ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 683

ไป๋ชิงหลิงสูดอากาศเย็น

อิงเหลียนก็พูดสิ่งที่ไป๋ชงเซิงบอกนางตามวิสัยทัศน์ของนางเอง

หรงเยี่ยหักตะเกียบในมือทันที เขาหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “ฉางเล่ออันช่างกล้ามาก”

“เดี๋ยวก่อน” ไป๋ชิงหลิงจับมือหรงเยี่ยแล้วพูดว่า “ใครหยิบเอาเสื้อคลุมของข้าออกไป”

นางคิดอย่างรอบคอบ และเมื่อนางเข้าไปในห้องของจวิ้นอ๋องน้อย นางก็ถอดเสื้อคลุมออกก่อน แล้วมอบให้แม่นมซั่ง

จากนั้นนางก็เข้าไปในห้อง

ต่อมา แม่นมซั่งก็ตามอิงเหลียนเข้าไปข้างในเพื่อดูแลและช่วยเหลือเธอ แต่ในเวลานั้น แม่นมซั่งไม่มีเสื้อคลุมอยู่ในมือ

“ไปเรียกแม่นมซั่งมา” หรงเยี่ยกล่าว

ลี่ว์อีออกไปเรียกแม่นมซั่ง

หลังจากที่แม่นมซั่งเดินเข้าไปในห้อง ไป๋ชิงหลิงถามตรงประเด็น “แม่นม เอาเสื้อคลุมของข้าไปให้ใคร？”

ลี่ว์อีไม่ได้บอกนางว่า เสื้อคลุมนั้นตกไปอยู่ในมือของศัตรู แม่นมซั่งตอบโดยไม่คิดว่า : “หม่อมฉันให้จิ้นฮวาถือเสื้อคลุมไว้เพคะ”

“เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร แม่นมกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ” ไป๋ชิงหลิงไม่อยากให้แม่นมซั่งกังวลกับตัวเองมากเกินไป ดังนั้นจึงไม่ได้วางแผนที่จะบอกเรื่องนี้แก่นาง

ลี่ว์อีส่งคนออกไป และไปเรียกจิ้นฮวามา

จิ้นฮวาบอกว่า หลังจากที่นางรับเสื้อคลุมไปได้ไม่นาน นางก็ไปเข้าห้องน้ำ

“หม่อมฉันมอบมันให้กับสาวใช้ที่เพิ่งเข้าจวนท่านอ๋องมาใหม่เพคะ คืนนี้หม่อมฉันไม่ค่อยสบาย ไปนานมากถึงค่อยกลับมาเพคะ เมื่อออกมา พระชายาได้ออกจากสวนชิงฮุยไปแล้ว” จิ้นฮวาพูดอย่างชัดเจน

ไป๋ชิงหลิงโบกมือของนาง

ลี่ว์อีเดินเข้าไปหานางแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ว่าพระชายาองค์รัชทายาทจะถามอะไรเจ้าคืนนี้ เจ้าห้ามพูดมันออกมาเป็นอันขาด”

“หม่อมฉันรู้แล้วเพคะ ตอนหม่อมฉันเข้าจวนมา ป้าหลี่เหม่ยได้สอนบอกแล้วเพคะ”

“ออกไปเถอะ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

หลังจากที่จิ้นฮวาออกไปแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็ไม่ได้เรียกหาสาวใช้คนใหม่ต่อ

ลี่ว์อีถามว่า “พระชายาองค์รัชทายาท “พระองค์ต้องการคนที่เข้ามาใหม่ไหมเพคะ”

“ไม่จำเป็น ในเมื่อนางต้องการเสื้อผ้าของข้า ก็ให้นางไปเอา อิงเหลียน เก็บเสื้อผ้าเหล่านี้กลับไปในที่ที่มันอยู่”

“จะบอกข้าไหมว่า เจ้าวางแผนจำทำอะไรต่อ？” หรงเยี่ยไม่ได้ขัดจังหวะตั้งแต่ต้นจนจบ

เขารู้สึกว่าเมื่อมีทหารองครักษ์เหยี่ยวดำปกป้องนาง สุนัขพันธุ์ตัวนั้นมาสทิฟฟ์จะไม่ทำร้ายนาง

ในสถานการณ์ที่จำเป็น เขาไม่ว่าอะไรหากทหารองครักษ์เหยี่ยวดำจะฆ่าสุนัขตัวนั้น

ไป๋ชิงหลิงหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วพูดว่า “ให้ฉางเล่ออันฝันหวานสักสองสามวันเถอะ ตอนนี้ข้าเป็นพระชายาองค์รัชทายาทแล้ว ถ้าข้าตายนาง ไม่แน่นางอาจมีโอกาสเข้ามาแทนที่ข้า”

“ข้าไม่ชอบให้เจ้าทำตัวน่ากลัวและแปลกประหลาดเช่นนี้”

“นั่นคือสิ่งที่ผู้คนคิด” ไป๋ชิงหลิงเลิกคิ้วของนาง

“ต่อให้ผู้หญิงทุกคนในโลกนี้ตายหมดแล้ว ก็ไม่มีทางเป็นนาง！”

“โอ้~”

อิงเหลียนใช้เวลาหลายวันในการตรวจสอบจวนของอ๋องอันจวิน โดยใช้วิธีต่าง ๆ เพื่อสอบถามคนรับใช้ของจวนของท่านอ๋อง แต่คนรับใช้เหล่านี้เงียบเกี่ยวกับเรื่องราวของพระชายาอันจวิน

เสื้อคลุมที่หายไปของไป๋ชิงหลิงถูกส่งกลับมาที่รถม้าของนางในวันรุ่งขึ้น และเสื้อผ้าในตู้กลับหายไปสองชุด

และทุกการเคลื่อนไหวของหงโต้ว ก็อยู่ภายใต้การควบคุมของทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ

ในวันที่สี่ แขกผู้มีเกียรติคนหนึ่มาที่จวนของอ๋องอันจวิน

คนรับใช้ในจวนต่างให้ความเคารพแขกผู้มีเกียรติท่านนี้เป็นอย่างมาก

บุคคลนี้ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนางจัว น้องสาวแท้ ๆ ของพระชายาอันจวิน

เมื่อนางจัวเคารพไป๋ชิงหลิง ทัศนคติของนางก็เย็นชามาก แม้จะเต็มไปด้วยความเกลียดชังก็ตาม

“พระชายาองค์รัชทายาท ข้าชื่นชมชื่อของพระองค์มานานแล้วเพคะ！”จัวซีเหมยกล่าวเบา ๆ

ไป๋ชิงหลิงมองบุคคลนี้จากบนลงล่างแล้วพูดว่า “ฮูหยินจัว ชื่อเสียงของเจ้าก็ไม่น้อยไปกว่าข้า”

สีหน้าของฮูหยินจัวเปลี่ยนไป นางหันหลังและเดินไปทางห้องนอน

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองที่แผ่นหลังของฮูหยินจัว และพูดกับอีผิงถิงที่อยู่ข้างหลังนางว่า “เราก็เข้าไปดูเถอะ”

ก่อนที่ทั้งสองจะข้ามธรณีประตู เสียงอุทานของฮูหยินจัวก็ดังขึ้น “พระชายา พระองค์กำลังทำอะไร รีบหยุดเร็ว”

“พวกเจ้าไม่ต้องยุ่งกับข้า ปล่อยให้ข้าตายเถอะ เมื่อข้าตายก็ปล่อยให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาต้องการเถอะ เขาอยากให้ข้าตาย”

คำพูดของพระชายาอันจวิน ทำให้ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

นางไม่คาดคิดว่าพระชายาอันจวินจะเกลียดมารดาของตัวเองมากขนาดนี้

ระหว่างพวกเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ พระชายาหลิงจวินถึงขนาดยอมพลีชีพ

นางยกกระโปรงขึ้นได้เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว พระชายาอันจวินบังเอิญมองไปที่ประตู ดังนั้นนางจึงเห็นไป๋ชิงหลิงในแวบเดียว

ดวงตาของทั้งสองคนปะทะกันราวกับสายฟ้า ทำให้เกิดกลิ่นดินปืนอันแรงกล้า

ทันใดนั้นพระชายาอันจวินก็ตัวสั่น ผลักฮูหยินจัวที่ยืนอยู่ตรงหน้านางออกไป กลิ้งตัวลงจากเตียงและพยายามตะครุบตัวไป๋ชิงหลิง

ฮูหยินจัวรู้สึกเป็นทุกข์จึงเข้าไปประคองนาง “พี่สาว สุขภาพของท่านสำคัญมากนะ ถ้าท่านมีอันตรายอะไร จวิ้นอ๋องน้อยจะเป็นยังไง？”

“หลิวหานเยียน นางกลับมาแล้ว นางกลับมาแล้ว นางมาที่นี่เพื่อทำร้ายลูกชายของข้า หลิวหานเยียนข้าเกลียดเจ้า เจ้าทำให้ข้าเจ็บปวดมาก……พระชายาอันจวิน เห็นไป๋ชิงหลิงเป็นหลิวหานเยียน และตะโกนไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

ฮูหยินจัวก้าวไปข้างหน้าและกอดพระชายาอันจวินที่กำลังรีบไปหาไป๋ชิงหลิง แต่ความแข็งแกร่งของพระชายาอันจวินนั้นแข็งแกร่งเกินไปสำหรับฮูหยินจัว

นางหันไปหาหงโต้วแล้วตะโกน “ยังไม่รีบไปรั้งพระชายาไว้อีก”

“เพคะ！” หงโต้วก้าวไปข้างหน้า และช่วยฮูหยินจัวรั้งหยุดพระชายาอันจวิน

พระชายาอันจวินไม่สามารถโจมตีไป๋ชิงหลิงได้อีกต่อไป และทำได้เพียงระบายความเกลียดชังภายในด้วยคำพูดเท่านั้น

“คืนลูกชายของข้ามา ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเจ้า……เจ้าฆ่าลูกชายของข้า……”

“พี่สาว！” สีหน้าของฮูหยินจัวเปลี่ยนไปเล็กน้อย และนางหันกลับมามองไป๋ชิงหลิง “พระชายาองค์รัชทายาทมีวิธีอันใดที่จะทำให้ชายาอันจวินสงบลงได้หรือไม่เพคะ”