ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 646

เห็นได้ชัดว่านางเป็นคุณหนูของตระกูลที่ร่ำรวย แต่กลับทำอะไรด้วยตัวเองหลายครั้ง เคยนำทัพทหารสามพันนายออกไปต่อสู้กับศัตรูนอกค่ายด้วยความชาญฉลาดของนาง และกลายเป็นแม่ทัพหญิงในสมัยนั้น

สาวงามสามพันคนในวังหลังก็ไม่อาจสู้นางได้

เมื่อเห็นนางอู่ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ก็ทำให้เขานึกถึงฮองเฮาฉุ๋นขึ้นมาทันที

แม่ของเสิ่นโหรวเม่ยซึ่งก็คืออู่หลานอวี้ไม่ได้ถูกสั่งประหารชีวิตจริงๆ จักรพรรดิได้เหยาซ่อนนางไว้ ซึ่งซ่อนนางไว้ที่วังหลังขนาดใหญ่แห่งนี้

เมื่ออู่หลานอวี้มองเห็นชายคนนั้นเดินเข้ามาจากข้างนอกตำหนักผ่านกระจกทองสัมฤทธิ์ นางก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วหันกลับมา จ้องมองเขาด้วยท่าทีที่หวาดกลัว และถวายบังคมจักรพรรดิเหยา “หม่อมฉันถวายบังคมจักรพรรดิ ของทรงอายุยืนหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี！ ”

นางวิ่งตรงเข้าไป และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ร่างกายของจักรพรรดิเหยาเริ่มเร่าร้อน เขาค่อยๆเดินเข้าไปหานาง หยุดอยู่ตรงหน้านาง จ้องมองผู้หญิงที่กำลังคุกเข่าอยู่แทบเท้าเขา

รูปลักษณ์ของนางไม่ได้คล้ายคลึงกับฮองเฮาฉุ๋นเลยแม้แต่น้อย แต่กิริยาท่าทางบางอย่างกลับทำให้เขารู้สึกว่านางเหมือนกับฮองเฮาฉุ๋นมาก

ท่าทางตื่นตระหนกของนางเมื่อกี้ ราวกับว่าเป็นฮองเฮาฉุ๋นมาจุติ

แต่จักรพรรดิเหยายังมีสติสัมปชัญญะดี เขารู้ดีว่าฮองเฮาฉุ๋นของเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงตัวแทนของนางเท่านั้น！

เขาก้มตัวลง จับมือทั้งคู่ของนางไว้แน่น และดึงนางลุกขึ้นจากพื้น แล้วตบหน้าของอู่หลานอวี้อย่างแรง

“ป๊าด！”

“อ๊ะ！” นางล้มลงบนเตียงอย่างแรง จากนั้นก็เอามือกุมใบหน้า แล้วหันมามองจักรพรรดิเหยา

ท่าทางของเขาในขณะนี้ ไม่เหลือความอ่อนโยนแม้แต่น้อย

ในแววตาของเขา ส่อให้เห็นถึงเจตนาฆ่าและความโกรธอย่างรุนแรง

ทำให้อู่หลานอวี้รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

นางลุกจากเตียงด้วยอาการตัวสั่นเทา และคุกเข่าลงกับพื้น “จักรพรรดิ หม่อมฉันทำอะไรผิด จึงทำให้ท่านไม่พอใจ โปรดบอกหม่อมฉันด้วยเถิด......”

“นังสารเลว！” จักรพรรดิเหยามองท่าทางที่เสแสร้งของนาง จากนั้นก็ตบหน้าของอู่หลานอวี้อย่างแรงอีกครั้ง

อู่หลานอวี้เอามือกุมหน้า และร้องขอความเมตตาอย่างเจ็บปวด “จักรพรรดิ หม่อมฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว........”

“ป๊าด！”

“อ๊ะ！” คราวนี้ จักรพรรดิเหยาใช้ขา เตะที่หน้าอกของอู่หลานอวี้ แล้วพูดด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว “ทนไม่ไหวก็ต้องทน ที่ข้าต้องกลายเป็นม่ายอย่างทุกวันนี้ ก็เพราะลูกสาวแสนดีที่เจ้าอู่หลานอวี้เป็นคนให้กำเนิดมา.......”

อู่หลานอวี้ตัวแข็งทื่อทันที ด้วยสีหน้างุนงง “หม่อมฉันไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นกับเม่ยเอ๋อร์.......หรือว่า！”

ก่อนที่จะกล่าวคำสุดท้าย จักรพรรดิเหยาก็บีบคอของอู่หลานอวี้

นางกลอกตาด้วยความเจ็บปวด.......

เมื่อจักรพรรดิเหยาเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของนาง เขาก็รู้สึกสะใจ

“ในวันครบรอบการเสียชีวิตของฮองเฮาฉุ๋น ตอนที่ข้ากำลังดำเนินการอยู่ลูกสาวแสนดีของเจ้า ได้ส่งคนไปฆ่าห่านยู่ของข้า！”

“อ๊ะ........” นางตกใจขณะที่กำลังเจ็บปวด “เป็นไปได้ยังไง........เม่ยเอ๋อร์นาง......ไม่ทำ.......”

“นางเป็นคนยอมรับเอง เพราะเยี่ยเอ๋อร์ไม่ยอมแต่งงานกับนาง นางจึงใส่ร้ายพระชายาท่านอ๋องหรง ร่วมมือและสมรู้ร่วมคิดกับท่านอ๋องต้วนและองค์รัชทายาทหยางไคที่บ้านเมืองล่มสลาย เพื่อให้ข้าฆ่าแม่ของเด็กทั้งสอง นางวางแผนเพื่อให้ไป๋เจาเสวี่ยและหยางไคมีความสัมพันธ์กัน และในขณะที่หรงจิ่งหลินป่วยหนักอยู่บนเตียง นางก็แอบลักพาตัวเด็กออกจากวัง ทำให้หรงจิ่งหลินตกระกำลำบากเป็นเวลานานกว่าสามเดือน แม้แต่ข้า......ที่แก่ชราแล้ว นางก็แอบวางยาข้า จนข้าเองก็เกือบตาย！”

“แต่ได้พระชายาท่านอ๋องหรงและหมอเทวดาซูช่วยชีวิตข้าไว้ ส่วนลูกสาวของเจ้าคือตัวปัญหา นางตายแล้ว เจ้าในฐานะแม่ เจ้าก็ต้องชดใช้แทนลูกสาว เพราะหนี้ที่ติดค้างไทเฮา เสิ่นโหรวเม่ยไม่สามารถชดใช้ได้ ข้าก็จะให้เจ้าชดใช้แทน！”

“อ๊ะ！”

ก่อนที่อู่หลานอวี้จะได้สติจากคำพูดของเขา เขาก็ดึงผมของนาง และฉีกเสื้อผ้าของนางออก.........

จักรพรรดิเหยาสัมผัสศีรษะกลมๆขององค์หญิงน้อย แล้วพูดว่า “ตำหนักของข้าไม่มีฮองเฮาไม่ได้”

เต๋อเฟยเข้าใจทันที และตกใจกับคำพูดของจักรพรรดิ จากนั้นนางก็คุกเข่าลง แล้วพูดว่า “จักรพรรดิ..........”

“หากว่าเจ้าจะปฏิเสธ ข้าไม่ขอฟัง เหอเฟยใช้อ๋องหราวเป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้ตำแหน่ง นางเกิดในตระกูลเล็กๆ เป็นคนใจแคบและคิดเล็กคิดน้อย ข้าไม่วางใจที่จะให้นางมาดูแลวังหลัง จิ้งเฟยไม่มีลูกตามหลักแล้วนางเหมาะสมที่สุด แต่หลายปีมานี้นางไม่สนใจเรื่องทางโลก ใช้เวลาสวดมนต์และคัดลอกคัมภีร์อยู่ในตำหนัก หรงเฟย......” เมื่อเอ่ยถึงหรงเฟย จักรพรรดิเหยาก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “จากนี้ในวังจะไม่มีหรงเฟยอีกต่อไป ข้าคิดทบทวนแล้วก็มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เหมาะสมที่สุด”

เขาหันกลับมองดูผู้หญิงที่อยู่แทบเท้า ขณะที่อุ้มลูกสาว เขาก็ได้ยื่นมืออีกข้างออกไปพยุงนางลุกขึ้นจากพื้น

เต๋อเฟยรู้สึกหวาดกลัวกับการเอ็นดูของเขา

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้มีฮองเฮาจากตระกูลอู๋สองท่านที่เป็นผู้ดูแลและจัดการวังหลัง จักรพรรดิยังทรงโปรดปรานฮองเฮาตระกูลอู๋ทั้งสองท่านเป็นพิเศษ เป็นสิ่งที่เต๋อเฟยเห็นได้อย่างชัดเจน ดังนั้นนางจึงไม่อิจฉาริษยาเหมือนเหอเฟย ที่แก่งแย่งชิงดี แต่นางกลับพอใจและปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่！

เดิมทีนางคิดว่าจักรพรรดิจะเลือกฮองเฮาจากตระกูลอู๋ให้เข้าวัง แต่นางไม่คาดคิด.......ว่าสุดท้ายเขาจะเลือกนาง

นางสับสนมาก และไม่รู้ว่าจะตัดสินใจอย่างไร

เพราะหากนางขึ้นนั่งตำแหน่งนั้น ก็หมายความว่านางต้องเผชิญหน้ากับปัญหามากมาย

เช่น เล่ห์กลและอุบายต่างๆ！

ผู้หญิงมากมายที่อาศัยในวังหลัง ล้วนต้องการนั่งตำแหน่งนั้น

“จักรพรรดิ หม่อมฉัน......ไม่เต็มใจ！”

จักรพรรดิเหยาผิดหวัง

แต่เขาก็ไม่ได้โกรธเพราะเหตุนี้ ”ข้าจะให้เวลาเจ้าคิด”

“จักรพรรดิ ไม่จำเป็นต้องให้เวลาหม่อมฉัน หม่อมฉันสามารถให้คำตอบแก่ท่านได้ในตอนนี้！”