ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 605

เห็นไป๋ชิงหลิงหันหลังกลับไป แม่นมซั่งเองก็แอบเช็ดน้ำตา กลืนน้ำลายพร้อมกล่าวออกมาว่า “พระชายาพูดถูก เป็นข้าที่กังวลมากเกินไป”

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม “แม่นมซั่ง เจ้าว่าการที่ข้าปฏิเสธคุณหนูรองแห่งตระกูลฉางมันเป็นเรื่องเห็นแก่ตัวเกินไปหรือไม่”

“พระชายา ท่านอย่าได้คิดเช่นนี้เป็นอันขาด ท่านอ๋องคงไม่อาจยอมรับมันได้”

“เจ้าวางใจ ข้าไม่เป็นไร ข้าแค่อยากใช้ช่วงเวลานี้ทำดีกับเขาให้มาก ๆ และไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาทำลายความสัมผัสระหว่างข้ากับเขา”

นางไม่อยากให้หรงเยี่ยต้องมาเสียใจหรือลำบากเพราะนาง แต่นางก็ไม่อาจทนเห็นเขาไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตาของนางได้

ดังนั้นนางจึงเลือกวิธีการที่เห็นแก่ตัว

แต่นางก็ไม่รู้สึกเสียใจ!

แม่นมซั่งเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตนเอง “พระชายา ทานขนมหวานเถิด ขนมพวกนี้มีแต่ของโปรดของท่าน และข้าก็ไปร่ำเรียนวิธีการทำขนมพวกนี้ขึ้นมาจากแม่นางชิงอีเป็นพิเศษ”

ไป๋ชิงหลิงสงบลง มองดูขนมที่นางกัดไปแล้วครึ่งชิ้น จากนั้นพูดออกมาว่า “แม่นมซั่งทำได้เหมือนกับที่ชิงอีทำไม่มีผิด”

แม่นมซั่งรู้ว่าตนเองได้สะกิดแผลในใจของไป๋ชิงหลิง นางจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อในทันที “พระชายาทานให้มาก ๆ ร่างกายจะได้แข็งแรง และส่งผลดีต่อเด็กในท้อง”

ไป๋ชิงหลิงไม่อยากให้แม่นมซั่งต้องกังวล เนื่องจากของหวานเหล่านี้ล้วนเป็นของโปรดของนาง ดังนั้นนางจึงทานเข้าไปถึงสองจานเล็ก

หลังจากแม่นมซั่งออกไปจากห้อง ไป๋ชิงหลิงก็ทำการปิดไฟและเข้านอน

เช้าวันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์ยังไม่ทันพ้นขอบฟ้า นางก็ถูกเสียงดังจากด้านนอกปลุกขึ้นมา “หากจวนฉางต้องการความช่วยเหลือก็จำเป็นต้องรอให้ฟ้าสางก่อน อีกอย่างพระชายาของพวกเราหลังจากที่แท้งลูก ร่างกายของนางก็ไม่แข็งแรงมาโดยตลอด นางจำเป็นต้องพักผ่อน”

“แม่นมซั่ง เลิกวุ่นวายจะได้ไหม คุณหนูรองของพวกเราไข้ขึ้นสูง มีเลือดไหลออกมาไม่ยอมหยุด หมอในจวนต่างเข้ามาให้การรักษา ยาก็กินเข้าไปแล้ว แต่ก็ไม่เห็นอาการจะดีขึ้น แม่นางสามของพวกเราไม่สามารถรักษาได้อีกต่อไป พวกเราถึงได้มารบกวนพระชายาหรง!” แม่นมสิงกล่าวออกมา

แม่นมซั่งยังคงยืนกรานและปฏิเสธไม่ให้พวกนางเข้าไป

หลังจากรู้ว่าไป๋ชิงหลิงตั้งครรภ์ แม่นมซั่งก็ยิ่งกังวลเกี่ยวกับสภาพร่างกายของไป๋ชิงหลิง

แม่นมสิงเห็นเช่นนั้นก็ร้อนรนจนทนไม่ไหว ฉวยโอกาสตอนที่แม่นมซั่งเผลอยื่นคอออกมาตะโกนเสียงดังลั่น “พระชายาหรง พระชายาหรง พวกเราต้องการพบหมอ!”

“เจ้าทำอะไรของเจ้า รีบออกไปได้แล้ว” แม่นมซั่งรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก คว้าแขนของแม่นมสิงด้วยความโกรธและลากนางออกไปด้านนอก

ไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากด้านนอก เวลานี้นางได้ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้ว สาวใช้ที่ค่อยเฝ้าปรนนิบัตินางตลอดทั้งคืนก็เข้ามาสวมเสื้อผ้าให้กับนาง

หลังจากนั้นไม่นานไป๋ชิงหลิงก็เปิดประตู เดินออกมาด้านนอกพร้อมกล่าวเรียก “แม่นมซั่ง!”

แม่นมซั่งที่กำลังดิ้นรนอยู่กับแม่นมสิงก็หันกลับมา “พระชายา เหตุใดท่านจึงลุกขึ้นมา? ฟ้ายังไม่สว่างเลย ข้าจะไล่นางออกไปเอง และก็ไม่รู้ว่าคนที่เฝ้าประตูอยู่ด้านนอกทำอะไรอยู่ เหตุใดถึงได้ปล่อยให้นางเข้ามารบกวนถึงด้านใน”

แม่นมซั่งยืนอยู่ข้างเดียวกันกับไป๋ชิงหลิง นางไม่มีความรู้สึกกับคนของจวนฉางเลยแม้แต่น้อย

แน่นอน นอกจากนายผู้เฒ่าฉาง