ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 715

“ความเมตตาของท่านแม่ที่ช่วยชีวิตข้านั้นยิ่งใหญ่กว่าการให้ชีวิตเสียอีก หากนางไม่ปกป้องข้าและลูกในท้องของข้า นางคงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้”

"ตกลง ข้าเข้าใจแล้ว" องค์หญิงใหญ่หันกลับไปหาแม่นมซูแล้วพูดว่า: “ไปเตรียมรถม้า ข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้”

"เพคะ"

เธอเข้าไปในวังด้วยรถม้าพร้อมกับองค์หญิงใหญ่ เมื่อพวกเขาก็มาถึงตำหนักเฉียนชิง ไป๋ชิงหลิงก็คุกเข่าอยู่หน้าตำหนักเฉียนชิง ในขณะที่องค์หญิงใหญ่เข้าไปในตำหนักเฉียนชิงเพียงลำพัง

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง องค์หญิงใหญ่ก็ออกมา: “เข้าไปเถอะ อย่าคุกเข่าอยู่นี่เลยอย่างไรเสียเรามาที่นี่ก็เพื่อพูดคุย แสดงพลังของเจ้าหน่อย ระวังร่างกายของเจ้าด้วย เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ยังไงเสียเขาก็ไม่กล้าฆ่าเจ้าในเวลานี้หรอก "

หรือต่อให้จะต้องทิ้งลูกเหลือแม่ ก็คงให้นางคลอดบุตรในท้องเสียก่อน

“ขอบคุณกูหน่ายนายที่เป็นห่วง” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกได้รับพรและก้าวเข้าไปภายในตำหนัก

ตอนนี้จักรพรรดิเหยากำลังรอเธออยู่

เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในห้องโถง เธอไม่ได้ทำการคำนับแต่อย่างใด

จักรพรรดิเหยาหรี่ตาลงแล้วพูดว่า: เจ้าเจอข้าทำไมเจ้าจึงไม่คำนับข้าเล่า? "

“ในสายตาขององค์จักรพรรดิ ไป๋ชิงหลิงคือคนตายคนหนึ่ง ไม่สำคัญว่าผู้ตายจะคำนับหรือไม่ก็ตาม สิ่งที่สำคัญคือผลลัพธ์!” องค์หญิงใหญ่พูดถูก เธอควรดูแลตัวเองและปกป้องลูกในท้องของเธอ

จักรพรรดิเหยาจ้องมองเธอเป็นเวลานาน: “เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าแม่ของเจ้าหรือ”

ไป๋ชิงหลิงจ้องเข้าไปในดวงตาของจักรพรรดิโดยไม่ลังเลและพูดว่า: “อีกสามวัน องค์รัชทายาทจะเผาแม่ของข้าในเรือนจำกวางซิงไท่ กฤษฎีกาลับออกมานานแล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่มีอะไรต้องกลัวอีก”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าพ่อของเจ้างั้นหรือ”

“ในเมื่อจักรพรรดิได้ปิดผนึกตำนักติ้งเป่ยโหวแล้ว ชีวิตหรือความตายของพ่อข้าก็อยู่ในมือของพระองค์มานานแล้ว เขาเป็นนายพลที่มีชื่อเสียงและประสบความสำเร็จอย่างมาก ถ้าพระองค์ไม่อยากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป ใครจะหยุดพระองค์ได้เล่า? "

“ประสบความสำเร็จอย่างมาก!” จักรพรรดิเหยากล่าวอย่างเย็นชา: “ดูเหมือนว่าเจ้าจะปลงแล้วจริงๆ อะไรก็ไม่กลัวแล้ว หากเป็นเช่นนั้น แล้วเจ้ามาหาข้าที่นี่ทำไม?”

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ข้ามาที่นี่เพื่อเจรจาข้อตกลงกับพระองค์"

“ข้อตกลง?”

"ข้ายินดีที่จะอย่ากับพระอ๋องหรง และสละสิทธิ์ในการอาศัยอยู่ในตำหนักตงและสิทธิ์การเลี้ยงดูลูก ๆ ของข้า เพื่อแลกกับชีวิตของแม่ข้า!"

“ ไป๋ชิงหลิง เจ้าไม่เข้าใจสถานการณ์ใช่หรือไม่ ถึงได้กล้าพูดกับข้าแบบนี้！”จักรพรรดิเหยาตบโต๊ะอย่างแรง

เมื่อไป๋ชิงหลิงเข้ามา เธอไม่ได้คำนับเขาด้วยซ้ำ แต่เธอกำลังกระตุ้นอำนาจจักรพรรดิของเขา ตอนนี้เธอยิ่งหยาบคายมากขึ้น ซึ่งทำให้จักรพรรดิเหยาโกรธมาก

เขารู้สึกมาโดยตลอดว่า ไป๋ชิงหลิง เป็นไฟที่ควบคุมได้ยาก

มีความเสี่ยงสำหรับในวังหลังเสมอ

แต่เพราะตอนที่เธอกำลังให้กำเนิดลูกของหรงเยี่ยเท่านั้น ที่ทำให้เขายอมให้เธออยู่ต่ออย่างไม่เต็มใจ

ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะให้เธออยู่ต่อไม่ได้แล้ว

“ถ้าอย่างนั้น...ฝ่าบาทเสนอมาเถิด ฝ่าบาท พระองค์จะจัดการกับข้าอ่างไร?”ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วถามอย่างใจเย็น

จักรพรรดิเหยาพูดด้วยความโกรธ: “ได้ เจ้าพูดเองนะ ข้าอยากให้เจ้าออกจากแคว้นหรง เจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้าสู่แคว้นหรงอีกตลอดชีวิตนี้ และไม่สามารถมาพบลูก ๆ ของเจ้าได้อีก”

แม้ว่าไป๋ชิงหลิงจะเตรียมตัวมาอย่างดี แต่เมื่อเธอได้ยินจักรพรรดิเหยาพูดคำเหล่านี้ หัวใจของเธอก็ยังคงเจ็บปวดเหมือนมีดกรีดลงอย่างแรง

“ถึงเวลานั้น ข้าจะออกพระราชโองการบอกประชาชนของข้าว่าถึงแม้ข้าจะตาย เจ้าหน้าที่และผู้คนของแคว้นหรงจะไม่อนุญาตให้เจ้าก้าวเข้าสู่ดินแดนนี้อีก ดังนั้นเจ้าจึงไม่สามารถคิดเรื่องนี้ได้ "จักรพรรดิเหยากล่าวอย่างดุเดือด

ไป๋ชิงหลิงมีใบหน้าบูดบึ้งและคิดอยู่นานก่อนจะตอบว่า: "ตกลง!"

“ข้าจะพาแม่ของข้าไปด้วย”

“แม่ของเจ้าต้องตายเพราะนางฆ่าฉุ๋นฮองเฮา…”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินประโยคสุดท้ายนี้ แววตาของเธอก็ฉายแววตกใจขึ้นมาทันที...

“แต่ข้าอนุญาตให้เจ้าพาติ้งเป่ยโหวไปได้ และให้แม่ของเจ้าส่งเจ้าออกเดินทางครั้งสุดท้าย วันที่แม่ของเจ้าถูกประหารชีวิตจะเป็นวันที่เจ้าออกจากเมือง” จักรพรรดิเหยากล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา

คำว่า "นางฆ่าฉุ๋นฮองเฮา" ยังคงก้องอยู่ในใจของไป๋ชิงหลิง

หลังจากที่อวิ๋นเซียงออกไปแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็ลุกขึ้นนั่ง จัดเสื้อผ้าของเธอให้ตรง และรอเด็กทั้งสองคน

ไม่นานหลังจากนั้น แม่นมซั่งก็เดินเข้าไปในห้องของเธอพร้อมกับลูกสองคนของเธอ

เธอยื่นมือออกแล้วตะโกนว่า “มานี่สิ”

"ท่านแม่!"

“เสด็จแม่!”

เด็กทั้งสองคนซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเธอ และแม่นมซั่งก็เตือนเธออย่างแผ่วเบา: "นายน้อยทั้งสอง โปรดช้าลงหน่อยเถอะพระชายามีน้องชายคนเล็กอยู่ในท้องของนางนะเพคะ"

หรงจิ่งหลินปล่อยมือก่อนแล้วจ้องมองไปที่ท้องของไป๋ชิงหลิง จากนั้นเขาก็หันไปหาแม่นมซั่งแล้วพูดว่า "แม่นมซั่ง เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่อยู่ในท้องของเจ้าเป็นน้องชายคนเล็กไม่ใช่น้องสาว?”

แม่นมซั่งหัวเราะเบา ๆ: "ข้าน้อยเดาได้เพคะ"

“นางเป็นน้องสาวคนเล็ก” หรงจิ่งหลินจิ้มท้องของไป๋ชิงหลิงเบา ๆ แล้วพูด

ไป๋ชงเซิงจับมือเขา: "เจ้าระวังตัวด้วยสิ"

ไป๋ชิงหลิงมองดูเด็กทั้งสองอย่างจดจ่อ จากนั้นพูดกับแม่นมซั่ง: "แม่นมซั่งเตรียมปากกาและหมึกให้ข้าด้วย ข้าอยากจะวาดภาพเหมือนของทั้งสองคน"

“พระชายา วันนี้ท่านวิ่งกลับไปกลับมาเหนื่อยมากแล้ว ทำไมไม่พักสักหน่อยเพคะ?”

“ข้านอนไปก็คงคิดแต่เรื่องบ้าๆ เท่านั้น ข้าว่าข้าหาอะไรทำดีกว่า” ไป๋ชิงหลิง หัวเราะเบา ๆ

แม่นมซั่งรู้สึกเศร้าเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มนี้

เมื่อเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ ต้องรักษาสภาพจิตใจแบบไหนจึงจะสามารถหัวเราะได้

เธอรู้สึกเสียใจแทนนายหญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

“เพคะ หม่อนฉันไปเตรียมให้เพคะ!”