ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 690

เขามีนิสัยชอบวางถ้วยชาไว้ข้าง ๆ ขณะที่กำลังอ่านสารน์ที่กราบทูล ในขณะนี้ ชามซุปอยู่ถัดจากมือซ้ายของเขา เขาหยิบซุปขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และจิบไปเล็กน้อย

กลิ่นในซุปกระจายไปทันที ทำให้เขากลับมาสู่ความเป็นจริง และมองลงไป

ซุปนี้...

มันมีรสชาติค่อนข้างดี

"ใครเป็นคนทำซุป?"

"มัน... ถูกทำโดยข้าเองเพคะ" วัตถุดิบถูกเลือกโดยหรงเยี่ย และซุปนั้นทำโดยอู๋ชิงฮวนจริง ๆ

หากอู๋ชิงฮวนมีข้อดีอะไร นั่นคือนางมีทักษะการทำอาหารที่ดี

เมื่อนางถูกส่งไปที่วัง เป็นเพราะข้อจุดเด่นนี้ นางจึงได้รับเลือกจากตระกูลอู๋

พวกเขาหวังว่าอู๋ชิงฮวนจะจับท้องของเจ้าชายไว้แน่น

จักรพรรดิเหยามองดูนางด้วยความประหลาดใจ "เจ้าทำมันเองอย่างนั้นหรือ?"

"เพคะ!" อู๋ชิงฮวนพูดด้วยความดีใจ "ซุปนี้ถูกทำโดยข้าเองเพคะ"

จักรพรรดิเหยาวางสารน์ที่กราบทูลลง หยิบช้อนขึ้นมาดื่มจิบแล้วจิบเล่า ซุปเข้มข้นและกลมกล่อม กลิ่นยังคงอยู่บนริมฝีปากและฟันของเขาเป็นเวลานาน

โดยเฉพาะอากาศหนาว ๆ แบบนี้ การดื่มซุปชามนี้ทำให้ร่างกายอบอุ่นไม่น้อย

หลังจากที่จักรพรรดิเหยาดื่มหมดชาม เขาก็หยิบชามอีกใบขึ้นมา

หลังจากกินซุปทั้งสองชามเสร็จแล้ว จักรพรรดิเหยาก็มีอาการหน้าแดงผิดปกติ ดวงตาของเขาเมื่อมองไปที่อู๋ชิงฮวนไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ในเวลานี้ อู๋ชิงฮวนรู้สึกว่าร่างกายของนางราวกับถูกไฟไหม้ มันร้อนจนทำให้นางรู้สึกอยู่ไม่ถูก

จักรพรรดิเหยานั่งอยู่ด้านหน้า ยกมือขึ้นแล้วโบกมือ "มานี่ที ให้ข้าดูเจ้าหน่อย"

อาจเป็นเพราะยาออกฤทธิ์แล้ว อู๋ชิงฮวนจึงไม่กลัวเหมือนตอนที่นางเข้ามาตอนแรก นางเดินไปหาจักรพรรดิเหยาด้วยก้าวเล็ก ๆ และยืนอยู่ข้างจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยาจ้องไปที่ใบหน้าของนาง แล้วพูดว่า "ผู้คนที่ตระกูลอู๋ส่งมานั้น ถูกส่งมาในรูปแบบของฮองเฮาผู้บริสุทธิ์ แม้ว่าใบหน้าของเจ้าจะค่อนข้างคล้ายกับนาง แต่ก็ไม่ใช่นาง"

ทันใดนั้นเขาจึงบีบหน้าของอู๋ชิงฮวน และบังคับให้นางคุกเข่าข้างเขา

มือของเขาแข็งแกร่งมาก จนทำให้อู๋ชิงฮวนเจ็บปวด และจิตใจของเขาชัดเจนขึ้น จากนั้นนางจึงพยายามดิ้นรนและพูดว่า "ฝ่าบาท อย่าทำแบบนี้เลยเพคะ ข้าจะกลับไปที่ตำหนักยวี่เหวินเพื่อรับใช้องค์ชาย... เอ่อ..."

อู๋ชิงฮวนถูกบีบอย่างแรงจนหายใจไม่ออก

เสียงของจักรพรรดิเหยาดังขึ้นอย่างเย็นชา "ซุปที่ทำนั้น เจ้าวางยาข้า"

"ไม่...ไม่...ข้า...ข้าไม่ได้..."

"ด้านหนึ่งเจ้าอยากจะปรนนิบัติองค์ชาย อีกด้านเจ้าวางยาข้า ตระกูลอู๋ของเจ้าต้องการทำอะไรกันแน่ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นฮองเฮาไม่ได้ เจ้าจึงอยากจะเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ"

"ไม่...มันไม่ใช่..." อู๋ชิงฮวนรู้สึกหวาดกลัวกับจักรพรรดิเช่นนี้

จักรพรรดิเหยาไม่ให้โอกาสนางปกป้องตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็ยกนางขึ้น และกดนางลงบนตักของเขา จักรพรรดิเหยาฉีกเสื้อผ้าของนางออกจากกันในทันที

นับตั้งแต่การสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาหยวน จักรพรรดิเหยาไม่ต้องการหาผู้ใดมาแทนที่ฮองเฮาฉุ๋นอีกต่อไป

เขาไม่อยากให้ผู้หญิงพวกนั้นทำให้ฮองเฮาทั้งสองของเขาเสื่อมเสียอีกต่อไป เขายอมปล่อยความเจ็บปวดที่ผ่านไป ดีกว่าปล่อยให้ผู้หญิงเหล่านี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ด้วยใบหน้าที่พวกเขาคิดว่าคล้ายกับฮองเฮาทั้งสอง

"ฉีกมัน!"

"อ้า!" อู๋ชิงฮวนกรีดร้อง

จักรพรรดิเหยาปิดปาก ก้มศีรษะลง และกระซิบข้างหูว่า "เด็กดี ข้าจะอ่อนโยนต่อเจ้า ตราบใดที่เจ้ารับใช้ข้าอย่างดี ข้าจะยอมให้คุณเป็นนางสนมของข้า ส่วนองค์ชาย... เจ้ากลับไปไม่ได้แล้ว เพราะองค์ชายไม่ต้องการคนอย่างเจ้า"

"ฝ่าบาท ฮือ ฮือ..." อู๋ชิงฮวนมองดูเขาอย่างเสียใจ

จักรพรรดิที่ไม่แน่นอนองค์นี้ ทำให้นางรู้สึกวิตกกังวลและคาดหวัง

"หมอหลวงกำลังเฝ้าดูอยู่ ข้ามอบยาทั้งหมดที่พระชายาอันจวินต้องใช้ให้กับหมอฉินแล้วเพคะ หมอฉินน่าจะเปลี่ยนยาให้พระชายาอันจวินตามวิธีการของข้า"

"ในเมื่อนางเต็มใจที่จะทำเช่นนี้ ก็อย่าสนใจเลย หมอจ้าวและหมอฮั่วจะมาหรือไม่?" ไป๋ชิงหลิงถาม

"เพิ่งเข้ามาเพคะ"

"เอาล่ะ มาช่วยฉันทำการผ่าตัดองค์ชายอันจวินน้อยก่อน"

"วันนี้หมิงฮุ่ยก็มาที่นี่เช่นกันเพคะ" อีผิงถิงกล่าว

ไป๋ชิงหลิงมองย้อนกลับไปที่นาง "เข้าไปค่อยคุยกัน"

พวกเขานัดหมายเพื่อจัดโต๊ะผ่าตัด และกำลังจะทำการผ่าตัดองค์ชายอันจวินน้อย ไป๋ชิงหลิงตัดสินใจอย่างกะทันหันสำหรับวันนี้

แต่ทันทีที่นางและอีผิงถิงเดินไปที่สวนชิงฮุย พวกนางได้เห็นฮูหยินจัวมาจากทางตรงกันข้าม

แต่วันนี้นางไม่ได้อยู่คนเดียว มีชายหนุ่มคนหนึ่งตามมาจากข้างหลังนาง

ผู้ชายแต่งตัวเรียบง่าย สูงโปร่ง และดูแข็งแรง ผิวสีเข้ม

เขาเป็นเหมือนคนบ้านนอกที่ทำนามาหลายปี แต่เขาแตกต่างจากคนบ้านนอกทั่วไป

ความแตกต่างก็คือ เขาสวมผ้าปิดตาที่ตาซ้าย และมีรอยแผลเป็นยาวในแนวทแยงใต้ตาขวาของเขา

หากไม่ใช่เพราะใบหน้าที่ตรงและคมกริบของเขา ท่าทีของเขาก็ชัดเจนมาก

รูปร่างหน้าตาของเขาในปัจจุบัน เพียงพอที่จะทำให้เด็กกลัวจนน้ำตาไหล

เมื่อฮูหยินจัวเห็นไป๋ชิงหลิง นางจึงยิ้มด้วยสีหน้าแปลก ๆ บนใบหน้าของนาง ซึ่งทำให้ไป๋ชิงหลิงไม่รังเกียจ

"อรุณสวัสดิ์ พระชายา" จัวซี่เหมยทักทายไป๋ชิงหลิง แล้วพูดกับชายที่อยู่ข้างหลังนาง "เฉิงวั่ง ทักทายพระชายาหน่อยสิ"

กู้เฉิงวั่งโค้งคำนับมือ และทักทายไป๋ชิงหลิงโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ...