ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 682

หลังจากที่ฉางเล่อออันเป็นลม ก็ถูกส่งกลับไปที่สวนชิงฮุย

ไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลินซึ่งตกลงที่จะกลับไปที่จวนอ๋องจวินในตอนเย็น ตอนนี้อยู่ในสถานที่มืดมิดในจวนอ๋องจวิน

ทันใดนั้นหงโต้วก็ปรากฏตัวขึ้น ทำให้ชายร่างเล็กทั้งสองหยุดและสังเกตอย่างลับ ๆ

เห็นหงโต้วสวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนและถือไม้เท้ายาวไว้ในมือ และเดินไปหาสุนัขพันธุ์มาสทิฟฟ์อย่างระมัดระวัง

มาสทิฟตัวนั้นที่กำลังหลับอยู่ เงยหน้าขึ้นทันทีและเห็นคนแปลกหน้าเดินเข้ามาหาตนเอง ลุกขึ้นทันทีและแสดงสีหน้าดุร้าย

หงโต้วตกใจกลัวและก้าวถอยหลัง ขนลุกสั่นไปทั้งตัว

ได้ยินมานานแล้วว่าสุนัขพันธุ์มาสทิฟฟ์ของอ๋องจวินนั้นดุร้ายมาก และมีเพียงจวิ้นอ๋องน้อยและอ๋องจวินเท่านั้นที่สามารถเข้าใกล้มันได้

หากคนอื่นเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน จะต้องตายอย่างแน่นอน

คนรับใช้บางคนในจวนเห็นด้วยตาตนเองว่า สุนัขพันธุ์มาสทิฟฟ์ตัวหนึ่งกัดคอของพ่อบ้านคนหนึ่ง และตายในทันที

ตอนนี้ได้ใกล้ชิดกันแล้ว หงโต้วก็ตกใจมากจนเกือบจะเป็นลม นางถอยไปสองสามก้าว จับไม้ในมือไว้แน่น กัดฟันแล้วพูดว่า "ไม่ใช่ข้า ข้าไม่ได้จะทำร้ายเจ้านะ เจ้าลองดูเสื้อผ้าและกลิ่นนี้ให้ดีนะ คราวหน้าถ้าเห็นใครใส่เสื้อผ้าแบบนี้อีก เจ้าก็เข้าไปกัดคอนางซะ”

หลังจากพูดจบ หงโต้วก็โบกไม้ให้สุนัขมาสทิฟฟ์หลายครั้ง

เมื่อสุนัขทิเบตันมาสทิฟฟ์เห็นคู่ต่อสู้โจมตีตัวเอง ก็ถือว่าคู่ต่อสู้เป็นศัตรูและกระโดดขึ้นมาทันที

หงโต้วตกใจมากจนโยนไม้ทิ้งไป หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป

เมื่อหงโต้ววิ่งออกจากเรือน ก็รีบถอดเสื้อผ้าออกแล้วยัดไว้ในพุ่มไม้หนาทึบด้านนอกเรือน และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลินเดินออกมาจากเรือน และจ้องมองไปยังทิศทางที่หงโต้วออกไป

เสวี่ยหลางกระโดดเข้าไปในสวนดอกไม้ทันที และกัดเสื้อผ้าที่หงโต้วซ่อนไว้ ไป๋ชงเซิงหยิบมันออกมาคลี่ แล้วหยิบเสื้อคลุมออกมา

เมื่อหรงจิ่งหลินเห็นผีเสื้อสามตัวบนเสื้อคลุม ก็พูดกระซิบว่า "ทำไมเสื้อคลุมตัวนี้ถึงดูคุ้นถึงเพียงนี้นะ”

“ท่านแม่ก็มีชุดนี้เหมือนกัน ผีเสื้อมีสีเหลือง ม่วง เขียว ดูสิ เสื้อคลุมตัวนี้ก็เหมือนกับผีเสื้อในเสื้อคลุมของท่านแม่ทุกประการ” ไป๋ชงเซิงใช้นิ้วชี้ไปที่ผีเสื้อ

หลังจากนั้น ทั้งสองก็มองหน้ากัน และทั้งคู่ก็เข้าใจแผนการทุกอย่าง

ในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง และมีมือคู่หนึ่งวางอยู่บนไหล่ของเด็กทั้งสอง

เด็กทั้งสองหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และหันกลับไปมองด้วยสีหน้าระมัดระวัง

เมื่อพวกเขาเห็นอิงเหลียนยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา ทั้งสองก็อ้าปากพูดและตะโกนว่า "อิงเหลียน"

อิงเหลียนกอดนายน้อยทั้งสอง แล้วกลับไปที่เรือนที่อ๋องจวินจัดไว้ แล้วพาพวกเขาเข้าไปในห้อง

“เหตุใดนายน้อยทั้งสองจึงอยู่จวนอ๋องจวิน?” อิงเหลียนถาม

เด็กทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้ง

เวลาต่อมา ไป๋ชงเซิงมอบเสื้อคลุมที่เขาถืออยู่ในอ้อมแขนให้อิงเหลียน "เจ้าดูสิ นี่คือเสื้อคลุมของท่านแม่หรืเปล่า”

อิงเหลียนชำเลืองมองหลายครั้ง "ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น"

“ทำไมเสื้อคลุมของท่านแม่ถึงไปอยู่ในมือของผู้หญิงเลวล่ะ!” ไป๋ชงเซิงถาม

อิงเหลียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและถามด้วยความสับสน "เจ้านายน้อย ไปพบเสื้อคลุมนี้ที่ไหน"

“มันอยู่ตรงจุดที่พวกเรายืนอยู่เมื่อครู่นี้” หรงจิ่งหลินกล่าว

อิงเหลียนขมวดคิ้วและดวงตาของเขาปิดลง

เท่าที่นางรู้ เมื่อคืนที่ไปสวนชิงฮุย นายหญิงสวมชุดนี้ทุกประการ แต่ในพริบตาเดียวก็วิ่งไปอยู่อีกเรือนแล้วล่ะ

อิงเหลียนกลับมามีสติอีกครั้ง และมองลงไปที่เสื้อคลุมในอ้อมแขนของเขา "เพคะ หม่อมฉันจะส่งเจ้านายน้อยออกจากจวนก่อน”

เด็กสองคนไม่ได้คัดค้านเรื่องนี้

。

หลังจากที่ทั้งสองคนรู้ว่าไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยกลับมาที่จวนอ๋องหรงแล้ว ก็กลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวเพื่อนอนหลับอย่างสบายใจ

และอิงเหลียนก็รีบกลับไปที่จวนอ๋องหรงโดยถือเสื้อคลุมของไป๋ชิงหลิงอยู่

ในขณะนี้ไป๋ชิงหลิงกำลังรับประทานอาหารเย็นกับหรงเยี่ย และลี่ว์อีก็ยืนข้าง ๆ เพื่อรายงานอาการของอิงหมิงหยาง

อิงเหลียนเห็นไป๋ชิงหลิงพูดคุยกับลี่ว์อีอย่างสนุกสนาน นางจึงยืนรอ และไป๋ชิงหลิงก็หันกลับมามองนางแล้วถามว่า “มีข่าวเร็วขนาดนั้นเลยหรือ？”

“เกี่ยวกับเรื่องของจวิ้นอ๋องน้อย หม่อมฉันยังคงตรวจสอบอยู่ แต่ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญมากอีกอย่างหนึ่ง พระชายาองค์รัชยาท พระองค์ดูสิเพคะ!” อิงเหลียนเปิดเสื้อคลุมของตัวเองต่อหน้าหรงเยี่ยและหยิบเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนออกมา

ลี่ว์อีเห็นเสื้อคลุมในมือของนาง และพูดอย่างสงสัย “นี่ไม่ใช่เสื้อคลุมที่หม่อมฉันทำเพื่อพระชายาหรือเพคะ？”

“ข้าถอดเสื้อคลุมออกตอนที่ไปที่สวนชิงฮุย เจ้าจะกลับมาเพียงเพราะชุดนี้หรือ？” ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือไปหานางเพื่อหยิบเสื้อคลุม

อิงเหลียนถือมันไว้ในมือทั้งสองข้างแล้วหยิบมันขึ้นมาและพูดว่า “พระชายาองค์รัชทายาท เสื้อคลุมนี้ไม่ได้ถูกหยิบขึ้นมาในสวนชิงฮุย แต่อยู่ที่เรือนอื่น และมันถูกจงใจซ่อนไว้”

มือของไป่ชิงหลิงหยุดกะทันหัน

หรงเยี่ยหันศีรษะและจ้องมองไปที่เสื้อคลุมในมือของอิงเหลียน เอื้อมมือไปหยิบใบไผ่แห้ง แล้วก้มลงมอง “ไม่มีต้นไผ่ปลูกอยู่ในสวนของจวิ้นอ๋องน้อย มีแต่ป่าไผ่ขนาดใหญ่ในคอกสุนัขที่สุนัขพันธุ์หนึ่งอาศัยอยู่ใช้เพื่อแยกสุนัขทิเบต”

ไป๋ชิงหลิงหันกลับไปมองที่อ๋องหรง

อิงเหลียนพูดว่า “ถูกพบในป่านอกคอกสุนัข และผู้ที่สวมเสื้อคลุมนี้คือสาวใช้หงโต้วที่อยู่ข้างกายพระชายาอันจวินเพคะ”