ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 685

โต้วเอ๋อร์หยิบเสื้อคลุมที่หงโต้วยัดด้วยมือทั้งสองข้างโดยไม่ทันคิด จากนั้นก้มหน้าให้ไป๋ชิงหลิงด้วยสีหน้าที่สั่นเทาและยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง “พระชายาองค์รัชทายาท หม่อมฉันรู้ผิดแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่ควรเกียจคร้าน และปล่อยให้พี่สาวคนนี้ทำหน้าที่แทนข้า พระชายาองค์รัชทายาทได้โปรดลงโทษข้าด้วยเถิดเพคะ”

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเยาะ

นางไม่ตอบคำพูดของทั้งสองคนในทันที

เพราะแค่นี้อย่างเดียวมันยังไม่พอ

ไม่นานหลังจากนั้น ซังจวี๋ก็กลับมา พร้อมกับถุงดำในมือนาง หยุดอยู่ข้าง ๆ หงโต้ว และคารวะไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าให้นาง

ซังจวี๋โยนของในมือของนางลงต่อหน้าหงโต้ว

ถุงดำหล่นลงมา และของข้างในก็ทะลักออกมาทันที

ทันใดนั้นเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของหงโต้ว และแน่นอนว่ามันตกไปอยู่ในดวงตาของโต้วเอ๋อร์ด้วย

ดวงตาทั้งสองของพวกเขาสั่นเล็กน้อย

และบนเสื้อยังมีใบไผ่สีเหลืองเหี่ยว ๆ กิ่งหญ้า น้ำค้างแข็ง และน้ำค้างเกาะอยู่เล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าเสื้อคลุมนี้ถูกคนจัดการมาก่อน

สีหน้าของอ๋องจวินเปลี่ยนไป และดวงตาของเขากวาดไปมาระหว่างเสื้อคลุมทั้งสองตัวด้วยสีหน้าสับสน

จากนั้นเขาก็มองกลับไปที่ไป๋ชิงหลิง ยกนิ้วขึ้นแล้วชี้ไปที่หงโต้วและถามว่า “พระชายาองค์รัชทายาท นี่คือ……”

“เสด็จอา เรื่องที่ข้าจะพูดต่อไปนี้ เกี่ยวกับเสื้อผ้าของข้า ท่านค่อย ๆ ฟัง” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน

ทันใดนั้นดวงตาของอ๋องจวินก็มืดลงเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า “ซังจวี๋เจ้าบอกอ๋องจวิน เจ้าพบเสื้อผ้านี้มาจากที่แห่งใด！”

“เพคะ “พระชายาองค์รัชทายาท” ซังจวี๋หันหน้าไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อเผชิญหน้ากับหงโต้ว ดวงตาของเขามีความเย็นชาและพูดกว่า “ลูกน้องของกระหม่อมพบเสื้อคลุมของพระชายาองค์รัชทายาทนี้ ที่ลานด้านนอกของคอกสุนัขจวนอ๋องจวินเพคะ”

อ๋องจวินขมวดคิ้ว ประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด “ทำไมเสื้อคลุมของพระชายาองค์รัชทายาทถึงอยู่นอกคอกสุนัขในจวนอ๋อง？”

หลังจากที่เขาพูดจบ ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็จ้องมองไปที่หงโต้ว

เมื่อหงโต้วได้ยินสิ่งที่อ๋องจวินพูด ร่างกายของนางก็แข็งทื่อมาก

อันที่จริง หงโต้วรู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย เมื่อนางเห็นเสื้อผ้าที่นางซ่อนไว้ที่ลานด้านนอกของคอกสุนัข

น่าแปลกที่แผนของฉางเล่ออันล้มเหลว ก่อนที่จะดำเนินการด้วยซ้ำ

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปถามสาวใช้ในจวนของเสด็จอา นางชื่อหงโต้วสินะ” ไป๋ชิงหลิงเรียกชื่อนางทันที

หงโต้วเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ไป๋ชิงหลิง แต่หลังจากเหลือบมองเพียงครั้งเดียว นางก็ก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด

อ๋องจวินหยิบเสื้อผ้าต่อหน้าหงโต้วแล้วถามว่า “หงโต้ว เจ้าเอาเสื้อผ้าของพระชายาองค์รัชทายาทไปทำอะไร ? ทำไมเจ้าถึงซ่อนเสื้อผ้าของพระชายาองค์รัชทายาทไว้ในคอกสุนัข”

หงโต้วกัดริมฝีปากของนางและปฏิเสธว่า “หม่อมฉันจะซ่อนเสื้อผ้าของพระชายาองค์รัชทายาทได้อย่างไรกันเพคะ ? ทำไมพระชายาองค์รัชทายาทถึงสรุปว่าหม่อมฉันเป็นคนทำ？และอีกอย่างหม่อมฉันไม่ได้มีความแค้นกับพระชายาองค์รัชทายาท แล้วหม่อมฉันจะทำเช่นนั้นทำไมเพคะ？”

คำถามหงโต้วเหล่านี้ช่างน่าตื่นเต้นจริง ๆ

ไป๋ชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นและปรบมือ หลังจากปรบมือสองสามครั้งนางก็ค่อย ๆ วางมือลง และพูดอย่างใจเย็น “ข้ารู้ว่าเจ้าจะเถียงข้าง ๆ คู ๆ ดังนั้นเมื่อข้าพบว่าเสื้อผ้าของข้าหายไป ข้าก็จงใจฉีดน้ำหอมไว้บนเสื้อผ้าของตัวเอง”

หลังจากพูดจบ นางก็หยิบน้ำหอมที่นางพูดถึงออกมาจากปกเสื้อ แล้ววางลงบนโต๊ะ

โต้วเอ๋อร์และหงโต้วต่างก็มองไปที่ขวดน้ำหอมนั้น

หงโต้วขมวดคิ้วและถามว่า “น้ำหอมขวดหนึ่งจะหมายความว่าอย่างไรกัน？”

“สเปรย์น้ำหอมธรรมดาก็คงไม่ได้มีความหมายอะไร แต่น้ำหอมที่ข้าทำขึ้นมามีความมหัศจรรย์อยู่ในนั้น” ไป๋ชิงหลิงไม่อ้อมค้อมกับคำพูดของหงโต้ว “ตราบใดที่ฉีดน้ำหอมนี้บนเสื้อผ้าที่เราสวมใส่ น้ำหอมจะซึมเข้าสู่ผิวหนังมนุษย์ภายในสามวันและสร้างกลิ่นหอมให้กลับร่างกาย”

สีหน้าของหงโต้วเปลี่ยนไป……

สีหน้าของหงโต้วดูตกใจ……