ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 678

ฉางเล่ออันดูสับสน นางหันกลับมามองหรงเยียน แล้วเอามือปิดปากและร้องไห้ด้วยความน้อยอกน้อยใจ"เล่ออัน......เล่ออันจำได้แล้ว ขอภัยจวิ้นอ๋องน้อย วันนั้นแม่นมข่งพาเล่ออันกลับมาที่สวนชิงฮุย ข้าเลยถามแม่นมข่งว่าคนที่เข้าออกห้องของจวิ้นอ๋องน้อยช่วงสองสามวันนี้เป็นใคร แม่นมข่งบอกว่านางเป็นหมอหญิงที่ดูแลจวิ้นอ๋องน้อย ตอนนั้นเล่ออันคิดว่าเป็นแค่หมอหญิงเหตุใดจึงต้องทำตัวสนิทสนมกับจวิ้นอ๋องน้อยขนาดนั้น"

"เล่ออันไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี เล่ออันแค่อยากปกป้องตำแหน่งของตนเอง ไม่อยากให้ใครมาบุกรุกพื้นที่ของตนเอง ดังนั้น.....ดังนั้นจึงด่าหมอหญิงคนนั้นไป แต่ข้าไม่เคยตีนางนะ ข้าแค่ด่านางไปสองสามคำ แต่มาวันนี้.....ใครก็ไม่รู้จู่ๆก็มาผลักเล่ออันตกทะเลสาบ อยากให้เล่ออันตาย"

นางค่อยๆเอามือที่ปิดหน้าของตนเองออก

เผยให้เห็นใบน้าที่เต็มไปด้วยรอยกรงเล็บชัดเจนยิ่งขึ้น

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ใบหน้าของฉางเล่ออันทันที โดยเฉพาะบริเวณที่นางกำลังปกปิดเมื่อกี้ ถือเป็นจุดที่ร้ายแรงที่สุด มีรอยกรงเล็บหลายรอยรวมอยู่ที่บริเวรนั้น

แม่นมข่งอุทาน"แม่นางฉาง เหตุใดใบหน้าท่านถึงมีแผลเยอะเช่นนี้"

มี่เอ๋อร์คนรับใช้ที่ติดตามฉางเล่อพูดว่า"วันนี้แม่นางเกือบจมน้ำตาย มีคนผลักนางลงไปในทะเลสาบและใช้โอกาสที่แม่นางกำลังดิ้นรนทำให้ใบหน้าของนางเสียหาย สรุปแล้วแม่นางรังแกเขาหรือเขาแอบทไร้ายแม่นางโดยมีจวิ้นอ๋องน้อยคอยปกป้องอยู่กันแน่"

"ตบปาก!" ดวงตาของไป๋ชิงหลิงหลุบลง และนางพูดออกไปอย่างไม่เกรงใจ

อิงเหลียนที่อยู่ด้านหลังไป๋ชิงหลิงอย่างเงียบๆ เดินไปหามี่เอ๋อร์ทันทีและตบหน้านางอย่างแรง

"โอ๊ย!"

อิงเหลียนเคยฝึกศิลปะป้องกันตัวมาก่อน การตบครั้งนี้ทำให้มี่เอ๋อร์ผู้บอบบางต้องทนทุกข์ทรมาน

เมื่อฟันหน้าสองซี่หลุดออกมา

อิงเหลียนชี้ไปที่มี่เอ๋อร์และเตือนอย่างดุเดือด"ถ้านายท่านไม่ได้ถาม เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์พูด"

มี่เอ๋อร์ไม่กล้าพูดอีกต่อไป นางทำได้เพียงร้องไห้พร้อมกับเลือดที่เต็มปาก

หมอหลวงจ้าวและหมอหลวงฮั่วที่ตามไป๋ชิงหลิงมาต่างก็เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้

พระชายาหรงใช้โอกาสในการตรวจร่างกายของจวิ้นอ๋องน้อยในการระบายความโกรธของตนเอง

ไป๋ชิงหลิงจัดแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดเสียงดัง"นี่ไม่ใช่วันแรกที่ข้ารู้จักหมิงฮุ่ย ข้ารู้จักนางดี นางไม่เคยโกหก และไม่เคยตื่นตระหนก ผิงถิงไปพาตัวนางมา วันนี้ต้องจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ ถ้าคนของข้าไปรังแกผู้อื่นจริง ข้าก็จะจัดการเอง แต่ถ้าคนอื่นมาแตะต้องคนของข้าเมื่อไหร่ ข้าก็จะไม่เกรงใจเด็ดขาด"

ดวงตาของนางเย็นชามาก ฉางเล่ออันตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อสบตากับนาง

ในใจของนางนั้นดูถูกไป๋ชิงหลิงเสมอ นางคิดว่าไป๋ชิงหลิงอาศัยลูกทั้งสองคนเพื่อให้ได้ตำแหน่ง นอกจากจะคลอดลูกแล้วอย่างอื่นก็ทำอะไรไม่เป็น ดังนั้นนางจึงไม่ได้สนใจไป๋ชิงหลิงมากนัก

แต่สายตาครั้งนี้ของไป๋ชิงหลิงทำให้ฉางเล่ออันต้องพิจารณาศัตรูคนนี้ใหม่

ไม่นานหลังจากนั้นไป๋หมิงฮุ่ยก็เดินตามอีผิงถิงเข้ามาในห้อง

เมื่อแม่นมซั่งเห็นความผิดปกตินี้ นางก็เดินตามเข้ามาด้วย

นางกังวลเรื่องร่างกายของไป๋ชิงหลิง ถ้านางไม่เฝ้าดูไว้ก็คงจะไม่สบายใจ

หลังจากที่ไป๋หมิงฮุ่ยเข้ามานางก็ทำความเคารพจวิ้นอ๋องน้อย

จวิ้นอ๋องน้อยมองไปที่หน้านาง

ผ่านมาสองสามวันแล้ว อาการบาดเจ็บบนใบหน้าของไป๋หมิงฮุ่ยก็หายดีแล้วเพียงแค่ตอนนี้นางดูไม่แยแสอะไรเลย นางไม่แม้แต่จะมอองหน้าเขาด้วยซ้ำ

หรงเยียนนิ่งอึ้งไป"หมิงฮุ่ย"