ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 709

“ฝ่าบาท อย่าทรงทำเช่นนี้！” จัวซี่เหมยรีบห้ามปราม

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว “ทำไมจะไม่ได้?”

จัวซี่เหมยหันกลับไปมองกู้เฉิงวั่ง ด้วยใบหน้าโศกเศร้าที่ต้องทนความเจ็บปวดและละทิ้งความรัก แล้วพูดว่า “ฝ่าบาทไม่เข้าใจ เฉิงวั่งกลับตระกูลกู้ หวังที่จะได้รับการสนับสนุนจากตระกูลกู้ เพื่อให้ข้าช่วยเขาหลบหนีออกจากเมืองหลวง ข้าจึงโน้มน้าวให้เขาไปมอบตัวที่จวนซุ่นเทียน แต่เฉิงวั่งปฏิเสธ ด้วยเหตุนี้เขาจึงสังหารคนรับใช้ของจวนตระกูลกู้สามคน จิตใจอำมหิต ข้าต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เพื่อให้พวกเขาทำให้เฉิงวั่งยอมจำนน หลายปีก่อนเฉิงวั่งได้ฆ่าเสือตัวหนึ่ง ด้วยพละกำลังของตัวเองเพียงคนเดียว หากคลายเชือกให้เขา เกรงว่าเชือกหนาสองเส้นบนตัวเขานั้น ก็ไม่อาจมัดเขาไว้ได้”

ทันทีที่จัวซี่เหมยพูด กู้เฉิงวั่งก็มีปฏิกิริยาคลุ้มคลั่งทันที

เขากัดฟันแน่น จ้องมองจัวซี่เหมยด้วยสายตาที่ดุร้าย และพยายามดิ้นรนไม่หยุด

เหล่าคนรับใช้ที่จับตัวเขาไว้ พยายามกดเขาลงเต็มแรง อย่างไรก็ตาม เขาก็หลุดออกได้ทันที

เว่ยซือเฉิงอุทานด้วยความตกใจ “เร็ว รีบจับเขาไว้”

องครักษ์กลุ่มหนึ่งรีบพุ่งเข้าไป จับร่างของกู้เฉิงวั่ง และกดเขาลงบนโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆอย่างรุนแรง

แต่ความแข็งแกร่งของกู้เฉิงวั่ง เหมือนกับที่จัวซี่เหมยพูด เขามีพลังมากพอที่จะฆ่าเสือได้ องครักษ์หลายคนช่วยกันจับตัวเขา แต่ก็ถูกกู้เฉิงวั่งผลักกระเด็นอีกครั้ง

เขาวิ่งตรงเข้าไปหาจัวซี่เหมย ด้วยสีหน้าที่ดุร้าย ราวกับว่าต้องการฉีกจัวซี่เหมยออกเป็นชิ้นๆ

จัวซี่เหมยถอยหลังสองสามก้าวด้วยความตกใจ และตะโกนว่า “รีบจับเขาไว้ อย่าให้เขาทำร้ายองค์รัชทายาท！”

หรงเยี่ยไม่ได้เคลื่อนไหว และไม่ได้เอ่ยปากให้องครักษ์เหยี่ยวดำช่วย แต่เขากลับเฝ้าสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของกู้เฉิงวั่งอยู่เงียบๆ

เขาพบว่า กู้เฉิงวั่งไม่ได้ทำร้ายใครเลย

หลังจากที่เขาลุกขึ้น ก็วิ่งตรงไปหาจัวซี่เหมย และคว้าคอของจัวซี่เหมย โดยไร้ซึ่งความเมตตา

อยากฆ่านางให้ตาย

จัวซี่เหมยยังคงกรีดร้องในตอนแรก แต่เสียงของนางก็ค่อยๆหายไป

เว่ยซือเฉิงเห็นว่าคนของเขาไม่สามารถควบคุมกู้เฉิงวั่งได้ จึงรีบตะโกนว่า “องค์รัชทายาท โปรดรีบช่วยผู้คนด้วย”

ในเวลานี้ หรงเยี่ยก็ไม่ลังเลที่จะสั่งให้องครักษ์เหยี่ยวดำช่วยผู้คน

กู้เฉิงวั่งถูกลากตัวออกไปและคุกเข่าต่อหน้าหรงเยี่ย แต่เขาก็ยังมีปฏิกิริยาคลุ้มคลั่งอย่างรุนแรง เหมือนเขาต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง

หรงเยี่ยนั่งยองๆ แล้วถามว่า “ต้องการพูดหรือ?”

กู้เฉิงวั่งหันมามองเขา และพยักหน้าอย่างหนัก

“เขียนหนังสือได้ไหม?”

สีหน้าของกู้เฉิงวั่งเปลี่ยนไป ราวกับว่าถูกโจมตี และเขาก็ไม่ตอบหรงเยี่ยเป็นเวลานาน

เห็นได้ชัดว่า เขาอ่านไม่ออก และเขียนหนังสือไม่ได้

“แล้วปกติเจ้าแสดงออกยังไง！” หรงเยี่ยถาม

มือของกู้เฉิงวั่งพยายามดิ้นรน หรงเยี่ยโบกมือแล้วพูดว่า “ปล่อยเขาซะ”

“ฝ่าบาท เขา........” เว่ยซือเฉิงต้องการห้ามปราม แต่องครักษ์เหยี่ยวดำก็ได้แก้มัดให้กู้เฉิงวั่งเรียบร้อยแล้ว

กู้เฉิงวั่งคุกเข่าเดินเข้าไปหาหรงเยี่ย ยกมือขึ้นแล้วดึงชายเสื้อของหรงเยี่ย แล้วชี้ไปข้างนอก

หรงเยี่ยกล่าวว่า “เจ้าต้องการไปที่ไหนสักแห่ง ต้องการไปที่ใด！”

จัวซี่เหมยได้สติแล้ว นางห้ามปรามและพูดว่า “ฝ่าบาท อย่าได้ปล่อยเขาไปอีก เขาต้องการหลบหนีออกจากเมืองหลวง หนีอาชญากรรมที่เขาได้ทำไว้ ข้ารู้สึกอับอายที่มีลูกชายเช่นนี้ ข้าทำผิดต่อจักรพรรดิ ที่ไม่สามารถอบรมสั่งสอนลูกหลานตระกูลกู้ให้เป็นคนดี ข้าเต็มใจรับโทษพร้อมกับเขา ขอให้องค์รัชทายาทโปรดลงโทษ”

ขณะที่จัวซี่เหมยพูด นางก็ได้คุกเข่าลงบนพื้นแล้ว

กู้เฉินวั่งหันกลับมาอีกครั้ง จ้องมองจัวซี่เหมยด้วยความโกรธ และปากของเขาก็ทำเสียงแปลกๆ แต่เขาก็ไม่สามารถเปล่งเสียงได้

เขาต้องการบอกกับทุกคน ว่าเขาไม่ได้ฆ่าใคร ฆาตกรคือคนที่อยู่ตรงหน้าที่เขาคิดมาตลอดว่าเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเขา.....จัวซี่เหมย！

เขาไม่เคยคิดจะหลบหนี เขาอยู่ที่จวนตระกูลกู้มาโดยตลอด