ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 722

จัวซี่เหมยได้ยินเสียงข้างล่าง จึงมองลงไปทางแท่นประหาร ชาวบ้านข้างล่างหยุดโยนของต่างๆไปยังแท่นประหารแล้ว

พวกเขาไม่เข้าใจกับการปรากฏตัวของพระชายาอันจวินที่จับจวิ้นอ๋องน้อยขึ้นไปบนแท่นประหาร

และในตอนที่จัวซี่เหมยได้เห็นร่างเงาของพระชายาอันจวินและจวิ้นอ๋องน้อย สีหน้าก็ขาวซีดขึ้นมาทันที

เวลาประหารใกล้เข้ามาแล้ว ไฟเพลิงประหารของปรมาจารย์หลูจะไม่หยุดลงเพียงเพราะมีคนอื่นอยู่บนแท่นประหาร เพราะเขาได้ติดตั้งวิชาเอาไว้แล้ว

เมื่อถึงเวลา ไฟเพลิงก็จะลุกไหม้ขึ้นมาเอง เผาทุกคนที่อยู่บนแท่นจนกลายเป็นเถ้าถ่าน

จัวซี่เหมยตกใจจนขาอ่อน จึงอยากจะรีบวิ่งไปที่แท่นประหาร

แต่ว่า นางพึ่งจะก้าวออกไปสองก้าว ขาทั้งสองข้างก็อ่อนลงจนคุกเข่าลงกับลงพื้น คนใช้ที่อยู่ข้างๆจึงรีบยื่นมือพยุงนางขึ้น แล้วเรียกออกมา:"ฮูหยิน ระวังเพคะ"

"รีบพยุงข้าขึ้นไปที่แท่นประหาร"จัวซี่เหมยจับนางกำนัลข้างกายไว้ ออกจากตึกหมานชวนไป

หลังจากที่จัวซี่เหมยจากไป ไป๋ชิงหลิงก็พูดด้วยสีหน้าตะลึงว่า:"เสด็จอาสะใภ้นางกำลังจะทำอะไร? น้องหยวนพึ่งผ่านการผ่าตัดมานะ"

และตอนนี้เอง ก็ได้ยินพระชายาอันจวินตะโกนไปทางฝูงชนว่า:"จัวซี่เหมย เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังดูอยู่ ออกมาเดี๋ยวนี้"

ได้ยินเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ได้เข้าใจพฤติกรรมเช่นนี้ของพระชายาอันจวิน

นางอยาก......แก้แค้นจัวซี่เหมย

แต่ไป๋ชิงหลิงไม่ได้รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย

ในศึกสงครามครั้งนี้ จวิ้นอ๋องน้อยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วย

ไป๋ชิงหลิงหันตัวจะเดินจากไป แต่เสิ่นหรูเหลียนหยุดนางไว้:"พระชายาองค์รัชทายาทรออยู่ที่นี่เถอะ!"

"เจ้าไม่เห็นหรือว่าพระชายาอันจวินอยู่บนแท่นประหารเพลิง ใกล้ถึงเวลาประหารแล้ว หากไม่รีบช่วยลงมาละก็ พระชายาอันจวินและจวิ้นอ๋องน้อยจะต้องตายอยู่ข้างบนแน่"

"ข้าน้อยทำตามคำสั่งขอรับ"

"ทำตามคำสั่ง?"ไป๋ชิงหลิงจ้องไปที่เขา:"ทำตามคำสั่งของใคร?"

"องค์รัชทายาท"เสิ่นหรูเหลียนพูด

"องค์รัชทายาทสั่งให้เจ้าทำอะไร?"

"ปกป้องความปลอดภัยของพระชายาองค์รัชทายาท"

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมองไปที่แท่นประหารอีกครั้ง ก็เห็นว่าหรงเยี่ยยืนอยู่บนแท่นสังเกตการประหาร

นางเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมพระชายาอันจวินถึงขึ้นสู่แท่นประหารได้ราบรื่นเช่นนั้น

เป็นเพราะหรงเยี่ยนี่เอง

ใจของนางกังวลขึ้นมาทันที แต่ในความกังวลก็มีความตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย นางอยากจะดูว่าจัวซี่เหมยจะทำเพื่อลูกแท้ๆของตัวเองได้มากแค่ไหน ส่วนที่กังวลก็คือ......แม่ตัวเองจะเป็นเยี่ยงไง

ตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ไป๋ชิงหลิงยังพอมีความหวังว่าหลิวหานเยียนจะสามารถรอดออกมาได้

"พระชายาองค์รัชทายาทไม่จำเป็นต้องกังวลไป องค์รัชทายาทเตรียมการไว้หมดแล้ว"เสิ่นหรูเหลียนเห็นมือสองข้างที่สั่นของนาง อดไม่ไหวที่จะเอ่ยปากปลอบใจ

ไป๋ชิงหลิงหันกลับไปหาเขาแล้วถามว่า:"เจ้ากับเขากำลังวางแผนอะไรกันอยู่ใช่หรือไม่?"

เสิ่นหรูเหลียนมองลง มองตานางด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง แต่ไม่ได้ตอบอะไรอยู่นาน

อีกด้านหนึ่ง ก็มีเสียงเรียกของจัวซี่เหมยดังขึ้นมา:"พี่ รีบลงมาเถอะ ใกล้ถึงเวลาประหารแล้ว ถ้าเพลิงไฟลุกไหม้ขึ้นมาจะแย่เอา"

ไป๋ชิงหลิงมองลงไปที่แท่นประหารโดยจิตใต้สำนึก

พระชายาอันจวินกดจวิ้นอ๋องน้องลงกับพื้น สั่งให้เขาคุกเข่าลง ส่วนมีดที่อยู่บนมือนางได้ทาบอยู่ที่คอของจวิ้นอ๋องน้อย พูดพร้อมหัวเราะว่า:"จัวซี่เหมย ในเมื่อข้ามาถึงที่นี่ ก็เตรียมใจที่พร้อมจะตายอยู่แล้ว"

จัวซี่เหมยเห็นเช่นนี้ เหมือนมีคนเอามีดมากรีดที่หัวใจ:"หยุด หยุด เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้!"

นางยกชุดขึ้น วิ่งไปทางแท่นประหาร แต่กลับถูกทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดกหยุดไว้

จัวซี่เหมยด่าทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำ:"หยุดข้าทำไม รีบลากนางลงมาสิ พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่านางบ้าไปแล้ว"

"จัวซี่เหมย วันนั้นที่ลานจวินหลานทุกประโยคที่เจ้าพูดกับหรงอันจวิน ข้าได้ยินชัดเจนทุกคำ ลูกของข้าตายไปตั้งแต่อยู่ในครรภ์ ส่วนลูกที่ข้าเลี้ยงดูอยู่ข้างกาย กลับไม่ใช่ลูกของข้า เป็นเด็กที่เจ้ากับหรงอันจวินแอบคลอดออกมา"

"ข้าอิจฉาหลิวหานเยียน แต่ข้าไม่เคยรู้สึกว่านางจะน่ารังเกียจเยี่ยงเจ้า อย่างน้อยนาง......ไม่เคยคลอดเด็กที่เป็นสายเลือดของสามีข้า นางมีเพียงความรักที่ซื่อตรงต่อติ้งเป่ยโหวเท่านั้น ส่วนเจ้า......ที่เป็นเหมือนโจรขโมยแท้ๆ แต่กลับตะโกนเรียกให้ตัวโจรไปจับโจรเอง"พระชายาอันจวินยิ่งพูดอารมณ์ก็ยิ่งพุ่งพล่าน เดินขึ้นหน้า ดึงผมของจวิ้นอ๋องน้อยไว้

จัวซี่เหมยเห็นการกระทำที่รุนแรงของนาง จึงยื่นมือหยุดห้าม:"อย่า อย่าอย่า......อย่าทำกับเขาเช่นนั้น เขาเป็นเด็กที่พวกเราร่วมเลี้ยงดูมาด้วยกัน เขาก็คือจวิ้นอ๋องน้อยของจวนอ๋องจวิน เสด็จแม่ที่เขาเรียกร้องก็คือเจ้า เจ้าอย่าทำกับเขาเช่นนั้น"

"เขาไม่ใช่ลูกชายของข้า"พระชายาอันจวินลากจวิ้นอ๋องน้อยขึ้นมา หยิบเชือกที่เตรียมไว้ก่อนหน้าออกมา จากนั้นก็มัดจวิ้นอ๋องน้อยไว้กับเสาไม้

จัวซี่เหมยเห็นเช่นนี้ ถึงได้สัมผัสถึงวิกฤต

พระชายาอันจวินไม่ได้บ้า นางปักใจตั้งแต่แรกแล้วว่าจะลากตัวนางและลูกลงนรกไปด้วยกัน ตัวนางเองก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่อแล้ว

นางผลักทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำอย่างแรง คิดอยากบุกขึ้นไปบนแท่นประหาร แต่ทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำใช้เพียงมือเดียวก็ดันนางออกจนตกลงแท่นประหารไป

นางกลิ้งลงจากแท่นประหาร จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วตะโกนออกไปว่า:"ต้องทำเยี่ยงไรเจ้าถึงจะยอมปล่อยลูกไป"

พระชายาอันจวินยิ้มอย่างเย็นชา:" มองดูเจ้ายอมรับผิด มองดูเจ้าได้รับบทลงโทษ"

"ข้าเป็นน้องของเจ้านะ"

"แต่เจ้ากลับทำเรื่องเลวร้ายกับข้า ตอนนั้นทำไมลูกของข้าถึงได้ตายในครรภ์ล่ะ เจ้าคิดว่าบนโลกนี้มีกำแพงที่ลมทะลุไม่ได้หรือ เจ้าคิดว่าเรื่องที่เจ้าทำสามารถปิดบังฟ้าดินได้หรือ"พระชายาอันจวินหยิบแท่งไฟออกมา พูดด้วยเสียงหัวเราะที่เยือกเย็น:"จัวซี่เหมย ไม่จำเป็นต้องรอให้ถึงเวลาประหารหรอก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว หากเจ้าไม่พูดละก็ ข้าจะส่งลูกเจ้าลงนรกไปก่อน!"

เสียง"ชิก"ดังขึ้น

แท่งไฟถูกนางเสียดสีจนเกิดประกายไฟขึ้น จัวซี่เหมยคุกเข่าลงกับพื้นทันที......