ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 737

"อาเสวี่ย คนที่ส่งยาให้เจ้าเป็นคนบอกเจ้าว่ายาอยู่ที่เฟิงซาน มีเลือดฟีนิกซ์ ขนฟีนิกซ์ และเกล็ดมังกรในเฟิงซานใช่หรือไม่?"

นางกัดริมฝีปาก คิ้วของนางขมวดแน่น และใบหน้าที่เย็นชาของนางแสดงร่องรอยของความไม่อดทน

เขายกมือขึ้นแล้วค่อย ๆ นำหลังมือมาใกล้กับใบหน้าของนาง

องครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่ด้านหลังเขาชักดาบออกมาทันที และเสียงตะโกนจากองครักษ์เหยี่ยวดำดังขึ้นเช่นกัน

หยางสวี่อี้มองไปที่องครักษ์เหยี่ยวดำ แต่ไม่ได้สัมผัสใบหน้าของไป๋ชิงหลิง ในตอนท้าย และอธิบายอย่างอดทน "วัตถุดิบยา ถูกค้นพบโดยคนที่ทำยาใน เฟิงซาน แต่นั่นไม่ได้ผลิตมาจากเฟิงซานจริง ๆ เจ้าน่าจะถูกแนะนำในทางที่ผิดแล้วล่ะ"

"แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร? เจ้าแนะนำข้าแบบผิด ๆ ด้วยหรือไม่"

"ถ้าเจ้าไม่ไว้ใจข้า ข้าจะไม่บังคับเจ้า หากเจ้าเลือกที่จะเป็นฮองเฮาของข้า เจ้าจะเชื่อใจข้าสักครั้งไม่ได้หรือ?"

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา และจ้องเป็นเวลานาน

ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจ และมีไหวพริบเกินไป แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน เขาไม่ได้บังคับนางไว้

นางไปมาอย่างอิสระ

แต่นางไม่มีทางออก นางต้องการยา นางต้องช่วยเหลือจากตระกูลกู้ นางต้องการกลับไปที่เมืองหลวง เพื่อเอาของเดิมที่เป็นของนางกลับคืนมา และนางต้องการให้จินจื่อเสวียน และคนทั้งสี่นั้นอวิ๋นเซียงอวิ๋นเยว่ด้วยชีวิตของพวกเขา!

"ข้าจะไปกับเจ้า!" ไป๋ชิงหลิงกล่าว

หยางสวี่อี้หรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจ ครู่ต่อมา เมื่อมองเห็นองครักษ์เหยี่ยวดำย่างเต็มตา เขาดึงไป๋ชิงหลิงเข้ามาในอ้อมแขนของเขา แล้วจูบริมฝีปากของนาง

การโจมตีที่ไม่คาดคิดดังกล่าว ไม่เพียงแต่ทำให้ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง และโกรธเท่านั้น แต่แม้แต่องครักษ์เหยี่ยวดำก็ยังดึงอาวุธของพวกเขา และพุ่งไปข้างหน้าอีกด้วย

ทหารที่อยู่ด้านหลังหยางสวี่อี้ยืนอยู่ตรงหน้าหยางสวี่อี้อย่างรวดเร็ว และต่อสู้กับองครักษ์เหยี่ยวดำอย่างเป็นทางการ

ไป๋ชิงหลิงต่อสู้อย่างหนัก ผลักและทุบตีเขา

เขาเป็นเหมือนหมาป่าดุร้าย ที่คอยกินอาหารอันเอร็ดอร่อยของนางอยู่ตลอดเวลา...

เมื่อรู้ว่านางไม่เต็มใจในทุกวิถีทาง เขาขยับริมฝีปากบาง ๆ และกระซิบข้างหูนางว่า "ข้าอยากพาเจ้ากลับไปสู่ราชวงศ์เพื่อรับตำแหน่ง และข้าอยากจะนอนกับเจ้า และแต่งตั้งให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า"

ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะทันได้โต้ตอบ เขาก็พยุงท้องของนางที่ปูดขึ้นมาเล็กน้อยแล้วอุ้มนางขึ้นมา

ในชั่วพริบตา เขาหายไปจากสายตาขององครักษ์เหยี่ยวดำ

เมื่อไป๋ชิงหลิงตื่นขึ้นมา นางได้อยู่ในพระราชวังแคว้นเฉินแล้ว

นางสวมเสื้อคลุมฟีนิกซ์ มงกุฎฟีนิกซ์บนศีรษะ และผ้าก๊อซประดับลูกปัดบนใบหน้าของนาง มีเพียงดวงตาสีแอปริคอทเพียงคู่เดียวเท่านั้นที่ถูกเปิดออก และทุกอย่างถูกเตรียมการพร้อมแล้ว

หยางสวี่อี้เดินเข้ามาอยู่ด้านหน้า และสาวใช้ได้ถอยกลับไปทีละคน

เขามาหานาง และมองดูผู้หญิงตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ นี่คือฮองเฮาที่เขาต้องการมาโดยตลอด

หยางสวี่อี้คุกเข่าลง และจับมือของนางไว้

เขาตัวสูง แม้ว่าเขาจะนั่งยอง ๆ แต่เขาก็ยังอยู่ในระดับสายตาของนาง

เขาว่า "พิธีผนึกนางพญาอยู่ที่ลานหน้าพระราชวัง ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น ผู้นำพิธีจะส่งเจ้าไปที่นั่น เจ้าไม่ต้องกลัวใด ๆ "

"เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?" เดิมทีนางคิดว่าฮองเฮาองค์นี้เป็นเพียงชื่อ แต่นางไม่คาดคิดว่าเขาจะจัดพิธีอย่างเป็นทางการจริง ๆ "เจ้าไม่กลัวที่ขุนนางของเจ้าจะรู้ว่าข้าเป็นพระชายาของรัชทายาทแห่งแคว้นหรงหรือ และตอนนี้ข้ากำลังตั้งครรภ์บุตรของรัชทายาทแห่งแคว้นหรงอีกด้วย"

หยางสวี่อี้มองไปที่ท้องของนางโดยไม่รู้ตัว

ชุดคลุมที่ซับซ้อนคลุมท้องของนางจนมิดชิด ซึ่งไม่ได้ยื่นออกมาตั้งแต่แรก

เขายกมือขึ้น เพื่อวางมันลงบนท้องของนาง แต่ไป๋ชิงหลิงปิดกั้นมันด้วยสีหน้าระมัดระวัง "อย่าแตะต้องท้องของข้า"

เขายิ้ม แล้วพูดว่า "เจ้ากลัวว่าฉันจะทำร้ายลูกในท้องของเจ้าหรือ?"

"มีอะไรที่เจ้าทำไม่ได้บ้าง?" ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เขาสามารถใช้การตายอย่างปลอมเปลือกของเด็ก เพื่อเอาชนะใจนาง และทำให้นางเข้าใจผิดหรงเยี่ยในช่วงเวลานั้น ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้จริง ๆ

เขาต้องใช้พลังงานและทรัพยากรทางการเงินเพื่อช่วยชีวิตนาง

วันต่อมา เขาค่อย ๆ ค้นพบว่า ผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ

ความรักค่อย ๆ หยั่งรากและงอกงาม และเขาต้องการที่จะพานางกลับมาและปล่อยให้นางเป็นฮองเฮาของเขา หลังจากที่เขายึดแคว้นเฉินได้

นี่เป็นความหลงใหลของเขามาโดยตลอด...

ไม่เคยมีผู้หญิงคนใด ทำให้เขาอยู่ในภวังค์เช่นนี้

หยางสวี่อี้มองเข้าไปในดวงตาของนาง แล้วพูดว่า "เจ้ากำลังปฏิเสธข้าในสายตาของเจ้า และเจ้าไม่เต็มใจในทุกวิถีทาง เจ้ายังส่งคนจากตระกูลกู้ให้แอบเข้าไปในวังของแคว้นฉีเพื่อหายา และเจ้ายังเหลือทางข้างหน้าทิ้งไว้ เหลือเวลาอีกไม่ถึงสามวันเต็ม ๆ นี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า เมื่อคนใบ้ของตระกูลกู้พบยาแล้ว เจ้าจะไม่ต้องอยู่ที่นี่สักวัน"

สมาชิกที่เป็นใบ้ของตระกูลกู้ที่เขาพูดถึง ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกู้เฉิงวั่ง

เมื่อทั้งสองออกเดินทาง นางและกู้เฉิงวั่งได้แยกจากกัน

กู้เฉิงวั่งได้นำองครักษ์เหยี่ยวดำสี่คนไปที่นั่น และตรงไปยังแคว้นฉี ซึ่งเป็นราชวงศ์ของแคว้นฉีในขณะนั้น...

เพราะแหล่งของยามาจากที่นั่น

"เจ้า... เจ้าทำอะไรกับเขา?"

"ไม่ต้องกังวล ข้าไม่น่ารังเกียจพอที่จะใช้ครอบครัวของเจ้าเพื่อควบคุมเจ้าเหมือนจักรพรรดิเหยา" หยางสวี่อี้จับไหล่ของนางแน่น และยกนางขึ้นครึ่งทาง "แม้ว่าข้าอยากจะชนะเจ้า ข้าก็จะใช้สิ่งเดียวกัน เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเจ้าแบบต่อหน้า ข้าจะไม่สามารถละทิ้งอคติในอดีตของเจ้า และจะพูดคุยกับเจ้าดี ๆ อาเสวี่ย เรียกข้าว่าพี่หยางแบบที่เจ้าเคยเรียกข้าก่อนหน้านี้สิ"

ไป๋ชิงหลิงดิ้นรนเล็กน้อย

เขาควบคุมร่างกายของนางไว้ เพื่อไม่ให้นางหนีจากเขา

"เจ้าและตระกูลหยาง เป็นแค่คนหลอกลวงใช่หรือไม่?"

"นี่คือสิ่งที่ข้าปกปิดมันจากเจ้า แต่ข้าไม่เคยหลอกลวงเจ้า หากเจ้าไม่ได้เข้าไปในแคว้นจิงโจวโดยที่ข้าไม่รู้ เจ้าคงอยู่ในวังแห่งนี้ แล้วกลายเป็นราชินีไปแล้ว!"

นางกำหมัดแน่น มองเข้าไปในดวงตาของเขา แล้วพูดว่า "หยางสวี่อี้ ทำไมเจ้าถึงต้องหลอกตัวเอง เราอยู่ด้วยกันมาห้าปีแล้ว ถ้าข้าชอบเจ้าจริง ๆ ข้าคงไม่ต้องรอถึงห้าปีหรอก!"