ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 67

หรงเยี่ยขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้นมองไปยังขอบหน้าต่าง

เงาของอิงอู๋ได้สะท้อนอยู่บนม่านหน้าต่าง

เขาวางมือลงบนเส้นผมของไป๋ชิงหลิงและกล่าวว่า "รีบจัดการให้เรียบร้อย"

เมื่อพูดจบ จากนั้นเขาก็ปล่อยมือจากนางและรีบเดินออกไป

หลังจากที่เขาจากไป ไป๋ชิงหลิงก็นั่งได้นั่งลงที่พื้นด้วยความหนักใจ เมื่อมองไปยังเงาที่จากไปของเขา ความโกรธที่มียังคงไม่เจือจางหายไป

สิ่งที่นางคิดไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับไป๋จิ่นหรือไม่ แต่เป็นการทำอย่างไรนางถึงจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือของหรงเยี่ย

นางไม่ต้องการแต่งงานเป็นภรรยาของผู้ชายที่น่ารังเกียจเช่นนี้

ทว่ายิ่งคิดเท่าไรก็ยิ่งสับสน

จากนั้นนางจนลุกขึ้นและเดินเข้าไปในสระน้ำ

หลังจากที่อาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็ได้กลับไปยังห้องโถงหลัก

ไทเฮาหลับสนิท แถมยังกรนอีกด้วย

นางเฝ้าอยู่เช่นนั้นทั้งคืน

วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าเริ่มสว่าง ไป๋ชิงหลิงถือสำรับยาเพื่อนำไปต้มที่ตำหนักข้าง

บังเอิญมีนางกำนัลกลุ่มหนึ่งเดินผ่านนางไปและพูดคุยกันว่า "ได้ยินมาว่าพระชายาต้วนแท้งบุตรในคุก"

"พระชายาต้วนแท้ง"

"ใช่ๆ อยู่มาสามปีไม่มีลูก แต่เมื่อตั้งครรภ์ก็กลับต้องมาเจอเรื่องราวเช่นนี้ ฝ่าบาทได้ส่งหมอหญิงไปเป็นจำนวนมากตลอดทั้งคืน หมอหลวงฮั่วก็ไปดูอาการ พวกเจ้าลองทายดูว่าผลออกมาเป็นอย่างไร?"

ไป๋ชิงหลิงจงใจก้าวเดินช้าๆ และตั้งใจเงี่ยหูฟัง

"พระชายาต้วนเป็นโรควิกลจริต วันนั้นที่นางลักพาตัวเด็กไป เป็นวันที่อาการของโรคกำเริบ"

"จริงหรือ เป็นโรควิกลจริตหรือ"

นางกำนัลยิ่งเดินยิ่งไกลออกไป และไป๋ชิงหลิงก็ได้เดินมาถึงห้องเครื่องต้นเป็นที่เรียบร้อย

นางได้นำตัวยาที่อยู่ในมือวางลงบนเตาเล็กๆ และจุดไฟเพื่อต้มยา

สิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวกลับเป็นคำพูดของนางกำนัลเหล่านั้นที่พูดไปเมื่อสักครู่

ไป๋จิ่นเป็นโรคประสาทไปแล้วอย่างนั้นหรือ?