ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 661

หลิวหานเยียนดึงไป๋ชิงหลิงเข้าไปในห้องลองชุด ไม่ได้สนใจพระชายาอันจวินอีก

พระชายาอันจวินหยุดอยู่สักพักก็รู้สึกเอือมระอาจึงจากไป

ไป๋ชิงหลิงถูกหลิวหานเยียนลากเข้าไปในห้องลองชุดแล้ว ก็นางก็แสดงสีหน้าตะลึงจ้องมองหลิวหานเยียน

หลิวหานเยียนก็เข้าใจความคิดของนาง " เรื่องที่ผ่านไปแล้ว อย่าได้พูดถึงมันอีก"

" ลูกเพียงแค่เห็นว่าพระชายาอันจวิก่อนนั้นมีความอาฆาตต่อท่านแม่ ทำให้ไม่สบายใจ"

" นางก็แค่ปากดีเท่านั้น แต่ใจนั้นไร้ความกล้าและเล่ห์เหลี่ยม ถ้าหากตอนนั้นไม่มีคนอยู่เบื้องหลัง อาจจะไม่ได้เป็นพระชายาอันจวินด้วยซ้ำ"

" ถ้าอย่างนั้น ท่านแม่ก็จะกลายเป็นพระชายาอันจวินหรือ"

หลิวหานเยียนขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว " ข้าก็เป็นไม่ได้"

ไป๋ชิงหลิงเห็นว่านางไม่อยากพูดถึงอดีตจริงๆ จึงไม่ได้เอ่ยถามต่อ

และนางก็มองออกว่า ท่าทีที่หลิวหานเยียนมีต่ออ๋องอันจวินนั้นก็ไม่ได้เป็นมิตรแต่อย่างใด...

" สวยไหม" หลิวหานเยียนแต่งชุดมงคลแล้วเอ่ยถาม

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าเอ่ย " สวยมาก ข้าได้สั่งทำตั้งสามชุด ท่านแม่ลองใส่ทั้งหมดสิเพคะ"

"ตัวมีแค่ร่างเดียว จะสวมชุดมากขนาดนี้ได้ยังไง สองชุดที่เหลือแม่ดูแล้ว มันเหมาะกับคนเยาว์วัย เจ้าใช้คนส่งมันไปจวนอันจวินเถิด"

ไป๋ชิงหลิงตะลึงงัน มองตาค้างไปยังหลิวหานเยียน

หลิวหานเยียนไม่ได้มองนาง แต่จัดชุดที่อยู่บนตัวต่อไป " พระชายาอันจวินเองก็เป็นคนที่น่าสงสารมาก"

" ได้ ชุดพวกนี้ลูกได้มอบให้ท่านแม่หมดแล้ว ท่านแม่อยากให้ใครก็ให้คนนั้นเถิด"

"ส่งไปยิ่งเร็วยิ่งดี"

ไป๋ชิงหลิงผงกหัว แล้วก็อุ้มชุดมงคลสองชุดเดินออกมาจากห้องลองชุด

หรงเยี่ยเห็นนางอุ้มผ้าด้วยความยากลำบากก็รีบเดินเข้าไปดู แล้วก็แย่งชุดมงคลมาจากมือนางทันที " ทำไมทำด้วยตัวเองล่ะ เรียกคนใช้ไม่เป็นหรืออย่างไร"

" ยกชุดมงคลสองชุดจะทำให้ข้าเหนื่อยได้อย่างไร"

หรงเยี่ยทำตาโพลงใส่นาง " ตอนนี้ร่างกายเจ้าเป็นยังไง เจ้าไม่รู้หรือ"

" ข้ารู้ ข้ารู้" ก่อนชิงหลิงมองไปยังชุดมงคลสองชุดที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา " เอาอย่างนี้ เจ้านำชุดมงคลสองชุดนี้ไปส่งที่จวนอ๋องอันจวิน"

" ส่งไปที่จวนอ๋องอันจวิก่อนหรือ" หรงเยี่ยรู้สึกมึนงงในทันที

ก่อนหน้านี้ยังโต้วาจากับพระชายาอันจวินจนหน้าแดงหูตั้ง และตอนนี้กลับจะให้คนส่งชุดมงคลไปให้ ทำเหมือนกับว่าเขาต้องการขอขมาจวนอ๋องอันจวินอย่างไรอย่างนั้น

" นี่เป็นความต้องการของท่านแม่ เจ้าทำตามก็พอ แล้วเจ้าก็ต้องไปส่งด้วยตัวเองด้วย ทำอย่างนี้ถึงจะเห็นความจริงใจ" อย่างไรก็ตาม คนนั้นเป็นเสด็จอาของเขา ทำให้เสียหน้าขนาดนี้จะทำให้เสียความปรองดองของเครือญาติก็เห็นจะไม่ดี

ในใจของหรงเยี่ยนั้นไม่เต็มใจยิ่งนัก แต่ถ้าเขาไม่ไปส่ง พระชายาของเขาก็จะไปส่งด้วยตัวเอง เขาจึงรับปากอย่างไม่มีทางเลือก " ได้ ข้าจะรีบไปรีบกลับมา"

"อืม ไปแล้วก็อย่าไปทะเลาะกับเสด็จอาสะใภ้อีกล่ะ"

หรงเยี่ยขมวดคิ้วอีกครั้ง " ข้าจะทะเลาะกับเสด็จอาสะใภ้หรือ"

ได้ยินอย่างนี้ ไป๋ชิงหลิงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ " เมื่อสักครู่เจ้าก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำ"

" เจ้าช่างเป็นเด็กไร้ความเห็นใจยิ่งนัก เมื่อครู่ข้าทำเพราะปกป้องใคร เจ้าไม่รู้หรือ"

" ข้า เจ้าว่าเด็กน้อยในท้องข้าไม่มีความเห็นใจหรือ" ไป๋ชิงหลิงชี้ไปยังท้องของตัวเอง

หรงเยี่ยเปลี่ยนสายตาไปที่ท้องของนาง นัยน์ตานั้นอ่อนโยนกว่าเดิมมาก เขาเอื้อมมือออกไปจับหัวของนาง แล้วก็หอมลงไปบนระหว่างคิ้วของนาง เอ่ย " เจ้ารอข้ากลับมา เด็กน้อยไร้ความเห็นใจ"

ขณะที่พูด เขาก็อุ้มชุดมงคลเดินหน้าเชิดออกจากร้านอาภรณ์ตระกูลจง

ไปชิงหลิงก็กลับไปห้องลองชุด

แต่สิ่งที่นางไม่รู้คือ แวบที่นางหันหลังกลับไปนั้น มีห้องห้องหนึ่งข้างหลังนางค่อยๆ เปิดม่านออก แล้วกวาดสายตาดุจงูพิษ จ้องมองแผ่นหลังของนางอย่างเยือกเย็น

....

พระชายาที่กลับถึงจวนอ๋องอันจวิน จู่ๆ ก็คิดขึ้นมาได้ จึงกวาดสายไปทั่วห้อง เอ่ย " แล้วคุณหนูอยู่ไหน"