ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 721

"เช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าน้อยเรียบเรียงของที่อยู่ข้างในออกมาเป็นตาราง แล้วทวายให้ฝ่าบาททรงตรวจดู"

"แล้วแต่เจ้าเถอะ!"หรงเยี่ยสะบัดชายเสื้อ

ฝ่าบาทไม่ยอมรับฟัง ถึงแม้หรงเยี่ยจะหาหลักฐานได้มากมายแค่ไหน ในสายตาเขาก็คงคิดว่าเป็นหลักฐานที่สร้างขึ้นมาเอง ต้องทำให้จัวซี่เหมยยอมรับด้วยตัวเอง ถึงจะสามารถลบล้างโทษของแม่นางหลิ่วได้

อีกทั้ง ยังต้องให้จัวซี่เหมยยอมรับต่อหน้าผู้คน ให้คนทั้งประเทศรู้ถึงความจริงว่าฮูหยินจัวที่ใสซื่ออันทรงเกียรติผู้นี้ เป็นเพียงฆาตกรหญิงชั่วคนหนึ่ง

ในตอนที่เขากลับมาถึงจวน อิงเหลียนก็กำลังวิ่งกลับมา ทั้งสองเจอหน้ากันพอดี

หรงเยี่ยเห็นว่านางไม่ได้อยู่ข้างกายไป๋ชิงหลิง จึงพูดด้วยความไม่ชอบใจ:"เจ้าจะไปไหน ทำไมไม่อยู่ข้างกายพระชายา?"

อิงเหลียนหยุดฝีเท้าลง รายงานว่า:"หม่อมฉันได้รับคำสั่งปกป้องพระชายาอันจวิน"

อิงซาไม่เข้าใจแล้วถามว่า:"พระชายาทำไมต้องปกป้องพระชายาอันจวินด้วย"

อิงเหลียนพูดความจริงออกมา:"ตอนที่พระชายาไปที่จวนอ๋องจวิน ก็เจอกับความลับสุดยอดเรื่องหนึ่งเข้า ความลับนี้มีความเสี่ยงต่อความปลอยภัยของพระชายาอันจวิน"

"ความลับอะไร!"หรงเยี่ยจ้องไปที่นางด้วยแววตาที่เฉียบคม

อิงเหลียนลังเลอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายก็ได้พูดคำพูดเดิมที่พูดกับไป๋หมิงฮุ่ยให้กับหรงเยี่ยอย่างละเอียดอีกครั้ง

"แต่ว่า พระชายาอันจวินฉลาดมาก บอกให้ฮูหยินจัวกลับตระกูลกู้ก่อน รออีกสามวันค่อยไปที่กวางซิงไท่ แต่หลังจากที่ฮูหยินจัวจากไป พระชายาอันจวินก็ได้ไปที่สวนชิงฮุย สั่งให้คนแอบนำตัวจวิ้นอ๋องน้อยออกจากจวนอ๋องไป ไม่ทราบว่าจะทำอะไรกันแน่"อิงเหลียนพูด

"ถอยไป เรื่องนี้ข้าจัดการเอง"

เมื่อครู่เขากำลังคิดอยู่พอดีว่าจะทำอย่างไรดีถึงจะทำให้จัวซี่เหมยสารภาพบาปด้วยตัวเอง และตอนนี้ก็มีโอกาสแบบนั้นอยู่พอดี

......

สามวันผ่านไปในพริบตา

ไป๋ชิงหลิงอยู่ในจวนอ๋อง ใช้ชีวิตสามวันอย่างไร้กะจิตกะใจ

"อวิ๋นเซียง วันนี้เป็นวันอะไร?"ไป๋ชิงหลิงพึ่งตื่น

อวิ๋นเซียงและอวิ๋นเยว่เดินเข้ามา ทั้งสองคนพูดติดๆขัดๆ

ไป๋ชิงหลิงหันหน้ามองไปที่พวกเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง หันกลับมองไปยังหน้าต่าง

นางนอนแบบนี้ไปหลายวัน วันนี้เป็นวันที่แม่ของนางจะถูกประหาร:"ทำผมให้ข้า แล้วเตรียมชุดสีดำให้ข้าด้วย"

"หม่อมฉันเตรียมชุดสีขาวไว้ไห้ท่าน ได้หรือไม่เพคะ?"อวิ๋นเซียงถาม

ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว:"เอาชุดสีดำที่สะดวกต่อการเดินทาง"

"เพคะ"อวิ๋นเซียงตอบรับ จากนั้นก็ไปเตรียมชุดให้กับไป๋ชิงหลิง อวิ๋นเยว่ช่วยนางจัดทำทรงผม

หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ไป๋ชิงหลิงก็เดินออกมาที่ลานบ้าน แม่นมซั่งพึ่งเคยเห็นนางแต่งกายดำหมดทั้งตัวเยี่ยงนี้ ในใจก็รู้สึกเป็นทุกข์:"พระชายา การแต่งกายชุดนี้ของท่าน......"

"แม่นมซั่ง ข้าไปก่อนนะ อย่าให้ลูกๆไปที่ลานประหาร ดูแลพวกเขาสองคนแทนข้าด้วย"ไป๋ชิงหลิงพูดกับแม่นมซั่ง โค้งตัวลง

แม่นมซั่งตกใจยิ่งนัก:"พระชายา อย่าทำเช่นนี้เลย หม่อมฉันรับไม่ไหวหรอกเพคะ"

ไป๋ชิงหลิงหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากชายเสื้อยื่นให้กับแม่นมซั่ง:"หลังจากที่ข้าจากไป แม่นมซั่งช่วยข้านำจดหมายฉบับนี้ ไปวางไว้ที่ใต้หมอนของซื่อจื่อและองค์หญิงแล้วค่อยให้ซื่อจื่ออ่านให้เจ้าฟัง"

แม่นมซั่งจ้องไปที่จดหมาย จากนั้นก็เงยหน้ามองไปที่นางแล้วพูดว่า:"พระชายา นี่ท่าน......"

"พูดสั้นๆเลย ฝ่าบาทสั่งให้ข้าออกจากเมืองหลวง ก็แค่นี้แหละ!"ประโยคนี้ของไป๋ชิงหลิงสั้นจนทำให้แม่นมซั่งรับมือไม่ทัน

นางรับจดหมายมา กำลังจะพูดอะไรสักหน่อย แต่ไป๋ชิงหลิงก็ได้เดินออกลานบ้านไปแล้ว ออกจากจวนอ๋อง

และเมื่อแม่นมซั่งมองไปที่จดหมายอีกครั้ง น้ำตาก็ได้ไหลลงมาซะแล้ว......

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเดินออกจากจวนอ๋อง ก็เดินไปที่กวางซิงไท่

ณ วันประหาร ผู้คนมากมายก่ายกอง

แคว้นหรงไม่ได้ใช้ไฟในการประหารคนมานานมากแล้ว อารมณ์ของชาวบ้านต่างก็ตื่นเต้นรอคอย

อยากจะเห็นเจ้าปีศาจร้ายที่ฆ่าคนคนนี้ ถูกไฟเผ่าตายตัวเป็นๆ!

"ไม่ เจ้าพูดผิดแล้ว!"ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลง หันตัวกลับ เดินเข้าไปหานางอย่างช้าๆ แนบไปที่ข้างหูของนางแล้วพูดเบาๆว่า:"ที่ข้าหมายถึง คือจวิ้นอ๋องน้อย!"

จัวซี่เหมยขมวดคิ้วทั้งสองข้าง สีหน้าก็เปลี่ยนไป

ไป๋ชิงหลิงถอยกลับไปที่เดิม หันกลับไปมองทางแท่นประหาร

และในเวลานี้เอง ร่างเงาหนึ่งจากหมู่ฝูงชนพุ่งขึ้นสู่แท่นประหารอย่างรวดเร็ว พวกชาวบ้านที่อารมณ์คึกคะนองก็ตกใจกัน สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังคนที่พุ่งขึ้นแท่นประหาร

และเว่ยซือเฉิงที่นั่งอยู่บนแท่นสังเกตการประหาร กับขุนนางอีกหลายคน ต่างก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ หนึ่งในขุนนางตะโกนว่า:"เกิดอะไรขึ้น"

ขุนนางอีกคนพูดขึ้นว่า:"นั่นเหมือนจะเป็นพระชายาอันจวิน!"

"และจวิ้นอ๋องน้อยด้วย"

"พระชายาอันจวินคิดจะทำอะไรกัน?"

หรงเยี่ยที่สังเกตการณ์ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้อย่างเงียบๆ ก็ได้หยิบน้ำชาขึ้นมาจิบเล็กน้อย

และสายตาของเขาก็ไปตกอยู่ที่ร่างเงาสองคนที่อยู่บนร้านอาหารหมานชวนพอดี

เขารู้ดี นี่เป็นสงครามที่ไม่มีควันเพลิงใดๆ!

และต้องชนะเท่านั้น!

"เร็วเข้า รีบลากลงมา!"เว่ยซือเฉิงตะโกนสั่ง

หรงเยี่ยวางน้ำชาลงอย่างแรง:"พระชายาอันจวินดูเหมือนจะผิดปกติไป อย่าได้ทำอะไรสิ้นคิดลงไปจนทำให้มีคนบาดเจ็บ"

ทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำขึ้นไปแล้ว แต่ว่า ไม่ได้เข้าไปจับกุมพระชายาอันจวิน แต่แค่ขยับขึ้นไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ไม่มีท่าทีที่จะจับพระชายาอันจวินลงไปเลย

และพระชายาอันจวินที่เห็นทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำเข้าใกล้ จึงตะโกนออกมา:"อย่าเข้ามาใกล้อีก หากเข้ามาใกล้อีกละก็ ข้าจะตายให้พวกเจ้าดู!"

นางนำมีดที่นางถือไว้มาทาบเข้าที่คอของตัวเอง มืออีกข้างบีบคอของจวิ้นอ๋องน้อยไว้

ส่วนจวิ้นอ๋องน้อยที่อยู่ตรงหน้านาง ขาทั้งสองสั่นอย่างรุนแรง ที่ๆพึ่งผ่าตัดไปมีอาการที่เจ็บปวดเจียนตาย ใบหน้าขาวซีด สีหน้าเจ็บปวดทรมาน......