ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 681

ไป๋ชิงหลิงอุ้มเด็กกลับมาอีกครั้ง “จูเอ้อร์ไม่ใช่คนโง่ เวลาเด็กยิ้มก็เป็นแบบนี้เสมอ ตอนเด็กเซิงเอ๋อร์ก็ชอบดูดมือ ชอบยิ้ม น่ารักและน่าเอ็นดู”

หรงเยี่ยจ้องมองท้องของเธอ “ถ้างั้นคนนี้ต้องเป็นลูกสาวแน่นอน”

“ไม่แน่นะ” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหนักใจมาก “ทายาทของตำหนักอ๋องหรงนั้นมีไม่มาก หลังจากที่ข้าให้กำเนิดลูกคนนี้แล้ว จะไม่เสี่ยงคลอดบุตรอีกคนอย่างแน่นอน”

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว เข้าใจความหมายของคำพูดเธอ “ทำไมถึงได้พูดจาแปลกๆ”

“ข้าพูดเพื่อให้ท่านเผื่อใจไว้ด้วย”

“เผื่อใจอะไรกัน” เปลือกตาของหรงเยี่ยกระตุกสองสามครั้ง เขาเอื้อมมือไปจับคางของเธอ มองเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อนแล้วพูดว่า “พระชายา ให้ข้าควักหัวใจออกมาให้เจ้าดูไหม”

ไป๋ชิงหลิงเอามือของเขาออก เรื่องที่เขาได้แต่ตั้งเป็นองค์รัชทายาทนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทน

แต่มีบางเรื่อง เธอคิดว่าจำเป็นต้องคุยกับหรงเยี่ยให้ชัดเจน “หรงเยี่ย บางเรื่องพวกเรามาพูดให้ชัดเจนตอนนี้เถอะ ตอนนี้ข้าเป็นพระชายาของท่าน ถ้าท่านเป็นองค์รัชทายาท ข้าก็เป็นพระชายาองค์รัชทายาท ถ้าท่านเป็นจักรพรรดิ และยินยอมสถาปนาข้าเป็นฮองเฮา ข้าก็จะช่วยท่านดูแลวังหลัง แต่ว่า..........”

“ข้าจะไม่จัดการเรื่องคัดเลือกนางสนมให้ท่าน เรื่องเข้าถวายตัว ถ้าท่านรักเดียวใจเดียว บริสุทธิ์ใจ ข้าก็จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง แต่ถ้าหากท่านให้ผู้หญิงคนอื่นมาถวายตัว จากนี้ไปข้าก็เป็นเพียงภรรยาของท่าน ถ้าท่านแตะต้องผู้หญิงอื่น ก็ให้พวกนางสืบทอดทายาทให้ท่าน อย่ามาหาข้าอีก”

“ไป๋ชิงหลิง！” หรงเยี่ยสูดหายใจเข้าอย่างแรง

เขาแทบจะเป็นบ้ากับสิ่งที่เธอพูดจริงๆ

“นี่เจ้าไม่ไว้ใจข้าหรือ！”

“นี่ไม่ใช่เรื่องของความไว้วางใจ ตั้งแต่แรกข้าเป็นคนพยักหน้ายอมเป็นพระชายาของท่าน ดังนั้น ข้าไม่เสียใจเลย！” ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาอย่างแน่วแน่ “เช่นเดียวกัน ข้าไม่สามารถใช้สามีร่วมกับผู้หญิงคนอื่นได้ ข้ารู้สึกว่ามันสกปรก ท่านไม่ต้องพูดเรื่องที่ข้าไม่ไว้ใจท่าน ข้ารู้ว่าจักรพรรดิมีหลายสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้ ถ้าเราไปถึงจุดนั้นจริงๆ ข้าก็จะไม่ตำหนิท่าน ถ้าท่านโปรดปรานผู้หญิงอื่นแล้ว ก็อย่าก้าวเข้ามาในห้องของข้าอีก”

โลกก็เป็นเช่นนี้แหละ

ผู้ชายมีอำนาจสูงสุด ผู้หญิงถูกใช้เพื่อให้กำเนิดทายาทแก่ผู้ชาย

เธอรู้ดีว่า จักรพรรดิสามารถทนให้พี่น้องมีภรรยาเพียงคนเดียวได้ แต่จะไม่ยอมให้องค์รัชทายาทมีพระชายาองค์รัชทายาทเพียงคนเดียว

มีองค์รัชทายาทหรงจิ่งหลินเพียงคนเดียว！

เธอมองเห็นอย่างชัดเจน

หรงเยี่ยอึ้งไปกับคำพูดของเธอ ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือหัวเราะดี.......

“เวลาสามารถพิสูจน์ใจของข้าได้”

“ก็หวังเช่นนั้น” ไป๋ชิงหลิงเบือนหน้าหนี ในที่สุดหินก้อนใหญ่ที่ขวางกั้นหัวใจของเธอก็พังทลายลง

หลังจากกลับถึงตำหนักอ๋อง เธอให้แม่นมซั่งพาจูเอ้อร์ไปที่หอเป่าซินโดยตรง

หรงเยี่ยเดินตามเธอเข้าไปในห้องนอน เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่ม ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

ในรถม้า เธอได้พูดทุกอย่างชัดเจนแล้ว

หากเขารักเดียวใจเดียวต่อเธอ เธอจะตอบแทนความรักของเขาอย่างสุดหัวใจ เมื่อใดที่ความรู้สึกนี้ไม่สมดุล เธอจะไม่หันกลับไปมองเขาอีก และไม่มีทางร้องไห้ต่อหน้าเขาอย่างแน่นอน

ก่อนที่หรงเยี่ยจะจากไป เขาก็อุ้มเธอขึ้นจากเก้าอี้นุ่ม “เจ้าเป็นกังวลเกินไปแล้ว ข้าไม่ควรปล่อยให้เจ้าไปที่จวนอ๋องอันจวิน”

“หมิงฮุ่ยบอกข้าแล้ว มีแผลเก่าบนหลังของจวิ้นอ๋องน้อย ซึ่งตรงกับตำแหน่งที่แม่ของข้าเคยบอก ที่เหลือก็ให้อิงเหลียนจัดการเถอะ หวังว่านางจะพบเบาะแสโดยเร็วที่สุด” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ฉางเล่ออันหนาวจนตัวสั่นเทา และพูดด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้า “ท่านอ๋องอันจวิน เล่ออัน......แค่กๆ.......เล่ออันไม่กล้าปิดบังท่านอ๋องแม้แต่น้อย เล่ออันถูกท่านปู่ไล่ออกจากตระกูล ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลับไปที่ตระกูลซุนของท่านตา”

“ตระกูลฉางไม่เพียงแต่ทำธุรกิจได้เจริญรุ่งเรือง ยังขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดของกฎของตระกูล การที่ถูกไล่ออกจากตระกูล แสดงว่าได้ทำเรื่องบางอย่างที่ไม่เหมาะสม”

ฉางเล่ออันร้องไห้ และพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ใช่ ข้าถูกใส่ร้าย”

นางน้ำตาไหลอาบแก้ม ราวกับว่านางเป็นผู้ถูกกระทำ และพูดถึงความคับข้องใจของตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบา

“พี่สาวคนรองของเล่ออัน ชอบท่านอ๋องหรง ตระกูลฉางมีกฎอยู่ข้อหนึ่ง ผู้หญิงห้ามแต่งงานกับคนในราชวงศ์ ผู้ชายก็ห้ามแต่งงานกับคนในราชวงศ์เช่นกัน เล่ออันรู้ว่าพี่สาวคนรองฉางเล่อเหยียนกำลังคิดอะไร จึงขัดขวางหลายครั้ง........แต่ไม่คิดว่า เธอจะปฏิบัติกับน้องสาวแท้ๆอย่างโหดร้ายขนาดนี้” ฉางเล่ออันห่อไหล่ และร้องไห้

ใบหน้าที่ตึงเครียดของท่านอ๋องอันจวินผ่อนคลายลงเล็กน้อย “เจ้าบอกว่าเจ้าถูกคนใส่ร้ายจนถูกไล่ออกจากตระกูล มีหลักฐานไหม”

“เล่ออันถูกไล่ออกจากตระกูล และคนรับใช้ที่เคยรับใช้เล่ออันก่อนหน้านั้นถ้าไม่ถูกทุบตีจนตายก็ถูกขายไปที่อื่น เล่ออันจึงไม่มีหลักฐานที่จะพิสูจน์ในสิ่งที่ตัวเองพูด แต่ท่านอ๋องอันจวินสามารถตรวจสอบพี่สาวคนรองของข้าได้ เพื่อที่จะได้เป็นนางสนมของท่านอ๋องหรง นางพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเข้าใกล้พระชายาท่านอ๋องหรง” ฉางเล่ออันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า

ท่านอ๋องอันจวินเหลือบมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้าและเห็นว่านางเปียกโชกไปทั้งตัว “กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ข้าจะเตรียมรถม้าให้เจ้า และส่งเจ้ากลับจวนตระกูลฉาง”

“ท่านอ๋อง ข้ากลับไปไม่ได้แล้ว” ฉางเล่ออันกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเท่าเมล็ดถั่วก็ร่วงลงมา “เล่ออันรู้ดี เรื่องวุ่นวายในวันนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เล่ออันจะได้แต่งงานกับจวิ้นอ๋องน้อย เล่ออันจะไปจากจวนจวิ้นอ๋องเอง จะไม่ทำให้ท่านอ๋องจวินต้องเดือดร้อน”

ท่านอ๋องจวินคือชื่อยศของท่านอ๋องอันจวิน

เมื่อจักรพรรดิองค์ก่อนยังมีชีวิตอยู่ เขาสถาปนาตำหนักจากฐานะของท่านอ๋อง เมื่อจักรพรรดิองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ จักรพรรดิเหยาได้แต่งตั้งยศให้เขาว่าท่านอ๋องจวิน

แต่ยศที่แต่งตั้งคล้ายกับชื่อเดิมของเขา ทุกคนเรียกกันจนชินปาก จึงเรียกเขาว่าท่านอ๋องอันจวินมาโดยตลอด

ฉางเล่ออันลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ แต่ทันทีที่นางลุกขึ้น นางก็รู้สึกเวียนหัว จากนั้น ก็ล้มลงอย่างแรง...........

ท่านอ๋องจวินรีบลุกขึ้น และตะโกน “ทหาร！”