ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 65

ไป๋ชิงหลิงแข็งทื่อและก้มลงมองดูมือนั้นที่อยู่ที่แขนของนาง และเมื่อเงยหน้าขึ้น ความโกรธก็คืบคลานเข้ามา

นางกำลังจะพูดออกมา ทว่าเสียงอันเย็นชาและแหลมคมของหรงเยี่ยก็ดังขึ้นมา "เหตุใดถึงไม่กินอาหารที่ข้าส่งเข้าไป"

"ทำไมข้าต้องกินอาหารที่ท่านส่งมาด้วย ยังไม่รู้เลยว่าใครกันแน่ที่วางยาพิษเพื่อต้องการฆ่าข้า!" นี่คือคำบ่นออกมา

ไป๋ชิงหลิงรู้ดีว่า หากเขาคิดจะฆ่านางจริง เขาคงไม่รอจนถึงตอนนี้

หรงเยี่ยติดนิสัยความขี้หงุดหงิดโมโหจากนาง จากนั้นเขาจึงเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น "ฝืนไปเพื่ออะไร"

"ข้าฝืน ใช่......ข้าเก่งมากที่ลงมือทำการผ่าตัดให้กับไทเฮา โดยที่ไม่กราบทูลฝ่าบาทก่อน ข้าหลงเชื่อใจคนทรยศ......และเกือบจะจบชีวิตลง......" นางตะโกนออกมาด้วยความโมโห

"ท่านอ๋องหรง ได้โปรดล่ะ ท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้ามอบลูกชายคืนให้กับท่าน และขอให้ท่านได้โปรดเข้าใจ ท่านคงไม่ต้องการให้ลูกของข้าต้องมาสูญเสียแม่ของนางอีกหรือ"

นางยกมือขึ้นและสะบัดแขนของเขาออกไปอย่างแรง

ทว่าขณะที่นางผลักออกไปนั้น หรงเยี่ยกลับดึงนางเข้ามาตรงหน้าของเขา และทั้งสองก็ได้แนบชิดกัน

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเกร็ง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยลมหายใจของเขา

เขาดุ "ยังไม่ตายเลย อย่าได้โกรธไปสิ"

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ อย่าแตะต้องตัวข้า ท่านช่างน่ารังเกียจขยะแขยงเสียเหลือเกิน

นางแทบไม่อยากอยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายเจ้าเล่ห์และร้ายกาจอย่างเขาเลย

หรงเยี่ยกลับรู้สึกถูกกระตุ้นด้วยคำว่า "น่ารังเกียจขยะแขยง" ของนาง

เขาขมวดคิ้วอย่างดุเดือด และน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาลงเล็กน้อย "อยู่กับข้า เจ้ารู้สึกรังเกียจอย่างนั้นหรือ?"

ริมฝีปากสีแดงของนางเปิดออกเล็กน้อย และกำลังจะปริปากพูด "ใช่" ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็ก้มศีรษะลง

ริมฝีปากบางผนึกลงไปที่ริมฝีปากของนาง

นางเปล่งเสียง "อืม" และแผ่นหลังของนางก็เอนลงเล็กน้อยด้วยฝ่ามือใหญ่ของเขา เส้นผมสยายลงที่ด้านหลัง นางตาเบิกกว้างจ้องไปยังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า......

เขา......จูบนางอีกแล้ว

ทว่าการจูบของเขาเป็นการจูบเพียงชั่วพริบตา

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ

ลมหายใจของเขาปะทะเข้ามายังแก้มของนาง

มีทั้งความร้อนรน มีทั้งความเคร่งขรึม

และยังมีความโกรธเล็กน้อย

แววตาของเขาเยือกเย็นอย่างมาก และเมื่อเขาจ้องมองมาที่นาง สายตานั้นเต็มไปด้วยความเฉียบแหลมและร้อนแรง และน้ำเสียงของเขาก็ทุ้มต่ำ "ไป๋เจาเสวี่ย บางครั้งเจ้าก็เป็นคนฉลาด แต่บางครั้งเจ้าก็ช่างโง่เขลาเหมือนกับกับลา"

"ท่าน......"

"อย่าปฏิเสธ เมื่อวานที่ข้าไม่ได้พูดแก้ต่างเพื่อปกป้องเจ้า เป็นเพราะข้ากำลังปกป้องเจ้า" ใบหน้าที่หล่อเหลาของหรงเยี่ยแดงลงเล็กน้อย มือนั้นที่โอบร่างของนางได้กระชับแน่นขึ้นเล็กน้อย

สองมือของนางถูกบังคับให้วางไว้ที่หน้าอกของเขา และแนบพิงไปที่เขา

นางเริ่มสงบสติอารมณ์

"มีคนคิดทำร้ายไทเฮา?" ไป๋ชิงหลิงกล่าวกระซิบ

"มีเหตุผลที่ดีเช่นนี้ในการกำจัดตระกูลอู๋ เหตุใดถึงไม่ใช้ให้เกิดประโยชน์ล่ะ เจ้าคิดว่า......มีเพียงเจ้าคนเดียวที่เข้าไป จากนั้นข้าก็สามารถหลุดพ้นจากความผิดได้อย่างนั้นหรือ" แต่ละคำพูดของหรงเยี่ยนั้นหนักแน่น และเข้าไปยังหัวใจของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงผลักเขาออก "ท่านปล่อยข้าก่อน"

"ไม่ปล่อย!" เขาปฏิเสธเสียงแข็ง

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง ดวงตาของนางเบิกกว้าง

หรงเยี่ยค้นพบว่านางช่างเหมือนกับแม่ของหรงจิ่งหลินเหลือเกิน

เขาหรี่ตาลง "คนอื่นคิดว่าข้าถูกเจ้าหลอก ข้าคิดว่าสามารถแสร้งทำให้เหมือนจริงได้"

"ข้าไม่ต้องการ" ไป๋ชิงหลิงดึงสติและออกแรงสะบัดและผลักเขาออกไป......

เขากลับยิ่งกอดนางแน่นขึ้น "อย่าขยับ หากสัมผัสโดนที่ที่ไม่ควรโดน เช่นนั้นเจ้าต้องรับผิดชอบ"

"ท่าน......ท่านเลิกคิดเช่นนั้นเถอะ ข้าไม่มีทางเป็นพระชายา.....อืม......" ยังพูดไม่จบ ริมฝีปากของนางก็ถูกผนึกลงอีกครั้ง

ประตูด้านข้างของโถงสระน้ำพระจันทร์เสี้ยวได้ถูกผลักเบาๆ

มู่ซิน นางกำนัลข้างกายไทเฮาฮุ่ยได้นำเสื้อผ้าเข้ามาให้ และทันใดนั้นก็ได้เห็นฉากที่หรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิงกำลังกอดและจูบกัน

มู่ซินดีใจอย่างมาก จากนั้นรีบปิดประตูเดินกลับไปยังห้องนอน......