ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 677

แต่……

แม้ว่าเขาจะดูไม่เหมือนท่านอ๋องอันจวิ้นมากนัก แต่คิ้วและตาคู่นั้นกลับคล้ายกับพระชายาอันจวิน

สิ่งนี้ทำให้นางอดสงสัยไม่ได้ นางสงสัยในตัวตนของจวิ้นอ๋องน้อยเพียงเพราะภาพวาดภาพเดียว มันจะดูเพ้อเจ้อไปหรือปล่าว

แม้ว่าภาพวาดนั้นจะดูเหมือนจวิ้นอ๋องน้อยมาก แต่ถ้านำลักษณะใบหน้าในภาพวาดมาเทียบกับลักษณะใบหน้าที่แท้จริงของจวิ้นอ๋องน้อยก็จะเห็นว่ามีบางอย่างที่ไม่เหมือน

จวิ้นอ๋องน้อยพูดตะกุกตะกัก"แล้ว.....ทำไมหลายวันมานี้หมิงฮุ่ยไม่กลับจวนเลย?"

ไป๋ชิงหลิงและอีผิงถิงมองหน้ากัน

อีผิงถิงโกรธมากที่เขาแกล้งทำเป็นบ้าและแกล้งโง่"จวิ้นอ๋องน้อย ท่านมีสถานะที่สูงส่ง หมิงฮุ่ยเป็นเพียงลูกสาวของครอบครัวเล็กๆ ท่านควรแต่งงานกับพระชายาจวิ้นอ๋องน้อยอย่างสบายใจเถิด อย่าถามถึงหมิงฮุ่ยอีก คนที่ไม่รู้ก็อาจจะพากันคิดได้ว่าระหว่างจวิ้นอ๋องน้อยกับหมิงฮุ่ยมีอะไรกันจริงๆ"

"พระชายาจวิ้นอ๋องน้อยอะไร?"จวิ้นอ๋องน้อยจ้องมองผู้คนในห้องด้วยสีหน้าว่างเปล่า

ซ่านเจ๋อก้มศีรษะลงต่ำมาก

หมอหลวงจ้าวและหมอหลวงฮั่วยืนอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งตรวจชีพจรของจวิ้นอ๋องน้อย ส่วนอีกคนก็ตรวจสันหลังของจวิ้นอ๋องน้อย

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนก็รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนว่าจวิ้นอ๋องน้อยกับหมอหญิงในโรงหมอจะมีส่วนเกี่ยวข้องกัน

ด้วยพระชายาอันจวินที่มีนิสัยที่สูงส่งกว่าหญิงอื่น นางจะปล่อยให้ลูกเต้าเหล่าใครที่ไหนไม่รู้มาเป็นพระชายาของจวิ้นอ๋องน้อยได้อย่างไร

"ซ่านเจ๋อ"

"หม่อมฉันอยู่นี่เพคะ!"

"มีอะไรเกิดขึ้นในจวนหรือเปล่าที่พวกเจ้ายังไม่ได้บอกข้า"จวิ้นอ๋องน้อยพยายามดิ้นสองสามครั้งและพบว่าร่างกายส่วนบนของเขาชาและเจ็บปวดเล็กน้อย

ถ้าเขาพลิกตัวก็จะรู้สึกเจ็บปวดมาก

เขาพยายามหลายครั้งและไม่กล้าที่จะขยับตัวแรงเกินไป แต่เขายื่นมือข้างหนึ่งออกตรงมากและจ้องมองที่ซ่านเจ๋อด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ซ่านเจ๋อรู้สึกลำบากใจมาก

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าเกิดสิ่งผิดปกติ นางหลุบตาลงและพูดว่า"น้องหยวนกำลังจะแต่งงานแล้ว เขาไม่รู้เรื่องนี้หรือ?"

"ใครจะแต่งงานกันล่ะ ข้าจะไปแต่งกับใครได้ ถ้าข้าแต่งงานในสภาพแบบนี้ก็เหมือนกับไปเอาเปรียบผู้หญิงหน่ะสิ"หรงเยียนกังวลและพยายามดิ้น"รีบพยุงข้าขึ้นหน่อย ข้าจะไปหาท่านแม่"

"นายท่าน โปรดอย่าขยับตัวเลย หมอหลวงจ้าวกำลังตรวจร่างกายให้ท่านอยู่"ซ่านเจ๋อก้าวขึ้นไปเพื่อหยุดเขา

หรงเยียนดูตื่นตระหนก"เจ้าจะพยุงข้าไหม ถ้าไม่ช่วยก็ออกไปซะ ข้าจะคลานไปเอง"

"พระชายาองค์รัชทายาท ได้โปรดโน้มน้าวนายท่านด้วย"ซ่านเจ๋อคุกเข่าลงต่อหน้าไป๋ชิงหลิงด้วยความกังวล

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า"เลิกบ้าได้แล้ว ตอนนี้แม่ของเจ้าไม่ได้อยู่ในจวนอ๋อง ผู้หญิงที่เจ้าจะแต่งงานด้วยตบหน้าหมิงฮุ่ยแล้วผลักนางตกลงไปในทะเลสาบ หมิงฮุ่ยไม่ได้รับอนุญาตให้ดูแลเจ้าอีกต่อไป ดังนั้นเจ้าจะไปเจอหมิงฮุ่ยไม่ได้"

อะไรนะ?

ซ่านเจ๋อตื่นตระหนกตกใจ

พระชายาองค์รัชทายาท ท่านบอกกับนายท่านของข้าเช่นนี้ได้อย่างไร

หรงเยียนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น"ซ่านเจ๋อ ไปพาผู้หญิงคนนั้นมา ข้าอยากพบนาง"

"นายท่าน เลิกสร้างความวุ่นวายเถิด หม่อมฉัน.....หม่อมฉันจะไปนางได้ที่ไหน!"

"ข้าได้ยินมาว่านางพักอยู่ที่จวนจวิ้นอ๋อง อยู่ที่ลานบ้านของจวิ้นอ๋องน้อยนั่นแหละทำไมจะหาไม่เจอล่ะ พระชายาองค์รัชทายาทอยู่นี่พวกเจ้าเลยกล้าที่จะไม่สนใจนาง ตอนที่หมิงฮุ่ยอยู่ในจวนจวิ้นอ๋องนางต้องลำบากขนาดไหน นางไม่ใช่คนของจวนจวิ้นอ๋องสักหน่อย พวกเจ้ามีสิทธิอะไรมาตีมาด่านาง"อีผิงถิงพูดอย่างโกรธเคือง

หรงเยียนทนไม่ได้ที่ตนเองถูกหลอก เขาตะโกนออกมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ"เดี๋ยวนี้ ไปพานางมา"

ซ่านเจ๋อทนแรงกดดันไม่ไหวและวิ่งออกไปพร้อมกับเสียงกัดฟัน

ในเวลานี้หมอหลวงฮั่วและหมอหลวงจ้าวต่างก็ลุกขึ้น

กระตือรือร้นที่จะแสดงต่อหน้าไป๋ชิงหลิง

"เห็นพระชายาอยู่เย็นเป็นสุขเช่นนี้ เล่ออันก็ดีใจ แม้ว่าเล่ออันจะถูกไล่ออกจากจวนตระกูลฉางเพราะอุบัติเหตุเรื่องรถม้า แค่นี้ก็คุ้มค่าแล้ว"นางคุกเข่าคลานไปด้วยแล้วก็พูดไปด้วย

อีผิงถิงยืนขวางอยู่ตรงหน้านางและไม่ให้นางเข้าใกล้ไป๋ชิงหลิง

พระเจ้ารู้ดีว่าท่านอ๋องหรงนั้นเกลียดผู้หญิงจากตระกูลฉางมากเพียงใด โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อฉางเล่ออัน

"เจ้าอย่าเสแสร้งเดินต่อไปเลย ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีเจตนาดีอะไร"อีผิงถิงจ้องมองนางด้วยความรังเกียจ

นี่ถือเป็นการพบกันอย่างเป็นทางการระหว่างอีผิงถิงและฉางเล่ออัน ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของฉางเล่ออันมาก่อน นางคิดว่าฉางเล่ออันอาจจะแค่เจ้าเล่ห์ แต่ตอนนี้นางรู้แล้วว่าคนที่ด่าตีไป๋หมิงฮุ่ยคือฉางเล่ออัน นางรู้สึกรังเกียจเกลียดชังฉางเล่ออันมาก

ไป๋ชิงหลิงพูด"ผิงถิง ให้นางพูดเถอะ"

อีผิงถิงหันกลับมามองครู่หนึ่งแล้วกลับไปยืนอยู่ด้านข้าง

ไม่มีการต่อต้านของอีผิงถิงแล้ว ฉางเล่ออันและไป๋ชิงหลิงก็มองหน้ากัน

แต่คนหนึ่งกำลังคุกเข่า และอีกคนกำลังนั่งอยู่

"พระชายาหรง ข้าไม่ขอให้ท่านอภัยให้ข้า เล่ออันแค่อยากขอให้ท่านเชื่อเล่ออัน เรื่องนั้นเล่ออันไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ เล่ออันถูกใส่ร้าย....."

"เหตุใดเจ้าถึงมุ่งเป้าไปที่หมิงฮุ่ย!"ไป๋ชิงหลิงไม่สนใจสิ่งที่นางพูดเลยแม้แต่น้อย

"ใครคือหมิงฮุ่ย ไม่นานหลังจากที่ข้ากลับไปบ้านปู่ของข้า ข้าก็ได้หมั้นกับจวิ้นอ๋องน้อยและเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องอันจวิน ข้าไม่รู้จักคนชื่อหมิงฮุ่ยเลย"

หรงเยียนโกรธมากเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉางเล่ออันพูด"ข้าไม่เคยตกลงที่จะหมั้นหมายในครั้งนี้เลย หมิงฮุ่ยที่เจ้าพูดถึงอยู่คือหมอหญิงที่ดูแลข้า เจ้ารังแกนางและไล่นางออกไป"

เขาจับผ้าห่มไว้แน่นแล้วถามด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

แค่เขาคิดว่าไป๋หมิงฮุ่ยถูกรังแกในบ้านของเขา หัวใจของจวิ้นอ๋องน้อยก็แทบจะระเบิด.....