ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 725

"หมิงฮุ่ย หมิงฮุ่ย เจ้าเป็นอะไรไป เจ้าลืมตามองข้าสิ"หรงหยวนเรียก

ไป๋หมิงฮุ่ยลืมตาขึ้นมาจริงๆ มุมปากของนางก็ค่อยๆโค้งขึ้น ปรากฏรอยยิ้มที่ดีใจออกมา

วินาทีต่อมา ก็มีไฟทะลักออกมาจากร่างของไป๋หมิงฮุ่ย ไม่นานนัก ไฟนั้นก็ได้กลืนกินนาง

ชาวบ้านเห็นเช่นนี้จึงตกใจแล้วถอยออกไปห่างๆ

ส่วนหรงหยวนได้แต่ตะโกนออกมาด้วยความสิ้นหวัง:"หมิงฮุ่ย......"

"หมิงฮุ่ย!"

"รีบช่วยนางด้วย"

"ขอร้องล่ะ ช่วยนางด้วย"หรงหยวนมองไปรอบๆ ขอร้องคนรอบข้าง

ชาวบ้านได้แต่ถอยหลังไปเรื่อยๆ เพราะทำอะไรไม่ได้จริงๆ

ไม่นานไฟนั้นได้เผาไป๋หมิงฮุ่ยจนกลายเป็นเถ้าถ่าน ตรงที่นางนอนนั้นมีรอยไหม้สีดำปรากฏออกมา บนรอยดำนั้นมีควันสีขาวลอยขึ้น

หรงหยวนจากตอนแรกที่สิ้นหวังจนเริ่มสงบสติลง เขาเอาหน้าแนบไว้กับพื้น ขาทั้งสองถีบไปข้างหลัง ขยับร่างกายเข้าไปหารอยไหม้ทีละนิด นำมือวางไว้ข้างบน

จากนั้นก็กวักเถ้าถ้านเข้ามาตัวเอง เก็บเข้าในเสื้อของตน

จัวซี่เหมยเห็นเขาทำเช่นนั้น จึงตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจว่า:"หยวนเอ๋อร์ เจ้าอย่าทำเช่นนั้น เจ้าทำเช่นนั้นแม่เห็นแล้วเจ็บปวดหัวใจ"

หรงหยวนหน้าตึง นำเถ้าถ่านของไป๋หมิงฮุ่ยเก็บเข้าเสื้อทั้งหมด แม้แต่รอยไหม้เพียงเล็กน้อยก็ไม่ยอมปล่อยผ่าน

ราวกับว่าต้องทำเช่นนี้ ถึงจะเก็บนางไว้ข้างกายได้

ทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำไขกุญแจบนตัวหรงหยวนออก นำเสาไม้ที่หนักหน่วงออกจากหลังเขา

เขาหันตัวไปอีกทางด้วยความลำบาก ยิ้มให้กับจัวซี่เหมยแล้วพูดว่า:"คราวนี้......เจ้าพอใจแล้วหรือยัง?"

"เจ้ากำลังโทษข้าหรือ?"จัวซี่เหมยพูด

"ข้าจะไปกล้าโทษเจ้าได้เยี่ยงไร สิ่งที่เจ้าทำไปมากมาย ส่วนหนึ่งก็เพื่อความปรารถนาของตนเอง ส่วนหนึ่ง......ก็เพื่อข้า ข้าต้องตอบแทนเจ้าด้วยซ้ำไป"หรงหยวนหยิบมีดผ่าตัดของไป๋หมิงฮุ่ยที่ตกอยู่ในกองหิมะขึ้น จากนั้นก็แทงเข้าที่กลางหัวใจของตนเองต่อหน้าจัวซี่เหมย

จัวซี่เหมยตะโกนเสียงดัง:"ไม่......"

หรงหยวนสีหน้าเย็นชา จับมีดผ่าตัดที่อยู่ในมือ กรีดหมุนตรงที่หัวใจ จากนั้นก็แทงให้ลึกลงไปอีก

ปากของเขาก็กระอักเลือดออกมาทันที หน้าที่เงยขึ้นเล็กน้อย ก็ต้องล้มลงกับพื้น

จัวซี่เหมยกรีดร้องออกมาด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำแบกนางขึ้นออกจากลานประหาร

ส่วนพระชายาอันจวินคลานไปอยู่ข้างหรงหยวน จับมือของเขา จากนั้นก็ลูบหน้าของเขา ร้องไห้หัวเราะในเวลาเดียวกัน

อีผิงถิงและไป๋ชิงหลิงตามกันไปที่แท่นประหาร

ไป๋ชิงหลิงไปที่ข้างหลิวหานเยียน จากนั้นพยุงนางขึ้น หลิวหานเยียนพูดขึ้นมาว่า:"ไปดูสิว่ายังพอช่วยเขาได้หรือไม่"

อีผิงถิงเดินไป นางคุกเข่าลงข้างพระชายาอันจวินแล้วพูดว่า:"พระชายาอันจวิน ข้าขอตรวจดูอาการของจวิ้นอ๋องน้อย"

พระชายาอันจวินร้องไห้ฟูมฟามอยู่ข้างๆ มองดูอีผิงถิงตรวจดูอาการให้จวิ้นอ๋องน้อยอย่างเงียบๆ ไม่นานนัก อีผิงถิงก็ได้โค้งคำนับให้กับพระชายาอันจวินแล้วพูดว่า:"มีดผ่าตัดได้ตัดขาดชีพจรหัวใจ แทงทะลุหัวใจแล้วเพคะ"

"แล้วยังช่วยเขาได้หรือไม่?"พระชายาอันจวินมองดูจวิ้นอ๋องน้อยด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

อีผิงถิงน้ำตาคลอ แต่กลับพูดออกมาด้วยหน้าที่นิ่งว่า:"คนตายไปแล้ว ต่อให้เทวดามาก็ช่วยไม่ได้"

พาหมิงฮุ่ยไปด้วยกัน เป็นเด็กที่งี่เง่าจริงๆ!

พระชายาอันจวินพุ่งเข้าไปกอดหรงหยวนไว้ ร้องไห้สุดเสียง......

"ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเจ้า ขอโทษ......"

"โปรดประทานขออภัย เสด็จพี่!"อ๋องอันจวินคุกเข่าลงกับพื้น:"แม้ว่าน้องจะทำตามอำเภอใจตัวเองไม่ได้เพียงใด แต่ผิดก็ตือผิด น้องโกหกต่อกษัตริย์ ไม่กล้าขอต่อชีวิต แต่หวังว่าเสด็จพี่สามารถไว้ชีวิตหรงหยวนและนางจัวด้วย"

นางจัวที่เขาพูดถึง หมายถึงพระชายาอันจวิน

ทันใดนั้นเององค์รักษ์ก็เข้ามารายงาน

"ทูลฝ่าบาท พระชายาอันจวินข่มขู่จวิ้นอ๋องน้อยไปยังแท่นประหาร......"องค์รักษ์รายงานเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ณ กวางซิงไท่อย่างละเอียด:"องค์รัชทายาทได้นำตัวแม่นางหลิ่วเข้าสู่เทียนหลาว และนำตัวฮูหยินจัวเข้าสู่คุกประหาร รอฝ่าบาทจัดการขอรับ"

จักรพรรดิเหยารู้สึกหัวหมุนไปหมด ว่านฝู๋จึงรีบเข้าไปพยุงเขา:"ฝ่าบาท ท่านต้องรักษาพระกายานะขอรับ"

จักรพรรดิเหยาชี้ไปทางอ๋องอันจวิน:"จับเขาไปด้วย ไปยังคุกประหาร"

อ๋องอันจวินถูกองค์รักษ์นำตัวไป และในตอนที่เขาถูกนำตัวไปนั้น สภาพคนทั้งคนดูไร้จิตวิญญาณ

เขาได้ยินสารการตายของหรงหยวนจากปากองค์รักษ์ จนสุดท้ายเขาก็ไม่สามารถช่วยลูกชายคนนี้กลับมาได้

......

อีกด้านหนึ่ง ไป๋ชิงหลิงมองเห็นหรงเยี่ยนำตัวแม่ของตัวเองไป และเขาเองก็ไม่ได้หยุดรอนานนัก ไม่ได้คุยกับไป๋ชิงหลิงเลยแม้แต่คำเดียว จากไปอย่างเร่งรีบ

นางกลับไปที่ตึกหมานชวน แต่ในหัวกลับวุ่นวายเหลือเกิน

อีผิงถิงนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้านางอยู่นาน

การตายของไป๋หมิงฮุ่ยนางก็เสียใจมากเช่นกัน ถึงกับสัมผัสได้เลยว่าในใจรู้สึกเจ็บปวดมาก แต่นางร้องไห้ไม่ออก

นางเงยหน้ามองไปทางอีผิงถิงแล้วพูดว่า:"หมิงฮุ่ยไม่มีทางกลับมาแล้วใช่หรือไม่?"

อีผิงถิงพูดพร้อมกับร้องไห้:"เพคะ พระชายา หมิงฮุ่ยถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน แล้วถูกจวิ้นอ๋องน้อยเก็บเข้าในเสื้อแล้วเพคะ นางไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว"

"เมื่อครู่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นได้ไวมากและกะทันหันมาก จนทำให้ในหัวของนางขาวโพลน

อีผิงถิงจับมือของนางไว้แล้วพูดว่า:"พระชายา หากท่านรู้สึกเสียใจ ก็ร้องไห้ออกมาเถอะเพคะ!"