ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 668

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงบอกทุกอย่างแล้ว หลิวหานเยียนเป็นคนมีเหตุผลและสามารถเข้าใจทุกสิ่งได้อย่างรวดเร็ว

นางหยิบกริชออกมาจากอ้อมแขนของนาง แล้วยัดมันไว้ในมือของนาง "เอาล่ะ นี่เพื่อป้องกันตัว"

ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "ท่านแม่ หลังจากที่ข้าจากไป ข้าไม่รู้ว่าข้าจะรักษามันไว้ได้หรือไม่ ท่านเก็บกริชนี้ไว้เองเถิด ท่านอ๋องเองได้มอบกริชให้ข้าไว้แล้วเล่มหนึ่ง ท่านดูสิ"

นางหยิบกริชที่หรงเยี่ยมอบให้นาง ดึงที่จับออกมา และตัดผมออกเล็กน้อยเพื่อพิสูจน์ว่ากริชนั้นคมกริบ

"ใช่แล้ว ฮูหยิน ท่านอยู่กับเด็ก ๆ ส่วนบ่าวจะตามอาเสวี่ยไปที่จวนท่านอ๋อง ไม่ต้องกังวล ท่านอ๋องอันไม่เหมาะสมที่จะเป็นคู่ของต่อสู้ของเรา"

หลิวหานเยียนเหลือบมองเขาด้วยความโกรธ "อาเสวี่ย มาที่นี่เพื่อช่วยผู้อื่น ไม่ใช่เพื่อไปทะเลาะกับผู้ใด"

"เจ้าก็รู้ว่าอาเสวี่ยไปเพื่อช่วยผู้อื่น แต่เจ้ายังมอบกริชให้นางไว้"

"ข้าไม่ได้ไว้...ให้นางป้องกันตัวเองหรอกหรือ?"

หลังจากพูดสิ่งนี้แล้ว หงเหนียงเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็ว กล่าว "พระชายา ท่านโหวพร้อมแล้ว และองครักษ์เหยี่ยวดำก็พร้อมแล้วเช่นกันเพคะ"

"อย่างนั้นไปกันเถิด"

ไป๋ชิงหลิงไม่กล้าที่จะล่าช้าอีกต่อไป นางกล่าวว่า "ข้าจะออกไปก่อน" หลังจากนั้นจึงออกจากจวนโหวไป

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงจากไปแล้ว เด็กทั้งสองก็โผล่หัวออกไปนอกประตูและหน้าต่าง แล้วมองดูสถานการณ์อย่างลับ ๆ

ไป๋ชงเซิงอุ้มเป่าลี่ว์ไว้ในอ้อมแขนของนาง "เป่าลี่ว์บอกว่าหญิงเลวผู้นั้นเป็นพระชายาที่เจ้าชายตัวน้อยวางแผนจะแต่งงานด้วย หญิงเลวผู้นั้นเกือบจะฆ่าเสด็จแม่ของและน้องชายคนเล็กของเรา เราจะปล่อยนางไปไม่ได้"

"น้องข้า ครั้งนี้เจ้าจะทิ้งท่านพี่ของเจ้าไว้ข้างหลังไม่ได้"

"พาหมาป่าหิมะไปกับพวกเรา แล้วไปที่จวนอ๋องอันจวินเพื่อเล่นกันเถอะ" ไป๋ชงเซิงสัมผัสหมาป่าหิมะที่กำลังนั่งยอง ๆ อยู่ข้างกายนาง

เมื่อหมาป่าหิมะได้ยินคำพูดของไป๋ชงเซิง มันก็กระดิกหางอย่างตื่นเต้น

สามารถออกไปเที่ยวเล่นได้อีกแล้ว เย้!!

"คงจะดีไม่น้อยหากเหยี่ยวดำกลับมาได้ในตอนนี้" ไป๋ชงเซิงกล่าวว่า "เหยี่ยวดำสามารถบินได้ และเขาจะพบหญิงเลวผู้นั้นได้อย่างรวดเร็ว"

เหยี่ยวดำที่ยืนอยู่เกาะอยู่บนหลังคา ทันใดนั้นก็เบิกตากว้าง และจ้องมองไปที่ผู้คนด้านล่าง แต่ไม่ปรากฏขึ้นในทันที

"เป่าลี่ว์ทรงพลังมากเช่นกัน" หรงจิ่งหลินกล่าวว่า "แต่ หากเราไปเช่นนี้ เราจะต้องเจอปัญหาอีกครั้งเป็นแน่ หากถึงตอนนั้นเสด็จแม่จะ..."

"ข้ามีทางหนีแล้ว ไม่ต้องห่วง!"

หลังจากพูดอย่างนั้น ไป๋ชงเซิงหยิบขวดบางอย่างออกมาจากใต้เตียง

หรงจิ่งหลินสับสนเล็กน้อย "นี่คืออะไร?"

ก่อนที่ไป๋ชงเซิงจะตอบสนอง หรงจิ่งหลินก็ได้ยินเสียงของ "จิจิจิ" ช่วงเวลาต่อมาเป่าลี่ว์กลายเป็นแมวสีขาว และหมาป่าหิมะได้กลายเป็นสุนัขสีดำ

"นี่คืออะไร?"

"ข้าทำได้แล้ว ที่ฉีดย้อมผม ลุยเลย!"

...

ในจวนอ๋องอันจวิน ผู้คนต่างตื่นตระหนก

หมอเก่ง ๆ พยายามห้ามเลือดของพระชายาอันจวิน และเย็บแผลแล้ว แต่เลือดยังคงไหลออกจากปากของพระชายาอันจวินไม่หยุด

หมอจากจวนอ๋องกล่าวว่า "พระชายาทรงอาเจียนเป็นเลือด และดูเหมือนว่าเลือดจะไหลไม่หยุด"

"พระชายาหรงเคยเย็บแผลแบบนี้มาก่อน ข้าเห็นนางเย็บแผลคนไข้ที่บาดเจ็บสาหัสที่ท้องเช่นนี้ด้วยตาของตนเอง พระชายาบอกว่าควรเย็บให้เร็วเพื่อห้ามเลือดให้ได้ผล และรอก่อนสักประเดี๋ยว"

"แต่บาดแผลของพระชายาอันจวินเริ่มขยายใหญ่ขึ้น รีบไปหาท่านอ๋องอันจวินเร็วเข้าเถิด" หมอผู้นี้ไม่สามารถรอได้อีกต่อไป และเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อท่านอ๋องอันจวินเห็นเขาออกมา เขาก็ถามทันทีว่า "เป็นอย่างไรบ้าง?"

"ท่านอ๋องอันจวิน โปรดรีบเชิญพระชายาหรงมาด้วยเถิด อาการของพระชายาอันจวินแย่ลงเรื่อย ๆ พ่ะย่ะค่ะ"

"ฝ่าบาท ฝ่าบาท..."

ผู้ดูแลเฉิงจากจวนท่านอ๋องอันจวินวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว "พระชายาหรงถึงที่นี่พร้อมกับองครักษ์เหยี่ยวดำแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"กู่กู่" เหยี่ยวดำส่งเสียง 'ข้าอยู่ข้างหลังพวกท่านเสมอ'

หมาป่าหิมะกระดิกหางและแลบลิ้นออกมา แสดงการยินดีต้อนรับเหยี่ยวดำเข้าร่วม "การต่อสู้" นี้

เหยี่ยวดำส่งเสียงร้องอีกสองสามครั้ง และรายงานตำแหน่งของฉางเล่ออันให้ไป๋ชงเซิง

ไป๋ชงเซิงคว้ามือของหรงจิ่งหลิน แล้วกล่าวว่า "พี่ข้า ติดตามเหี่ยวดำไปกันเถอะ เหยี่ยวดำพบหญิงเลวผู้นั้นแล้ว หมาป่าหิมะเจ้าอย่าลืมซ่อนตัวไว้ และอย่าให้ใครพบเจอเจ้าล่ะ"

หมาป่าหิมะส่ายหาง แล้วกระโดดลงไปในหญ้าอย่างรวดเร็ว

เหยี่ยวดำบินออกไป และไป๋ชงเซิงกับหรงจิ่งหลินเดินไปที่ริมทะเลสาบเล็ก ๆ เพื่อซ่อนตัว

ริมทะเลสาบแห่งนี้เป็นที่ที่ฉางเล่ออันและไป๋หมิงฮุ่ยเคยทะเลาะกัน

ฉางเล่ออันบังเอิญยืนอยู่หน้าทะเลสาบ และพูดคุยกับบ่าวรับใช้ชื่อหงโต้ว

ไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลินซ่อนตัวอยู่ด้านหลังก้อนหิน และแอบฟังพวกนาง

"นายหญิง ได้ยินมาว่าสถานการณ์ของพระชายาอันจวินทางนั้นไม่สู้ดีนักเพคะ และพระชายาหรงถูกเรียกตัวไปเช่นกัน"

"เรียกตัวมาที่นี่รึ?" น้ำเสียงของฉางเล่ออันเย็นชา นางหยิบขวดใสหนึ่งขวดออกมาจากเสื้อของนาง แล้วมอบให้หงโต้ว

หงโต้วตกใจ และพูดด้วยความสับสน "นายหญิงฉาง สิ่งนี้คือ..."

"เจ้าเป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัวของพระชายาอันจวิน เจ้าสามารถเข้าออกห้องของพระชายาอันจวินได้ตามต้องการ เมื่อเจ้าเปลี่ยนน้ำในภายหลัง ให้นำสิ่งนี้เข้าไป แล้วแอบโรยบนเสื้อผ้าของพระชายาอันจวินซะ"

ใบหน้าของหงโต้วซีดลงด้วยความหวาดกลัว นางคุกเข่าลงทันที "นายหญิงฉาง ได้โปรดไว้ชีวิตบ่าวคนนี้ด้วยเพคะ หากพระชายาหรงกระทำความผิดใดในจวนท่านอ๋องอันจวิน พระชายาหรงจะต้อง..."

"นางตั้งครรภ์ที่ยังไม่มั่นคง แล้วยังมาจวนท่านอ๋องอันจวินเพื่อทำการผ่าตัดให้กับพระชายาอันจวิน แล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้า กลิ่นก็หายไปแล้ว เจ้าจะกลัวอะไร?" ฉางเล่ออันยืนอยู่ต่อหน้านาง หยิบกำไลข้อมือหยกออกมาจากชุดของนาง และแสดงต่อหน้าหงโต้วอย่างระยิบระยับ

หงโต้วจะมีจิตใจที่ไหนมองดูกำไลหยกได้ ตอนนี้นางรู้สึกเสียใจอย่างยิ่งที่รับของขวัญจากฉางเล่ออัน

"นายหญิงฉาง โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าจะคืนทุกสิ่งที่นายหญิงฉางมอบให้ข้าก่อนหน้านี้ทั้งหมด"

นางรีบยกมือขึ้นเพื่อปลดสร้อยลูกปัดที่คอของเธอ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่นางยกมือขึ้น นางถูกฉางเล่ออันห้ามไว้ และฉางเล่ออันได้สวมกำไลข้อมือหยกที่ข้อมือของหงโต้วโดยใช้กำลัง...