ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 663

ไป๋หมิงฮุ่ยรีบคว้าเสื้อผ้าของอีผิงถิงอย่างรวดเร็ว และคร่ำครวญด้วยความเสียใจ

อีผิงถิงทนไม่ไหว เธอสะบัดมือของไป๋หมิงฮุ่ยออกแล้วพูดว่า: “ถ้าบอกข้าไม่ได้ ก็ไปบอกพระชายา ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่สามารถปล่อยให้คนมาอื่นรังแกแบบนี้ได้อีกต่อไป”

“ไม่ ข้าบอกแล้ว ข้าบอกแล้ว!” ไป๋หมิงฮุ่ยจับอีผิงถิงแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง: “เป็นคู่หมั้นของจวิ้นอ๋องน้อย เธอไม่อยากเห็นหมอหญิงดูแลจวิ้นอ๋องน้อยอย่างใกล้ชิดเกินไป "

“เพียงเพราะเหตุนี้ นางเลยทำให้เจ้าเป็นแบบนี้งั้นหรือ นี่นางทำอะไรกับเจ้า?” อีผิงถิง ถามด้วยความโกรธ

ไป๋หมิงฮุ่ยก้มศีรษะลง กอดอกตัวเองแล้วพูดว่า: "อย่างที่เห็นทั้งหมดนั่นแหละ"

“เราปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้ เจ้ามากับข้า” อีผิงถิงจับมือเธอแล้วดึงเธอออกมา

ไป๋หมิงฮุ่ยรีบจับประตูไว้แน่นด้วยมือเดียว อีกมือหนึ่งจับข้อมือของอีผิงถิงแล้วปฏิเสธ: “ ไม่ ไม่ พี่อี เจ้าก็รู้ว่าร่างกายของพระชายาตอนนี้จะให้ท่านโกรธไม่ได้ ถ้าเจ้าบอกพระชายา นางต้องออกมาทำอะไรเพื่อข้าอีกแน่นอน และถ้าถึงตอนนั้น ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันและทำร้ายเด็กในท้องของพระชายา มันได้ไม่คุ้มเสียหรอกนะ”

อีผิงถิงกล่าวอย่างโกรธเคือง: “ข้าไม่ได้จะไปหาพระชายา ขาจะไปหาพระชายาอันจวิน เนื่องจากเธอไม่ต้องการหมอหญิงจากโรงหมอฮุ่ยหมินของเรา นับจากนี้โรงหมอฮุ่ยหมินก็จะไม่รับดูแลจวิ้นอ๋องน้อยอีกต่อไป”

“ไม่ได้นะ!” ไป๋หมิงฮุ่ยตะโกนอย่างตื่นตระหนกเมื่อได้ยินสิ่งนี้

อีผิงถิงหันกลับมามองเธอ

จากนั้นไป๋หมิงฮุ่ยก็ตระหนักได้ว่าปฏิกิริยาของเธอตอนนี้ผิดปกติเกินไป

“หมิงฮุ่ย”

“อย่ามองข้าแบบนั้น” ไป๋หมิงฮุ่ยดึงมือของเธอกลับอย่างแรง แล้วหันหลังกลับพราง พูดว่า: “เราเป็นหมอหญิง เราไม่สามารถมองข้ามอาการบาดเจ็บเพียงเพราะเราโกรธได้ จวิ้นอ๋องน้อยได้รับการดูแลจากโรงหมอฮุ่ยหมิน ถึงแม้ว่าว่าที่พระชายาอันจวินจะไม่พอใจที่ได้เจอข้า งั้นเราก็จัดหมอมากฝีมือมาดูแลจวิ้นอ๋องน้อยก็ได้"

อีผิงถิงโกรธมากจนเกือบจะแทบหายใจไม่ออก: “หยุดใช้สิ่งเหล่านี้เป็นข้อแก้ตัวได้แล้ว ข้ารู้ว่าจวิ้นอ๋องน้อยชอบเจ้า”

“เจ้าอย่าพูดเรื่อยเปื่อยไป” ไป๋หมิงฮุ่ยตกใจมากจนต้องดึงอีผิงถิงจากด้านนอกเข้าไปในห้องตรวจ

อีผิงถิงเห็นว่าใบหน้าของเธอหวาดกลัวมากจนหน้าซีด จึงไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจอีกต่อไป และเธอก็รู้สึกเสียใจกับไป๋หมิงฮุ่ยมากขึ้น

เธอลดเสียงลงแล้วถามว่า “เขาบอกเจ้าเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า ว่าเขากำลังจะแต่งงาน?”

"ไม่ใช่!" นี่คือสิ่งที่ทำให้ไป๋หมิงฮุ่ยเจ็บปวด เขาไม่เคยบอกเธอว่าเขากำลังจะแต่งงาน

“ไม่พูดแล้ว ข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า” ไป๋หมิงฮุ่ยกล่าว

“งั้นก็ได้” อีผิงถิงเดินออกจากห้องตรวจ หลังจากที่ไป๋หมิงฮุ่ยปิดประตู อีผิงถิงก็ออกจากโรงหมอฮุ่ยหมินไปพร้อมกับกล่องยา

เธอทำงานเสร็จแล้ว และตอนนี้ก็เป็นเวลาพักของเธอ แต่ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน อีผิงถิงก็เดินไปอีกทางหนึ่งแล้วไปที่จวนติ้งเป่ยโหว

เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย แม้ว่าจะต้องมีคนมาแทนที่ พระชายาหรงก็ควรเลือกว่าใครควรจะไปแทน

ยังไงเสียอีกฝ่ายก็คือจวนจวิ๋นอ๋อง

เมื่อเธอก้าวเข้าไปในจวนติ้งเป่ยโหว เธอก็ได้พบเข้ากับหงเหนียง

หงเหนียงอยู่ในจวนติ้งเป่ยโหวเพื่อจัดการเรื่องภายในและภายนอกจวน

เมื่อหงเหนียงเห็นอีผิงถิงเข้ามาในบ้าน เธอก็รีบเดินไปแล้วถามว่า "ผิงถิง เจ้ามาหาพระชายาหรือ?"

“ใช่ พระชายาอยู่ที่จวนหรือเปล่า?”

“พระชายาและฮูยินเพิ่งกลับมาที่จวน”

“ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวไปหาพระชายาก่อน” อีผิงถิงรีบเดินเข้าไปในลานชิงชิงและก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้งในสนามหญ้า

ท่านอ๋องหรงและฮูหยินติ้งเป่ยโหวกำลังเล่นกับเด็กๆ

อีผิงถิงตะโกนเรียกทุกคนในจวน ไป๋ชิงหลิงเป็นคนแรกที่มองไปที่อีผิงถิง: "ผิงถิง"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ความคิดเล็กๆ น้อยๆในใจของไป๋ชิงหลิงก็หายไป ตอนนี้เธออยู่คนเดียวในการ "ต่อสู้" กับคนกลุ่มหนึ่ง และเธอไม่สามารถ "ต่อสู้" ได้

“ช่างเถอะ ผิงถิง เจ้ากลับไปก่อน ไม่จำเป็นต้องบอกหมิงฮุ่ยว่าข้ารู้เรื่องนี้แล้ว และไม่จำเป็นต้องส่งใครไปจจวนจวิ๋นอ๋อง เมื่อพระชายาอันจวินมาที่โรงหมอฮุ่ยหมิน แค่บอกให้เธอมาที่จวนติ้งเป่ยโหว เพื่อพบข้าด้วยตนเอง แล้วข้าจะสอนนางเองว่าต้องทำอย่างไร " หากเธอไม่เอาสิ่งที่อัดอั้นนี้ออก กลัวว่าเธอคงจะนอนไม่หลับ

ในเวลานี้หลิวหานเยียนจับมือของเธอ: "เจ้าอยากไปจวนจวิ๋นอ๋องตอนนี้ใช่ไหม?"

“ท่านแม่!” ไป๋ชิงหลิงหันไปมองเธอ: “หากการแก้แค้นสามารถทำได้ในทันที จะเป็นการดีที่สุดที่จะตอบโต้ในทันที”

“งั้นแม่จะไปที่นั้นแทนเจ้าเอง”

"ท่าน!"ติ้งเป่ยโหวและไป๋ชิงหลิงพูดพร้อมกัน

หลิวหานเยียนหันไปมองติ้งเป่ยโหวแล้วพูดว่า "ใช่ ท่านโหวก็จะไปกับข้าด้วย"

ใบหน้าของติ้งเป่ยโหวอ่อนลงและพูดว่า "เอาล่ะ ข้าจะไปกับท่านแม่ของเจ้าด้วย หมิงฮุ่ยยังไงซะเธอก็เป็นลูกของลุงคนที่สามของเจ้าด้วย ดังนั้นเราจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้อย่างไร"

ไป๋ชิงหลิงมองดูทั้งสองคนและเห็นว่าพวกเขาอยู่ในสภาวะจิตใจที่ดีและไม่ได้ไม่พอใจกับความขุ่นเคืองในอดีตเลย เธอจึงพยักหน้าด้วยความมั่นใจและพูดว่า: “ตกลง ท่านพ่อเป็นลุงคนโตของหมิงฮุ่ย และท่านแม่เป็นป้าคนโตของหมิงฮุ่ย หากหลานสาวถูกรังแก ก็สมเหตุสมผลที่ป้าและลุงจะเข้ามาตัดสินใจแทนเธอ อิงเหลียน เจ้าไปกับฮูหยินด้วย "

“เพคะ!” อิงเหลียนตอบ

ติ้งเป่ยโหวจัดรถม้าไปที่จวนจวิ๋นอ๋องทันที

เมื่อรถม้าหยุดที่จวนจวิ๋นอ๋อง ท่านอ๋องอันจวินก็เพิ่งกลับมาเช่นเดียวกัน

เขาหยุดเดินแล้วหันไปมองรถม้าที่อยู่ด้านหลัง ท่านอ๋องอันจวินจำรถม้าที่เดินทางจากจวนติ้งเป่ยโหวได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นานติ้งเป่ยโหวก็ลงมาจากด้านใน แล้วพาหลิวหานเยียนออกมาจากรถม้าด้วย

เมื่อเขาเห็นหลิวหานเยียน หัวใจของท่านอ๋องอันจวินก็ร้อนระอุขึ้นอีกครั้ง เขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ติ้งเป่ยโหว!"