ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 724

"นางสารเลวเอ้ย"พระชายาอันจวินพูดด้วยความโมโห

จัวซี่เหมยค่อยๆยกมือขึ้น มองไปที่ฝ่ามือของตัวเอง บนหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา:"ตอนแรกที่ฆ่าคนไป ข้ารู้สึกหวาดกลัวมาก แต่พอได้เห็นพวกคนที่สมควรตายพวกนั้นตายต่อหน้าข้า ข้ากลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา รวมถึงเด็กที่อยู่ในท้องพี่ และฮูหยินอาวุโสของตระกูลกู้คนนั้น ข้าคิดว่าครั้งนี้ข้าจะสามารถมองเห็นหลิวหานเยียนตายต่อหน้าข้า และนับจากนี้จะไม่มีหลิวหานเยียนบนโลกอีก แต่คิดไม่ถึง......สุดท้ายข้าก็ทำพลาด"

"นางบ้า"จวิ้นอ๋องน้อยร้องไห้พร้อมกับตะโกนด่า

จัวซี่เหมยเงยหน้ามองไปที่เขา:"อาหยวน ที่ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อเจ้า ทำไมลูกที่นางคลอดออกมาถึงได้ขึ้นเป็นอ๋องจวินได้อย่างสมเกียรติ แต่ลูกของข้ากลับต้องหลบๆซ่อนๆ"

ดาบในมือของพระชายาอันจวินตกลงกับพื้น สองมือกุมหัวตัวเองไว้ ตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความสิ้นหวัง:"อ๊า......"

"ช่วงสองปีที่เจ้าเป็นบ้าไป ข้าก็ได้ท้องกับพี่เขยและคลอดหยวนเอ๋อร์ออกมา แต่เจ้าเองที่เป็นบ้าไปแล้วอุ้มหยวนเอ๋อร์ของข้าแล้วหาว่าเป็นลูกของเจ้า ในเมื่อพี่อยากได้เด็กคนนี้มาก เช่นนั้นข้าจึงช่วยอีกแรง นำตัวหยวนเอ๋อร์ให้เจ้าไป โทษข้าไม่ได้ เจ้าเองที่ยอมเลี้ยงดูเขา ถ้าจะโทษละก็ก็คงต้องโทษเจ้าที่เป็นบ้าไปเอง พลาดมองผิดว่าลูกข้าเป็นลูกเจ้า"

ได้ยินเช่นนี้ พระชายาอันจวินก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างแรง จากนั้นก็สลบไป

หลิวหานเยียนก้มหน้ามองนางแล้วเรียกออกมา:"พระชายาอันจวิน พระชายาอันจวิน......"

"จัวซี่เหมย"หลิวหานเยียนจ้องไปที่จัวซี่เหมยด้วยแววตาที่โกรธแค้น:"แล้วเรื่องลูกของข้าล่ะ?"

จัวซี่เหมยสะบัดไหล่ หัวเราะออกมาเบาๆ:"ลูกชายของเจ้า......ถูกอ๋องอันจวินแย่งไป"

หลิวหานเยียนจ้องตาโต แข็งทื่อไปทั้งตัว

อ๋องอันจวินแย่งลูกนางไปทำไมกัน?

"แต่เขาไม่กล้าเลี้ยง ดังนั้นถึงได้นำเด็กยัดเยียดให้ข้า บอกให้ข้านำเด็กคนนั้นเลี้ยงดูพร้อมกับเหล่าลูกชายของตระกูลกู้ และตอนนั้นข้าก็ได้คลอดบุตรพอดี จึงประกาศกับภายนอกว่า ข้าได้ให้กำเนิดลูกแฝดออกมาแต่ตายไปหนึ่งคน คนที่ตายคือเด็กของตระกูลกู้ ส่วนคนที่รอดคือลูกของเจ้า ข้าเมตตามากเลยใช่หรือไม่!"

นายผู้เฒ่าของตระกูลกู้ถูกคนพยุงมาที่หน้าฝูงชน ถามด้วยเสียงที่สั่นคลอนว่า:"เด็กคนนั้น......ตายได้เยี่ยงไร"

นางทำเรื่องเลวร้ายมากมาย จนไม่มีใครยอมเชื่ออีกแล้วว่าการตายที่มีความเกี่ยวข้องกับนางจะเป็นเพียงอุบัติเหตุ

จัวซี่เหมยก้มมองเหล่าชายฉกรรจ์และนายผู้เฒ่าของตระกูลกู้ที่อยู่ด้านล่าง หลุดหัวเราะออกมา:"แน่นอนว่าข้าเป็นคนบีบคอจนตายเอง"

"แก......"นายผู้เฒ่าตระกูลกู้กระอักเลือดออกมา ตาเหลือก จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น

ลูกหลานตระกูลกู้ล้อมรอบนายผู้เฒ่าแล้วตะโกนเรียก:"ท่านปู่......"

"ท่านปู่!"

"ท่านปู่ ท่านตื่นสิ"

"ท่านปู่เสียแล้ว......"นายผู้เฒ่าตระกูลกู้ถูกคำพูดของฮูหยินจัวยั่วโกรธจนเสียชีวิตกับทีทันที!

หรงเยี่ยจับลูกธนูที่หักครึ่งนั้นไว้แน่น กัดฟันพูด:"จับกุมนางจัว"

ทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำขึ้นไปกดนางลงกับพื้น จับแขนทั้งสองข้างไว้ที่หลัง จากนั้นก็ใช้เชือกมัดไว้

ในตอนที่ทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำจับกุมนาง นางไม่ได้ขัดขืนใด มีเพียงสายตาที่มองไปยังหรงหยวนอยู่ตลอด

เมื่อนางถูกทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำยกตัวขึ้น จัวซี่เหมยก็พูดขึ้นมาว่า:"หยวนเอ๋อร์ แม่ของเจ้า......คือข้า ข้าฆ่าคนไปมากมาย แต่ข้าไม่เคยทำร้ายเจ้าเลยแม้แต่น้อย ส่วนหญิงที่อยู่ใต้เท้าเจ้า ในช่วงที่ลำบากที่สุดของเจ้า นางกลับใช้ชีวิตของเจ้ามาข่มขู่แม่ ทำให้แม่ต้องมาถึงจุดๆนี้......"

"นั่นเป็นเพราะเจ้าทำตัวเอง"หรงหยวนตะโกนออกไป

จัวซี่เหมยได้ยินคำพูดของเขา ก็พูดอะไรไม่ออก ตัวนิ่งไป

นางไม่อาจรับการกระทำเช่นนี้จากลูกที่นางรักที่สุดได้

"หยวนเอ๋อร์ ข้า......"

"เจ้าอย่าเรียกชื่อข้า ข้ารู้สึกสะอิดสะเอียน"พูดจบ ไม่รู้ว่าหรงหยวนเป็นอะไรไป เขาได้ใช้คลื่นพลังผลักหลิวหานเยียนที่อยู่ข้างหลังและพระชายาอันจวินที่นอนอยู่กับพื้นกระเด็นออกจากแท่นประหาร

ทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำก็ถอยหลังออกไปเพราะคลื่นพลังนี้

เที่ยงตรง ถึงเวลาประหารแล้ว เสาไม้ด้านล่างของแท่นประหารก็มีไฟลุกขึ้นทันที......

ชาวบ้านที่อยู่ข้างล่างแท่นประหารต่างตะโกนออกมา:"ไฟลุกแล้ว ไฟลุกแล้ว......"

"จวิ้นอ๋องน้อยยังอยู่ข้างบน"

จัวซี่เหมยหันกลับไปมอง เมื่อเห็นว่าเพลิงไฟล้อมรอบตัวจวิ้นอ๋องน้อย จัวซี่เหมยจึงตะโกนเสียงดังออกไป:"หรงหยวน!"