ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 684

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “มีวิธี”

แต่ว่า นางสงสัยว่ามารดาของนางจะฆ่าลูกชายของพระชายาอันจวินได้อย่างไร

พระชายาอันจวินไม่ได้ให้กำเนิดจวิ้นอ๋องน้อยเพียงคนเดียวหรือ?

“พระชายาอันจวิน เจ้าบอกว่าข้าฆ่าลูกชายของเจ้า ลูกชายของเจ้าไม่ใช่จวิ้นอ๋องน้อยหรือ ? ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในสวนชิงฮุย ข้าฆ่าลูกชายของเจ้าเมื่อไหร่ ”

ไป๋ชิงหลิงถามพระชายาอันจวินผู้บ้าคลั่ง ด้วยน้ำเสียงของหลิวหานเยียน

เมื่อฮูหยินจัวได้ยินคำพูดของไป๋ชิงหลิง ร่างกายของนางก็สั่นอย่างรุนแรง และมีสายตาเย็นยะเยือกผ่านดวงตาของนาง

ในเวลานี้ ได้ยินเสียงพระชายาอันจวินกัดฟันพูดว่า “เขาตายแล้ว และเจ้าเป็นฆ่าเขา ลูกในท้องของข้าตายก็เพราะเจ้า……” ส่วนตรงกลาง———ยังไม่ได้พูดออกมา

ฮูหยินจัวยกมือมีดขึ้นแล้วฟาดไปที่คอของพระชายาอันจวินอย่างแรง

พระชายาอันจวินหมดสติไปทันที

ฮูหยินจัวก้าวถอยหลังและสั่งหงโต้ว “ประคองพระชายากลับไปที่เตียง และปล่อยให้นางพักผ่อนอย่างเต็มที่”

หงโตว้อุ้มพลางประคองพระชายาอันจวินกลับไปบนเตียง แล้ววางนางลงเบา ๆ

ฮูหยินจัวหันกลับมาทันทีด้วยสีหน้าน่าเกลียด “พระชายาองค์รัชทายาท หม่อมฉันไม่เข้าใจสิ่งที่พระองค์เพิ่งพูด พี่สาวของข้าได้รับถูกโจมตีทางจิตใจอย่างรุนแรงจากแม่ของพระองค์ แต่พระองค์กลับยังไปกระตุ้นนางอีก”

“ขออภัย ข้าแค่สงสัยว่า ทำไมพระชายาอันจวินถึงเกลียดมารดาของข้ามากถึงเพียงนั้น ท้ายที่สุดแล้ว พระชายาอันจวินเอาแต่พูดถึงมารดาของข้าหลิวหานเยียน ดังนั้นข้าจึงต้องสนใจนาง”

“พระชายาองค์รัชทายาทต้องการทราบว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น สามารถกลับไปถามหลิวหานเยียนมารดาของพระองค์ได้ ถามนางว่าตอนนั้นนางทำอะไร ตอนนั้นนางเล่นเกมกลเก่งมาก และผู้ชายที่โดดเด่นสองคนคลั่งไคล้นาง ฮูหยินจัวพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ และตื่นตระหนก “ถ้าพระชายาองค์รัชทายาทเพื่อดูเรื่องตลก เช่นนั้นก็ออกเชิญไปเถอะ จวนอ๋องจวินมีหมอมากฝีมือ คงไม่ต้องรบกวนพระชายาองค์รัชทายาทมาหรอกเพคะ”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำพูดที่รุนแรงของฮูหยินจัว ไป๋ชิงหลิงก็ไม่ได้เอามาใส่ใจเลย

นางหน้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองฮูหยินจัวด้วยสายตาที่เฉียบคมแล้วพูดว่า “ข้าเข้ามาในจวนอ๋องจวิน เพราะจวิ้นอ๋องน้อย”

ฮูหยินจัวขมวดคิ้วเล็กน้อย และกระตุกมุมริมฝีปากของนาง เห็นได้ชัดว่านางคิดไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะเกี่ยวข้องกับจวิ้นอ๋องน้อย

ไป๋ชิงหลิงค้นพบปรากฏการณ์ที่ประหลาดอย่างหนึ่ง

เมื่อนางพูดถึงจวิ้นอ๋องน้อย ดวงตาอันแหลมคมของฮูหยินจัวเมื่อครู่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

นั่นเป็นอารมณ์ที่ซับซ้อน

“ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับในสมัยของพวกเจ้า แต่ข้าไม่พอใจเมื่อเจ้าพูดถึงเรื่องมารดาต่อหน้าข้า ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นคำพูดของพวกเจ้าฝ่ายเดียว นอกจากนี้……”

ไป๋ชิงหลิงหยุดชั่วคราว เหลือบมองพระชายาอันจวินบนเตียง จากนั้นมองไปที่ฮูหยินจัวแล้วพูดว่า “เจ้าอ่านชื่อมารดาของข้า แล้วบอกว่านางเล่นกลเกมได้ดี ล่อลวงผู้ชายที่โดดเด่นสองคน นี่ไม่ใช่ความสามารถของนางหรอกหรือ？”

“ท่าน……” ฮูหยินจัวคิดไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะพูดแบบนี้ “ระหว่างชายสองคน พระชายาองค์รัชทายาทคิดว่ามันเป็นเรื่องของความภาคภูมิใจหรือ ？ หรือว่าจริง ๆ พระชายาองค์รัชทายาทก็ตั้งใจจะปฏิบัติตาม ”

“ฮูหยินจัว！” ไป๋ชิงหลิงตะโกนอย่างเย็นชา “ด้วยสถานะของเจ้า เจ้ากลับพูดแบบนั้นออกมาได้ พูดออกมาดังแบบนั้นมันจะไม่ดูตลกหรือ”

“ข้า……” สีหน้าของฮูหยินจัวเปลี่ยนไป เมื่อตระหนักว่านางได้พูดสิ่งที่ไม่ควรพูด

ด้วยสถานะของนาง นางไม่ควรพูดแบบนั้นออกมา ซึ่งมันจะทำให้สถานะของนางลดต่ำลง

ฮูหยินจัวไม่ต้องการคุยกับไป๋ชิงหลิงเกี่ยวกับเรื่องหลิวหานเยียนอีกต่อไป นางจึงเปลี่ยนหัวข้อและพูดว่า “พระชายาองค์รัชทายาทเพิ่งบอกว่ามาที่นี่เพื่อจวิ้นอ๋องน้อย หากเป็นเช่นนั้น โปรดพยายามรักษาอาการบาดเจ็บของจวิ้นอ๋องน้อยด้วยนะเพคะ！”

ฮูหยินจัวหันหน้ากลับไปหาพระชายาอันจวิน แล้วพูดกับหงโต้วด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ถ้าคราวหน้าพระชายาองค์รัชทายาท จะต้องมาบอกข้าด้วย เกรงว่าพระชายาจะเกิดอารมณ์ขึ้นหลังจากที่นางตื่นขึ้นมา และเผลอไปทำร้ายพระชายาองค์รัชทายาท”

หงโต้วสาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนางพยักหน้าเล็กน้อยแล้วตอบว่า “เจ้าค่ะ ฮูหยินจัว”

ริมฝีปากของไป๋ชิงหลิงกระตุกเล็กน้อย

นางจะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของฮูหยินจัวได้อย่างไร

หลังจากสนทนากับฮูหยินจัวในครั้งนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ตระหนักถึงปัญหาอย่างหนึ่ง

ในตอนนั้นเมื่อหลิ่วอวี่เยียนเข้ามาแทนที่แม่ของนาง และแต่งงานเข้าจวนติ้งเป่ยโหว แม้แต่ติ้งเป่ยโหวที่เกี่ยวข้องก็ไม่รู้ว่าภรรยาที่เขาจะต้องแต่งงานด้วยถูกเปลี่ยนคนไปแล้ว

อ๋องจวินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ในขณะนี้ อิงเหลียนคว้าสาวใช้ไว้ แล้วเดินเข้ามาจากประตู

นางผลักสาวใช้สองคนที่อยู่ในมือของนางลงไปที่พื้นอย่างแรง

อ๋องจวินหันกลับมาอย่างกะทันหัน และสายตาของเขาจ้องมองไปที่สาวใช้ทั้งสอง

ในบรรดาสองคนนี้ สาวใช้คนหนึ่งคือหงโต้ว สาวใช้คนโตของหอฝูหรง

เขาเหลือบมองหงโต้วก่อน จากนั้นก็มองไปที่สาวใช้ที่อยู่ถัดจากหงโต้ว จากนั้นก็มองไปที่อิงเหลียน และถามด้วยความสับสน “นี่คือ？”

。

หงโต้วลุกขึ้นจากพื้นด้วยความตื่นตระหนก นางถือเสื้อคลุมสีแดงสดใสไว้ในอ้อมแขน ผีเสื้อบนเสื้อคลุมกำลังเต้นรำ

และเสื้อคลุมนั้นเป็นของไป๋ชิงหลิง

เซิงเอ๋อร์ชอบผีเสื้อ และเสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิงเกือบทุกชุดแทบจะมีลวดลายการปักผีเสื้อไว้

เสื้อคลุมในมือของหงโต้ว เพียงแค่มองแวบเดียวนางจำได้อยู่แล้ว มันเป็นชุดที่นางเพิ่งให้โต้วเอ๋อร์นำขึ้นรถม้าไปเมื่อครู่

อิงเหลียนกล่าวว่า “พระชายาองค์รัชทายาท เมื่อครู่กระหม่อมสะกดรอยตามโต้วเอ๋อร์ และพบว่าสาวใช้คนนี้เดินใกล้สาวใช้จากจวนอ๋องจวินมาก นางยังมอบชุดของพระชายาองค์รัชทายาทให้แก่สาวใช้คนนี้เพคะ”

โต้วเอ๋อร์รู้สึกผิดและพูดปกป้องตัวเอง : “พระชายาองค์รัชทายาท พระองค์โปรดฟังคำอธิบายของหม่อมฉันก่อน พี่สาวคนนี้บังเอิญออกจากจวนไปซื้อของ หม่อมฉันจึงขอให้นางช่วยนำเสื้อคลุมของพระชายาองค์รัชทายาทไปที่รถม้าเพคะ”

มือของหงโต้วที่ถือเสื้อคลุมสั่นเล็กน้อย และใบหน้าของนางบังคับตัวเองให้สงบและพูดว่า “สิ่งที่น้องสาวคนนี้พูดคือเรื่องจริงเพคะ ถ้าพระชายาองค์รัชทายาทไม่ชอบให้คนอื่นมาจับเสื้อผ้าของพระองค์ หม่อมฉันจะคืนทันที และครั้งหน้าจะไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นอีกต่อไปเพคะ”

หลังจากพูดจบ หงโต้วก็ยัดเสื้อคลุมไว้ในอ้อมแขนของโต้วเอ๋อร์……