ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 646

เห็นได้ชัดว่านางเป็นคุณหนูของตระกูลที่ร่ำรวย แต่กลับทำอะไรด้วยตัวเองหลายครั้ง เคยนำทัพทหารสามพันนายออกไปต่อสู้กับศัตรูนอกค่ายด้วยความชาญฉลาดของนาง และกลายเป็นแม่ทัพหญิงในสมัยนั้น

สาวงามสามพันคนในวังหลังก็ไม่อาจสู้นางได้

เมื่อเห็นนางอู่ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ก็ทำให้เขานึกถึงฮองเฮาฉุ๋นขึ้นมาทันที

แม่ของเสิ่นโหรวเม่ยซึ่งก็คืออู่หลานอวี้ไม่ได้ถูกสั่งประหารชีวิตจริงๆ จักรพรรดิได้เหยาซ่อนนางไว้ ซึ่งซ่อนนางไว้ที่วังหลังขนาดใหญ่แห่งนี้

เมื่ออู่หลานอวี้มองเห็นชายคนนั้นเดินเข้ามาจากข้างนอกตำหนักผ่านกระจกทองสัมฤทธิ์ นางก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วหันกลับมา จ้องมองเขาด้วยท่าทีที่หวาดกลัว และถวายบังคมจักรพรรดิเหยา “หม่อมฉันถวายบังคมจักรพรรดิ ของทรงอายุยืนหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี！ ”

นางวิ่งตรงเข้าไป และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ร่างกายของจักรพรรดิเหยาเริ่มเร่าร้อน เขาค่อยๆเดินเข้าไปหานาง หยุดอยู่ตรงหน้านาง จ้องมองผู้หญิงที่กำลังคุกเข่าอยู่แทบเท้าเขา

รูปลักษณ์ของนางไม่ได้คล้ายคลึงกับฮองเฮาฉุ๋นเลยแม้แต่น้อย แต่กิริยาท่าทางบางอย่างกลับทำให้เขารู้สึกว่านางเหมือนกับฮองเฮาฉุ๋นมาก

ท่าทางตื่นตระหนกของนางเมื่อกี้ ราวกับว่าเป็นฮองเฮาฉุ๋นมาจุติ

แต่จักรพรรดิเหยายังมีสติสัมปชัญญะดี เขารู้ดีว่าฮองเฮาฉุ๋นของเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงตัวแทนของนางเท่านั้น！

เขาก้มตัวลง จับมือทั้งคู่ของนางไว้แน่น และดึงนางลุกขึ้นจากพื้น แล้วตบหน้าของอู่หลานอวี้อย่างแรง

“ป๊าด！”

“อ๊ะ！” นางล้มลงบนเตียงอย่างแรง จากนั้นก็เอามือกุมใบหน้า แล้วหันมามองจักรพรรดิเหยา

ท่าทางของเขาในขณะนี้ ไม่เหลือความอ่อนโยนแม้แต่น้อย

ในแววตาของเขา ส่อให้เห็นถึงเจตนาฆ่าและความโกรธอย่างรุนแรง

ทำให้อู่หลานอวี้รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

นางลุกจากเตียงด้วยอาการตัวสั่นเทา และคุกเข่าลงกับพื้น “จักรพรรดิ หม่อมฉันทำอะไรผิด จึงทำให้ท่านไม่พอใจ โปรดบอกหม่อมฉันด้วยเถิด......”

“นังสารเลว！” จักรพรรดิเหยามองท่าทางที่เสแสร้งของนาง จากนั้นก็ตบหน้าของอู่หลานอวี้อย่างแรงอีกครั้ง

อู่หลานอวี้เอามือกุมหน้า และร้องขอความเมตตาอย่างเจ็บปวด “จักรพรรดิ หม่อมฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว........”

“ป๊าด！”

“อ๊ะ！” คราวนี้ จักรพรรดิเหยาใช้ขา เตะที่หน้าอกของอู่หลานอวี้ แล้วพูดด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว “ทนไม่ไหวก็ต้องทน ที่ข้าต้องกลายเป็นม่ายอย่างทุกวันนี้ ก็เพราะลูกสาวแสนดีที่เจ้าอู่หลานอวี้เป็นคนให้กำเนิดมา.......”

อู่หลานอวี้ตัวแข็งทื่อทันที ด้วยสีหน้างุนงง “หม่อมฉันไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นกับเม่ยเอ๋อร์.......หรือว่า！”

ก่อนที่จะกล่าวคำสุดท้าย จักรพรรดิเหยาก็บีบคอของอู่หลานอวี้

นางกลอกตาด้วยความเจ็บปวด.......

เมื่อจักรพรรดิเหยาเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของนาง เขาก็รู้สึกสะใจ

“ในวันครบรอบการเสียชีวิตของฮองเฮาฉุ๋น ตอนที่ข้ากำลังดำเนินการอยู่ลูกสาวแสนดีของเจ้า ได้ส่งคนไปฆ่าห่านยู่ของข้า！”

“อ๊ะ........” นางตกใจขณะที่กำลังเจ็บปวด “เป็นไปได้ยังไง........เม่ยเอ๋อร์นาง......ไม่ทำ.......”

“นางเป็นคนยอมรับเอง เพราะเยี่ยเอ๋อร์ไม่ยอมแต่งงานกับนาง นางจึงใส่ร้ายพระชายาท่านอ๋องหรง ร่วมมือและสมรู้ร่วมคิดกับท่านอ๋องต้วนและองค์รัชทายาทหยางไคที่บ้านเมืองล่มสลาย เพื่อให้ข้าฆ่าแม่ของเด็กทั้งสอง นางวางแผนเพื่อให้ไป๋เจาเสวี่ยและหยางไคมีความสัมพันธ์กัน และในขณะที่หรงจิ่งหลินป่วยหนักอยู่บนเตียง นางก็แอบลักพาตัวเด็กออกจากวัง ทำให้หรงจิ่งหลินตกระกำลำบากเป็นเวลานานกว่าสามเดือน แม้แต่ข้า......ที่แก่ชราแล้ว นางก็แอบวางยาข้า จนข้าเองก็เกือบตาย！”

“แต่ได้พระชายาท่านอ๋องหรงและหมอเทวดาซูช่วยชีวิตข้าไว้ ส่วนลูกสาวของเจ้าคือตัวปัญหา นางตายแล้ว เจ้าในฐานะแม่ เจ้าก็ต้องชดใช้แทนลูกสาว เพราะหนี้ที่ติดค้างไทเฮา เสิ่นโหรวเม่ยไม่สามารถชดใช้ได้ ข้าก็จะให้เจ้าชดใช้แทน！”

“อ๊ะ！”

ก่อนที่อู่หลานอวี้จะได้สติจากคำพูดของเขา เขาก็ดึงผมของนาง และฉีกเสื้อผ้าของนางออก.........