ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 604

ในตอนนี้ไป๋ชงเซิงวางตะเกียบในมือของนางลง “ท่านปู่ ท่านไม่ต้องกลัวว่าท่านแม่จะถูกเสด็จพ่อกลั่นแกล้ง ยังมีข้าที่คอยจับตาดูเขาอยู่ หากเขากล้าทำอะไรไม่ดีต่อท่านแม่ หรือว่ากล้าพาผู้หญิงอื่นเข้ามาในจวน ข้าจะพาท่านแม่กลับมาหาท่านปู่ทันที”

ทันใดนั้นติ้งเป่ยโหวก็หัวเราะขึ้นมาดังลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า”

“เซิงเอ๋อร์มีความสุขมากจริง ๆ”

หรงจิ่งหลินหันกลับมายิ้มให้ติ้งเป่ยโหว เนื่องจากถูกอีกฝ่ายทำให้ยิ้ม “ท่านปู่ เซิงเอ๋อร์ไม่ได้พูดเล่น หากเสด็จพ่อแต่งงานกับผู้หญิงอื่นและแต่งตั้งนางเป็นพระชายา ข้ากับเซิงเอ๋อร์จะพาเสด็จแม่ออกจากจวนอ๋อง ให้เสด็จพ่ออยู่อย่างเดียวดาย”

“พวกเจ้าทั้งสองจริงจังและทำหน้าที่ได้ดีถึงเพียงนี้ ดูเหมือนว่าปู่จะคิดมากเกินไปเอง” เห็นเด็กทั้งสองรักและเป็นห่วงไป๋ชิงหลิงถึงเพียงนี้ ความกังวลในหัวใจของเขาหายไปในพริบตา

แม้เขารู้ว่าคำพูดของเด็กไม่อาจเชื่อถือได้ แต่เด็กทั้งสองมีความคิดที่จะปกป้องและรักแม่ของตนเองถึงเพียงนี้ นั่นก็พิสูจน์แล้วว่าไม่มีใครมาแทนที่ของไป๋ชิงหลิงได้

“วางใจเถอะ หากเสด็จพ่อทำผิดต่อท่านแม่ เซิงเอ๋อร์จะปล่อยสุนัขไปกันก้นของเขา!”

ติ้งเป่ยโหวหัวเราะออกมาอีกครั้ง

และไป๋ชิงหลิงก็ไม่สามารถห้ามอะไรนางได้

นางเหลือบตามองเหยี่ยวดำที่อยู่ด้านนอกประตู ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพร้อมกล่าวออกมา “เซิงเอ๋อร์ เหยี่ยวดำตัวนั้นนำไปปล่อยเสียเถอะ เอาไว้ข้างกาย มันอาจจะไปทำร้ายผู้อื่น มันควรจะไปออกไปใช้ชีวิตอย่างอิสระด้วยตัวของมันเอง”

“ท่านแม่ ข้าบอกให้มันไปแล้ว แต่มันต่างหากที่ไม่ยอมไป”

“มันไม่ยอมไป?” ไป๋ชิงหลิงคิดว่าไป๋ชงเซิงเป็นคนรั้งมันเอาไว้เสียอีก

“ใช่ ตอนที่ข้านำมันออกมาจากกรง ข้าก็บอกมันไปแล้วว่าอยากไปไหนก็ไป หลังจากนี้ไม่จำเป็นต้องอยู่ในกรงอีกต่อไปแล้ว ไม่มีใครมาขังมันได้ทั้งนั้น!” ไป๋ชงเซิงวางตะเกียบลง เจ็บคราบน้ำมันบนปากของตนเอง “ท่านแม่ไม่ต้องสนใจมัน หากพวกเราไม่ให้มันกิน เดี๋ยวมันก็จากไปเอง”

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าที่ลูกของนางพูดออกมานั้นก็มีเหตุผล นางจึงไม่สนใจเหยี่ยวดำอีกต่อไป

หลังจากที่นางทานอาหารเข้าไปอีกสองสามคำ เด็กทั้งสองก็กลับเข้าไปในห้อง

แม่นมซั่งบอกให้สาวใช้เตรียมน้ำร้อนเอาไว้ให้เด็กทั้งสองอาบ ส่วนนางก็เดินกลับเข้าไปในห้องครัวเพื่อทำขนม จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองขนมที่แม่นมซั่งทำขึ้นมาอย่างพิถีพิถันแล้วพูดว่า “แม่นม ขอบคุณสำหรับน้ำใจของท่าน แต่ข้าอิ่มแล้ว”

“พระชายา!” แม่นมซั่งวางขนมหวานลง “คนที่กำลังตั้งครรภ์ ไม่ว่าอย่างไรก็ควรดูแลสุขภาพของตนเองก่อน”

ไป๋ชิงหลิงผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองแม่นมซั่งโดยไม่รู้ตัว “แม่นมซั่ง ท่านรู้ได้อย่างไร?”

แม่นมซั่งมองมาที่ท้องของนาง จากนั้นกล่าวออกมาว่า “ระดูของพระชายามาช้ากว่าปกติหลายวัน แม้ว่าก่อนหน้านี้จะมาไม่ตรงกำหนด แต่มันก็ไม่เคยเว้นช่วงนานถึงเพียงนี้ และจากอาหารค่ำในวันนี้ ข้าเห็นว่าพระชายาหลีกเลี่ยงของเย็น ข้าจึงเดาว่าท่านอาจจะตั้งครรภ์ และหากพระชายาตั้งครรภ์จริงก็สามารถบอกกับแม่นมซั่งได้ ไม่ว่าพระชายาอยากทานสิ่งใด ข้าก็จะหามาให้ท่านทั้งนั้น”

“ในเมื่อแม่นมซั่งรู้แล้วว่าข้าตั้งครรภ์ เช่นนั้นข้าก็ไม่มีความจำเป็นที่จะปิดบังท่าน ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะมีลูกไปมากกว่านี้ แต่หมอเทวดาซูบอกกับข้าว่า ในร่างกายของจิ่งหลินมีพิษของทารกอยู่ จำเป็นต้องใช้ยาถอนพิษที่ทำจากเลือดจากสายสะดือของทารกสิบเดือน เวลาของจิ่งหลินเหลือเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น และตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่แปดถึงเก้าเดือน”

พูดถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของไป๋ชิงหลิง นางจับมือของแม่นมซั่งพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย “แม่นม ข้าเห็นจิ่งหลินผอมลงทุกวัน ข้ารู้สึกทุกข์ทรมานและไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ท่านจะต้องช่วยข้าเก็บความลับนี้ไว้”

“พระชายา!” แม่นมซั่งนับถือความกล้าหาญของไป๋ชิงหลิงเป็นอย่างมาก แต่ก็กลัวว่าไป๋ชิงหลิงจะเจอกับเรื่องเลวร้าย

นางนำมือขึ้นมากุมไว้บนหลังมือของไป๋ชิงหลิงพร้อมกล่าวว่า “ในเมื่อนี่เป็นสิ่งที่พระชายาเลือก เช่นนั้นข้าก็จะเก็บความลับนี้เอาไว้แม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม เพียงแต่......ท้องของท่านจะโจขึ้นทุกวัน เกรงว่าคงจะปิดเรื่องนี้เอาไว้ได้อีกไม่นาน”

“ให้มันผ่านสามเดือนนี้ไปก่อน หมอเทวดาซูบอกว่า ช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดก็คือสามเดือนแรก หากสามารถข้ามผ่านมันไปได้ การตั้งครรภ์ครั้งนี้ของข้าก็จะปลอดภัย”

“แล้วเมื่อไหร่จะคลอดงั้นหรือ?” แม่นมซั่งถามออกมา

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองแววตาทั้งสองข้างของแม่นมซั่ง จากนั้นตอบออกมาด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “เร็วที่สุดเมื่อเด็กปลอดภัย”

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรกับท่านอ๋อง?”

ไป๋ชิงหลิงดึงมือของตนเองกลับมาจากมือของแม่นมซั่ง หันหลังไปเช็ดน้ำตาพร้อมกล่าวว่า “เรื่องนี้มันยังไม่ถึงเวลาไม่ใช่หรือ มันก็แค่ช่วงเวลาคลอดนั้นอันตรายกว่าคนทั่วไป แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นอันตรายถึงชีวิตเสียหน่อย!”