ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 609

เมื่อหลวนอี๋เห็นฉางซิงเว่ยที่หล่อเหลาและบอบบาง หัวใจของนางจึงเต้นรัว ใบหน้าขาวอมชมพูของนางแดงก่ำ และนางกังวลมากจนควบคุมตนเองไม่ได้

ฉางซิงเว่ยเดินไปข้างหน้าอย่างสงบและทำความเคารพ "ฝ่าบาทฉางซิงเว่ยถวายความเคารพต่อองค์หญิง"

หลวนอี๋ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และไม่ตอบสนองต่อเขา

ฝูซานที่อยู่ด้านข้างนางกระซิบ "องค์หญิง ใต้เท้าฉางกำลังคำนับท่านอยู่"

หลวนอี๋ตัวสั่นเทา ทันใดนั้นนางจึงรู้สึกตัว และพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก "ไม่ ไม่... ไม่จำเป็นต้องสุภาพ"

หลังจากพูดอย่างนั้น หลวนอี๋จึงรีบผ่านฉางซิงเว่ยไป

เมื่อนางกำลังจะวิ่งออกจากศาลา เสียงของฉางซิงเว่ยก็ดังมาจากด้านหลัง "กระหม่อมขอพูดคุยกับองค์หญิงสักครู่ได้หรือไม่?"

หลวนอี๋หยุดชั่วคราว

ฉางซิงเว่ยหันกลับมา และมองดูนาง พร้อมพูดว่า "ขอแค่คำไม่กี่คำ หากข้าไม่ได้ถามองค์หญิง นายฉางอย่างข้าคงจะรู้สึกเสียใจมาก"

หลวนอี๋ใช้มือเล็ก ๆ กำผ้าเช็ดหน้าแน่น กัดริมฝีปาก ลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้า และขอให้บ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านข้างนาง รออยู่ด้านนอกศาลา

นางกลับมาที่ศาลา เหลือบมองเขา แล้วหันกลับมามองสระบัวด้านนอกศาลา กล่าว "ใต้เท้าฉาง มีอะไรจะพูดก็ว่ามาเถิด"

"องค์หญิง องค์จักรพรรดิทรงถามกระหม่อมก่อนหน้านี้ว่า กระหม่อมจะแต่งงานหรือไม่ และมีใครที่กระหม่อมรักแล้วหรือไม่ กระหม่อมบอกจักรพรรดิว่ากระหม่อมมีคู่หมั้นแล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางประการ คู่หมั้นจึงเขียนจดหมายถึงข้าและขอยุติการหมั้นหมายครั้งนี้"

เมื่อหลวนอี๋ได้ยินสิ่งนี้ ความประหม่าและไม่สบายใจของนางต่อฉางซิงเว่ยก็กลายเป็นความรำคาญ นางหันกลับมาแล้วพูดว่า "คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ พี่หญิงอิงเขียนจดหมายยุติการหมั้นหมายกับเจ้าเมื่อใดกัน? ไม่ใช่เพราะฮูหยินอาวุโสตระกูลฉางกับฮูหยินอาวุโสตระกูลอิงเจรจากันอย่างลับ ๆ เพื่อยุติการหมั้นหมายนี้หรือ?"

ฉางซิงเว่ยสะดุ้ง จ้องมองเข้าไปในดวงตาอันเปี่ยมด้วยความรักของหลวนอี๋ และถอนหายใจทันที จากนั้นหยิบจดหมายออกมาจากปกเสื้อของเขา แล้วยื่นให้นาง

"จดหมายฉบับนี้เป็นของจริง!" ฉางซิงเว่ยกล่าว

หลวนอี๋มองดูจดหมายที่เขาส่งมา แต่ไม่ยอมรับ "ข้าไม่เชื่อ เพราะข้าเห็นเจ้าฉีกจดหมายที่พี่หญิงอิงเขียนให้เจ้าเมื่อครั้งอยู่ที่จวนฉาง"

"องค์หญิง" ฉางซิงเว่ยดูหลงทาง "ทำไมท่านไม่เข้าใจภาพรวมทั้งหมดด้วยใจของท่านเอง? ข้ายืนอยู่ที่นี่เพื่อให้องค์หญิงเข้าใจอย่างชัดเจน แม้ว่าข้าจะแต่งงานกับท่านไม่ได้ในอนาคต แต่ข้าก็ไม่อยากให้องค์หญิงปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้"

"แล้วอย่างไร เจ้าเองรู้อยู่แก่ใจ เจ้ารู้แค่ว่าพี่หญิงอิงของข้าป่วยหนัก แต่เจ้าไม่เคยปลอบโยนนางแม้แต่น้อย เจ้าทำให้นางรู้สึกสิ้นหวังและเสียใจ" องค์หญิงหลวนอี๋เริ่มโมโหมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่นางพูด

แน่นอนว่านางมักจะซ่อนอารมณ์ของนางไว้ภายในใจเป็นส่วนใหญ่

นางกับองค์หญิงหมิงหยางเป็นพี่น้องกัน และนางไม่ต้องการแข่งขันกับพี่สาวเพื่อหาผู้ชาย

แม้ว่าชายคนนี้จะเป็นอดีตของอิงหมิงหยางอยู่แล้วก็ตาม

"เมื่อองค์หญิงป่วยหนัก ข้าขอร้องท่านแม่ให้ไปที่จวนเพื่อแต่งงานกับอิงหมิงหยาง ตราบใดที่นางทำแบบเดียวกับข้า และยืนหยัดสักครู่ ท่านแม่ขอข้าจะยอมอ่อนข้อให้ เพราะข้าคุกเข่าลงที่หน้าลานจวนของนางเป็นเวลาห้าวันเต็ม ๆ แต่เพียงเพราะจดหมายขององค์หญิงอิงหมิงหยาง มันจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเราอีกต่อไป"

"เจ้าพูดอะไร?"

หัวใจขององค์หญิงหลวนอี๋ตึงเครียดเล็กน้อย นางหันไปมองเขาอีกครั้ง

คราวนี้นางไม่ได้ปฏิเสธจดหมายที่เขาส่งมา นางอยากรู้ว่าองค์หญิงหมิงหยางเขียนว่าอะไร

นางเปิดจดหมาย และอ่านอย่างละเอียด สิ่งที่อิงหมิงหยางเขียนคือจดหมายยุติการหมั้นหมาย!

ดวงตาของฉางซิงเว่ยเป็นสีแดง และเขามองดูจดหมายนี้ในมือของหลวนอี๋ แล้วพูดว่า "กระหม่อมคุกเข่าอยู่หน้าลานจวนของท่านแม่ และถูกทุบตีไปจนทั่วร่างด้วยรอยฟกช้ำ แต่นางกลับให้จดหมายยุติการหมั้นหมายแก่ข้า ท่านดูสิ ความรักของข้าและนางช่างเปราะบางนัก ยามนางป่วย นางอยากยุติการหมั้นหมายกับข้า และกระหม่อมเองก็ป่วยด้วยเหตุนี้ ขณะที่นอนพักทั้งสมองของข้ากลับคิดถึงแต่นาง แต่ข้าทำอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น หากท่านแม่ไม่ออกหน้าจัดการเรื่องนี้ให้กระหม่อม ข้าคงทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป ยิ่งไม่สามารถพานางหนีไปได้เช่นกันใช่หรือไม่?"

เมื่อเขาถามนางกลับ หลวนอี๋ก็อ่านจบแล้ว

นางเงยหน้าขึ้น และสบตาเขา และพบว่าดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา...

"องค์หญิง ข้าไม่ได้พูดไร้สาระ" ฉางซิงเว่ยถอยหลังหนึ่งก้าว โค้งคำนับ และงอร่างเป็นมุมสี่สิบห้าองศา ข้าชื่นชมความเรียบง่ายและความเมตตาขององค์หญิง และชื่นชมข้อดีและข้อเสียทั้งหมด ข้ายินดีปกป้ององค์หญิง ไปตลอดชีวิต"

"หยุดพูดได้แล้ว" หลวนอี๋รู้สึกสับสน

นางหันหลังกลับ รีบส่งสิ่งของในมือให้ฉางซิงเว่ย และรีบออกจากศาลาเลี่ยนเยี่ยน

ฉางซิงเว่ยมองดูจดหมายในมือของเขา จากนั้นมองไปที่หลวนอี๋ที่กำลังจากไป ดวงตาอันเปี่ยมด้วยความรักของเขาก็ค่อย ๆ มืดลง...

เขากำจดหมายยุติการหมั้นหมายแน่นขึ้น หันหลังกลับ และออกไป

ฉางซิงเว่ยกลับไปที่จวนฉาง และกลับไปที่บ้านของเขา

เหลียนซางซึ่งแต่เดิมทำงานอยู่ที่สนามหญ้าของคุณหนูฉางสี่ ตอนนี้นางอยู่ในห้องของฉางซิงเว่ย เมื่อฉางซิงเว่ยเดินเข้าไปในห้อง เหลียนซางรีบวิ่งเข้ามากอดฉางซิงเว่ยจากด้านหลัง

"องค์ชายใหญ่"

ฉางซิงเว่ยขมวดคิ้ว และมองลงไปที่มือทั้งสองข้างที่เอวของเขา

เมื่อเขาหันกลับมา ใบหน้าที่เย็นชาของเขาแสดงสีหน้าอ่อนโยน "เหลียนซาง องค์หญิงยังคงมีความแค้นต่อข้า เจ้าต้องกำจัดหมิงหยางเพื่อข้า"

เหลียนซางตัวแข็งทื่อ

ฉางซิงเว่ยถอดมือทั้งสองข้างที่เอวของเขาออก จากนั้นยกฝ่ามือใหญ่ขึ้นแล้วแตะใบหน้าของนาง "เจ้าควรจะรู้ตัวตนของเจ้า ถ้าข้าไม่ออกจากจวนฉาง และกลายเป็นหัวหน้าตระกูลที่แท้จริง เจ้าเองก็จะอยู่เคียงข้างข้าไม่ได้เช่นกัน"

เหลียนซางใจอ่อนลง นางกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "องค์หญิงใหญ่ไล่บ่าวออกไปแล้ว ในจวนไม่มีใครเชื่อใจบ่าวเลยเพคะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปคุกเข่าลง ต่อให้คุกเข่าต่อหน้าองค์หญิงจนตาย เจ้าก็ห้ามลุกขึ้นมา!"