ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 743

"หากเป็นเช่นนี้ ต้องเตรียมการให้ดีสำหรับอาหารและข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันของนางสนมไป๋ นางสนมไป๋ยังคงตั้งครรภ์ลูกของท่านอ๋องอยู่ หากมีอะไรผิดพลาด จะไม่มีใครในตำหนักตงสามารถรอดพ้นจากความผิดได้"

ฮองเฮาเต๋อกล่าวเช่นนี้ เพื่อกีดกันหลานวานเออร์ ไม่ให้คิดถึงเรื่องขององค์รัชทายาท

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับการตั้งครรภ์ของไป๋ชิงหลิง ความผิดที่ใหญ่ที่สุดในตำหนักตง คือหลานวานเออร์

ในฐานะพระชายาขององค์รัชทายาทแห่งตำหนักตง นางล้มเหลวในการจัดการและควบคุมผู้คนในตำหนักตง

หลานวานเออร์แอบกระชับแขนเสื้อของนางด้วยมือทั้งสองข้าง และตอบด้วยใบหน้าอ่อนโยน "เพคะ ท่านแม่ ข้าจะส่งคนไปดูแลนางสนมไป๋เป็นอย่างดีแน่นอน และรับรองว่านางจะให้กำเนิดบุตรขององค์รัชทายาทอย่างปลอดภัย"

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองอย่างเย็นชา แสดงความรังเกียจต่อคำสัญญาของหลานวานเออร์

นางไม่โง่พอที่จะมอบชีวิตของนางและลูก ๆ ของนาง ให้ตกอยู่ในมือของบุคคลภายนอกเช่นหญิงผู้นี้เด็ดขาด

นางหันกลับไปหาฮองเฮาเต๋อ แล้วพูดว่า "ฮองเฮา ไม่ต้องยืนที่ด้านนอกแล้ว เข้ามานั่งเถิดเพคะ"

"ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากลับมาแล้ว จึงมาที่นี่เพื่อพบเจ้า องค์หญิงกลับมาจากข้างนอก ตะโกนร้องว่าอยากพบท่าน รอท่านจัดการเรื่องด้านนี้เสร็จ แล้วไปเล่นที่ตำหนักยวี่เฟิงเป็นเพื่อนหน่อย" ฮองเฮาเต๋อกล่าว นางจับมือของไป๋ชิงหลิง แล้วเดินเข้าไปในตำหนักตก

หลานวานเออร์เดินตามหลังนางไปเช่นกัน

เดินตามไปจนถึงศาลาชิงหลิง

ฮองเฮาเต๋อหยุดกะทันหัน มองกลับไปที่หลานวานเออร์ แล้วพูดว่า "พระชายา ไม่จำเป็นต้องติดตามพวกข้าไปหรอก ข้ามาที่นี่เพื่ออยากเจอนางสนมไป๋ในนามของจักรพรรดิ"

หลานวานเออร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางปกคลุมไปด้วยหมอก และพูดว่า "เสด็จแม่ นางสนมไป๋เพิ่งกลับมา และข้าอยากจะมาดูว่า นางยังขาดเหลืออะไรอีกหรือไม่"

"เช่นนี้ เจ้าก็ไปถามผู้ดูแลศาลาชิงหลิงเถิดว่านางสนมไป๋ยังขาดเหลือสิ่งใดอีกหรือไม่" ฮองเฮาเต๋อไม่ได้ขับไล่นางออกไปโดยตรง แต่นางไม่มีความตั้งใจที่จะขอให้หลานวานเออร์ติดตามต่อไป

จากนั้น นางจึงจับมือของไป๋ชิงหลิง แล้วเข้าไปในห้อง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงข้ามธรณีประตู นางเงยหน้าขึ้นมองคนรับใช้ในวังที่กำลังนำชามาถวาย แต่นางไม่รู้จักใครเลยแม้แต่คนเดียว

ฮองเฮาเต๋อค้นพบสิ่งนี้เช่นกัน

คนรับใช้ของศาลาชิงหลิงถูกส่งมาใหม่ทั้งหมด และไม่มีคนเก่าคนแก่ที่เคยอยู่กับไป๋ชิงหลิงมาก่อน

ลี่ว์อีและแม่นมซั่งไม่รู้ว่าถูกจัดให้ไปอยู่ที่ใด

ฮองเฮาเต๋อจับมือของไป๋ชิงหลิงแน่น แล้วพูดว่า "อาเสวี่ย เข้าไปคุยกันเถอะ"

"พวกเจ้าออกไปก่อน" ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ผู้ดูแลวังคนใหม่จ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงโดยไม่มีใบหน้าที่เคารพใด ๆ เมื่อพวกเขาเห็นฮองเฮาเต๋อยืนถัดจากไป๋ชิงหลิง ผู้ดูแลวังเหล่านี้จึงออกจากห้องอย่างรวดเร็วเหมือนหนู

ไป๋ชิงหลิงเฝ้าดูทุกความเคลื่อนไหวของคนในวังเหล่านี้

ฮองเฮาเต๋อดูไม่พอใจ "ดูเหมือนว่ามีคน... ไม่อยากให้เจ้ามีชีวิตที่ดี"

"ข้าจะไม่รุกรานใคร เว้นแต่พวกเขาจะทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้ายังสามารถจัดการกับคนในวังเหล่านี้ได้ ฮองเฮาไม่ต้องกังวล"

"แต่ข้าไม่สบายใจที่เจ้าเป็นเช่นนี้ ทำอย่างนี้เถิด..." ฮองเฮาเต๋อหันกลับมา ยกนิ้วขึ้น แล้วชี้ไปที่แม่นมจ้านและแม่นมหยาง แล้วพูดว่า "เจ้ารู้จักแม่นมสองคนนี้ พวกนางเป็นคนเก่าคนก่อนของฮองเฮาฉุ๋น เมื่อฮองเฮาฉุ๋นสิ้นพระชนม์ ข้าไปขอจากพวกนางมาจากองค์ฝ่าบาท ตอนนี้เจ้าไม่มีผู้ช่วยที่ดีมากมายข้างกายเจ้า ข้าจะให้พวกนางทั้งสองคนเป็นของเจ้าแทน หากฮองเฮาฉุ๋นยังมีชีวิตอยู่ นางคงไม่อยากให้เจ้าต้องเผชิญความยากลำบากเช่นกัน"

แม่นมจ้านและแม่นมหยางต่างก็มีดวงตาสีแดง

ทั้งสองคนคำนับไป๋ชิงหลิง ก่อนออกเดินทาง

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกประทับใจกับการกระทำของฮองเฮาเต๋อเช่นกัน

แม่นมจ้านและแม่นมหยางเป็นผู้ช่วยที่ดีมากจริง ๆ

"ขอบพระทัย เสด็จแม่"

"เฮ้อ!” เมื่อไป๋ชิงหลิงเรียกว่า "เสด็จแม่" ดวงตาของฮองเฮาเต๋อเต็มไปด้วยความสุข

นางยกมือขึ้นเพื่อจัดผมบนหน้าผากของไป๋ชิงหลิงให้ตรง แล้วพูดว่า "เจ้าผอมลงมาก!"

"หากท่านอ๋องเห็นเจ้าเช่นนี้ เขาจะต้องรู้สึกเป็นทุกข์อย่างหลีกเลี่ยงมิได้"