ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 652

หลิวหานเยียนมีประสบการณ์ผ่านความเป็นความตายมาแล้ว นางจึงเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของไป๋ชิงหลิง นางรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติที่จวนอ๋องจะรับนางสนมเข้ามาปรนนิบัติ แต่เมื่อนางมาถึงจวนอ๋องหรง นางก็ไม่อยากให้ลูกสาวของตนเองต้องใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงอื่นโดยมีสามีคนเดียวกัน

เวลานี้หรงเยี่ยทุ่มเททั้งกายใจให้กับลูกสาวของตนเอง แต่ใครจะกลับรับประกันว่าเขาจะสามารถควบคุมหัวใจอันเร่าร้อนของเขาได้อีกนานสักแค่ไหน

ตัวอย่างเช่นอ๋องต้วน เพื่อผู้หญิงคนอื่น ถึงขั้นสังหารลูกสาวของนาง

แค่นึกถึงมันนางก็รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง

“ช่างมันเถอะ ข้าจะเป็นคนออกไปไล่อีกฝ่ายออกไปด้วยตัวเอง!” หรงเยี่ยยืนขึ้นมาในทันใด

ในตอนนั้น ไป๋ชิงหลิงเองก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับเขา ยื่นมือออกไปจับมือของหรงเยี่ยพร้อมกับกล่าวว่า “หรงเยี่ย เจ้าสงบสติอารมณ์และไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน ฉางเล่อเหยียนเคยทำร้ายข้าหรือไม่?”

“สิ่งที่นางคิดอยู่ตอนนี้ยังไม่พออีกอย่างนั้นหรือ?”

“เรื่องนี้มันคนละเรื่องกัน ฉางเล่อเหยียนไม่เคยทำร้ายข้า แถมยังบอกให้ข้าระวังฉางเล่ออันเอาไว้ให้มาก บอกให้ข้าอยู่ห่างจากน้องสาวของนาง และเรื่องรถม้า เป็นข้าเองที่ประมาทเกินไป คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะทำเช่นนี้ออกมา แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับฉางเล่อเหยียน นางมาที่นี่พร้อมกับบาดแผลบนร่างกาย เจ้าจะขับไล่และดุด่านางเช่นนี้ เจ้าไม่เห็นแก่หน้าของนายผู้เฒ่าฉางบ้างเลยงั้นหรือ?” ไป๋ชิงหลิงไม่ได้มีความรู้สึกเกลียดชังต่อฉางเล่อเหยียนเลยแม้แต่น้อย

“พระชายาอยากเจอนางอย่างนั้นหรือ?”

“ในตำหนักแห่งนี้มีคนอยู่มากมาย สายตามากมายกำลังจับจ้องอยู่ นางจะกล้าทำอะไรกับข้าภายใต้สายตามากมายขนาดนี้เลยงั้นหรือ?” ไป๋ชิงหลิงถามกลับมาโดยไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี

ติ้งเป่ยโหวได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ อ่อนลง “อาเสวี่ย พูดถูก นายผู้เฒ่าฉางสั่งให้พ่อบ้านคนสนิทนำของขวัญมามอบให้ด้วยตัวเอง ด้วยสิ่งนี้ พวกเราก็ควรจะไว้หน้าคนของจวนฉางบ้าง และเหลือทางหนีไว้ให้กับตัวเอง”

“เหลือทางหนีอะไร” หลิวหานเยียนกล่าวออกมาด้วยความร้อนรน

ติ้งเป่ยโหวถูกสายตาเช่นนั้นของนางจ้องมอง เขายกมือขึ้นมาลูบจมูกพร้อมกล่าวว่า “ให้ท่านอ๋องหรงยอมถอยสักเล็กน้อยก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง”

“ท่านพ่อพูดถูก แม่นมซั่ง ท่านคิดว่าอย่างไร?” ไป๋ชิงหลิงหันไปมองแม่นมซั่งที่อยู่ด้านหลัง

แม่นมซั่ง “อ่า” พยักหน้าด้วยความสับสน “ท่านโหวเองก็พูดถูก”

ใบหน้าของหรงเยี่ยเต็มไปด้วยความมืดมิด

สุดท้ายไป๋ชิงหลิงก็บอกให้พ่อบ้านเฉียนเชิญอีกฝ่ายเข้ามา หรงเยี่ยก็ถูกโยนเข้าไปในห้องด้านข้างทันที เพื่อป้องกันไม่ให้เสด็จพ่อของตนเองเหงาเกินไป ลูกทั้งสองของเขาจึงตามเข้าไปอยู่ในห้องเป็นเพื่อนเล่นกับเขาด้วย

และฉางเล่อเหยียนที่รออยู่ด้านนอกมาโดยตลอด คนของจวนโหวยังไม่ทันออกมาเชื้อเชิญ อ๋องเฉินก็เสด็จมาถึงก่อน!

ในตอนที่หรงเฉินลงมาจากรถม้าและเห็นฉางเล่อเหยียนยืนรออยู่ด้านหน้าประตู เขาผงะเล็กน้อย ยืนอยู่ไกล ๆ และตะโกนเรียกออกมา “คุณหนูรองแห่งตระกูลฉาง!”

ฉางเล่อเหยียนหันกลับมา เห็นหรงเฉินยืนอยู่ด้านหลังในระยะไกล นางรีบทำความเคารพเขาในทันที “เล่อเหยียนถวายบังคมท่านอ๋องเฉิน”

“ไม่จำเป็นต้องมาพิธี!”

ฉางเล่อเหยียนลุกขึ้น เงยหน้ามองไปที่เขา เม้มริมฝีปากและก้มศีรษะลง

จากเรื่องราวที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว มันทำให้เกิดบาดแผลในใจของหรงเฉิน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเข้าใกล้นางมากเกินไป

และเมื่อวันนี้ได้พบกับนาง ความรู้สึกละอายใจที่หรงเฉินมีต่อนางก็ท่วมท้นออกมา

“แผลของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฉางเล่อเหยียนส่ายหน้า แสยะยิ้มออกมา “ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว แผลของข้าดีขึ้นมา ดังนั้นวันนี้ข้าจึงนั่งรถม้าออกมาเพื่อเข้าเฝ้าพระชายาหรง แต่คิดว่าวันนี้คงไม่ได้พบกับพระชายาหรงเสียแล้ว ท่านอ๋องเฉินจะเข้าไปในจวนโหวอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าเองก็มาเยี่ยมพี่สะใภ้เจ็ดเช่นกัน” หรงเฉินสังเกตเห็นคำพูดประโยคหนึ่งของนาง “ในเมื่อมาถึงแล้ว เหตุใดจึงไม่ได้พบกับพี่สะใภ้เจ็ด ข้าเองก็จะเข้าไปด้านใน เจ้าจะเข้าไปด้านในพร้อมกับข้าหรือไม่”

“ไม่ได้หรอก พ่อบ้านของจวนโหวเข้าไปรายงานด้านในตั้งนานแล้ว แต่เวลานี้ก็ยังไม่ออกมา ข้าไม่อยากทำให้พระชายาหรงต้องลำบากใจ ตัวข้ามียาสำหรับบำรุงครรภ์อยู่ ท่านช่วยนำมันไปมอบให้พระชายาหรงแทนข้าได้หรือไม่” ฉางเล่อเหยียนหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากแขนเสื้อของนาง จากนั้นใช้ให้สาวใช้ของตนเองหยิบมันไปมอบให้หรงเฉินที่อยู่ตรงหน้า

ไป๋ชิงหลิงมองมาที่หลิวหานเยียนโดยไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี “ท่านแม่ ท่านอาจจะอคติกับนางมากเกินไป”

“อาเสวี่ย ผู้หญิงมีจิตใจลึกซึ้ง ดูเผินๆ เจ้าอาจคิดว่านางปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี แต่ใครจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ?”

“ไม่มีทาง!” ไป๋ชิงหลิงยังไม่ทันตอบกลับมา หรงเฉินก็ตอบออกมาก่อนด้วยความร้อนรน

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ร่างของอ๋องเฉิน

หรงเฉินจ้องมองทุกคนด้วยสายตาอันมุ่งมั่น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น “นางไม่ใช่ผู้หญิงเช่นนั้น ครั้งนี้ข้าไม่มีทางมองผิดไปเป็นแน่”

เขาหยิบยาบำรุงครรภ์ที่ฉางเล่อเหยียนเป็นคนมอบให้เขาออกมาจากแขนเสื้อ จากนั้นก็เดินเข้ามาด้านหน้าของโต๊ะหิน วางกล่องเล็ก ๆ ไว้ด้านหน้าของไป๋ชิงหลิงพร้อมกล่าวว่า “พี่สะใภ้เจ็ด ในตอนที่ข้าเพิ่งลงมาจากรถม้า เขาก็ได้พบกับนางอีกครั้ง แล้วนี่ก็เป็นยาบำรุงครรภ์ที่นางฝากข้ามามอบให้กับท่าน”

“ปัง!” จู่ ๆ ก็มีเสียงปิดประตูดังขึ้นมาจากด้านหลัง ร่างเงาสีม่วงพุ่งออกมาจากด้านในด้วยความรวดเร็ว ปัดกล่องผ้าที่วางอยู่บนโต๊ะออกไปในทันที

กล่องผ้าหล่นลงพื้น ยาที่อยู่ด้านในกระเด็นออกมา และบังเอิญกระเด็นไปอยู่ตรงหน้าของหมอเทวดาซูที่เพิ่งเดินเข้ามาในลานพอดิบพอดี

หมอเทวดาซูก้มหน้ามองยาเม็ดนั้นด้วยความประหลาดใจ หยิบมันขึ้นมาและถามว่า “นี่คืออะไร?”

“พี่เจ็ด เหตุใดท่านถึงได้ทำกับยาบำรุงครรภ์ที่คุณหนูรองแห่งตระกูลฉางมอบให้กับพี่สะใภ้เจ็ดเช่นนี้ นี่มันเป็นการไม่ให้เกียรติอีกฝ่าย”

“เจ้าคนงี่เง่า อีกฝ่ายบอกว่ามันเป็นยาบำรุงครรภ์ แล้วมันจะต้องเป็นยาบำรุงครรภ์เท่านั้นอย่างงั้นหรือ อีกพี่สะใภ้เจ็ดของเจ้ากินยานี้เข้าไปแล้วเป็นอะไรขึ้นมา เจ้าจะรับผิดชอบมันอย่างไร เจ้ารับผิดชอบมันไหวอย่างนั้นหรือ?” ใบหน้าของหรงเยี่ยเป็นสีดำ กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ

หรงเฉินรู้สึกตัวขึ้นมาในทันที และดูเหมือนว่าเป็นเขาที่ประมาทเกินไป

และหลังจากที่หมอเทวดาซูดมกลิ่นของยาตัวนั้น เขาก็พูดออกมาด้วยความตื่นเต้น “นี่มัน......นี่มันยาเสิ่นไท่ เป็นยาที่ยอดเยี่ยม!”