท่านพ่อวางใจเถอะ เยี่ยเอ๋อร์ปฏิบัติต่อข้าราวกับสมบัติอันล้ำค่า”