ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 647

นางเอื้อมมือออกไปและรับองค์หญิงน้อยจากอ้อมแขนของจักรพรรดิเหยา “หม่อมฉันอายุขนาดนี้แล้ว การได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดินั้น ย่อมเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าไม่ได้รับความโปรดปรานหม่อมฉันก็พอใจกับการเป็นอยู่ตอนนี้ ความปรารถนาสูงสุดของหม่อมฉัน คือขอเพียงจักรพรรดิสุขภาพร่างกายแข็งแรง ให้หม่อมฉันและลูกๆทั้งสี่คนมีความเป็นอยู่ที่สุขสบาย นอกจากนี้ หม่อมฉันแค่อยากให้พวกเขาเติบโตอย่างแข็งแรง และไม่ได้ต้องการตำแหน่งฮองเฮา”

จักรพรรดิเหยาได้ยินสิ่งนี้ ก็รู้สึกรักและเอ็นดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามากยิ่งขึ้น

หลายปีที่ผ่านมานางพอใจและปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ ไม่แก่งแย่งชิงดี

เขาเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของนาง และเช็ดน้ำตาให้นางแล้วพูดว่า “ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ แต่ข้าก็มีคำพูดสองสามคำที่อยากพูดกับเจ้า！”

เขาวางฝ่ามือลงบนใบหน้าของลูก และบีบสองสามครั้ง แล้วพูดว่า “ตำแหน่งที่สูงส่ง เช่นเดียวกับวังเย็น ข้าอยากมีคนที่รู้ใจ เจ้าทำใจได้หรือที่จะให้ข้าใช้ชีวิตอยู่ในวังเย็นเพียงลำพัง！”

เต๋อเฟยสะดุ้ง และตะลึงกับคำพูดของเขา

ที่นางไม่แก่งแย่งชิงดีไม่ได้แปลว่าไม่เคยรัก เพราะว่านางรักจึงอดใจไม่ได้และสุดท้ายไม่กล้าคาดหวัง แต่ตอนนี้ชายตรงหน้ากลับพูดจาที่ทรมานหัวใจเธอเช่นนี้ จึงได้ทลายกำแพงหัวใจของเต๋อเฟย

นาง.......ทำใจไม่ได้！

นางจ้องมองตาของเขา แล้วส่ายหัว

จักรพรรดิเหยายื่นมือออกไปคว้าแขนของนาง และกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา

เต๋อเฟยอิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทั้งสองต่างเข้าใจโดยไม่ได้ต้องพูดอะไร.......

เพราะเขารู้ว่า นางเต็มใจเป็นฮองเฮาของเขา！

ในวันนี้ จักรพรรดิเหยาก็ประทับที่ตำหนักของเต๋อเฟย อยู่กับเต๋อเฟยและเล่นกับลูกๆ เด็กๆก็เต็มใจที่จะเข้าใกล้เขา

จักรพรรดิเหยาไม่ได้มีความสุขเช่นนี้มาเป็นเวลานานแล้ว เขาดูเหมือนว่าจะมองเห็นหรงเยี่ยและหรงเฉิน จากลูกชายทั้งสองคนนี้.......

วันรุ่งขึ้น จักรพรรดิเสด็จออกจากตำหนักเต๋อเฟยและไปเข้าประชุมราชสำนัก

เรื่องนี้ แพร่กระจายไปทั่ววังหลังอย่างรวดเร็ว

หนึ่งในนั้น เหอเฟยผู้ที่ต้องการตำแหน่งฮองเฮามากที่สุด ก็รู้สึกถึงวิกฤตอย่างรุนแรง

พระชายาหราวกับอ๋องหราวกำลังเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้า

เมื่อเหอเฟยเห็นท้องของพระชายาหราวที่ค่อยๆโตขึ้น นางก็รู้สึกโล่งอก “ดูเหมือนว่าอีกสองสามเดือนเจ้าก็จะคลอดแล้วสิ！”

หวู่ซือหลิงก้มหัวลงและลูบท้องเบาๆ แล้วพูดว่า “ใช่แล้ว หมอประจำจวนบอกว่าทารกในครรภ์แข็งแรงดี”

เหอเฟยพยักหน้า เหลือบมองอ๋องหราว แล้วพูดว่า “จักรพรรดิยังไม่ได้สถาปนาฮองเฮา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ตอนนี้ตำแหน่งฮองเฮาว่าง ถ้าเจ้าให้กำเนิดบุตรชาย มีทายาทให้ตำหนักอ๋องหราว ก็ถือว่าเจ้าเหมาะสมกับตำแหน่งพระสนมเอก ถึงเวลานั้นก็มีข้อต่อรองในการชิงตำแหน่ง ถ้าข้าได้นั่งตำแหน่งนั้น เจ้าและอ๋องหราวก็ไม่ต้องลำบากเพื่อแข่งกับท่านอ๋องหรง ถ้าข้าเป็นฮองเฮา อ๋องหราวก็เป็นบุตรคนโต！”

เมื่อหวู่ซือหลิงได้ยินสิ่งนี้ ก็แอบยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองอ๋องหราวและพูดว่า “เสด็จแม่ พระชายาท่านอ๋องหรงตั้งครรภ์อีกแล้วหรือ”

“เพล้ง！” ถ้วยที่ถืออยู่ในมือของเหอเฟย ก็ร่วงลงบนพื้น

จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นมองหวู่ซือหลิงด้วยสีหน้าตกตะลึง “ผู้หญิงคนนั้นเกือบเสียชีวิตในการแท้งลูกครั้งก่อน ได้ยินมาว่าตัดมดลูกออกไปแล้วครึ่งหนึ่ง นางยังสามารถตั้งครรภ์ได้หรือ?”

“นางตั้งครรภ์จริงๆ รถม้าจวนฉางชนรถม้าที่พระชายาท่านอ๋องหรงนั่งจนพลิกคว่ำ พระชายาท่านอ๋องหรงมีเลือดออกบริเวณท้องน้อย มีสัญญาณของการแท้งลูก เสด็จพ่อได้ส่งหมอหลายคนออกจากวัง ท่านอ๋องหรงก็ได้สั่งปิดถนนเส้นนั้น เมื่อวานที่นั่นยังคึกคักมาก ว่ากันว่าพระชายาท่านอ๋องหรงเกือบเสียชีวิต”

“สรุปนางตายไหม?” เหอเฟยเอ่ยปากถาม

“ถ้างั้นก็หาโอกาส ให้เจ้าเด็กคนนั้นไปเจอกับยมทูต ข้าไม่มีเวลาขนาดนั้น เมื่อวานตอนเที่ยงเสด็จพ่อของพวกเจ้าไปที่ตำหนักเต๋อเฟย และประทับที่นั่น เช้านี้จึงจากไปเพื่อไปประชุมราชสำนัก ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ไปประทับที่ตำหนักเต๋อเฟย หมายความว่าอย่างไร เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ ตอนนี้คือโอกาส！” เหอเฟยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห

อ๋องหราวรีบเดินเข้าไปปลอบ “เสด็จแม่ ลูกรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร ท่านวางใจ ข้าจะช่วยให้ท่านได้ตำแหน่งนั้น เติมเต็มความปรารถนาอันยาวนานของท่าน”

“ซิวเอ๋อร์เข้าใจแม่ดีที่สุด” เหอเฟยคว้าแขนของอ๋องหราว “เมื่อข้าได้เป็นฮองเฮา ข้าจะสั่งสอนเหล่านางสนมที่ดูถูกผู้อื่นให้สาสมอย่างแน่นอน เพื่อกอบกู้หน้าให้กับพวกเจ้า”

หวู่ซือหลิงแอบหัวเราะ

ท้ายที่สุดแล้วตัวเองก็อยากเป็นฮองเฮา

ไม่เห็นต้องพูดอ้อมค้อม！

หลังออกมาจากตำหนักของเหอเฟย อ๋องหราวและหวู่ซือหลิงก็ออกจากวัง บนรถม้า อ๋องหราวกอดหวู่ซือหลิงและพูดว่า “สิ่งที่เสด็จแม่พูด เจ้าจำได้ทั้งหมดแล้วใช่ไหม?”

หวู่ซือหลิงเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าเธอ พยักหน้าเบาๆ และพูดเบาๆว่า “ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร ท่านวางใจเถอะ ข้าจะทำให้เสด็จแม่ได้สิ่งที่ปรารถนาแน่นอน”

“ไม่ใช่แค่ความปรารถนาของนาง ขอเพียงเสด็จแม่กลายเป็นผู้หญิงที่มีเกียรติที่สุด เจ้าเองก็จะกลายเป็นคนที่มีเกียรติสูงศักดิ์คนถัดไป ร่วมมือกับข้าเพื่อปกครองบ้านเมือง”

หวู่ซือหลิงรู้สึกอบอุ่นใจ และพูดว่า “ใกล้ถึงวันเทศกาลโคมไฟแล้ว ถึงตอนนั้นเสด็จพ่อต้องจัดงานเลี้ยงฉลองที่ยิ่งใหญ่แน่นอน ในวันนั้นพระราชวังจะมีชีวิตชีวาและครื้นเครงมาก พร้อมด้วยผู้คนที่เข้าๆออกๆเป็นจำนวนมาก”

“อืม ผู้คนเยอะมาก คนเยอะก็สามารถทำอะไรได้หลายอย่าง”

“และมีโอกาสมากที่จะมีอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น！” หวู่ซือหลิงพูดจาทุกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเสมอ

ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มอยู่เสมอ แต่ดวงตานั้นเต็มไปด้วยเล่ห์กลและอุบาย........