ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 691

อีผิงถิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของกู่เฉิงวั่ง และดุด้วยความโกรธ "หากไม่รู้จักมารยาท ก็อย่าริอาจจะมาที่นี่"

การแสดงออกของกู่เฉิงวั่งหยุดชั่วคราวเล็กน้อย และเขาก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองอีผิงถิงด้วยตาขวาอันเฉียบคมของเขา

เมื่ออีผิงถิงเห็นเขาเช่นนี้ นางจึงรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น "มองอะไร ข้าว่าเจ้านั่นแหละ แค่แนะนำตัว แม้แต่มารยาทยังไม่เคยถูกสั่งสอน ยังริอาจจะมายืนอยู่ต่อหน้าพระชายา"

เมื่อฮูหยินจัวได้ยินอีผิงถิงดุกู่เฉิงวั่ง นางจึงยิ้มแทนที่จะโกรธ

ไป๋ชิงหลิงมองนางอย่างสับสน "ฮูหยินจัวหัวเราะเยาะอะไรหรือ?"

ฮูหยินจัวถือผ้าเช็ดหน้าปกปิดรอยยิ้มที่ไม่สามารถควบคุมได้ของนาง แล้วพูดอย่างประจบประแจง "พระชายา ข้าขอโทษ เฉิงวั่งเป็นลูกชายของข้าเอง เขาหูหนวกและเป็นใบ้ และเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่บ่าวผู้นี้พูดไปเมื่อครู่ พวกเราน่ะ... เป็นคนบ้าบิ่น ที่ไม่เคยเห็นโลกนี้มากนักใช่หรือไม่ นี่เพราะ... เฉิงวั่งได้ยินว่าพระชายาอันจวินถูกผู้อื่นรังแกในจวน เราจึงรีบมาดูนาง เขาอยากจะตามข้ามาให้ได้ เพราะกลัวว่าข้าจะถูกผู้อื่นรังแก"

ใบหน้าของอีผิงถิงเปลี่ยนเป็นสีแดง และนางมองไปที่กู่เฉิงวั่งด้วยความตกใจ

นางละอายใจอย่างยิ่ง

นางเพิ่งรังแกชายหูหนวกและเป็นใบ้

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองที่กู่เฉิงวั่ง เขาไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ และใบหน้าของเขาก็ไร้ความรู้สึก อย่างไรก็ตาม นางสามารถบอกได้ว่าผู้ชายคนนี้ชื่อเฉิงวั่ง จ้องมองไปที่ฮูหยินจัวอยู่เสมอ และรู้สึกกังวลมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของฮูหยินจัว

ในขณะนี้ กู่เฉิงวั่งยังคงรักษาท่าทางแสดงความเคารพของเขา

ไป๋ชิงหลิงหันไปด้านข้างเล็กน้อย มองไปที่กู่เฉิงวั่งจากบนลงล่าง และถามอย่างสงสัย "ดวงตาขององค์ชายกู่ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร?"

จัวซี่เหมยบีบผ้าเช็ดหน้าของนาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "เขากตัญญูมากเกินไป ตอนที่เขาอายุสิบขวบ ข้าป่วยหนัก เพื่อที่จะไปรับยา เขาไปที่เขาหูซาน เพื่อค้นหาสมุนไพร ทว่า กลับโชคร้าย เขาเจอเสือร้ายตัวหนึ่ง และถูกข่วนเข้าที่ตา เขาเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด หลังจากนั้นเป็นต้นมา เขาก็ไม่ได้ยินและพูดไม่ได้อีกเลย หมอบอกว่า...เป็นเพราะเขาตกใจจากเหตุการณ์นั้นจนทำให้เขาพูดไม่ได้"

อีผิงถิงรู้สึกประหลาดใจ

นางมองดูที่กู่เฉิงวั่งอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงโบกมือ แล้วพูดว่า "เอาล่ะ"

จัวซี่เหมยยกมือขึ้น กดมือของกู่เฉิงวั่งและชี้นิ้วไปที่กู่เฉิงวั่ง กู่เฉิงวั่งก้าวถอยหลัง และยืนตัวตรงด้านหลังจัวซี่เหมย

เขาสูญเสียตาข้างหนึ่ง และตาอีกข้างได้รับบาดเจ็บ แต่ไป๋ชิงหลิงมองเห็นความรู้สึกมั่นใจในตัวเขา

นี่เป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก

ดูเหมือนว่าความพิการเหล่านี้ เป็นเพียงอาการบาดเจ็บเล็กน้อยสำหรับเขา

หมอจ้าวเดินออกมาพอดี "พระชายา เสด็จมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ"

ไป๋ชิงหลิงกลับมามีสติอีกครั้ง และพูดว่า "หมอจ้าว เตรียมตัวให้พร้อม วันนี้เราจะทำการผ่าตัดองค์ชายอันจวินน้อย"

"พ่ะย่ะค่ะ" หมอจ้าวรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินว่ากำลังจะเข้ารับการผ่าตัด

เขาได้เห็นไป๋ชิงหลิงสร้างประวัติศาสตร์ที่เป็นไปไม่ได้อีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงกำลังจะเดินเข้าไปในสวนชิงฮุย จู่ ๆ สีหน้าของจัวซี่เหมยจึงเปลี่ยนไป และนางตะโกนว่า "ช้าก่อน"

ไป๋ชิงหลิงมองกลับมาที่นาง "ฮูหยินจัวมีอะไรรึ?"

"วันนี้ใครจะเป็นผู้ทำการผ่าตัดองค์ชายอันจวินน้อยหรือ?"

"ข้าเอง!" ไป๋ชิงหลิงกล่าว

"พระองค์ ไม่ได้!" ฮูหยินจัวพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

อีผิงถิงกำลังจะพูดอีกครั้ง แต่จู่ ๆ ไป๋ชิงหลิง ก็คว้าข้อมือของอีผิงถิง แล้วถามอย่างเย็นชา "ข้าจำได้ว่าองค์ชายอันจวินน้อยเป็นบุตรชายของท่านอ๋องอันจวิน ท่านอ๋องอันจวินจะให้ผู้ใดเป็นผู้ผ่าตัด นั่นไม่ใช่ธุระกงการของฮูหยินจัว"

"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ที่เจ้าจะมีสิทธิ์พูดในเรื่องนี้!" จู่ ๆ ฮูหยินจัวก้าวไปข้างหน้า และตบอีผิงถิง

การเคลื่อนไหวของนางเร็วมาก จนอีผิงถิงและไป๋ชิงหลิงแทบจะมีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบโต้ได้ทัน นางเดินไปหาอีผิงถิง แล้วตบนางอย่างแรง

เมื่อเสียงตบดังขึ้น ไป๋ชิงหลิงก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง และโบกมือของนางโดยไม่รู้ตัว

"เพียะ!"

"อ้า!" ฮูหยินจัวถูกหลังมือของไป๋ชิงหลิงตบเข้าที่ใบหน้าของนางเช่นกัน

จากนั้นนั้นนางถอยหลังไปสองสามก้าว และจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยความตกใจ

กู่เฉิงวั่งซึ่งยืนเงียบ ๆ ข้างฮูหยินจัวก็รีบไปที่ไป๋ชิงหลิงทันที

อย่างรวดเร็วพอ ๆ กัน องครักษ์เหยี่ยวดำก็รีบเร่งเพื่อปกป้องไป๋ชิงหลิงที่อยู่ด้านหลังกู่เฉิงวั่ง

ไป๋ชิงหลิงมีใบหน้าที่เคร่งครัด และจ้องมองฮูหยินจัวด้วยสายตาเย็นชา "ฮูหยินจัว เจ้าคิดว่าจะทุบตีและดุคนของข้าตามใจชอบ เพราะข้าดูน่ารังแกง่ายอย่างนั้นหรือ"

"เจ้าตบข้าเพราะข้าตบคนของเจ้าอย่างนั้นหรือ?" ฮูหยินจัวไม่เคยรู้สึกโกรธเช่นนี้มาก่อน

เมื่อนางอยู่ในตระกูลกู่ พ่อสามีและแม่สามีของนางต้องติดตามนาง และเข้าไปในพระราชวังเพื่อแสดงความเคารพต่อฮองเฮาและขุนนางทั้งหมด เพื่อให้นางดูดี

สตรีผู้สูงศักดิ์ทุกคนในเมืองหลวง ผู้ใดบ้างที่ไม่ได้ประจบประแจงนาง และอยากให้นางตอบ 'ตกลง'

แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านาง ไม่แสดงความเมตตาต่อนางแม้แต่น้อย

"ผิงถิงไม่เคยขายตัวให้แกข้า นางเป็นอิสระ ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้นางเป็นบ่าวรับใช้ข้าง ๆ ข้า หากอยากตีหรือตบนางต้องผ่านข้าก่อน ไม่ใช่ให้คนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเจ้าหรือใครก็ตามมาทำร้ายนางตรง ๆ ได้"

ฮูหยินจัวโกรธมากจนเสียสติกับคำพูดสุดท้ายของนาง และนางระบายความโกรธต่อท่านอ๋องอันจวิน "เสด็จพี่ เจ้าได้ยินหรือไม่ ในใจของนางเกลียดพวกเรา ท่านยังกล้าส่งหยวนเอ๋อร์ให้นางดูแล"