ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 717

“ข้าไปขอร้องเสด็จพ่อแล้ว และเสด็จพ่อบอกว่าเพื่อเห็นแก่ลูกทั้งสองของข้าและลูกในครรภ์ เขาจะให้ข้าไปหาท่านแม่” ใครบอก มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

สิ่งสำคัญคือ หลิวหานเยียนสังหารฉุ๋นฮองเฮา

“ข้าขอโทษ!” เธอพูดแบบนี้กับเขาแทนหลิวหายเยียน

แต่เมื่อเธอพูดออกไปเธอก็รู้สึกว่าตัวเองช่างไร้สาระจริงๆ

นั่นคือคนที่ฆ่าแม่ของเขา คำว่า"ข้าขอโทษ" เพียงคำเดียวจะไปเพียงพออะไร

หรงเยี่ยค่อยๆ ปล่อยแขนของเธอแล้วขมวดคิ้ว: "เขาพูดอะไรกับเจ้าอีก?"

“ไม่มีแล้ว”

เขาจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไร

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าเธอไม่สามารถซ่อนมันจากเขาได้ ดังนั้นเธอจึงเสริมอีกประโยค: “ฝ่าบาทต้องการให้ข้าสละฐานะพระชายาองค์รัชทายาท และให้เจ้าแต่งงานกับแม่นางหลานเข้าไปในตำหนักตง ไม่ว่านี่จะถือเป็นเงื่อนไขหรือไม่ข้าก็เห็นด้วยกับพระองค์แล้ว "

หรงเยี่ยเหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอ

ดวงตานั้นจ้องมองมาที่เธอ

ด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเธอ เธอยกมือขึ้นและลูบหน้าอกของเขาเบา ๆ แล้วพูดว่า: “ตอนนี้เรื่องต่างๆ เกิดขึ้นแล้ว คำสัญญาระหว่างเจ้ากับข้าไม่สำคัญอีกต่อไป ข้ารู้ว่าเจ้าเองก็ลำบากใจ สิ่งใดที่เขาอยากให้เจ้าทำก็จงทำตามความปรารถนาของเขาเถิด อย่าฝืนเขาอีก ไม่เช่นนั้นเขาจะรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆว่า...ข้าเป็นหญิงสารเลวที่ล่อลวงผู้ชายชายและยิ่งเข้ากับข้าได้ยากมากขึ้น "

ทั้งสองคนถูกกั้นจากกันด้วยความแค้นของการฆ่าเสด็จแม่ของพวกเขา

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้ก็ไม่มีวันจบสิ้น

ในการไล่ล่ากวางที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเช่นนี้ เธอถูกกำหนดให้เป็นผู้แพ้

หรงเยี่ยกำหมัดแน่นและไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน

ไป๋ชิงหลิงยกมือซ้ายขึ้นและลูบหลังมือของเขา: "เจ้าทำเพื่อข้ามามากพอแล้ว"

“เจ้าเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตของข้า” หรงเยี่ยพูดอย่างมั่นคง

ไป๋ชิงหลิงยิ้มทั้งน้ำตา: "ทั้งชีวิตของข้าก็มีเจ้าคนเดียวเท่านั้น"

“นั่นมันก็พอแล้ว” เขากอดร่างเล็กๆ ของเธอ

ไป๋ชิงหลิงตบหลังเขาแล้วพูดว่า "เมื่อกี้เจ้ายังพูดไม่จบ ข้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น"

“ตกลง ข้าจะบอกเจ้า” หรงเยี่ยวางเธอลง ดึงผ้าห่มขึ้น ห่มมันให้เธอแล้วพูดว่า: “จัวซี่เหมยเป็นผู้หญิงที่มีทักษะทั้งด้านพลเรือนและการทหาร เสด็จแม่ของข้าชื่นชมเธอมากในช่วงที่นางมีชีวิตอยู่ หลังจากที่เธอแต่งงานกับลูกชายคนโตของตระกูลกู้แม่ของข้ามักจะเชิญนางมาที่ตำหนักบ่อยๆ”

“ตอนที่ไปเจียงหนาน ก็ชวนนางไปกับด้วย แม่นมของข้าบอกข้าว่าเป็นจัวซี่เหมยที่ชวนเสดร็จแม่ไปที่เรือนริมน้ำเจียงหนานในวันนั้น”

“ตอนที่เรือนริมน้ำระเบิด จัวซี่เหมยก็อุ้มข้าและวิ่งออกไปก่อน ต่อมามีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นและข้าก็ถูกผลักออกไป ตอนนั้นที่ข้ารู้สึก ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องที่สะเทือนขวัญและทำให้ข้าสติแตก แต่ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว... ข้ามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ "

“เจ้าหมายความว่า มีคนผลักเจ้าออกไปงั้นเหรอ!” ไป๋ชิงหลิงถาม

หรงเยี่ยส่ายหัวอย่างไม่แน่ใจ: "มันนานเกินไป"

“แต่ท่านแม่ของข้ายอมรับมันเอง”

“ที่รักทำไมท่านแม่ของเจ้าถึงติดคุกเล่า” หรงเยี่ยถามกลับ

จู่ๆ ไป๋ชิงหลิง ก็กลับมามีสติอีกครั้ง: "เธอทำมันเพราะเฉิงวั่ง ใช่ จัวซี่เหมยข่มขู่ท่านแม่ด้วยชีวิตของน้องชายข้า"

“ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ท่านแม่ของเจ้าพูดกับข้าและเสด็จพ่อที่หน้าตำหนักก็อาจไม่ใช่เรื่องจริง”

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจ มีความสุข และหวาดกลัวเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน

เธอหวังว่าเพียงว่าเสด็จแม่ของเธอรับผิดเองเพื่อช่วยกู้เฉิงวั่ง แต่เธอก็กลัวว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเรื่องจริง

"ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไรก็ตาม..." ไป๋ชิงหลิงหันหัวของเธอ มองดูแสงเทียนแล้วพูดว่า "เจ้าทำให้ดีที่สุดก็พอ"

“เจ้าพักผ่อนเยอะๆ นะ ข้าจะอยู่กับเจ้า เมื่อเจ้าตื่น ข้าจะพาเจ้าไปที่คุกเพื่อพบท่านแม่”

เมื่อจัวซี่เหมยได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ไม่กังวลมากแล้ว เพื่อไม่ให้เธอหงุดหงิด เธอจึงพูดอย่างอ่อนโยน: ตกลง อีกสามวันให้ข้าจะมารับท่านพี่ไหม? "

“ไม่จำเป็น!” พระชายาอันจวินมองกลับมาที่เธอ: “เจ้าไปรออยู่ที่กวางซิงไท่ ข้าไปเอง”

“ตกลง”

จัวซี่เหมยจากไป และผู้คนที่อยู่รอบ ๆ พระชายาอันจวินเข้ามาและพูดว่า: “พระชายา ปล่อยนางไปง่ายๆเช่นนี้มันจะดีเหรอเพคะ”

“ในชีวิตนี้ข้าไม่เคยทำร้ายใคร ไม่คิดว่าสุดท้ายจะถูกน้องสาวแท้ๆลอบทำลายได้ ลูกที่ข้ารับเลี้ยงมา ก็กลับไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของข้า มัน...”

พระชายาอันจวินจับท้องตัวเองปรากฎว่า ความฝันเหล่านั้นไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความทรงจำที่ผนึกไว้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“จัวซี่เหมย”

เธอกำหมัดด้วยความเกลียดชังและกระแทกมันลงบนโต๊ะ วินาทีต่อมา เธอโยนชุดน้ำชาบนโต๊ะทิ้ง ลุกขึ้น และออกจากจวนไป!

ในวันรุ่งขึ้นอากาศก็สว่างขึ้นเล็กน้อย ไป๋ชิงหลิงจึงเก็บเสื้อผ้าและอาหารของเธอแล้วไปที่คุก

หรงเยี่ยไม่ได้ตามเธอเข้าไป เขารอเธออยู่ข้างนอก

เมื่อเธอและอวิ๋นเซียงเข้าไปในคุก พวกเขาก็เห็นหลิวหานเยียนนอนอยู่บนเสื่อฟาง สวมเครื่องแบบนักโทษเพียงบางๆ เท่านั้น ผมของเขาขาวราวกับน้ำค้างแข็ง หลังของเขาติดกับประตูห้องขัง และเขาก็ไม่มีผ้าห่มที่ดีพอที่จะปกป้องเขาจากความหนาวเย็น!

จู่ๆ หัวใจของไป๋ชิงหลิงก็บิดเบี้ยวเป็นลูกบอล เธอก้าวไปข้างหน้า ยกมือขึ้นและคว้าประตูห้องขังแล้วเรียก: "ท่านแม่"

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเสื่อฟางค่อยๆลืมตาขึ้น

ไป๋ชิงหลิงเรียกอีกครั้งจากด้านหลัง: "ท่านแม่ ข้ามาหาท่านแล้ว"

หลิวหานเยียนตัวแข็งทื่อ เลียริมฝีปากที่แตกแห้งของเธอ และยกมือขึ้นเพื่อโบกมือ

และมือที่เธอยกขึ้นก็ซีดและแห้งมาก!

สภาพปัจจุบันของเธอคล้ายกับคนวัยเก้าสิบปียังไงยังงั้น...