ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 712

“ดี คงน่าจะรู้ผลที่ตามแล้วละ” หรงเยี่ยหันไปมองไป๋ชิงหลิง "อาเสวี่ย ให้ส่งเจ้ากลับจวนอ๋องหรือว่า..."

“ข้ายังมีเรื่องที่ต้องคุยกับเฉิงวั่ง” ไป๋ชิงหลิงพูด

“ได้ ข้าจะรอเจ้าข้างนอก” หรงเยี่ยหันหลังและเดินออกจากห้องขัง ปล่อยให้อวิ้นเซียงและอวิ้นเยว่อยู่ด้วย

พอกู้เฉิงวั่งมองไปที่ไป๋ชิงหลิง เขาไม่รู้จะสู้หน้ากับเธอได้อย่างไร

เขาโตขนาดนี้แล้ว อยู่ดีๆ ก็มีพี่สาวแม่เดียวกันโผล่มา ทำให้เขาทำตัวไม่ถูก

เขาเสียใจที่ที่ไม่สามารถช่วยแม่ของตัวเองได้ ก่อนไป๋ชิงหลิงจะมา เขาตั้งหน้าตั้งตารอความตายที่นี่ แต่ว่าตอนนี้...

เขากลับไม่อยากตายแล้ว

กู้เฉิงวั่งหยิบกระดาษคำขึ้นมา จากนั้นก็ชี้ไปที่คำว่าไม่อยากตาย

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและพูดว่า "ข้ารู้ พ่อแม่และข้าก็ได้ตามหาเจ้าเหมือนกัน เจ้าช่วยยื่นออกมาหน่อย ข้าต้องการตรวจชีพจรเจ้า"

กู้เฉิงวั่งยื่นมือออกมา และไป๋ชิงหลิงก็ได้ตรวจชีพจรของเขาอย่างระมัดระวัง นอกจากจะตาบอดข้างหนึ่งและพูดไม่ได้แล้ว เขาโดนวางยาพิษด้วย

จัวซี่เหมยร้ายกาจมาก

เธอได้ถามว่า "เจ้ารู้สึกเจ็บหน้าอกหรือเปล่า?"

กู้เฉิงวั่งพยักหน้าและใช้สายตาด้วยการถามเธอ

“เจ้าโดนวางยาพิษ พิษนี้จะทำให้หัวใจของเจ้าค่อยๆ เป็นอัมพาต ถ้าเจ้าใช้แรงเยอะสารพิษก็จะเข้าสู่หัวใจของเจ้าเร็วยิ่งขึ้น เลิกกินของที่มันขึ้นราและต้องดูแลตัวเองให้ดี ข้าจะให้คนส่งยามาให้เจ้า เจ้าต้องกินยาด้วย ข้าสามารถถอนพิษออกได้" ยาพิษของจัวซี่เหมยไม่ได้ร้ายแรงมาก มันสามารถมีทางถอนได้

เขาถูกจัวซี่เหมยเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ยาพิษอยู่มายาวนานมากไม่สามารถถอนได้ในทันที เขาจำเป็นต้องกินยาถอนพิษ

กู้เฉิงวั่งจำคำพูดที่ไป๋ชิงหลิงพูดไว้ในใจ

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงอธิบายทุกอย่างเสร็จเธอก็เดินจากไป

หลังจากขึ้นรถม้าแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็ถามว่า “จ้ารู้ได้อย่างไรว่าจัวซี่เหมยจะพูดบางอย่างกับเฉิงวั่ง?”

สิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่ ทำให้เธอคิดว่าตอนนั้นเขาอยู่กับจัวซี่เหมย

หรงเยี่ยกอดเธอแล้วพูดว่า "ข้าดูจากพฤติกรรมที่มีต่อเจ้าและแม่ของเจ้าเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ข้าแค่เดา พระชายาหรงก็อย่าลืมสิ รอบตัวของข้ามีแต่คนเก่งๆ พวกเขาไม่เพียงแต่เก่งเรื่องการต่อสู้ แต่ก็รู้จักวิธีดูใจคนด้วย เมื่อคืนข้าได้ไปหาพวกเขามา ได้วิเคราะห์ในตัวของจัวซี่เหมยกัน เรื่องที่ข้าได้พูดเมื่อสักครู่นั้นสามารถเชื่อถือได้”

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เขาเรียกตัวเธอว่าพระชายาหรง

“เมื่อสักครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?”

"พระชายาหรง!" หรงเยี่ยก้มหน้าลงแล้วยิ้ม

นี่เป็นรอยยิ้มแรกที่เขายิ้มออกมาในช่วงสองสามวันนี้

เขาไม่ได้ยิ้มนานแล้ว

“อย่ามาล้อเล่นสิ เจ้าเป็นถึงองค์รัชทายาทนะ”

“องค์รัชทายาทที่ไม่มีพระชายาองค์รัชทายาทมันช่างเหงาจริงๆ ข้าจะกลับจวนอ๋องกับเจ้า” หรงเยี่ยจูบหน้าผากของเธอ

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ปฏิเสธ และเธอก็ไม่ได้ผลักเขาออก

บางทีเขาอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าเธอรู้เรื่องที่เขาจะแต่งงานกับหลานวานเออร์แล้ว

แต่ไม่มีใครยอมให้ทำลายความสัมพันธ์นี้ได้

หลังจากที่หรงเยี่ยส่งเธอไปจวนอ๋อง เขาก็ออกมาเลย ไป๋ชิงหลิงได้ไปเจออีผิงถิงด้วยตัวเอง เล่าเรื่องของกู้เฉิงวั่งให้เธอฟัง

แต่สีหน้าของอีผิงถิงปกติมาก

จัวซี่เหมยตอบว่า "ง่ายมาก เจ้าแค่ไม่ต้องช่วยหลินหานเยียน เรื่องที่เจ้าเคยทำกับข้าเมื่อก่อนมันจะถูกเก็บเป็นความลับ"

“ข้า......ข้าทนดูเธอตายไม่ได้”

“ดี งั้นเราเลือกอีกทาง ข้าต้องการลูกของข้าคืน”

“อย่าแม้แต่จะคิด!” ท่านอันจวินก็ปฏิเสธคำพูดของเธอ

จัวซี่เหมยตบโต๊ะและยืนขึ้นพูดว่า "ได้ งั้นข้าจะไปบอกพี่สาวข้าว่าเด็กที่เข้าคลอดยังไม่ตาย เอาล่ะ ฉันจะไปบอกน้องสาวของฉันว่าลูกชายที่เธอปฏิบัติต่อเป็นสมบัตินั้นเกิดมาเพื่อคุณและฉัน เด็กที่เธอให้กำเนิดนั้นยังไม่ตาย"

หลังจากจัวซี่เหมยพูดจบ เธอก็หันหลังและเดินจากไป

ท่านอันจวินรีบวิ่งออกไปอย่างเร็ว กอดจัวซี่เหมยจากด้านหลัง จากนั้นก็ผลักให้เธอนั่งบนเก้าอี้ "ก่อนเจ้าจะไปเจ้าควรจะพูดให้ชัดเจนก่อน เจ้าต้องการให้เธอตายใช่หรือไม่"

“ใครกันแน่ที่ทำร้ายพี่สาวข้าแบบนั้น เป็นเพราะเจ้า.....ทะเลาะกับพี่สาวข้าเพราะเรื่องหลิงหานเยียน ไม่อย่างนั้นลูกในท้องเธอก็ไม่ตาย แต่ก็อย่าว่า เจ้าเป็นคนผิด ใจของเจ้าเรียกหาแต่หลิวหานเยียน แต่ก็ปล่อยพี่สาวข้าไม่ได้ เธอถึงกลายเป็นแบบนี้”

จัวซี่เหมยลุกขึ้นจากเก้าอี้และผลักท่านอันจวินอย่างแรง

ความเกลียดที่เธอมีต่อหลินหานเยียนไม่ใช่เพราะว่าหลิวหานเยียนแย่งติ้งเป่ยโหวไป

สิ่งที่เธอเกลียดก็คือเธอที่เคยหลับนอนกับท่านอันจวินแต่ท่านอันจวินก็เอาแต่คิดถึงเธอคนนั้น

ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็รักเธอ แต่ทำไมเธอถึงได้รับความคิดถึงจากพวกเขาสองคนด้วย

ท่านอันจวินพูดไม่ออกหลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาจับมือของเธอแล้วพูดว่า "ตอนที่ข้าทำกับเจ้า......มันคืออุบัติเหตุ"

“ก็ใช่นะสิ เจ้าทำเหมือนข้าคือหลิวหานเยียน พอหลับนอนกันเสร็จก็มาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ลูกที่ข้าให้กำเนิดแต่ต้องกลายเป็นลูกคนอื่นแทน เจ้าคิดว่ามันยุติธรรมกับข้าไหม?” จัวซี่เหมยตอบกลับเขาด้วยท่าทางที่เยาะเย้ย

เธอหันหลังกลับมาแล้วพูดว่า "เรื่องบางเรื่องมันต้องถูกเปิดเผยไม่สามารถซ่อนมันได้ตลอด พี่สาวของข้าต้องมาฝันถึงลูกของตัวเองที่ตายไปแล้ว เจ้าคิดให้ดี ถึงเวลาเจ้าก็ต้องเผชิญหน้ากับเธอ!"

คนที่ยืนอยู่นอกประตูกำลังจะพูดบางอย่าง แต่กลับถูกปิดปากและลากออกมาจากลานบ้าน...