ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 736

ไป๋ชิงหลิงพลิกตัวของอวิ๋นเซียง ฉีกเสื้อผ้าของเธอออก จากนั้นก็มองไปที่แผ่นหลังของเธอที่เต็มไปด้วยเลือด

มีรอยถลอกที่ใหญ่มากจนไม่สามารถรักษาได้ในระหว่างการเดินทาง จึงทำให้เกิดอาการบวมและอักเสบรุนแรง

หลังของเธอจึงแดงและบวมมาก

อินเหลียนเห็นแล้วเจ็บแทนเลย อย่าได้ถามถึงความเจ็บปวดของนางกำนัลสาวที่มีผิวที่บอบบาง

เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง เธอก็เห็นไป๋ชิงหลิงที่มองหลังของอวิ๋นเซียงด้วยดวงตาที่แดงก่ำพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา

เธอรู้สึกเสียใจทันที...

"พระชายาหรง!"

“เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

พวกเธออยู่ในถ้ำ

หลายวันมานี้พวกเขาใช้เวลาอยู่กับที่นี่

"ได้โปรดให้ข้าน้อยช่วยท่านเถอะ!"

“เจ้าออกไปก่อน พาอวิ๋นเยว่มาที่นี่ด้วย” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอื้น พยายามควบคุมอารมณ์โกรธ

ณ เวลานี้ อวิ๋นเซียงที่นอนสลบอยู่ก็ได้เอื้อมมือมาดึงเสื้อของไป๋ชิงหลิง แล้วพูดว่า "อวิ๋นเยว่ ข้าจะพาเจ้าไปหาพระชายาหรง เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อ "

เธอกำเสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิงแน่นแทบไม่ปล่อยเลย เธอพูดถึงอวิ๋นเยว่ยังไม่ทันจบก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ไป๋ชิงหลิงยื่นมือออกมาเพื่อจับหัวของอวิ๋นเซียง จากนั้นก็ตะโกนเรียกว่า "อวิ๋นเซียง อวิ๋นเซียง ตื่น...."

“อวิ๋นเซียง ข้าคือพระชายาหรงที่เจ้าต้องการหา เจ้าตื่นขึ้นมาเถอะ แล้วบอกข้าว่ามันเกิดอะไรขึ้น!”

แรงมือของไป๋ชิงหลิงทำให้อวิ๋นเซียงที่ไม่ค่อยได้สติ จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นมา ผลักไป๋ชิงหลิงออก และกรีดร้องเสียงดัง "อ๊าก..."

"อ๊าก……"

"อ๊าก……"

อวิ๋นเซียงกุมหัวของเธอ กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

พอเห็นแบบนี้แล้ว ไป๋ชิงหลิงก็รีบวิ่งเข้าไปกอดอวิ๋นเซียงไว้

แต่อวิ๋นเซียงก็ผลักเธอออกอีกครั้ง

อินเหลียนที่ยังไม่ได้ไปไหนก็รีบวิ่งมากอดอวิ๋นเซียงไว้

อวิ๋นเซียงยังคงไม่หยุด เธอกรีดร้องพร้อมน้ำตา

ไป๋ชิงหลิงคุกเข่าลงต่อหน้าเธอแล้วพูดว่า "อวิ๋นเซียง อวิ๋นเซียง เจ้าลืมตามาดูหน่อย พวกเราอยู่ที่เฟิงซาน ข้าคือพระชายาหรงที่เจ้าหา เจ้าปลอดภัยแล้ว คนที่นี่จะไม่ทำร้ายเจ้าและอวิ๋นเยว่ เหยี่ยวดำจะปกป้องพวกเจ้า”

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ!

พวกเธอปลอดภัยแล้ว

อวิ๋นเซียงค่อยๆ สงบลง และดวงตาที่ปิดอยู่ของเธอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

อวิ๋นเซียงมองไป๋ชิงหลิง และร้องออกมาว่า "พระชายาหรง..."

“ใช่ ข้าเอง ข้าคือพระชายาหรงของพวกเจ้า เจ้าดูข้างหลังเจ้าสิ เธอคืออินเหลียน ส่วนทหารองครักษ์เหยี่ยวดำก็อยู่ข้างนอก ไม่มีใครสามารถเข้ามาทำร้ายเจ้าได้” ไป๋ชิงหลิงปลอบใจอวิ๋นเซียงด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

อวิ๋นเซียงร้องไห้ออกมา "พระชายาหรง หม่อมฉันคิดว่า...จะไม่ได้เจอท่านอีก"

ไป๋ชิงหลิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ "ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้ เจ้าบอกข้าได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

อวิ๋นเซียงร้องไห้ไม่หยุดและยังพูดว่า "พระชายาหรง... วันนั้น... หลังจากที่ออกจากเมืองหลวง... หม่อมฉันและอวิ๋นเยว่... ก็ยังอยู่ที่ประตูพระราชวัง.....เพื่อรอองค์รัชทายาท.... อยู่แบบนั้นทั้งวัน..."

“ข้าบอกให้พวกเจ้ากลับไปที่จวนอ๋องก่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ฟังข้าละ?” ความรู้สึกของไป๋ชิงหลิงเริ่มไม่สบายใจ