ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 654

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำรับภาพวาดดังกล่าวมา มองดูภาพวาดทั้งสิบแผ่นต่อหน้าของหรงเยี่ยอย่างรวดเร็ว

หลังจากดูเสร็จ เขาถึงลุกขึ้นและจากไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

หรงเยี่ยค่อย ๆ เดินออกมาจากซอย แต่เดินทางไปหานายผู้เฒ่าที่จวนฉาง

ในเวลานี้ นายผู้เฒ่าฉางกำลังพึมพำกับตัวเองอยู่ในลานพอดี “ก็แค่มอบยาให้เท่านั้น เจ้าไม่อาจคิดเรื่องอันใดที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกได้ อ๋องหรงไม่ใช่คนที่เจ้าสามารถเอื้อมถึง ครั้งนี้เจ้าก็เห็นแล้วว่า เมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับพระชายาหรง อ๋องหรงเป็นห่วงนางมากเพียงใด ที่ปู่ทวดทำลงไปทั้งหมดก็เป็นเพราะหวังดีกับเจ้า การที่แต่งงานกับชายที่เขาไม่ได้รักเจ้า สุดท้ายแล้วคนที่ต้องทุกข์ทรมานก็คือเจ้า”

“ท่านปู่ทวด ใครเป็นคนบอกท่านว่าข้าหลงรักอ๋องหรง และคอยเกี้ยวพาราสีอ๋องหรง” ฉางเล่อเหยียนถามกลับไป

เคราของนายผู้เฒ่าฉางลอยตัวขึ้นมาทันใด “ทุกคนในจวนต่างพูดกันทั้งนั้น หรือเจ้ากำลังจะบอกว่าข้าหูหนวกอย่างนั้นหรือ?”

“หลานสาวไม่กล้า”

“เจ้าไม่กล้า เฮอ เจ้าคิดว่าเพียงแค่อ๋องเฉินเพียงคนเดียวจะทำให้ข้าปฏิบัติกับเจ้าเช่นนั้นอย่างนั้นหรือ” นายผู้เฒ่าฉางถือไม้ไผ่ไว้ในมือ มือทั้งสองข้างของเข้าไขว้หลัง เดินไปเดินมาอยู่ด้านหน้าของฉางเล่อเหยียน ท่าทางของเขาดูหล่อเหลาและเข้มงวดเป็นอย่างมาก

ฉางเล่อเหยียนเบะปากของนาง แม้ว่าจะไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่นางก็ไม่รู้สึกว่าการที่ตนเองได้รับโทษนั้นเป็นสิ่งไม่สมควร เรื่องจากก่อนหน้านี้นางเคยมีใจให้กับอ๋องหรงมาก่อน

ในตอนนั้นเอง พ่อบ้านหวู่รีบวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน “นายผู้เฒ่า นายผู้เฒ่า ท่านอ๋องหรงเสด็จมาที่นี่ ขวางไว้ ขวางไว้ไม่อยู่แล้ว......”

ยังไม่ทันพูดจบ หรงเยี่ยก็เดินเข้ามาในลานอยู่รวดเร็ว

ในตอนที่เห็นว่าฉางเล่อเหยียนเองก็อยู่ในลานด้วย ใบหน้าของหรงเยี่ยมืดมนเสียยิ่งกว่าเดิม

นายผู้เฒ่าฉางรู้ว่าอ๋องหรงไม่อยากเห็นหน้าฉางเล่อเหยียน เขาจึงรีบสั่งให้นางเข้าไปแอบในห้อง หลังจากที่หรงเยี่ยได้ยินคำสั่งของนายผู้เฒ่าฉาง เขาก็พูดออกมาว่า “ไม่จำเป็น ข้าแค่จะมาพูดเพียงสองสามประโยคเท่านั้น”

“ไม่นั่งคุยกันหน่อยงั้นหรือ?” นายผู้เฒ่าฉางถามออกไปอย่างสุภาพ

“ยาเสิ่นไท่ที่เจ้ามอบให้......”

ยังไม่ทันพูดจบ นายผู้เฒ่าฉางก็ถามออกมาทันใดว่า “พระชายาทานมันเข้าไปแล้ว? ร่างกายของนางรู้สึกไม่ดีหลังจากที่ทานมันเข้าไปอย่างนั้นหรือ หรือว่าได้รับผลข้างเคียงอะไร”

ไม่เช่นนั้นอ๋องหรงจะเสด็จมาที่จวนของเขาในเวลาเช่นนี้เพื่ออะไร

เขาหันกลับไป มองไปที่ฉางเล่อเหยียนด้วยใบหน้าอันมืดมน “หรือว่าเจ้าทำอะไรกับยาเสิ่นไท่? ฉางเล่อเหยียน ที่ข้าเรียกเจ้ามาที่นี่ บอกให้เจ้าเอายาเสิ่นไท่ไปมอบให้พระชายาหรง ทั้งหมดก็เพื่อให้เจ้าสำนึกผิดกับสิ่งที่เจ้าเคยทำลงไป คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้า......”

“ท่านปู่ทวด ข้า!”

“เจ้าหุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้ หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายาหรงอีก ข้าเองก็ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้ เจ้าตามอ๋องหรงไปเถิด ไม่ว่าอ๋องหรงจะจัดการกับเจ้าอย่างไรข้าจะไม่สน เป็นหรือตายไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้!”

“ข้า......”

“นางไม่ได้ใส่ยาพิษลงไป!”

ฉางเล่อเหยียนผงะในทันใด ดวงตาทั้งสองข้างของนางจ้องมองไปที่หรงเยี่ยพร้อมทั้งน้ำตา

แต่นางเพียงแค่มองไปแวบเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นนางก็ก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างกำผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมือ “ท่านปู่ทวด พระชายาหรงช่วยข้ามาถึงสองครั้ง ข้าจะเนรคุณต่อผู้มีพระคุณของข้าได้อย่างไร ท่านแม่เองก็สอนข้าให้เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง เหตุใดท่านจึงคิดว่าข้าจะมีนิสัยเช่นนั้น วันนี้ท่านอ๋องหรงเองก็อยู่ที่นี่ ดังนั้นฉางเล่อเหยียนจึงขอสาบานต่อหน้าท่านปู่ทวด!”

พูดจบนางก็ยกมือของนางขึ้นมาพร้อมกับกล่าวคำสาบานว่า “ชีวิตนี้ของข้าฉางเล่อเหยียนจะไม่แต่งงานกับท่านอ๋องคนใด และไม่แต่งงานเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลของราชวงศ์ ตั้งแต่นี้ไป การแต่งงานของข้า ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่านปู่ทวด ข้าฉางเล่อเหยียนยินดีที่จะรับฟังและปฏิบัติตามทุกอย่างที่ท่านปู่ทวดเป็นคนจัดเตรียมให้”

ท่าทางของนายผู้เฒ่าฉางดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขาชำเลืองมองไปที่ฉางเล่อเหยียน “เจ้าเป็นคนพูดออกมาด้วยตัวเอง ถึงเวลานั้นเจ้าอย่าไปบ่นกับแม่ของเจ้าว่าข้าจัดการเรื่องพวกนั้นให้เจ้าไม่ดีพอ”

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่านปู่ทวด ฉางเล่อเหยียนจะไม่บ่นแม้แต่คำเดียว”

“หึ เจ้าอาจจะไม่บ่นก็จริง แต่แม่ของเจ้าไม่มีทางเป็นเช่นนั้น”

“แม้ว่าท่านแม่จะเป็นคนดูแลเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในจวนฉาง แต่สุดท้ายเรื่องราวสำคัญต่าง ๆ ก็ล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่านปู่ทวด เพราะท่านปู่ทวดเป็นผู้นำเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลฉาง”

คำพูดของฉางเล่อเหยียนทำให้นายผู้เฒ่าฉางใจสั่น เขาหันกลับมาประสานมือให้กับหรงเยี่ยพร้อมกล่าวว่า “อ๋องหรง ทำให้ท่านต้องเจอกับเรื่องตลกอีกแล้ว”

“ข้ามาที่นี่เพื่อกล่าวขอบคุณนายผู้เฒ่า”

“อ่า” หรงเยี่ยเก็บยานั้นไว้ “เช่นนั้นคงไม่จำเป็นแล้ว นายผู้เฒ่าเก็บมันไว้เถิด ไม่แน่ว่าอาจมีคนในจวนของท่านจะได้ใช้มัน”

“ยาชนิดนี้อยู่ในมือของข้ามาเกือบสามสิบปีแล้ว ยังไม่เคยมีใครได้ใช้มัน หากท่านอ๋องต้องการ ท่านอ๋องก็เก็บเอาไว้เถิด” นายผู้เฒ่าฉางกล่าวออกมา

หรงเยี่ยไม่ได้ปฏิเสธ เขาปิดกล่องผ้าเล็ก ๆ หยิบมันมาจากมือของพ่อบ้านหวู่ “รอให้พระชายาของข้าคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัย ข้าจะนำยาเม็ดนี้มาคืนให้กับท่านอย่างแน่นอน”

พูดจบหรงเยี่ยก็ก้าวถอยหลัง ประสานมือทำความเคารพนายผู้เฒ่าฉาง จากนั้นก็หันหลังและเดินออกจากลานเซี่ยหลินไป

เมื่อนายผู้เฒ่าฉางเห็นว่าอีกฝ่ายจากไปแล้ว เขาก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ “พ่อบ้านหวู่ รีบออกไปส่งท่านอ๋องเร็ว”

“ขอรับ”

ในตอนที่พ่อบ้านหวู่ออกมาจากลาน หรงเยี่ยก็ไม่อยู่แล้ว

หลังจากที่หรงเยี่ยเดินออกมาจากประตู ตอนแรกคิดว่าจะสามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้อย่างสมบูรณ์ แต่ใครจะไปรู้ว่าเดินออกจากประตูจวนฉาง เขาจะมาพบกับฉางเล่ออัน......

ฉางเล่ออันเดินเข้ามาด้วยใบหน้าแห่งความดีใจ “ท่านอ๋องหรง ท่านมาแล้ว!”

“อยากให้ข้าตัดขาของเจ้าอย่างนั้นหรือ?” เห็นฉางเล่ออันเข้ามาขวางทางของเขา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

ฉางเล่ออันรู้เพียงแค่ว่า นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่นางจะอธิบายออกมา หากครั้งนี้ปล่อยเขาไป นางก็ไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่จึงจะมีโอกาสได้คุยกับเขาอีกครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่คือจวนฉาง นางไม่เชื่อว่าเขาจะกล้าทำอะไรนาง

“ฝ่าบาท ฉางเล่ออันขอพูดสักสองสามคำก็เพียงพอแล้ว!”

พูดจบฉางเล่ออันก็เดินเข้ามาหาเขา จากนั้นก็ทำเป็นสะดุดและพุ่งไปในอ้อมแขนของหรงเยี่ย......