ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 711

“แน่นอนว่าข้าไม่สามารถทำให้เจ้าพูดได้ในช่วงเวลาอันสั้น แต่ข้าได้เตรียมบางสิ่งบางอย่างที่จะช่วยให้เจ้าแสดงสิ่งที่อยากจะแสดงเป็นคำพูดออกมา และส่งต่อไปยังองค์รัชทายาท” หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงพูดจบ อวิ๋นเยว่ก็หยิบสติกเกอร์อักษรประดิษฐ์ที่ไป๋ชิงหลิงเตรียมไว้ออกมา

กู้เฉิงวั่งจับประตูห้องขังด้วยความตื่นเต้น จ้องมองไปที่สิ่งที่อยู่ในมือของไป๋ชิงหลิงด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ

“รักษาบาดแผลก่อน” ไป๋ชิงหลิงส่งสัญญาณให้อวิ๋นเซียงและอิงซาเข้าไปในห้องขัง

หลังจากที่ทั้งสองเข้าไป กู้เฉิงวั่งก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

รวมกับความฉลาดของอวิ๋นเซียง กระบวนการทั้งหมดก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น

ในช่วงเวลานี้ ไป๋ชิงหลิงเปิดสติกเกอร์การประดิษฐ์ตัวอักษร และสอนเขาสองสามคำ จากนั้นจึงเริ่มสื่อสารตอบคำถามกับกู้เฉิงวั่ง

“คำถามแรก！” ไป๋ชิงหลิงมองดูเขาแล้วถามว่า “เจ้าวางแผนกลั่นแกล้งผิงถิงโดยพวกอันธพาลเหล่านั้นหรือเปล่า”

คำตอบด้านล่างมีสามตัวเลือก

หนึ่ง ไม่ใช่

สอง ใช่

สาม จัวซี่เหมย !

กู้เฉิงหวางเลือกอันที่สามโดยไม่ลังเล

นี่คือสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงคาดคิดไว้ แต่นางคิดไม่ถึงว่า ในฐานะลูกชายของฮูหยินจัว เขาจะเป็นพยานปรักปรำแม่ของเขาด้วยตัวเอง

สิ่งนี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่า ฮูหยินจัวและกู้เฉิงวั่งแม่ลูกคู่นี้แปลกมาก

ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งคู่จะเกลียดกัน โดยเฉพาะนางจัวที่อยากจะฆ่ากู้เฉิงวั่ง

“คำถามที่สองคือ เจ้าฆ่าอันธพาลเหล่านั้นหรือเปล่า”

มีเพียงสองคำตอบสำหรับคำถามนี้ ใช่หรือไม่ใช่

อย่างไรก็ตาม กู้เฉิงหวางชี้ไปที่ตัวเลือกของคำถามอันบนโดยไม่ลังเล—จัวซีเหม่ย !

ดวงตาของหรงเยี่ยเคร่งขรึมลง และมองสบตากับไป๋ชิงหลิง

จากนั้นไป๋ชิงหลิงถามว่า “นางเป็นคนส่งไอ้พวกอันธพาลเหล่านี้มารังแกผิงถิง？ แล้วหลังจากช่วยผิงถิง เจ้าไปอยู่ที่แห่งใดกัน”

หลังจากจบ ไป๋ชิงหลิงก็เขียนตัวเลือกสามตัว จวนของกู้ จวนอ๋องจวิน ตระกูลอี

กู้เฉิงหวางเกาหัว และชี้ไปที่ตระกูลอีก่อน จากนั้นไปที่จวนอ๋องจวิน และสุดท้ายที่จวนตระกูลกู้

เมื่อพิจารณาแบบนี้ เขาส่งผิงถิงกลับไปที่ตระกูลอี้ก่อนจริง ๆ จากนั้นจึงกลับไปที่จวนอ๋องจวิน และในที่สุดก็กลับมาที่ตระกูลกู้

“เจ้ากลับไปที่จวนอ๋องจวินอีกทำไม？”

ครั้งนี้ กู้เฉิงวั่งชี้ไปที่ตัวอักษรของจัวซีเหมยอีกครั้ง

ยิ่งปัญหาลึกลงไปเท่าไหร่ กู้กู้เฉิงวั่งก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น ราวกับว่าเขากระตือรือร้นที่จะแสดงเรื่องต่าง ๆ มากขึ้น

เขายกมือขึ้นและเกาหัวของตัวเอง และเมื่อเขาจ้องไปที่จัวซีเหม่ย สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธที่อดทนไว้

หรงเยี่ยที่เงียบมาตลอด เมื่อเห็นท่าทางของเขา ทันใดนั้นก็พูดขึ้น “จัวซีเหม่ยคือมารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้าหรือไม่！”

ทันใดนั้นกู้เฉิงวั่งก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองไปที่หรงเยี่ย

ตาขวาของเขาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เขาจับห้องขังด้วยมือทั้งสองข้าง และส่ายหัวอย่างแรง……

จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลง และมองหากองสติกเกอร์ตัวอักษรพยายามค้นหาคำสองสามคำ พี่เขาจำได้และแสดงให้พวกเขาเห็น

แต่เขาค้นหาแล้วค้นหาอีก แต่ก็ไม่พบคำสองสามคำที่เขารู้

ในที่สุดเขาก็หยิบสติกเกอร์หนึ่งในนั้นขึ้นมา แล้วชี้ไปที่คำว่า”ฉัน”และคำว่า“ตาย”

หรงเยี่ยกล่าวว่า “จัวซีเหมยอยากให้เจ้าตาย”

กู้เฉิงวั่งพยักหน้า

“เจ้าไม่ต้องรีบ พวกเราค่อย ๆ ทำ ข้ายังมีอีกสองสามคำถาม “ไป๋ชิงหลิงหยิบการ์ดคำถามและคำตอบออกมา และถามว่า “เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่านางไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้า”

มีสองคำตอบ : “เมื่อไม่นานมานี้ กับ ตั้งแต่วัยเด็ก

ไป๋ชิงหลิงชี้และบอกวิธีออกเสียงคำตอบทั้งสอง

เขาชี้ไปที่ “เมื่อไม่นานมานี้”！

“โอเค เป็นเพราะนางคิดว่าเจ้าใกล้ตายแล้ว จึงบอกเจ้าว่าเจ้าไม่ใช่ลูกของนาง แล้วนางได้บอกเจ้าไหมว่า ใครคือมารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้า？”

กู้เฉิงหวางยังคงส่ายหัว

“เจ้าน่าจะเหมือนเขามาก” แม้ว่าตาซ้ายของเขาจะสูญเสียลูกตาไปแล้ว เหลือเพียงเบ้าตากลวง และตาขวาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นชั้น ๆ แต่ใบหน้าของเขาก็คล้ายกับติ้งเป่ยโหว แต่ก็ยังคงแยกแยะได้อย่างชัดเจน

นางพูดอย่างมั่นใจว่า นี่……ก็คือลูกที่แม่ของนางต้องการตามหา น้องชายของนาง !

“เฉิงวั่ง ผู้หญิงคนนั้นยังบอกอะไรกับเจ้าอีก พวกอันธพารที่รังแกผิงถิงก็ตายไปแล้วนับสิบ และหนีไปได้หนึ่งคน เจ้ารู้ไหมว่าอันธพาลนั้นอยู่ที่ไหน？” ชิงหลิงถาม

กู้เฉิงวั่งส่ายหัว

ไป๋ชิงหลิงผิดหวังเล็กน้อย หรงเยี่ยก้มลงประคองนางลุกขึ้นจากพื้นแล้วพูดว่า “ให้ข้าถามเอง เจ้านั่งลง”

มีเก้าอี้อยู่ข้างหลังเขา เขาประคองไป๋ชิงหลิงนั่งบนเก้าอี้ จากนั้นเขาก็กลับมาที่กู้เฉิงวั่ง และลดสายตาลงมองเขา “ถ้าข้าถามอะไรเจ้า ถ้ามันถูกต้อง เจ้าจะต้องพยักหน้า ถ้ามันไม่ใช่ เจ้าก็ส่ายหัวของเจ้า”

กู้เฉิงหวางพยักหน้า

ต่อจากนี้ คำถามของหรงเยี่ยก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ

“จัวซีเหมยเคยบอกเจ้าหรือเปล่า ว่าแม่ของเจ้าคือหลิวหานเยียน”

กู้เฉิงวั่งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า

“แล้วนางได้บอกเจ้าหรือเปล่าว่า นางใช้เจ้าเพื่อให้แม่ของเจ้าฆ่าคน”

กู้เฉิงวั่งเริ่มตื่นตระหนกขึ้นมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ และเขาพยักหน้าหลายครั้ง

“นางได้บอกเจ้าแบบนี้หรือเปล่า เจ้าไม่ใช่ลูกของข้า เจ้าเป็นเพียงสุนัขที่ข้าเลี้ยงมา และมารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้ากำลังถูกจำคุกในแดนประหาร เพื่อช่วยเจ้าให้รอดพ้นจากอาชญากรรม นางจึงได้ก่ออาชญากรรมด้วยการฆาตกรรม เพื่อโน้มน้าวผู้อื่น นางยังได้สังหารเสนาบดีที่สำคัญหลายคนในวันแต่งงานของนางด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม เจ้าก็จะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงไม่กี่วันแล้ว”

หลังจากที่กู้เฉิงวั่งได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็คุกเข่าและเดินไปหาหรงเยี่ยวางมือบนประตูห้องขังอีกครั้ง และพยักหน้าซ้ำ ๆ

องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่เข้าใจคำพูดดั้งเดิมของเขาเท่านั้น แต่ยังเข้าใจน้ำเสียงของเขาด้วย

เขาตื่นเต้นมาก ในที่สุดก็มีคนอ่านสิ่งที่เขาต้องการจะพูดในใจได้ออกแล้ว

เพียงแต่ รู้ว่าจัวซี่เหมยจ่ายเงินซื้อตัวฆาตกร มันยังจะมีประโยชน์?

พวกเขาไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่านางก่อเหตุฆาตกรรม