ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 743

"หากเป็นเช่นนี้ ต้องเตรียมการให้ดีสำหรับอาหารและข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันของนางสนมไป๋ นางสนมไป๋ยังคงตั้งครรภ์ลูกของท่านอ๋องอยู่ หากมีอะไรผิดพลาด จะไม่มีใครในตำหนักตงสามารถรอดพ้นจากความผิดได้"

ฮองเฮาเต๋อกล่าวเช่นนี้ เพื่อกีดกันหลานวานเออร์ ไม่ให้คิดถึงเรื่องขององค์รัชทายาท

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับการตั้งครรภ์ของไป๋ชิงหลิง ความผิดที่ใหญ่ที่สุดในตำหนักตง คือหลานวานเออร์

ในฐานะพระชายาขององค์รัชทายาทแห่งตำหนักตง นางล้มเหลวในการจัดการและควบคุมผู้คนในตำหนักตง

หลานวานเออร์แอบกระชับแขนเสื้อของนางด้วยมือทั้งสองข้าง และตอบด้วยใบหน้าอ่อนโยน "เพคะ ท่านแม่ ข้าจะส่งคนไปดูแลนางสนมไป๋เป็นอย่างดีแน่นอน และรับรองว่านางจะให้กำเนิดบุตรขององค์รัชทายาทอย่างปลอดภัย"

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองอย่างเย็นชา แสดงความรังเกียจต่อคำสัญญาของหลานวานเออร์

นางไม่โง่พอที่จะมอบชีวิตของนางและลูก ๆ ของนาง ให้ตกอยู่ในมือของบุคคลภายนอกเช่นหญิงผู้นี้เด็ดขาด

นางหันกลับไปหาฮองเฮาเต๋อ แล้วพูดว่า "ฮองเฮา ไม่ต้องยืนที่ด้านนอกแล้ว เข้ามานั่งเถิดเพคะ"

"ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากลับมาแล้ว จึงมาที่นี่เพื่อพบเจ้า องค์หญิงกลับมาจากข้างนอก ตะโกนร้องว่าอยากพบท่าน รอท่านจัดการเรื่องด้านนี้เสร็จ แล้วไปเล่นที่ตำหนักยวี่เฟิงเป็นเพื่อนหน่อย" ฮองเฮาเต๋อกล่าว นางจับมือของไป๋ชิงหลิง แล้วเดินเข้าไปในตำหนักตก

หลานวานเออร์เดินตามหลังนางไปเช่นกัน

เดินตามไปจนถึงศาลาชิงหลิง

ฮองเฮาเต๋อหยุดกะทันหัน มองกลับไปที่หลานวานเออร์ แล้วพูดว่า "พระชายา ไม่จำเป็นต้องติดตามพวกข้าไปหรอก ข้ามาที่นี่เพื่ออยากเจอนางสนมไป๋ในนามของจักรพรรดิ"

หลานวานเออร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางปกคลุมไปด้วยหมอก และพูดว่า "เสด็จแม่ นางสนมไป๋เพิ่งกลับมา และข้าอยากจะมาดูว่า นางยังขาดเหลืออะไรอีกหรือไม่"

"เช่นนี้ เจ้าก็ไปถามผู้ดูแลศาลาชิงหลิงเถิดว่านางสนมไป๋ยังขาดเหลือสิ่งใดอีกหรือไม่" ฮองเฮาเต๋อไม่ได้ขับไล่นางออกไปโดยตรง แต่นางไม่มีความตั้งใจที่จะขอให้หลานวานเออร์ติดตามต่อไป

จากนั้น นางจึงจับมือของไป๋ชิงหลิง แล้วเข้าไปในห้อง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงข้ามธรณีประตู นางเงยหน้าขึ้นมองคนรับใช้ในวังที่กำลังนำชามาถวาย แต่นางไม่รู้จักใครเลยแม้แต่คนเดียว

ฮองเฮาเต๋อค้นพบสิ่งนี้เช่นกัน

คนรับใช้ของศาลาชิงหลิงถูกส่งมาใหม่ทั้งหมด และไม่มีคนเก่าคนแก่ที่เคยอยู่กับไป๋ชิงหลิงมาก่อน

ลี่ว์อีและแม่นมซั่งไม่รู้ว่าถูกจัดให้ไปอยู่ที่ใด

ฮองเฮาเต๋อจับมือของไป๋ชิงหลิงแน่น แล้วพูดว่า "อาเสวี่ย เข้าไปคุยกันเถอะ"

"พวกเจ้าออกไปก่อน" ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ผู้ดูแลวังคนใหม่จ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงโดยไม่มีใบหน้าที่เคารพใด ๆ เมื่อพวกเขาเห็นฮองเฮาเต๋อยืนถัดจากไป๋ชิงหลิง ผู้ดูแลวังเหล่านี้จึงออกจากห้องอย่างรวดเร็วเหมือนหนู

ไป๋ชิงหลิงเฝ้าดูทุกความเคลื่อนไหวของคนในวังเหล่านี้

ฮองเฮาเต๋อดูไม่พอใจ "ดูเหมือนว่ามีคน... ไม่อยากให้เจ้ามีชีวิตที่ดี"

"ข้าจะไม่รุกรานใคร เว้นแต่พวกเขาจะทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้ายังสามารถจัดการกับคนในวังเหล่านี้ได้ ฮองเฮาไม่ต้องกังวล"

"แต่ข้าไม่สบายใจที่เจ้าเป็นเช่นนี้ ทำอย่างนี้เถิด..." ฮองเฮาเต๋อหันกลับมา ยกนิ้วขึ้น แล้วชี้ไปที่แม่นมจ้านและแม่นมหยาง แล้วพูดว่า "เจ้ารู้จักแม่นมสองคนนี้ พวกนางเป็นคนเก่าคนก่อนของฮองเฮาฉุ๋น เมื่อฮองเฮาฉุ๋นสิ้นพระชนม์ ข้าไปขอจากพวกนางมาจากองค์ฝ่าบาท ตอนนี้เจ้าไม่มีผู้ช่วยที่ดีมากมายข้างกายเจ้า ข้าจะให้พวกนางทั้งสองคนเป็นของเจ้าแทน หากฮองเฮาฉุ๋นยังมีชีวิตอยู่ นางคงไม่อยากให้เจ้าต้องเผชิญความยากลำบากเช่นกัน"

แม่นมจ้านและแม่นมหยางต่างก็มีดวงตาสีแดง

ทั้งสองคนคำนับไป๋ชิงหลิง ก่อนออกเดินทาง

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกประทับใจกับการกระทำของฮองเฮาเต๋อเช่นกัน

แม่นมจ้านและแม่นมหยางเป็นผู้ช่วยที่ดีมากจริง ๆ

"ขอบพระทัย เสด็จแม่"

"เฮ้อ!” เมื่อไป๋ชิงหลิงเรียกว่า "เสด็จแม่" ดวงตาของฮองเฮาเต๋อเต็มไปด้วยความสุข

นางยกมือขึ้นเพื่อจัดผมบนหน้าผากของไป๋ชิงหลิงให้ตรง แล้วพูดว่า "เจ้าผอมลงมาก!"

"หากท่านอ๋องเห็นเจ้าเช่นนี้ เขาจะต้องรู้สึกเป็นทุกข์อย่างหลีกเลี่ยงมิได้"

หากเป็นเช่นนี้ ต้องเป็นเงื่อนไขบางประการที่หรงเยี่ยตกลงกับองค์จักรพรรดิก่อนออกเดินทาง

"อาเสวี่ย เจ้าไม่ต้องกังวล องค์จักรพรรดิยังคงตามหาเขาอยู่"

"องค์จักรพรรดิไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหนจริง ๆ หรือเพคะ?" ไป๋ชิงหลิงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

"เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แต่ข้าได้ยินมาว่า เมื่อเจ้าชายหนีออกจากวัง เขาทิ้งจดหมายไว้ในบันทึกขององค์จักรพรรดิ" ฮองเฮาเต๋อคว้ามือของไป๋ชิงหลิงและตบหลังมือของนางเบา ๆ หวังว่าสิ่งนี้จะทำให้ไป๋ชิงหลิงสงบลงได้ เพราะอารมณ์ที่เป็นกังวลของไป๋ชิงหลิง "อาเสวี่ย เจ้าต้องสงบสติอารมณ์ก่อนในตอนนี้"

"เพคะ ข้าจะอยากจะสงบสติอารมณ์ ข้าอยากจะรออยู่ที่นี่เพื่อรอพระองค์กลับมา" ไป๋ชิงหลิงสงบลง "เสด็จแม่ ข้าไม่ไว้ใจคนของพระชายาท่านอ๋อง ตอนนี้ข้ามีเรื่องสำคัญมากที่ต้องทำ ข้าหวังว่าคนในจวนของข้า นางจะสะอาด และปกป้องโรงหมอได้"

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ฮองเฮาเต๋อก็เข้าใจ

"ข้ารู้ ข้าจะกลับไปแจ้งคนขององค์จักรพรรดิ แล้วส่งองครักษ์เหยี่ยวดำสองสามคนมาที่ศาลาชิงหลิงเพื่อปกป้องที่นั่น" มีเพียงองครักษ์เหยี่ยวดำเท่านั้น ที่สามารถภักดีต่อไป๋ชิงหลิงได้อย่างแน่นอน

ไป๋ชิงหลิงยืนขึ้นยืน แล้วพูดว่า "จ้าวเสวี่ยขอบพระทัยเสด็จแม่เป็นอย่างมากเพคะ"

ฮองเฮาเต๋อโบกมือ แล้วพูดว่า "หากเจ้าต้องการอะไรอีก เพียงแค่ให้แม่นมหยางนำข่าวมาบอกข้า แล้วข้าจะจัดการมันให้เจ้า"

"เพคะ" โดยมีฮองเฮาเต๋อเป็นผู้สนับสนุน อีกทั้งพระราชกฤษฎีกาของจักรพรรดิ สถานะของไป๋ชิงหลิงในตำหนักตงจึงเพิ่มขึ้นในทันที

เป็นเรื่องจริงที่นางเป็นนางสนม แต่จักรพรรดิออกคำสั่งโดยตรงให้ยกเว้นไม่ให้นางทักทายองค์รัชทายาท และคืนการดูแลลูกทั้งสองให้กับไป๋ชิงหลิง

องค์จักรพรรดิยังสั่งการให้องครักษ์ลับจักรพรรดิหนึ่งคน อยู่ในจวนของนาง เพื่อปกป้องความปลอดภัยของนางตามที่แนะนำ

หลานวานเออร์กลับไปที่ลานจวน หลังจากอ่านคำสั่งของจักรพรรดิแล้ว

ทันทีที่นางเข้าไปในห้อง นางทรุดตัวลงทันที

แม่นมฉินตะโกน "พระชายา พระชายา... "

หลานวานเออร์นอนอยู่ในอ้อมแขนของแม่นมฉิน โดยมีน้ำตาไหลอาบหน้า "เห็นได้ชัดว่าข้าคือพระชายา แต่ทำไมข้าถึงกลายเป็นคนไร้ค่าทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นกลับมา และฝ่าบาทไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนเลย ฝ่าบาทอยู่ที่ไหน?"

"พระชายา พวกเราไปหาท่านแม่ทัพกันเถอะเพคะ ท่านแม่ทัพจะไม่มีวันปล่อยให้พระชายาต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรมนี้!"