ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 710

“ข้าเห็นว่าเจ้า……รู้สึกไม่ค่อยมีความสุข และดูเป็นกังวล” ไป๋ชิงหลิงหันหน้าหนีเขา และพูดเบา ๆ อย่างรวดเร็ว“ถ้ามันเกี่ยวกับเรื่องแม่ของข้า ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป ข้ารู้ว่าเมื่อเรื่องต่าง ๆ มาถึงจุดนี้ ไม่มีทางที่จะหันหลังกลับ ข้ายอมรับผลลัพธ์ทั้งหมด”

“ความปรารถนาเดียวของข้าคือ ถ้าแม่ของข้าถูกฆ่าตาย ข้าต้องการตามหาผู้กระทำผิดที่แท้จริง และให้นางชดใช้ให้กับการตายของแม่ข้า”

คำพูดของไป๋ชิงหลิง ไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำให้หรงเยี่ยปล่อยก้อนหินหนักในใจของเขาออกไป แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกปวดใจกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขามากยิ่งขึ้น

เห็นได้ชัดว่านางต้องการช่วยแม่ของนาง แต่เนื่องจากนางทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงยอมจำนนต่ออำนาจของจักรพรรดิเท่านั้น

เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องที่จักรพรรดิเหยาสั่งให้เขาทำออกมาเลย

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า “ข้าอยากย้ายกลับไปอยู่ที่จวนอ๋องหรง อย่างไรก็ตามข้ายังไม่ได้รับการแต่งตั้ง อาศัยอยู่ที่นี่มันจะแปลกเกินไป”

“ใช่แล้ว อวิ๋นเซียงและอวิ๋นเยว่นางกำนัลในวังสองคนที่เจ้าจัดให้ซื่อสัตย์มาก พวกนางเต็มใจติดตามข้าด้วย ข้าคิดอยากพาพวกนางมาด้วย”

“อวิ๋นเซียงรู้ยาบางอย่าง ข้าสามารถฝึกนางได้ดี อวิ๋นเยว่สามารถจัดดอกไม้ได้ ข้าเห็นว่านางทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งหมดในตำหนัก”

ไป๋ชิงหลิงมองไปรอบ ๆ แล้วพูด

หรงยี่ยมองตามนาง และเห็นว่าตำหนักของเขาที่ไม่มีดอกไม้และต้นไม้น้อะไร แต่ตอนนั้นกลับมีไม้กระถางและดอกจัดอยู่หลายต้น

ดูแล้วค่อนข้างมีสีสันขึ้นมาหน่อย

เขาพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าเจ้าชอบ ก็เอามาไว้ข้างกายแถอะ”

“ตกลง” ไป๋ชิงหลิงจับมือเขา กอดเอวและเอาหน้านางแนบหน้าอกของเขา “ได้เจอกู้เฉิงวั่งแล้วหรือยัง？”

หรงเยี่ยอยู่ในอาการงุนงง และเมื่อนางพูดถึงกู้เฉิงวั่ง เขาก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง

“เจอแล้ว” เขาบอกอารมณ์กู้เฉิงวั่งให้นาง เมื่อไป๋ชิงหลิงฟังแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “เขาอ่านคำไม่ออก และไม่รู้จะแสดงออกมาอย่างไรใช่ไหม？”

“ใช่ เขามีเรื่องอยากจะอธิบาย แต่เขาพูดหรือเขียนไม่ได้”

“ไม่ถูกต้อง” ไป๋ชิงหลิงออกมาจากอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า “ฮูหยินจัวเคยบอกข้าว่า กูกู้เฉิงวั่งไม่สามารถพูดหรือฟังได้ แต่ท่านเพิ่งบอกว่าเขาตื่นตระหนกมาก เมื่อได้ยินคำพูดของจัวซี่เหมย นั่นหมายความว่าเขาสามารถฟังได้？”

“ไม่เหมือนกับคนหูหนวก”

“เช่นนั้นก็จัดการได้ง่าย”

ดวงตาของหรงเยี่ยเป็นประกาย “เจ้ามีวิธีหรือ？”

“ข้าอยากเจอ กู้เฉิงวั่ง ข้าสามารถปล่อยให้เขาพูดในสิ่งที่เขาต้องการพูดได้ แค่ท่านให้เวลาข้าหน่อย” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

เขาอุ้มนางขึ้นมาแล้วพูดว่า “เช่นนั้นก็พรุ่งนี้”

วันรุ่งขึ้น ไป๋ชิงหลิงหาสติกเกอร์ตัวอักษรมามากมาย และตามหรงเยี่ยไปที่เทียนหลาว

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นกู้เฉิงวั่ง กู้กู้เฉิงวั่งกำลังนั่งอยู่ที่มุมห้องโดยมีผมยุ่งเหยิง ถือซาลาเปาสีดำไว้ในมือแล้วกัดกินทีละคำ

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นฉากนี้ นางก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ความรู้สึกนี้ราวกับดื่มด่ำไปกับสถานการณ์ตรงหน้า !

นางพูดว่า “กู้เฉิงวั่ง！”

อวิ๋นเซียงถือกล่องกรงอาหารไว้ในมือ นางนั่งยอง ๆ อยู่นอกประตูห้องขัง หยิบอาหารในกรงออกมาทีละชิ้น แล้วยัดเข้าไปในห้องขัง

กู้กู้เฉิงวั่งเหลือบมองอาหาร แล้วเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ซาลาเปาในมือของเจ้ามีเชื้อรา ไม่สามารถกินได้แล้ว”

กู้เฉิงวั่งงมองดูอาหารในมือของเขา เขาไม่ได้ทิ้งมันไป เขาแค่ยัดมันกลับเข้าไปในเสื้อผ้าของเขา เขาลุกขึ้นยืนอย่างกะโผลกกะเผลก จากนั้นเดินไปตรงหน้าอาหาร แล้วยัดมันเข้าปาก！

ไป๋ชิงหลิงมองที่ขาของเขา และขาขวาของเขาก็มีเลือดออกอยู่

นางหันกลับไปหาหรงเยี่ยแล้วพูดว่า “ใครทุบตีเขาจนกลายเป็นแบบนี้？”

“ตอนที่ฮูหยินจัวพามา เขาก็เป็นแบบนี้แล้ว อาการบาดเจ็บนี้……” ไม่เหมือนเมื่อวาน แต่เหมือนเขาเพิ่งถูกตีมามากกว่า

“อาการบาดเจ็บนี้เกิดขึ้นใหม่ เลือดยังไหลอยู่เลย ท่านดูสิ ! ” ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่พื้นซึ่งอยู่ไม่ไกล

มีเลือดหยดอยู่บนพื้นสองสามหยด ซึ่งเป็นของกู้เฉิงวั่ง