ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 610

เหลียนซางสั่นเล็กน้อยด้วยสีหน้างุนงง "แม้ว่าข้าจะคุกเข่าตายหน้าจวนองค์หญิง องค์หญิงโตก็จะไม่เปิดประตูให้บ่าวเข้าไป พระชายาหรงสงสัยในตัวบ่าว และตอนนี้องค์หญิงโตเชื่อในตัวพระชายาหรงมากที่สุดและรับฟังพระชายาหรงในทุกสิ่ง"

"พระชายาหรง!" ฉางซิงเว่ยหรี่ตาลง เขาไม่อาจปล่อยให้พระชายาหรงทำลายแผนการของเขาได้

"อย่าเพิ่งไปสนใจพระชายาหรงในตอนนี้ ทำตามที่ข้าบอก และเชื่อข้า" ฉางซิงเว่ยวางมือบนไหล่ของเหลียนซาง และค่อย ๆ ดึงคอเสื้อขนสัตว์ที่อยู่รอบคอของนางออก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์และความอ่อนโยน

เหลียนซางรู้สึกอ่อนลงเพราะความอ่อนโยนของเขา นางซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วพูดว่า "บ่าวเชื่อในตัวองค์ชายใหญ่เพคะ"

"หลังจากที่เจ้าไปถึงที่นั่น ข้าจะจัดเตรียมให้เจ้ากลับไปที่จวนองค์หญิงอย่างราบรื่น" หลังจากพูดเช่นนั้น ฉางซิงเว่ยก็อุ้มเหลียนซาง แล้วเดินเข้าไปในห้องชั้นใน

เสื้อผ้าของพวกเขากระจัดกระจายเต็มพื้น

หลังจากที่หรงเยี่ยส่งไป๋ชิงหลิงกลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหว เขาก็ไปที่ศาลต้าหลี่เพื่อคัดแยกคดีที่ถูกเผาต่อไป

และไป๋ชิงหลิงก็หลับลึก

แต่นางไม่คาดคิดว่าท้องฟ้าในจวนขององค์หญิงจะถล่มลงมาหลังจากที่เธอเพิ่งหลับไปได้สักพัก

ในตอนนั้นลีว์อีให้ชิงจู๋กลับมาและรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นที่จวนองค์หญิง ไป๋ชิงหลิงก็ตื่นขึ้นมา และเตรียมรับประทานอาหารกลางวันแล้ว

และชิงจู๋วิ่งเข้ามาจากด้านนอกอย่างเร่งรีบ ตะโกนเรียก "พระชายา!"

เมื่อเผชิญหน้ากับชิงจู๋ที่จู่ ๆ ก็รีบเข้ามา ทุกคนในห้องอาหารก็ตกใจ แม่นมซั่งพูดด้วยความโกรธ "ชิงจู๋ เหตุใดต้องเร่งรีบขนาดนี้เล่า? ถ้าพระชายาตกใจกลัวจะทำเยี่ยงไร?"

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ จะทำอย่างไรถ้าทารกในท้องของพระชายาตกใจกลัว

ชิงจู๋เช็ดเหงื่อออกจากใบหน้า แล้วพูดว่า "พระชายา โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพคะ"

"เกิดอะไรขึ้น? วิ่งจนเหงื่อตกถึงเพียงนี้" ไป๋ชิงหลิงยังคงอยู่ในอารมณ์ที่จะกิน ดังนั้นนางจึงรีบวางตะเกียบลงแล้วถาม

นางกำลังคิดถึงอาการขององค์หญิงหมิงหยาง

ยังจะเลวร้ายกว่านี้ได้อีกหรือ?

"บ่าวที่รับใช้องค์หญิงหมิงหยาง จู่ ๆ ก็คุกเข่าลงหน้าจวนองค์หญิงเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว และเขียนจดหมายนองเลือดยาวเหยียดเพื่อสารภาพ ผู้คนที่ผ่านไปมาก็หยุดอยู่หน้าจวนองค์หญิงเพื่อเฝ้าดู เมื่อผู้คนเห็นจดหมายเปื้อนเลือด ทุกคนต่างกล่าวโทษองค์หญิงโตเพคะ" ชิงจู๋บอกกับไป๋ชิงหลิงว่าเกิดอะไรขึ้นที่จวนองค์หญิงในคราวเดียว

เมื่อแม่นมซั่งได้ยินดังนั้น นางจึงวิตกกังวล

"มีบางอย่างเกิดขึ้นที่จวนองค์หญิงโต แล้วเหตุใดต้องมาหาพระชายา?" ตอนนี้นางกำลังดูแลเด็กในท้อง โดยกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว องค์หญิงโตจะต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง และมันไม่ใช่เรื่องที่ไป๋ชิงหลิงที่จะออกมาข้างหน้าเพื่อจัดการแทน

อย่างไรก็ตาม ชิงจู๋กล่าวว่า "บ่าวคนนั้นยังกล่าวหาพระชายาของเราด้วย โดยบอกว่าพระชายามีปัญหากับนาง พระชายามุ่งเป้าไปที่นางหลายครั้ง และปฏิเสธที่จะให้นางอยู่กับองค์หญิงหมิงหยางเพื่อรับใช้นาง"

"ยังมีเรื่องนี้อยู่อีกรึ!" ไป๋ชงเซิงโกรธมากจนนางหยุดกินอาหาร และวางตะเกียบลงอย่างแรง

ชิงจู๋พยักหน้า และกล่าวว่า "องค์หญิงโตกำลังจะปล่อยให้นางคุกเข่าข้างนอก และไม่ต้องการสนใจ แต่... จำนวนคนที่ดูเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และผู้คนก็ดูมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อลีว์อีรู้เรื่องนี้แล้ว นางจึงขอให้บ่าวกลับมารายงานพระชายาเพคะ"

"พระชายา ไม่มีอะไรใหญ่โตมากกว่าการทานอาหารเพคะ พระองค์ควรทานอาหารก่อน" แม่นมซั่งหยิบชามที่อยู่ตรงหน้าไป๋ชิงหลิง และเติมชามซุปให้นาง

ไป๋ชิงหลิงมองดู และพูดว่า "ถูกต้อง มากินข้าวกันก่อน เซิงเอ๋อร์ จิ่งหลิน รีบกินเถิด ชิงจู๋ เจ้ากลับไปก่อน แล้วดูว่านางต้องการทำอะไร ข้าจะไปถึงที่นี่ในไม่กี่นาที"

"เพคะ" หลังจากที่ชิงจู๋จากไป ไป๋ชิงหลิงก็รีบไปที่จวนขององค์หญิงใหญ่ในครึ่งชั่วโมงต่อมา

แต่รถม้าของนางถูกฝูงชนจำนวนมากกีดขวางอยู่ด้านนอกทางแยก

เพื่อความปลอดภัยของนาง ไป๋ชิงหลิงได้เรียกซางจวี๋ ซวางเหมย หลิงฮวา หยินจวา และเหยี่ยวดำที่ได้รับมอบหมายจากหรงเยี่ย

ชิงจู๋เห็นรถม้าที่ไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่ในฝูงชน จึงรีบเดินจากฝูงชนไปอย่างรวดเร็ว เปิดม่านแล้วพูดว่า "พระชายา เร่งเถิดเพคะ มีคนกำลังทุบประตูจวนองค์หญิง ถ้าพวกเขารู้ว่าพระชายาอยู่ที่นี่ พวกเขาคงจะเล่นงานพระองค์ และพระองค์คงจะไม่รอดจากน้ำมือประชาชนเหล่านั้น"

"นี่คือรถม้าของพระชายาหรงไม่ใช่รึ?"

ทันทีที่ชิงจู๋พูดจบ ก็มีคนตะโกนเสียงดังลั่น

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว และมองเข้าไปในฝูงชน เขาเป็นชายหนุ่มที่สวมเสื้อผ้าเรียบง่าย อายุประมาณยี่สิบสี่หรือยี่สิบห้าปี ผิวคล้ำแดด

ดีมาก!

จดหมายเปื้อนเลือดนี้ไม่เพียงแต่เขียนอย่างประณีตเท่านั้น แต่การเขียนคำโฆษณายังสะอาดตาอีกด้วย และทุกประโยคก็ตรงประเด็นสำคัญ มากพอที่จะปลุกปั่นความโกรธเคืองของสาธารณชน

นางไม่เชื่อว่าบ่าวรับใช้จะเขียนจดหมายดี ๆ ได้ขนาดนี้

ไป๋ชิงหลิงเพิกเฉยต่อการกล่าวโทษของสาธารณชน ท้ายที่สุด คนทั่วไปก็ตาบอดเช่นกัน

หลังจากอ่านจดหมายเปื้อนเลือดแล้ว นางจ้องไปที่เหลียนซางอย่างเย็นชา "ถ้าเจ้าพบกับองค์หญิง เจ้าวางแผนจะตายอย่างไร?"

ริมฝีปากของเหลียนซางสั่นเล็กน้อย และสีหน้าของนางแข็งทื่อในทันที นางคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนขี้ขลาด หลังจากเผชิญกับการกล่าวโทษของทุกคน แต่ใครจะรู้ว่านางจะถามโดยตรงว่าตนเองวางแผนการตายไว้อย่างไร!

นางเป็นผู้หญิงธรรมดาจริง ๆ หรือ?

"กราบทูลพระชายาหรง เหลียนซางและองค์หญิงโตเติบโตมาด้วยกัน องค์หญิงปฏิบัติต่อข้าเหมือนน้องสาว โปรดพระชายาทรงทำดีกับหม่อมฉัน ทูลองค์หญิงโตแก่ข้าสักเล็กน้อย ว่าเหลียนซางอย่างข้าอยากพบองค์หญิงโตอีกสักครั้ง และจะขอตายอย่างสงบ"

ไป๋ชิงหลิงหยิบจดหมายเปื้อนเลือดที่อยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วพูดว่า "ข้าเกรงว่าจดหมายเปื้อนเลือดฉบับนี้ไม่ได้เขียนโดยเจ้า"

เหลียนซางยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก นางเงยหน้าขึ้นมองดูจดหมายเปื้อนเลือดในมือของไป๋ชิงหลิง แล้วพูดว่า "บ่าวไม่รู้จักตัวหนังสือ ดังนั้นบ่าวจึงไปพบกับนักปราชญ์ที่ยากจนคนหนึ่ง ที่สามารถเขียนจดหมายแทนข้าได้"

"เจ้าบอก แล้วเขาเขียน?"

เขา!

การแสดงออกของเหลียนซางเปลี่ยนไปด้วยความรู้สึกผิด แต่นางฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว และพูดตามความจริง "ใช่ ข้าไม่รู้หนังสือ แต่เลือดนี้เป็นของข้า"

หลังจากพูดอย่างนั้น เหลียนซางก็พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บที่ถูกพันผ้าพันแผลไว้

ผ้าพันแผลสีขาวเปื้อนไปด้วยเลือด

ไป๋ชิงหลิงก็ดูอาการบาดเจ็บของนางด้วย พยักหน้าและพูดว่า "อ่อ" แล้วถามว่า "ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็สามารถพูดเรื่องไร้สาระแล้วให้เขาคนเขียนตามที่เจ้าบอกได้ และให้คนนั้นเขียนคำที่ยิ่งบาดหมางแต่งเติมเชื้อเพลิงลงไปโดยเลือด"

"บ่าวไม่ได้ทำ!"