ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 662

พระชายาอันจวินถูกอ๋องหรงยั่วโทสะจนหน้าแดงหูตั้งอีกครั้ง

ตอนนี้นางไม่อยากจะเห็นหน้าหลิวหานเยียน ยิ่งจะให้นางไปส่งด้วยตัวเองนั้น เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือว่า นางชื่นชอบชุดมงคลนี้มากๆ

ใจหนึ่งก็อยากจะรักษาหน้า แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้ารับไว้แบบนี้มันเป็นการขึ้นบันไดแล้วลงมาไม่ได้

หรงเยี่ยกับนางไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันนัก แต่ก็มองออกถึงนิสัยที่หน่อมแน้มของพระชายาอันจวิน " ข้ามอบชุดมงคลให้เจ้า ไม่ได้หมายความว่าแม่ยายข้าจะให้อภัยเจ้า เรื่องที่เจ้าด่าทอลูกสาวนาง"

" ข้าไม่ได้ด่าลูกสาวนาง นั่นมันเป็นความจริง..."

" นั่นมันเป็นสิ่งที่เจ้าคิดว่าเป็นความจริง แต่ในสายตาข้านั้นแม้แต่คำพูดรุนแรงก็ไม่เคยพูดกับนาง ฉะนั้นคำพูดของเจ้ามันคือคำด่าว่าร้าย ส่วนที่ต้องขอโทษนั้นก็จำเป็นต้องขอโทษด้วย เจ้าคิดได้เมื่อไหร่ก็ค่อยไปหาพระชายาข้าก็แล้วกัน"

" นี่เจ้า..."

"หลานยังมีเรื่องต้องทำ หลานขอทูลลา" หรงเยี่ยสะบัดชายเสื้อแล้วก็เดินผ่านนางไป

" เจ้า... เจ้าจะไปแบบนี้หรือ..." นางหันหลังกลับไปหา แต่ว่าหรงเยี่ยได้เดินออกจากจวนไปแล้ว

พระชายาอันจวินก้มหน้ามองชุดมงคลในมือ นางเกลียดหลิวหานเยียนเข้ากระดูกนำแล้วจริงๆ ...

แต่ว่าชุดมงคลที่นางส่งมาให้ตัวเองนั้นพระชายาอันจวินก็เสียดายที่จะส่งกลับไปเหมือนกัน

แท้จริงแล้วความชื่นชอบมันก็สามารถชนะความเกลียดชังได้

คุณหนูตระกูลซุนเดินเข้ามา พระชายาอันจวินถึงดึงสติกลับมา เอ่ย " นี่คือชุดมงคลที่ข้ามอบให้เจ้า เจ้าเอากลับไปลองใส่ดู ถ้าหากใส่ไม่ได้ ข้าจะให้หญิงปักผ้าช่วยปรับขนาดให้"

"ขอบคุณเพค่ะพระชายา"

" ข้าขอแค่เจ้าดูแลหยวนเอ๋อร์ให้ดี นายหญิงแห่งจวนอ๋องก็จะเป็นของเจ้าคนเดียวในเร็ววัน"

" พระชายาวางใจเถิด ลูกสะใภ้จะไม่ทำให้พระชายาผิดหวัง"

ได้ยินเรียกตัวเองว่า " ลูกสะใภ้" ทำให้หัวใจของพระชายาอันจวินชื่นฉ่ำขึ้นมาเล็กน้อย

" แม่นมข่ง พานางกลับลานจวนอ๋องเถิด"

"เพค่ะ"

ฉางเล่ออันเดินตามแม่นมข่งเข้าไปในสวนชิงฮุย ได้ยินเสียงหัวเราะของจวินอ๋องน้อยพอดี

ฉางเล่ออันลดฝีเท้า ตามมากับเสียงหัวเราะของจวินอ๋องน้อยนั้น ยังมีเสียงพูดคุยของหญิงสาวคนหนึ่งด้วย " ถ้าจวิ้นอ๋องน้อยรู้สึกยังไม่พอ ก็ลองสอนพวกมันทั้งสองพูดสิเพค่ะ พวกมันพูดได้นะ ไม่เชื่อเจ้าดูข้าทำ"

" รีบคารวะจวิ้นอ๋องน้อยเร็วเข้า"

" คารวะจวิ้นอ๋องน้อย"

" คารวะจวิ้นอ๋องน้อย"

นกสองตัวพูดคารวะจวิ้นอ๋องน้อยตามคน

ฉางเล่ออันเอ่ยถาม " ใครอยู่ในห้องของจวิ้นอ๋องน้อย"

แม่นมข่งเอ่ยตอบ " นั่นคือหมอหญิงที่มาจากโรงหมอฮุ่ยหมิน เวลายามนี้ของทุกวันนางก็จะมาช่วยทำบำบัดให้ท่านจวิ้นอ๋องน้อยเพค่ะ"

" ส่งผู้หญิงมาทำการบำบัดให้จวิ้นอ๋องน้อยหรือ"

แม่นมข่งเข้าใจความหมายที่ฉางเล่ออันต้องการจะสื่อทันที " หมอในโรงหมออุ่ยหมินนั้นส่วนใหญ่เป็นหมอหญิง หมอหญิงที่พระชายาหรงส่งมาท่านนี้ เป็นหมอหญิงมากความสามารถในโรงหมอหุ่ยหมินเพค่ะ"

" โรงหมอฮุ่ยหมินใช่ร้านที่พระชายาหรงเปิดหรือไม่"

" ถูกต้องเพค่ะ"

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ ฉางเล่ออันก็ไม่ได้ถามต่อ เดินกลับห้องของตัวเองไปทันที

จวิ้นอ๋องน้อยนั้นยังไม่รู้ว่าพระชายาอันจวินนั้นได้หมั้นหมายเขาไว้แล้ว และเวลานี้ว่าที่เจ้าสาวก็พักอยู่จวนเดียวกับเขา

หลังจากที่ฉางเล่ออันเดินเข้าห้องแล้ว ไป๋หมิงฮุ่ยก็เดินออกมาจากข้างใน

แม่นมข่งทำหน้าเคร่งมองหน้านาง " รีบกลับไปเถิดค่ะ"

" ครั้งนี้เป็นเพียงแค่การเตือนเท่านั้น ข้ากับจวินอ๋องน้อยจะแต่งงานกันเร็ววันนี้ ถ้าเจ้าเจียมตัว ก็อย่าได้มาจวนอ๋องอันจวิน เพื่อมาทำลายความสัมพันธ์ของข้ากับจวินอ๋องน้อยอีก ถ้าไม่อย่างนั้น..." นางมองไปยังริมทะเลสาบข้างๆ " ครั้งหน้าจะไม่เพียงแค่เอาหัวเจ้าจุ่มในทะเลสาบเท่านั้นแล้ว"

ไป๋หมิงฮุ่ยสั่นกลัวจนเย็นไปทั้งแผ่นหลัง

แต่ฉางเล่ออันนั้นหันหลังแล้วก็เดินจากไป

ไป๋หมิงฮุ่ยนั่งอยู่กับที่เป็นเวลานานมาก น้ำตาก็ไหล " สั่วๆ"อย่างหยุดไม่ได้ ช่วงที่จวิ้นอ๋องน้อยบาดเจ็บนั้น นางเป็นคนดูแลเขาตลอด

เมื่อได้ใกล้ชิดกับจวิ้นอ๋องน้อยคนนี้อย่างลึกซึ้ง ทำให้นางรู้ว่าแท้จริงแล้วจวิ้นอ๋องน้อยเป็นคนที่มากไปด้วยความสามารถ และสิ่งที่สำคัญคือเขาเป็นคนอ่อนโยน และดีต่อนางมาก และยังสอนให้นางรู้หนังสือด้วย

แต่ตอนนี้กลับจะแต่งงานแล้ว

แต่เขากลับไม่ได้บอกนาง

นางยังคงเดินเพ่นพ่านอยู่กับเขา เขาน่าจะรู้สึกว่าตัวนางนั้นช่างโง่เขลานัก เป็นคนหลอกง่าย

ไป๋หมิงฮุ่ยอุ้มกล่องยาของตัวเองแล้วก็เดินออกไปทางประตูหลัง

เมื่อนางมาถึงโรงหมอฮุ่ยหมิงนั้นก็พอดีกับที่อีผิงถิงกลับมาจากจวนองค์หญิง เมื่อเห็นว่าไป๋หมิงฮุ่ยนั้นเปียกปอนต้ังแต่หัวจนเปียกไปครึ่งตัว นางก็รีบตรงเข้าไปถาม " หมิงฮุ่ย เจ้าเป็นอะไร"

ไป๋หมิงฮุ่ยรีบวิ่งเข้าไปห้องตรวจโรคส่วนตัว แล้วปิดประตูเสียงดัง ไม่ได้สนใจอีผิงถิง

ในหัวของนางนั้นสะท้อนไปด้วยเสียงพูดของฉางเล่ออัน

อีผิงถิงเองก็เป็นห่วงนางมาก จึงทุบประตูอยู่หลายครั้ง

ไป๋หมิงฮุ่ยนั้นเหมอไปนานมากถึงได้สติ นางได้เช็ดน้ำตาแล้วก็เปิดประตูห้อง ก้มแล้วพร้อมเอ่ย " พี่อี พรุ่งนี้ข้าขอไม่ไปจวนจวิ๋นอ๋องนะ"

"ทำไมหรือ" อีผิงถิงจ้องมองเสื้อผ้าที่เปียกจนเห็นเนื้อข้างใน เอ่ย " ทำไมเสื้อผ้าเจ้าถึงได้เปียกแบบนี้ ใช่พระชายาอันจวินรังแกเจ้าหรือไม่"

"ไม่ใช่ค่ะ" ไป๋หมิงฮุ่ยรีบปฏิเสธเรื่องนี้ทันที " เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับพระชายาอันจวิน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าไม่ขอไปจวนจวิ๋นอ๋องอีก ขอพี่อีช่วยเตรียมหมอมากฝีมือไปแทนด้วย และหมอหญิงไม่เหมาะที่จะไปดูแลจวิ้นอ๋องน้อย"

" มันหมายความอะไร เจ้าบอกช้าให้ชัดเจนหน่อย เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าของเจ้า ถ้าเจ้าไม่พูดข้าจะไปหาพระชายา"

"อย่าไปหาพระชายานะ"