ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 65

ไป๋ชิงหลิงแข็งทื่อและก้มลงมองดูมือนั้นที่อยู่ที่แขนของนาง และเมื่อเงยหน้าขึ้น ความโกรธก็คืบคลานเข้ามา

นางกำลังจะพูดออกมา ทว่าเสียงอันเย็นชาและแหลมคมของหรงเยี่ยก็ดังขึ้นมา "เหตุใดถึงไม่กินอาหารที่ข้าส่งเข้าไป"

"ทำไมข้าต้องกินอาหารที่ท่านส่งมาด้วย ยังไม่รู้เลยว่าใครกันแน่ที่วางยาพิษเพื่อต้องการฆ่าข้า!" นี่คือคำบ่นออกมา

ไป๋ชิงหลิงรู้ดีว่า หากเขาคิดจะฆ่านางจริง เขาคงไม่รอจนถึงตอนนี้

หรงเยี่ยติดนิสัยความขี้หงุดหงิดโมโหจากนาง จากนั้นเขาจึงเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น "ฝืนไปเพื่ออะไร"

"ข้าฝืน ใช่......ข้าเก่งมากที่ลงมือทำการผ่าตัดให้กับไทเฮา โดยที่ไม่กราบทูลฝ่าบาทก่อน ข้าหลงเชื่อใจคนทรยศ......และเกือบจะจบชีวิตลง......" นางตะโกนออกมาด้วยความโมโห

"ท่านอ๋องหรง ได้โปรดล่ะ ท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้ามอบลูกชายคืนให้กับท่าน และขอให้ท่านได้โปรดเข้าใจ ท่านคงไม่ต้องการให้ลูกของข้าต้องมาสูญเสียแม่ของนางอีกหรือ"

นางยกมือขึ้นและสะบัดแขนของเขาออกไปอย่างแรง

ทว่าขณะที่นางผลักออกไปนั้น หรงเยี่ยกลับดึงนางเข้ามาตรงหน้าของเขา และทั้งสองก็ได้แนบชิดกัน

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเกร็ง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยลมหายใจของเขา

เขาดุ "ยังไม่ตายเลย อย่าได้โกรธไปสิ"

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ อย่าแตะต้องตัวข้า ท่านช่างน่ารังเกียจขยะแขยงเสียเหลือเกิน

นางแทบไม่อยากอยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายเจ้าเล่ห์และร้ายกาจอย่างเขาเลย

หรงเยี่ยกลับรู้สึกถูกกระตุ้นด้วยคำว่า "น่ารังเกียจขยะแขยง" ของนาง

เขาขมวดคิ้วอย่างดุเดือด และน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาลงเล็กน้อย "อยู่กับข้า เจ้ารู้สึกรังเกียจอย่างนั้นหรือ?"

ริมฝีปากสีแดงของนางเปิดออกเล็กน้อย และกำลังจะปริปากพูด "ใช่" ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็ก้มศีรษะลง

ริมฝีปากบางผนึกลงไปที่ริมฝีปากของนาง

นางเปล่งเสียง "อืม" และแผ่นหลังของนางก็เอนลงเล็กน้อยด้วยฝ่ามือใหญ่ของเขา เส้นผมสยายลงที่ด้านหลัง นางตาเบิกกว้างจ้องไปยังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า......

เขา......จูบนางอีกแล้ว

ทว่าการจูบของเขาเป็นการจูบเพียงชั่วพริบตา

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ