ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 692

ใบหน้าของท่านอ๋องอันจวินจมลง

เขาเพิ่งเห็นมัน และเห็นได้ชัดว่านางเป็นคนก่อปัญหา

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้มองท่านอ๋องอันจวินด้วยสีหน้าที่ดี ดังนั้นนางจึงกล่าวคำพูดที่รุนแรง "เสด็จลุงทางที่ดีที่สุดคือตัดสินใจในตอนนี้ หากท่านยังคงต้องการให้ข้าทำการผ่าตัดนี้ ข้าจะขอให้คนมาย้ายหยวนเอ๋อร์ไปผ่าตัดเดี๋ยวนี้ แต่หากมีความประสงค์ที่เปลี่ยนไป ข้าจะให้คนของข้ากลับไป รวมทั้งยาต่าง ๆ ที่องค์ชายอันจวินน้อยใช้ หมอจากโรงหมอฮุ่ยหมินจะไม่เข้ามายุ่งอีกต่อไป"

"ไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เลย!" หมอจ้าวรู้สึกหวาดกลัวและรีบแนะนำ "ท่านอ๋องอันจวิน พระชายาไม่ใช่คนที่จะรำองค์ชายอันจวินน้อยมาแก้แค้นกับความแค้นเก่าพ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งการผ่าตัดครั้งนี้มีเพียงพระชายาเท่านั้นที่สามารถลงมือได้ ยาก็มีเพียงพระชายาหรงเท่านั้นที่มี หากท่านอ๋องอันจวินไม่ให้พระชายาหรงจัดการ การรักษาขององค์ชายอันจวินน้อยเกรงว่าจะไม่มีใครสามารถทำได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ใครเป็นคนบอกเช่นนั้น!" ฮูหยินจัวตะโกน "หมอจ้าวและหมอฮั่วก็ทำการผ่าตัดเช่นกันไม่ใช่หรือ?"

"ฮูหยินจัวมีความคาดหวังต่อกระหม่อมสูงเกินไปพ่ะย่ะค่ะ" หมอฮั่วพูดขึ้นพร้อมลูบเคราของเขา

เขาเป็นคนที่เฝ้าดูปัญหาของฮูหยินจัว และเขาก็อดไม่ได้ที่จะดูถูกผู้ก่อปัญหาเช่นฮูหยินจัวผู้นี้

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นความไม่พอใจส่วนตัวของนางเองต่อไป๋ชิงหลิง แต่นางแค่หันกลับมา และกัดไป๋ชิงหลิงเช่นสุนัขลอบกัด ช่างขี้ขลาดเสียจริง

หมอฮั่วกล่าวอย่างเฉยเมย "ตอนที่กระหม่อมและหมอจ้าวทำการผ่าตัด พระชายาจะคอยดูอยู่เสมอ แม้ว่าจะมีการผ่าตัด แต่ก็เป็นการผ่าตัดเล็กน้อย ในกรณีขององค์ชายอันจวินน้อย กระหม่อมและหมอจ้าวไม่เคยพบเห็นมาก่อน หากไม่มีพระชายาหรงที่คอยแนะนำวิธีการ กับสถานการณ์ที่องค์ชายอันจวินน้อยเป็นอยู่นั้น หากผิดพลาดแล้วจะถึงแก่ชีวิตได้ หรือไม่ก็เป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดชีวิตพ่ะย่ะค่ะ"

ใบหน้าของฮูหยินจัวซีดลงทันที "เป็นไปได้อย่างไรที่จะเป็นนางผู้เดียวที่สามารถรักษามันได้ ข้าไม่เชื่อ นางทำได้ แต่พวกเจ้าทำไม่ได้ แล้วพวกเจ้าจะเป็นหมอหลวงได้อย่างไร?"

สีหน้าของหมอหลวงทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก

ฮูหยินจัวตั้งคำถามอย่างชัดเจนถึงระดับของหมอหลวงอย่างพวกเขา

หมอจ้าวตอบโดยตรง "หากหมอหลวงเช่นกระหม่อมเหล่านี้ไม่สามารถ และพระชายาหรงไม่สามารถผ่าตัดนั้น ไม่เช่นนั้นรอบนี้ฮูหยินจัวโปรดลงมือเองเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

ฮูหยินจัวตระหนักว่านางพูดอะไรผิดไป ใบหน้าของนางอ่อนลง และพูดว่า "นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง ข้าต้องการให้หมอฮั่วและหมอจ้าวทำการผ่าตัดให้เสร็จสิ้น"

"หมอฮั่วบอกว่าพวกเขาไม่เคยทำการผ่าตัดแบบนี้" ท่านอ๋องอันจวินดุอย่างโกรธเคือง และเสียงนี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หมอฮั่วกุมมือและกล่าวอย่างสุภาพกับท่านอ๋องอันจวิน "ท่านอ๋องอันจวิน ไม่ต้องกังวลว่าพระชายาจะโจมตีองค์ชายอันจวินน้อยเพราะความแค้นใจของคนรุ่นก่อนของพระองค์ ท่านอ๋องอันจวินกังวลไม่น้อยกับแผนการผ่าตัดขององค์ชายอันจวินน้อย พระชายาหรงจะไม่ทำให้พระองค์ผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ"

"เรื่องนี้ข้าและพระชายาจะเป็นผู้ตัดสินใจ" ท่านอ๋องอันจวินโบกแขนเสื้อแล้วหันหลังกลับโดยไม่มองฮูหยินจัวอีกต่อไป

และเมื่อเขาหันกลับไป เขาก็เห็นกู่เฉิงวั่งด้านนั้น

ใบหน้าของเขามืดลง และเขาหันกลับไปหาฮูหยินจัวอีกครั้ง และพูดด้วยความโกรธว่า "ทำไมเจ้าถึงพาเขามาที่นี่"

ฮูหยินจัวมองย้อนกลับไปที่กู่เฉิงวั่ง และเยาะเย้ย "เฉิงวั่งได้ยินมาว่าข้าถูกรังแกในตำหนัก และอยากจะมาเป็นเพื่อนข้า ทำไม ท่านอ๋องอันจวินไม่ชอบที่เฉิงวั่งเข้ามาในวังของท่านรึ?"

"เจ้าก็รู้ว่าเขาหูหนวกและเป็นใบ้ ในวังมีผู้สูงศักดิ์มากมาย ใครจะรับผิดชอบได้ถ้าเขาปะทะกับพวกขุนนาง" ท่านอ๋องอันจวินดุด้วยสีหน้าโกรธเคือง

ฮูหยินจัวกระตุกมุมปาก และจ้องมองที่ท่านอ๋องอันจวินด้วยใบหน้าไม่แยแส "เสด็จพี่ นี่เป็นเหตุผลจริง ๆ หรือ"

"เจ้า..."

จู่ ๆ กู่เฉิงวั่งหันกลับมา และโค้งคำนับให้ท่านอ๋องอันจวิน

ท่านอ๋องอันจวินเหลือบมองเขา แล้วโบกมือไล่เขาออกไป

แม้ว่ากู่เฉิงวั่งจะไม่ได้ยินหรือพูด แต่ประสาทสัมผัสของเขาไวมาก และเขาสามารถเข้าใจอารมณ์ของบุคคลที่มีต่อเขาจากการแสดงออกทางสีหน้า

เขารู้ว่าท่านอ๋องอันจวินไม่ชอบเขาในตอนนี้...

หลังจากที่เขาทำความเคารพท่านอ๋องอันจวินแล้ว เขาก็แสดงท่าทางต่อฮูหยินจัวที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่เข้าใจ จากนั้นจึงหันหลังและจากไป

เขากำลังเดินไปทางประตูหลัง

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่ร่างที่จากไปของกู่เฉิงวั่ง และรู้สึกอยู่เสมอว่าฮูหยินจัวมีบางอย่างที่แปลกสำหรับลูกชายของนาง...

ดูเหมือนฮูหยินจัวจะไม่สนใจลูกชายแท้ ๆ ของนางมากนัก แต่นางใส่ใจองค์ชายอันจวินน้อยเป็นอย่างมาก

และการสนทนาที่นางมีกับท่านอ๋องอันจวินเมื่อครู่นี้ก็แปลกมากเช่นกัน

ดูเหมือนท่านอ๋องอันจวินจะลังเลใจมากที่จะเห็นนางในตำหนักนี้!

เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าสู่ปฏิบัติการแบบไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องพูดถึงทัศนคติของฮูหยินจัว แม้จะให้นางดูจากข้างสนามแล้ว ยังไม่เหมาะสมอีกด้วย

หากนางทำอะไรบางอย่าง มันอาจสายเกินไปที่จะเสียใจ

อิงเหลียนพยักหน้า และเดินออกจากห้องก่อนเพื่อเรียกองครักษ์เหยี่ยวดำทั้งหมดมาเฝ้าด้านนอกห้องผ่าตัด หมอหลวงที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัดก็เข้าไปในห้องผ่าตัดทีละคน

องค์ชายอันจวินน้อยก็ถูกผลักเข้าไปในห้องเช่นกัน

ไป๋ชิงหลิงวางแผนปฏิบัติการนี้มาเป็นเวลานาน และแผนบางส่วนเขียนโดยไป๋หมิงฮุ่ย

ไป๋หมิงฮุ่ยเป็นคนที่รู้โดยตรงถึงสภาพขององค์ชายอันจวินน้อย ดังนั้นจึงวางแผนที่จะพาไป๋หมิงฮุ่ยไปด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่ไป๋หมิงฮุ่ยได้พบกับองค์ชายอันจวินน้อยหลังจากถูกฉางเล่ออันทุบตี และดุออกจากตำหนัก

องค์ชายอันจวินน้อยมองนางด้วยความรู้สึกผสมปนเปอยู่ในใจ

ไป๋หมิงฮุ่ยเดินไป แล้วพูดว่า "ข้าจะวางยาสลบให้ฝ่าบาท ไม่ต้องกลัว"

"ข้าไม่กลัวที่จะตายบนโต๊ะผ่าตัด" หรงหยวนมองไป๋หมิงฮุ่ยด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ "ข้ากลัวว่าจะไม่ได้เจอเจ้าจนกว่าข้าจะตายต่างหาก"

ไป๋หมิงฮุ่ยหันหน้าหนี ทัศนคติของนางเฉยเมยมาก และสิ่งที่นางถืออยู่คือเข็มยาชา

หรงหยวนเอื้อมมือไปจับข้อมือของไป๋หมิงฮุ่ย ไป๋หมิงฮุ่ยตกใจ เหลือบมองแล้วก้าวถอยหลัง "องค์ชายอันจวินน้อย ฝ่าบาทเคารพตัวเอง"

"ข้า..."

"หมิงฮุ่ย!" ไป๋ชิงหลิงมองกลับมาที่นาง

ไป๋หมิงฮุ่ยเดินไป แล้วพูดว่า "พระชายา ทุกอย่างพร้อมแล้ว"

"เจ้าไม่อยากให้เขาตายบนโต๊ะผ่าตัดหรอกใช่หรือไม่?" ไป๋ชิงหลิงถามเสียงดัง

หัวใจของไป๋หมิงฮุ่ยเต้นรัวทันที...