ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 679

"นี่เป็นตบที่เจ้าตบหมิงฮุ่ยในครั้งนั้น!"

ฉางเล่อหันศีรษะ นางทำตัวโศกเศร้าดูน่าสงสาร นางร้องไห้แล้วพูดว่า"พระชายาหรง ข้าไม่ได้ทำอะไรจริงๆ เหตุใดท่านถึงฟังแค่คำพูดของคนรอบข้างท่าน"

"ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าเชื่อใจนาง นางไม่มีวันทำอะไรบ้าๆเพื่อผู้ชายเด็ดขาด!"

"ข้าก็ไม่กล้าเช่นกัน นางเป็นคนของพระชายาหรงนี่ ข้าจะตีนางได้เยี่ยงไร ข้าไม่เคยทำสิ่งที่นางพูดเลย"นางพูดอย่างสะอึกสะอื้น

เสียงร้องไห้นั่นเหมือนกับนางกำลังถูกใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม

เมื่อมองดูแล้วแม่นมข่งรู้สึกว่าพระชายาหรงกำลังบีบบังคับนางเกินไป แม่นมข่งยังรู้สึกอีกว่าพระชายาองค์รัชทายาทที่ยังไม่ได้แต่งตั้งผู้นี้กำลังเริ่มสวมบทบาทแสดงละครแล้ว

นางเป็นคนของพระชายาอันจวิน ตัวนางเองก็ต้องเข้าข้างพระชายาอันจวินอยู่แล้ว

ในช่วงวันที่ฉางเล่ออันอยู่ในจวนอ๋องอันจวินนั้นนางก็ปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด อีกทั้งยังใส่ใจคนรับใช้อีกด้วย นางจึงชนะใจพระชายาอันจวิน ดังนั้นแม่นมข่งจึงถือว่าฉางเล่ออันเป็นนายหญิงของนางครึ่งหนึ่งแล้ว

เพราะเหตุนี้แม่นมข่งจึงปกป้องนาง

นางเอามือบังหน้าฉางเล่ออันไว้ล้วพูดว่า"พระชายาหรง แม่นางฉางเป็นคนที่พระชายาอันจวินเลือกที่จะให้มาเป็นนายหญิงในอนาคต ท่านต่อว่าและทุบตีแม่นางฉางต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ ถือว่าท่านไม่ไว้หน้าท่านอ๋องของพวกหม่อมฉันเลย ยังไงท่านอ๋องกับจักรพรรดิก็เป็นพี่น้องกัน หากเรื่องนี้ไปถึงหูของจักรพรรดิ จักรพรรดิก็คงไม่รังแกผู้อื่นเช่นนี้หรอกเพคะ"

ไป๋ชิงหลิงพึมพำเบาๆแล้วหันกลับไปนั่งเก้าอี้ นางนั่งลงแล้วมองฉางเล่อด้วยสายตาเยาะเย้ย"ข้ายินดีที่จะให้เรื่องนี้ไปถึงหูจักรพรรดิ แค่กลัวว่าคนที่เจ้ากำลังปกป้องอยู่คงไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่โต ยังไงซะเรื่องของข้ากับท่านอ๋องหรงยังไม่ทันจะหายดีนางก็แบกหน้าไปอาศัยจวนอ๋องอันจวินของพวกเจ้าละ"

ร่างกายของฉางเล่ออันสั่นสะท้านทันที และนางก็เหลือบมองแม่นมคนที่กำลังปกป้องนางอยู่

นังโง่นี่กำลังทำอะไรอยู่!

"หากพระชายาอันจวินของพวกเจ้าอยากให้เรื่องนี้ไปถึงหูของจักรพรรดิ ข้าก็ยินดีที่จะไปกับพวกเจ้า"

นางเดาว่าฉางเล่ออันคงไม่กล้า

ฉางเล่ออันผลักแม่นมข่งออกไปทันที นางแสดงท่าทางที่เสียใจแล้วพูดว่า"แม่นมข่ง พระชายาอันจวินช่วงนี้สุขภาพไม่ดีเพราะเห็นแก่ร่างกายของจวิ้นอ๋องน้อย อย่าไปรบกวนพระชายาจะดีกว่า ในเมื่อวันนี้พระชายาหรงมาเพื่อระบายความแค้นให้หมอหญิงผู้นั้น เช่นนั้นข้าจะยอมรับผิด พระชายาหรง ข้าทำผิดไปแล้ว ที่ท่านตบข้าเมื่อครู่ข้าไม่รู้สึกโกรธเคืองท่านเลยแม้แต่น้อย"

"หึ!"ช่างเป็นคนที่เก่งเหลือเกิน ต่อหน้าผู้คนก็เสแสร้งแสดงสีหน้าว่า"ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย เจ้ากลั่นแกล้งใส่ร้ายข้า"

คิดว่านางคงมาเพื่อสร้างเรื่องเล็กๆ

"เอาล่ะ เจ้าบอกเจ้าทำผิดไปแล้ว เช่นนั้นจงบอกข้าว่าเจ้าทำผิดตรงไหน?"

"หมอหญิงคนนั้นบอกว่าข้าตีนาง เช่นนั้นก็ถือว่าข้าตีเถอะ ข้ายอมรับก็ได้ นางยังบอกอีกว่าข้าผลักนางลงทะเลสาบ ข้าก็ยอมรับอีกก็ได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าข้าขอรองพระชายาหรงได้โปรดอย่าไปรบกวนพระชายาอันจวินเลยท่านเป็นคนที่เข้าใจสถานการณ์ของนางดีที่สุด เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย ถ้าหากพระชายาหรงยังไม่สบายใจ เช่นนั้นก็มาลงกับเล่ออันเถิด ท่านไม่ต้องข่มเอาไว้หรอก ไม่เช่นนั้นจะพลอยทำให้เด็กในท้องไม่สบายไปด้วย"ฉางเล่ออันพูดพร้อมกับร้องไห้

และสิ่งที่นางพูดนั้นไม่ใช่การยอมรับ แต่เหมือนนางกำลังบอกทุกคนว่านางถูกกดหัวให้ยอมรับผิด

ในทางกลับกัน นางยังพูดเป็นนัยถึงเด็กในท้องของไป๋ชิงหลิงอีกด้วย

ในเมื่อฉางเล่ออันต้องการแสร้งทำเป็นคนโง่ ไป๋ชิงหลิงจึงไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับนางแล้ว"ดี ยอมรับผิดแล้ว เช่นนั้นก็จะมีการลงโทษ"

"พระชายาหรง ท่านจะทำอะไรอีก เมื่อครู่ท่านกับหมอหญิงอีก็เพิ่งตบแม่นางฉางไปคนละครั้ง นอกจากนี้เรื่องที่แม่นางฉางถูกคนผลักลงทะเลสาบก็ยังไม่ได้จัดการเลย"

"แม่นมคนนั้นช่วยคิดดีๆหน่อย เรื่องที่นางถูกผลักลงทะเลสาบเป็นเรื่องของพวกทเจ้า คนของข้าถูกตีเป็นเรื่องที่ต้องจัดการตอนนี้ รอให้ข้าจัดการเรื่องนี้เสร็จ คนในจวนอ๋องของพวกเจ้าจะจัดการตรวจสอบเรื่องที่นางตกทะเลสาบอย่างไรก็เชิญ มันไม่ใช่เรื่องของข้า"