ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 656

“ท่านพ่อ คนพวกนี้......” แม่นางฉางสามชี้ไปที่กลุ่มคนที่ถูกทหารองครักษ์เหยี่ยวดำกุมตัวไว้

นายผู้เฒ่าฉางหันมาทันที พูดไปในทิศทางที่ฉางเล่ออันยืนอยู่ด้วยความโกรธ “เจ้าลองถามลูกสาวของเจ้าเองแล้วกัน!”

ฉางเล่ออันหดลำคอลง ดวงตาทั้งสองข้างของนางเต็มไปด้วยน้ำตา “ท่านปู่ทวด เล่ออันทำสิ่งใดผิดไปอย่างนั้นหรือ? หลายวันที่ผ่านมา เล่ออันอยู่ในจวนมาโดยตลอด ไม่ได้ทำสิ่งใดทั้งนั้น”

“เจ้าไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”

ทันทีที่เสียงเงียบลง พ่อบ้านหวู่ก็สั่งให้คนพาตัวของเหยาชุนที่ถูกตัดแขนทั้งสองข้างมายังห้องโถงบรรพชน

เหยาชุนคุกเข่าอยู่กับพื้น

แขนทั้งสองข้างของนางหายไปแล้ว ฉางเล่ออันเองก็ไม่สนว่านางจะเป็นหรือตาย และไม่ได้ขอร้องให้ใครช่วยรักษานาง นางจากรอยแผลที่ขาดนั้นแห้งไปตั้งนานแล้ว

เพียงแค่ช่วงระยะเวลาไม่กี่วัน เหยาชุนรับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นและเย็นชาอย่างชัดเจน รับรู้ว่าความรู้สึกของผู้ที่ถูกทิ้งนั้นเจ็บปวดเพียงใด

และฉางเล่ออันก็คิดว่าเหยาชุนนั้นตายไปตั้งนานแล้ว คิดไม่ถึงว่านางยังมีชีวิตอยู่

แต่นางไม่สามารถยอมรับกับสิ่งที่นางเคยทำลงไปได้ ดังนั้นนางจึงชี้นิ้วไปทางเหยาชุนและตะโกนออกมาว่า “เหยาชุน เจ้าหักหลังข้าอย่างนั้นหรือ เจ้าไปทำเรื่องอะไรมา?”

เหยาชุนเงยหน้าขึ้นมองฉางเล่ออันทันที ในตอนที่เผชิญหน้ากับสายตาอันเย็นชาของฉางเล่ออัน เหยาชุนก็กลืนความคับข้องใจที่มีลงไปทั้งหมด

นางไม่อาจมีชีวิตรอดต่อไปได้แล้ว แต่คนในครอบครัวของนางยังอยู่ในกำมือของฉางเล่ออัน หากนางเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา คนในครอบครัวของนางก็คงไม่รอด

นี่เป็นสาเหตุที่ฉางเล่ออันไม่เคยรับเด็กรับใช้ที่เป็นเด็กกำพร้า

เด็กกำพร้าไม่มีเครื่องยึดเหนี่ยว แต่ลูกน้องที่เหมือนกับเหยาชุน ไม่ว่าจะสั่งให้นางทำอะไรก็สามารถวางใจได้ แม้ว่าเรื่องราวทั้งหมดจะถูกเปิดเผย นางก็จะเก็บกวาดได้อย่างหมดจด

เหยาชุนก้มหน้าและไม่พูดอะไร

ฉางเล่ออันเดินมาด้านหน้าของเหยาชุนด้วยความโกรธ จากนั้นตบไปที่หน้าของนางหนึ่งครั้ง

“ปัง!”

ทันทีที่ใบหน้าของเหยาชุนสัมผัสเข้ากับฝ่ามือนั้น นางก็ล้มลงกับพื้นทันที

จากนั้นฉางเล่ออันก็พูดออกมาด้วยความโกรธ “เจ้าสั่งให้คนพวกนี้ไปทำอะไร เจ้าพูดความจริงออกมา”

เหยาชุนคลานขึ้นมาจากพื้นด้วยความยากลำบาก คุกเข่าเพื่ออ้อนวอน นางร้องไห้ออกมา “คุณหนูสี่ เรื่องนี้ข้าไม่อาจตำหนิท่านได้ ข้าเคยพูดกับท่าน ข้าอยากเป็นอนุภรรยาของอ๋องหรง ขอเพียงแค่ได้เป็นอนุภรรยาก็เพียงพอ หากคุณหนูสี่เต็มใจช่วยข้าผู้นี้ ขอแค่ส่งข้าเข้าไปในจวนอ๋องหรงก็เพียงพอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าก็ไม่เสียใจ แต่คุณหนูสี่ ท่านเห็นแก่ตัวเกินไป ไม่ใช่เพียงแค่ข้า ยังมีผู้หญิงอีกมากมายในศาลาจิ่นสวี่ที่อายุเหมาะสมแล้ว แต่ท่านกลับไม่ปล่อยพวกนางไปแม้แต่คนเดียว ต่อให้พวกนางมีใจแค่ไหน ท่านก็ยืนกรานที่จะขวางพวกนางไว้ ตัวข้านั้นไม่มีความปรารถนาอื่นใด แค่ชีวิตนี้ของให้ได้เป็นผู้ปรนนิบัติให้แก่ท่านอ๋องหรงก็เพียงพอแล้ว”

“เจ้า......” ฉางเล่ออันแสร้งทำเป็นโกรธ ชี้ไปที่เหยาชุนด้วยมืออันสั่นเทา แต่ความเป็นจริงแล้วนางรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก......

“ข้าอยู่ข้างกายคุณหนูมาเป็นสิบปี ไม่เคยได้ประโยชน์อันใดนางจากการทำงานหนัก แต่ท่านกลับไม่ยอมช่วยทำให้ข้าสมความปรารถนา ท่านว่า......เหตุใดข้าจึงยังต้องภักดีต่อท่านอยู่?”

“เจ้า......เจ้า......” ฉางเล่ออันตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ดังนั้นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับรถม้าในวันนั้นก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างนั้นหรือ?”

เหยาชุนจ้องเขม็งไปที่ฉางเล่ออัน มุมปากของนางยกขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย

และสายตาของนายผู้เฒ่าฉางก็จับท้องไปที่เจ้านายกับสาวใช้ที่กำลังพูดคุยกันอย่างดุเดือด

แม่นางฉางสามเองก็ไม่มีวี่แววว่าจะเข้าไปห้าม มีเพียงฉางเล่อเหยียนเท่านั้นที่ทนฟังต่อไปไม่ได้และเดินเข้าไปถาม “เหยาชุน เจ้าคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยพูดออกมา การตายนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่คนที่เจ้าทำร้ายก็คือพระชายาหรง ท่านอ๋องหรงมีวิธีการมากมายที่จะทำให้เจ้ารู้สึกเหมือนกับตายทั้งเป็น”

หัวใจของเหยาชุนแอบสั่นไหวเล็กน้อย

“เจ้าเคยได้ยินเรื่องการถลกหนังมนุษย์ออกมาทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ หรือนำอวัยวะภายในออกมาสับเล่นหรือไม่” ฉางเล่อเหยียนค่อย ๆ เดินเข้าไปแล้วพูดออกมาอย่างช้า ๆ

เหยาชุนมองมาที่ฉางเล่อเหยียน ภาพของการถูกถลกหนังทั้งเป็นลอยขึ้นมาในสมองของนางโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นนางก็กล่าวออกมาด้วยความตกใจ “คุณหนูรองอยากจะพูดอะไรกันแน่? คุณหนูรองกำลังคิดว่าคนที่มีสถานะอย่างข้าไม่เหมาะสมและคู่ควรที่จะเป็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างกายของท่านอ๋องหรงอย่างนั้นหรือ ใช่ ข้าไม่เคยคิดจะเป็นฮูหยินของเขามาก่อน ข้าแค่อยากเป็นหญิงสาวที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างกายของเขาเท่านั้น แต่คุณหนูสี่ก็พยายามทุกวิถีทางเพื่อห้ามข้าเอาไว้ นางไม่สมควรตายอย่างนั้นหรือ!”