ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 690

เขามีนิสัยชอบวางถ้วยชาไว้ข้าง ๆ ขณะที่กำลังอ่านสารน์ที่กราบทูล ในขณะนี้ ชามซุปอยู่ถัดจากมือซ้ายของเขา เขาหยิบซุปขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และจิบไปเล็กน้อย

กลิ่นในซุปกระจายไปทันที ทำให้เขากลับมาสู่ความเป็นจริง และมองลงไป

ซุปนี้...

มันมีรสชาติค่อนข้างดี

"ใครเป็นคนทำซุป?"

"มัน... ถูกทำโดยข้าเองเพคะ" วัตถุดิบถูกเลือกโดยหรงเยี่ย และซุปนั้นทำโดยอู๋ชิงฮวนจริง ๆ

หากอู๋ชิงฮวนมีข้อดีอะไร นั่นคือนางมีทักษะการทำอาหารที่ดี

เมื่อนางถูกส่งไปที่วัง เป็นเพราะข้อจุดเด่นนี้ นางจึงได้รับเลือกจากตระกูลอู๋

พวกเขาหวังว่าอู๋ชิงฮวนจะจับท้องของเจ้าชายไว้แน่น

จักรพรรดิเหยามองดูนางด้วยความประหลาดใจ "เจ้าทำมันเองอย่างนั้นหรือ?"

"เพคะ!" อู๋ชิงฮวนพูดด้วยความดีใจ "ซุปนี้ถูกทำโดยข้าเองเพคะ"

จักรพรรดิเหยาวางสารน์ที่กราบทูลลง หยิบช้อนขึ้นมาดื่มจิบแล้วจิบเล่า ซุปเข้มข้นและกลมกล่อม กลิ่นยังคงอยู่บนริมฝีปากและฟันของเขาเป็นเวลานาน

โดยเฉพาะอากาศหนาว ๆ แบบนี้ การดื่มซุปชามนี้ทำให้ร่างกายอบอุ่นไม่น้อย

หลังจากที่จักรพรรดิเหยาดื่มหมดชาม เขาก็หยิบชามอีกใบขึ้นมา

หลังจากกินซุปทั้งสองชามเสร็จแล้ว จักรพรรดิเหยาก็มีอาการหน้าแดงผิดปกติ ดวงตาของเขาเมื่อมองไปที่อู๋ชิงฮวนไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ในเวลานี้ อู๋ชิงฮวนรู้สึกว่าร่างกายของนางราวกับถูกไฟไหม้ มันร้อนจนทำให้นางรู้สึกอยู่ไม่ถูก

จักรพรรดิเหยานั่งอยู่ด้านหน้า ยกมือขึ้นแล้วโบกมือ "มานี่ที ให้ข้าดูเจ้าหน่อย"

อาจเป็นเพราะยาออกฤทธิ์แล้ว อู๋ชิงฮวนจึงไม่กลัวเหมือนตอนที่นางเข้ามาตอนแรก นางเดินไปหาจักรพรรดิเหยาด้วยก้าวเล็ก ๆ และยืนอยู่ข้างจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยาจ้องไปที่ใบหน้าของนาง แล้วพูดว่า "ผู้คนที่ตระกูลอู๋ส่งมานั้น ถูกส่งมาในรูปแบบของฮองเฮาผู้บริสุทธิ์ แม้ว่าใบหน้าของเจ้าจะค่อนข้างคล้ายกับนาง แต่ก็ไม่ใช่นาง"

ทันใดนั้นเขาจึงบีบหน้าของอู๋ชิงฮวน และบังคับให้นางคุกเข่าข้างเขา

มือของเขาแข็งแกร่งมาก จนทำให้อู๋ชิงฮวนเจ็บปวด และจิตใจของเขาชัดเจนขึ้น จากนั้นนางจึงพยายามดิ้นรนและพูดว่า "ฝ่าบาท อย่าทำแบบนี้เลยเพคะ ข้าจะกลับไปที่ตำหนักยวี่เหวินเพื่อรับใช้องค์ชาย... เอ่อ..."

อู๋ชิงฮวนถูกบีบอย่างแรงจนหายใจไม่ออก

เสียงของจักรพรรดิเหยาดังขึ้นอย่างเย็นชา "ซุปที่ทำนั้น เจ้าวางยาข้า"

"ไม่...ไม่...ข้า...ข้าไม่ได้..."

"ด้านหนึ่งเจ้าอยากจะปรนนิบัติองค์ชาย อีกด้านเจ้าวางยาข้า ตระกูลอู๋ของเจ้าต้องการทำอะไรกันแน่ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นฮองเฮาไม่ได้ เจ้าจึงอยากจะเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ"

"ไม่...มันไม่ใช่..." อู๋ชิงฮวนรู้สึกหวาดกลัวกับจักรพรรดิเช่นนี้

จักรพรรดิเหยาไม่ให้โอกาสนางปกป้องตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็ยกนางขึ้น และกดนางลงบนตักของเขา จักรพรรดิเหยาฉีกเสื้อผ้าของนางออกจากกันในทันที

นับตั้งแต่การสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาหยวน จักรพรรดิเหยาไม่ต้องการหาผู้ใดมาแทนที่ฮองเฮาฉุ๋นอีกต่อไป

เขาไม่อยากให้ผู้หญิงพวกนั้นทำให้ฮองเฮาทั้งสองของเขาเสื่อมเสียอีกต่อไป เขายอมปล่อยความเจ็บปวดที่ผ่านไป ดีกว่าปล่อยให้ผู้หญิงเหล่านี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ด้วยใบหน้าที่พวกเขาคิดว่าคล้ายกับฮองเฮาทั้งสอง

"ฉีกมัน!"

"อ้า!" อู๋ชิงฮวนกรีดร้อง

จักรพรรดิเหยาปิดปาก ก้มศีรษะลง และกระซิบข้างหูว่า "เด็กดี ข้าจะอ่อนโยนต่อเจ้า ตราบใดที่เจ้ารับใช้ข้าอย่างดี ข้าจะยอมให้คุณเป็นนางสนมของข้า ส่วนองค์ชาย... เจ้ากลับไปไม่ได้แล้ว เพราะองค์ชายไม่ต้องการคนอย่างเจ้า"

"ฝ่าบาท ฮือ ฮือ..." อู๋ชิงฮวนมองดูเขาอย่างเสียใจ

จักรพรรดิที่ไม่แน่นอนองค์นี้ ทำให้นางรู้สึกวิตกกังวลและคาดหวัง