ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 735

หยางสวี่อี้พูดออกมาอีกว่า “หากเขารักเจ้า เขาคงไม่ปล่อยให้เจ้าต้องอับอายเช่นนี้ แม้แต่ผู้หญิงคนเดียวกับลูกยังดูแลให้ดีไม่ได้ คนอย่างเขา......”

“หุบปากเดี๋ยวนี้!” ไป๋ชิงหลิงตวาดออกมา “เจ้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น ข้าไม่ยอมปล่อยให้เจ้าใส่ร้ายเขาต่อหน้าข้า”

นางรู้ว่าเขาตกอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีอิสระ ตอนแรกเขาตัวคนเดียว จึงไม่เกรงกลัวต่ออำนาจจักรพรรดิ แต่เวลานางเขามีนางและลูกเข้ามาเกี่ยวข้อง

นางรู้ว่าเขาลำบากมากเพียงใด......

ไป๋ชิงหลิงพยายามพูดเพื่อปลอบโยนตัวเอง ทำความเข้าใจกับหรงเยี่ย แต่สุดท้ายนางก็ทำได้เพียงแต่ปลอบโยนตัวเอง ไม่สามารถปลอบโยนผู้อื่นได้

ในสายตาของทุกคน เวลานี้นางไป๋ชิงหลิง ได้ตกมาลงจากแท่นบูชาแล้ว

นางมีมารดาที่เป็นฆาตกร นางไม่เหมาะที่จะเป็นภรรยาของอ๋องหรง และไม่คู่ควรที่จะอยู่เคียงข้างของเขาเสียด้วยซ้ำ

นางทำได้เพียงแอบใช้ชีวิตอยู่ใต้เงาหลังของหรงเยี่ยเท่านั้น

คำพูดของหยางสวี่อี้ได้ฉีกกระชากความจริงทั้งหมด ทำให้นางไม่อาจยอมรับความจริงเหล่านั้นได้อีกต่อไป......

ดังนั้นนางถึงต้องหนีมาถึงที่นี่

และในตอนนั้น หยางสวี่อี้ไม่เปิดโอกาสให้นางได้หลบหนีอีกต่อไป เขาก้าวเข้ามาหานางทีละก้าว พูดด้วยน้ำเสียงอันคมชัด “เหตุใดเจ้าถึงต้องเดินทางมายังเฟิงซานเพื่อตระกูลกู้ หรือหนีมาที่นี่เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเจ้ากับแคว้นหรง”

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า!” ดวงตาของไป๋ชิงหลิงแดงก่ำ

“จะไม่เกี่ยวได้อย่างไร” หยางสวี่อี้จ้องมาที่ดวงตาทั้งสองข้างของนาง พูดออกมาอย่างจริงจัง “ข้าพยายามอย่างหนักเพื่อจะช่วยเจ้ากลับมา ไม่ใช่ปล่อยให้เจ้าถูกผู้อื่นเหยียดหยามเช่นนี้ ข้าจับมือเดินไปพร้อมกับเจ้าด้วยความรัก คนพวกนั้นเห็นเจ้าเป็นแค่แมลง ชีวิตของเจ้าอยู่ในกำมือของจักรพรรดิเฒ่า หรงเยี่ยนั่นก็เป็นได้แค่คนขี้แพ้......”

“หุบปากเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้หุบปาก!” ไป๋ชิงหลิงโยนถ้วยแกงร้อนในมือของนางทิ้ง จากนั้นนำมือทั้งสองข้างมาปิดหูของตนเองแล้วกรีดร้องออกมา

อิงเหลียนรีบเข้ามาด้านหน้าของไป๋ชิงหลิง จากนั้นกล่าวออกมาด้วยความโกรธ “จักรพรรดิเฉิน เจ้าอย่ามาดูถูกนายท่านของข้า”

หยางสวี่อี้เห็นไป๋ชิงหลิงทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้การควบคุม เขาก็ไม่สามารถยั่วยุนางได้อีกต่อไป

ทัศนคติของเขาค่อย ๆ อ่อนลง จากนั้นก็กลับมาเป็นเหมือนปกติ “ตระกูลกู้เป็นตระกูลที่มีคุณูปการสูง หลายคนในตระกูลกู้รับใช้จักรพรรดิมาเนิ่นนาน ภักดีจนสุดชีวิต ใต้หล้าล้วนแต่เลื่อมใสในตระกูลกู้ ในสายตาของราษฎร มันก็เหมือนกับการมีอยู่ของพระเจ้า รูปปั้นเทพเจ้าแห่งสงครามบรรพบุรุษของตระกูลกู้สามารถพบเจอได้ทุกที่ มีอิทธิพลและอำนาจอันยิ่งใหญ่ หากเจ้าต้องการไถ่ตัวพ่อและแม่ของเจ้ามาจากมือของจักรพรรดิเหยา เจ้าก็ต้องเริ่มจากการเป็นลูกน้องของตระกูลกู้ หาวัตถุดิบในการทำยา และช่วยเหลือสมาชิกของตระกูลกู้หลายสิบคน ด้วยการกระทำเช่นนั้น คนทั่วทั้งใต้หล้าจะต้องจดจำการกระทำของเจ้า ถึงเวลานั้น เมื่อมีตระกูลกู้คอยออกหน้าให้ เจ้าก็สามารถปกป้องพ่อแม่ของเจ้าได้”

พูดจบเขาก็หยิบเสื้อคลุมออกมาจากมือของทหารองครักษ์ที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นวางมันลงบนพื้น “ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เนินเขาเฟิงซานเป็นเวลาสองวัน หากเจ้าไตร่ตรองดีแล้ว เจ้าก็สวมเสื้อคลุมตัวนี้มาหาข้า เพียงแค่สามวันข้าก็จะปล่อยให้เจ้ากลับไปยังแคว้นหรง”

“ข้าไม่มีวันไปหาเจ้า เจ้าเก็บมันกลับคืนไปเสียเถอะ” ไป๋ชิงหลิงจ้องเขม็งไปที่อีกฝ่ายด้วยดวงตาอันแดงก่ำ

หยางสวี่อี้มองมาที่นางอย่างลึกซึ้ง “อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ หากไม่มีข้า เจ้าไม่มีทางหาของสามสิ่งนั้นพบเป็นแน่”

พูดจบเขาก็หันหลังและเดินกลับเข้าไปในป่า หลังจากนั้นไม่นาน เสียงฝีเท้าที่ดังอยู่ก็หายไป

หลังจากหยางสวี่อี้เดินออกไปแล้ว ไป๋ชิงหลิงนั่งลงบนพื้นทันที จับเข่าทั้งสองข้างของตนเองอย่างไร้เรี่ยวแรง ก้มหน้าและร่ำไห้ออกมา......

เหล่าทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่คอยปกป้องนางไม่เคยเห็นนางเป็นเช่นนี้มาก่อน และพวกเขาก็ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่นายหญิงของพวกเขาแสดงด้านที่อ่อนแอที่สุดออกมาให้พวกเขาได้เห็น

พวกเขาภักดีต่อหรงเยี่ย แต่เวลานี้พวกเขาก็รู้สึกสงสารไป๋ชิงหลิง......

อิงเหลียนคุกเข่าลงพร้อมกล่าวว่า “พระชายา......”

“ท่านอ๋องหรงเป็นองค์รัชทายาท บนโลกใบนี้......ไม่มีพระชายาอ๋องหรงอีกต่อไปแล้ว!”

สุดท้ายนางก็ต้องยอมรับความจริงกับเรื่องราวทั้งหมด

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นมาจากพื้น นางเดินตรงไปยังทะเลสาบ

ในตอนที่เดินมาถึงทะเลสาบ นางนั่งยอง ๆ ลงไปพร้อมกับก้มหน้ามองทะเลสาบ

ใบหน้าของนางสะท้อนให้เห็นบนผืนน้ำในทะเลสาบ

ร่องรอยบนใบหน้าของนางก่อนหน้านี้จางหายไปหมดแล้ว ใบหน้าของนางยังคงงดงาม แต่ยังสัมผัสได้ถึงความผันผวนเล็กน้อย แก้มทั้งสองข้างยังคงเป็นสีแดงและบวมจากความหนาวเย็นที่กัดกิน รอยแดงดังกล่าวไม่เพียงไม่ส่งผลต่อความงดงามของนางเท่านั้น แต่มันยังเป็นเหมือนเครื่องแต่งหน้าที่เสริมความงามของนางขึ้นไปอีกขั้น

มือที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคลุมค่อย ๆ ยืดออกมา เอื้อมมือลงไปในทะเลสาบ

อิงเหลียนห้ามนางเอาไว้ “พระชายา ทะเลสาบนี้เย็นมาก”

สำหรับทหารองครักษ์เหยี่ยวดำสองคนที่วิ่งไปยังภูเขาหิมะ คนหนึ่งกำลังเดินมาพร้อมกับผู้หญิงหนึ่งคน อีกคนหนึ่งก็แบกร่างของผู้หญิงอีกคนไว้ด้านหลัง ทั้งสองกำลังมุ่งหน้ามาหาไป๋ชิงหลิง

“พระชายา!”

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่พาผู้หญิงทั้งสองคนนั้นมา วางผู้หญิงทั้งสองคนลง หนึ่งในนั้นได้เสียชีวิตแล้ว ใบหน้าถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ร่างกายแข็งทื่อราวกับรูปปั้น ส่วนอีกคนหนึ่งนอนอยู่บนด้านหลังของทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ลมหายใจของนางอ่อนแรงเป็นอย่างมาก

“นางใกล้จะสิ้นลมหายใจแล้ว”

“ข้าขอดูหน่อย!” ไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามา คุกเข่าลงบนพื้นหิมะ ยื่นมือออกไปสางผมของผู้หญิงคนดังกล่าว

ในตอนที่ได้เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก นางตะลึงงันไปชั่วขณะ

อิงเหลียนเห็นว่านางผิดปกติไป จึงถามออกมาว่า “พระชายา เป็นอะไรไปอย่างนั้นหรือ?”

“นาง......” ไป๋ชิงหลิงชี้ไปยังที่ผู้หญิงคนดังกล่าวด้วยนิ้วมือที่สั่นเทา ดวงตาของนางมองลงไปที่รองเท้าซึ่งปักด้วยลายดอกไม้ของอีกฝ่าย

รองเท้าดังกล่าวถูกหิมะกัดกินไปตั้งนานแล้ว เลือดไหลซึมออกมา ทำให้รองเท้าสีขาวของนางกลายเป็นสีแดง

ไป๋ชิงหลิงยกเสื้อผ้าของผู้หญิงคนนี้ขึ้นโดยไม่รู้ตัว เลือดไม่ได้ไหลออกมาจากเท้าของนาง แต่มันไหลออกมาจากร่างกายส่วนล่าง

ในตอนนี้ อิงเหลียนเดินเข้าไปสางผมของผู้หญิงคนนั้นออก เมื่อในใบหน้าที่ชัดเจนของนาง อิงเหลียนอุทานออกมาว่า “อวิ๋นเซียง!”

ไป๋ชิงหลิงปลดเสื้อคลุมของตนเองออกเพื่อคลุมร่างของอวิ๋นเซียง หลังจากนั้นก็มองดูศพที่อยู่ด้านข้าง ในที่สุดนางก็จำอวิ๋นเยว่ได้ “พาอวิ๋นเซียงกลับไปยังเฟิงซานก่อน และทิ้งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไว้หนึ่งนายเพื่อปกป้องศพของอวิ๋นเยว่”

เวลานี้นางพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะควบคุมความตื่นตระหนกของตนเอง พูดออกมาพร้อมกับสำลัก

หลังจากไปถึงเฟิงซาน ไป๋ชิงหลิงได้ทำการตรวจร่างกายให้กับอวิ๋นเซียง พบว่าร่างกายของอวิ๋นเซียงมีร่องรอยแห่งการฉีกขาดอย่างรุนแรง และความบริสุทธิ์ของนางก็หายไป......

อวิ๋นเซียงถูกข่มขืน......