ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 612

เมื่อหรงเยี่ยรีบเดินทางไปที่จวนองค์หญิง หน้าจวนองค์หญิงได้ถูกเคลียร์ทางเดินไว้แล้ว เขามองเห็นไป๋ชิงหลิงที่อยู่ในฝูงชนได้ทันที จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาเธอ

เมื่อมาถึงตรงหน้าไป๋ชิงหลิง เขาก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าของไป๋ชิงหลิงซีดเซียว และสีหน้าก็ดูแย่มาก

เขาผลักชิงจู๋ที่พยุงไป๋ชิงหลิงออก ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และถามอย่างกังวลว่า “พระชายา มีคนรังแกเจ้าใช่ไหม”

“หญิงชั่วคนนั้นทำให้พระชายาโกรธจนอาเจียน” ชิงจู๋ชี้ไปทางเหลียนซาง และพูดด้วยความโกรธ

จู่ๆหรงเยี่ยก็หันกลับไปมองทิศทางที่ชิงจู๋ชี้ และเห็นเหลียนซางคุกเข่าอยู่ที่นั่น

ทันใดนั้นแววตาของเขาก็มีความสะพรึงกลัวพุ่งขึ้นมา และพูดกับเหลียนซางอย่างเย็นชา “องครักษ์เหยี่ยวดำบอกว่ามีคนทั้งครรภ์ลูกของข้าหรือ?”

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ใช่ ความหมายของนางคือฝ่าบาทชอบนาง และเพราะความริษยาของข้า จึงสร้างปัญหาให้นางซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทำให้นางถูกไล่ออกจากจวนองค์หญิง ตอนนี้นางอยากฆ่าตัวตายมาก หวังเพียงได้พบหน้าองค์หญิงก่อนตาย และจุดประสงค์ที่นางอยากฆ่าตัวตายก็เพื่อไม่ให้กระทบต่อความสัมพันธ์ของข้ากับท่านอ๋อง ดังนั้น ข้าจึงรู้สึกแปลกใจ ช่วงที่ผ่านมาท่านอ๋องอยู่ดูแลลูกทั้งสอง และเดินทางไปที่ศาลต้าหลี่ ท่านอ๋องทำให้นางตั้งครรภ์ลูกของท่านได้อย่างไร”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย จู่ๆก็มีลูกเพิ่มมาโดยไม่รู้สาเหตุ” หรงเยี่ยเอามือข้างหนึ่งโอบเอวไป๋ชิงหลิง ส่วนมืออีกข้างกำดาบไว้แน่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชามาก

ในน้ำเสียงมีเจตนาฆ่าแฝงอยู่

เหลียนซางตัวสั่นหลายครั้ง

นางรู้จักชื่อเสียงเลื่องลือของหรงเยี่ยดี

เขาฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมมาก ไม่มีความเมตตาต่อคนรับใช้ในตำหนัก บอกว่าฆ่าก็คือฆ่า คำพูดที่พูดออกไปนั้นมีผลมากกว่าพระราชกฤษฎีกา และไม่มีทางกลับคำอย่างแน่นอน

เขาก็คือยมทูต ให้เจ้าเกิดก็ต้องเกิด ให้เจ้าตายเจ้าก็ต้องตาย

เหลียนซางพยายามฝืนมองกับหรงเยี่ย แต่เมื่อนางสบตาเข้ากับหรงเยี่ย นางก็ขนลุกไปทั้งตัว และสูดหายใจลึกๆแล้วพูดว่า “ข้าน้อยตั้งครรภ์ลูกของท่านอ๋องที่บ้านพักเทียนเซียงเมืองไป๋หู”

“เหลียนซาง！” อิงหมิงหยางตะโกนอย่างผิดหวัง

เหลียนซางยืดหลังตรง คุกเข่าแล้วพูดว่า “องค์หญิง ข้าน้อยถูกบังคับ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้าน้อย ข้าน้อยไม่ยินยอมแต่ท่านอ๋องหรงหยิบดาบที่อยู่ในมือและข่มขู่ว่าจะฆ่าข้าน้อย ข้าน้อยจึงต้องยอม จากนั้นท่านอ๋องหรงกลัวว่าพระชายาท่านอ๋องหรงจะรู้เรื่อง จึงเอาชีวิตขององค์หญิงมาข่มขู่ข้าน้อย ไม่ให้ข้ายุ่งกับท่านอ๋องหรงอีก ข้าน้อยเคยมีความสัมพันธ์กับท่านอ๋องหรงแค่ครั้งเดียว แต่ข้าน้อยก็ได้ตั้งครรภ์จริงๆ เพราะเหตุนี้ ข้าน้อยจึงอยากฆ่าตัวตาย และไม่อยากทำให้องค์หญิงต้องเดือดร้อน”

เมื่อเหลียนซางพูดจบ น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม ราวกับนางถูกเหยียดหยามศักดิ์ศรี

ส่วนไป๋ชิงหลิงก็อาเจียนอีกครั้ง เพราะคำพูดของเหลียนซาง

เพราะเธอรู้สึกขยะแขยง

เธอไม่เคยคิดเลย ว่าเธอจะถูกงูพิษแว้งกัด

เมื่อหรงเยี่ยเห็นเธออาเจียนหนักมาก ก็รู้สึกกังวลใจ มือที่โอบเอวเธอไว้ก็โอบแน่นขึ้น แล้วพูดว่า “พระชายา เจ้าไม่สบายหรือ เจ้ากลับไปพักก่อนไหม ข้าจะจัดการทางนี้เอง”

“ไม่” ไป๋ชิงหลิงคว้าแขนของเขา แล้วพูดว่า “ท่านไปกับข้า ข้าจะตรวจจับชีพจรให้นาง”

“ไม่ได้” หรงเยี่ยเหลือบมองลี่ว์อีด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ให้นางไปแทน！”

เมื่อลี่ว์อีได้รับคำสั่งจากหรงเยี่ย นางก็เดินไปหาเหลียนซาง

นางมีทัศนคติที่ไม่มีต่อเหลียนซาง เมื่อนางคว้ามือของเหลียนซาง นางก็มือหนักมาก และการเคลื่อนไหวก็ค่อนข้างหยาบกระด้าง

เหลียนซางกัดฟันและกรีดร้อง “เจ็บ！”

ลี่ว์อีพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “เจ็บอะไร เมื่อเจ้าใกล้ตาย เจ้าก็จะไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป！”

อิงหมิงหยางก็รู้สึกประทับใจกับการกระทำขององค์หญิงใหญ่ เธอเห็นถึงความรักและความห่วงใยที่องค์หญิงใหญ่มีต่อเธอ

อิงหมิงหยางหันไปมองเหลียนซางอีกครั้ง เหลือเพียงความผิดหวัง “พระชายาท่านอ๋องหรง ให้ข้าถามนางอีกหนึ่งคำถาม”

“ได้” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า

อิงหมิงหยางยืนอยู่ข้างหลังองค์หญิงใหญ่ น้ำตาคลอเบ้า แล้วถามว่า “เหลียนซาง ข้าขอถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าจงตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา”

“องค์หญิง ข้าน้อยไม่เคยโกหกท่าน ข้าน้อยภักดีต่อท่าน” เหลียนซางสะอื้น

อิงหมิงหยางกล่าวว่า “เด็กในท้องของเจ้าเป็นลูกของท่านอ๋องหรงจริงหรือ！”

เหลียนซางตอบกลับอย่างหนักแน่น “ใช่ เป็นลูกของท่านอ๋องหรง ข้าน้อยไม่ได้จำผิดคน องค์หญิงยังจำได้ไหมว่ามีครั้งหนึ่งที่พระชายาท่านอ๋องหรงให้คนเฝ้าห้องขององค์หญิงไว้ และข้าน้อยก็หายตัวไปครึ่งวัน ก็คือวันนั้น”

หรงเยี่ยดุด้วยเสียงต่ำ และหันไปมองไป๋ชิงหลิง “พระชายา เจ้าทำอะไรกับสาวใช้คนนี้?”

“สิ่งที่เหลียนซางพูด ใช่วันที่ท่านอ๋องหรงคุ้มกันส่งเสด็จพ่อและไทเฮากลับเมืองหลวงหรือไม่ ท่านอ๋องได้เชิญลูกค้าที่มาพักที่บ้านพักเทียนซางทุกคนออกไป เหลือองค์หญิงหมิงหยางเพียงคนเดียว ท่านอ๋องยังสั่งให้องครักษ์เหยี่ยวดำคอยเฝ้าห้องขององค์หญิงหมิงหยาง และไม่อนุญาตให้ใครออกจากห้อง เพื่อป้องกันไม่ให้โรคแพร่กระจาย แต่สาวใช้คนนี้โวยวายตั้งแต่เช้า เพื่อขจัดปัญหา ข้าจึงสั่งให้อิงซาขังนางไว้ที่ห้องด้านข้างชั้นหนึ่ง” ไป๋ชิงหลิงเล่าเหตุการณ์วันนั้นอย่างชัดเจน

อิงหมิงหยางแทบล้มทั้งยืน ร่างกายเซไปมา และล้มไปข้างหลัง

ลี่ว์อีรีบวิ่งเข้าไปพยุงนาง “องค์หญิง”

อิงหมิงหยางรีบคว้าแขนของลี่ว์อีและสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ แล้วส่ายหัว “เหลียนซาง เจ้า......เจ้าโกหก！”

“ข้าน้อยไม่ได้โกหก ข้าน้อยถูกขังอยู่ในห้องจริงๆ”

“เจ้าถูกคนของข้าขังไว้ในห้อง แต่วันนั้นมีหลักฐานว่าท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เจ้าจะให้จักรพรรดิเดินทางมาเป็นพยานที่จวนองค์หญิงว่าวันนั้นท่านอ๋องหรงอยู่กับจักรพรรดิทั้งวันหรือ? ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างเฉียบคม