ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 744

เมื่อหลานวานเออร์กำลังจะออกจากพระราชวัง และกลับไปหาตระกูลหลาน จินจื่อเสวียนได้มาที่ประตูก่อน "น้องข้า น้องข้า..."

"คุณชาย ระวังคำเรียกพระชายากว่านี้หน่อยเพคะ" แม่นมฉินพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

จินจื่อเสวียนเปลี่ยนคำเรียกแล้วพูดว่า "พระชายา ท่านแม่ทัพขอให้ผู้ใต้บังคับบัญชานำข้อความมาให้ท่าน เราพบท่านอ๋องแล้ว"

"พบแล้วหรือ!" หลานวานเออร์คว้าแขนของแม่นมฉิน และยืนขึ้นจากพื้นอย่างตื่นเต้น "ตอนนี้พระองค์อยู่ที่ไหน พระองค์กลับไปที่วังแล้วหรือไม่"

หรือไปที่ศาลาชิงหลิง...

จินจื่อเสวียนทำท่าที "เบา ๆ" อย่างรวดเร็ว และมองย้อนกลับไปที่คนในวังที่อยู่ข้างหลังเขา

เมื่อเห็นเขาทำท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ แม่นมฉินจึงพูดว่า "องค์ชายท่านกลัวอะไรหรือเพคะ ที่จาวเฟิงหยวนเป็นคนของพระชายาทั้งนั้น มีอะไรพูดตรง ๆ ได้เลยเพคะ ท่านอ๋องเสด็จกลับวังแล้วหรือเพคะ?"

"ยังไม่กลับ!" จินจื่อเสวียนดูลึกลับ "พระชายา ทำไมพระองค์ไม่กลับไปที่จวนหลานเพื่อดูฝ่าบาทสักหน่อย? แม่ทัพของเราช่วยฝ่าบาทจากจิงโจวกลับมา"

ช่วย!!

"เกิดอะไรขึ้นกับฝ่าบาท?" หลานวานเออร์ถามอย่างกังวลใจ

แม่นมฉินพูดว่า "พระชายา ฝ่าบาทอยู่ที่จวนหลาน เรากลับไปดูที่จวนหลานกันเถิดเพคะ"

"ได้ รีบมาหวีผม และเปลี่ยนชุดให้ข้าเร็ว"

"น้องข้า ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว ไปดูแลฝ่าบาทเถิด ท่านแม่ทัพบอกว่านี่เป็นโอกาสที่หายาก"

"นี่ ข้า..." หลานวานเออร์ก้มศีรษะลง แล้วมองดูเสื้อผ้าของนาง จริง ๆ แล้ว นางไม่ได้แต่งตัวไม่เรียบร้อย แต่นางอยากแต่งตัวสวยต่อหน้าท่านอ๋อง

แม่นมฉินได้ยินว่าน้ำเสียงของจินจื่อเสวียนที่ผิดแปลกไป และเดาว่าท่านอ๋องน่าจะได้รับบาดเจ็บ

"พระชายา เท่านี้ก็งามมากแล้วเพคะ"

"เอาล่ะ เรารีบไปที่จวนหลานกันเถอะ" หลานวานเออร์ขึ้นไปบนรถม้า โดยได้รับช่วยพยุงจากแม่นมฉิน

หลังจากกลับมาถึงจวนหลานแล้ว หลานวานเออร์จึงตรงไปที่ลานของจวนหลาน

ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ยืนอยู่ใต้ชายคา

เมื่อหลานวานเออร์เห็นหลานเฉินเฟิง นางจึงตะโกนออกมา "พี่ใหญ่!"

หลานเฉินเฟิงเหลือบมองนาง และทักทายหลานวานเออร์ "ในที่สุดข้าก็ได้พบพระชายาแล้ว"

"พี่ใหญ่ ช่วยหยุดทักทายข้าเช่นนี้ที ท่านอ๋องอยู่ที่ไหนรึ?"

"หมอหลวงยังคงพันแผลของท่านอ๋องอยู่ เจ้าเข้าไปข้างในทีหลังจะดีกว่า" หลานเฉินเฟิงกล่าว

"ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร? ท่านพี่พบองค์รัชทายาทที่ไหน? พระองค์ได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือไม่?" หลานวานเออร์ถามอย่างกังวล

หลานเฉินเฟิงขมวดคิ้ว และกล่าวว่า "ในจิงโจว เป็นสถานที่ที่มีพายุหิมะเลวร้ายที่สุดในปีนี้ ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บที่ขาจากเม็ดหิมะที่ตกลงมาขณะพยายามช่วยชีวิตเด็กอายุ 5 ขวบ ระหว่างทางกลับ โรคเก่าของท่านอ๋องกำเริบ แต่เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าเรียกหมอหลวงมารักษาท่านอ๋องแล้ว และหมอกำลังรักษาอาการบาดเจ็บของท่านอ๋องอยู่"

"ข้าอยากเข้าไปดูแลฝ่าบาท" หลานวานเออร์อดใจรอไม่ไหวแล้ว นางเดินตามหลังหลานเฉินเฟิง เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

หมอหลวงหกหรือเจ็ดคนในห้อง ต่างมองดูนาง

แม่นมฉินที่ตามมาพูดว่า "เรามาเยี่ยมท่านอ๋อง"

"ไม่เป็นไร เร่งรักษาองค์รัชทายาทก่อนเถิด" หลานวานเออร์เดินไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว และมาที่ด้านข้างของหรงเยี่ย

ชายชราที่กำลังรักษาอาการบาดเจ็บของหรงเยี่ยรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และจัดพื้นที่ให้หลานวานเออร์

หลานวานเออร์มองไปที่ขาของเขา หมอหลวงฉีกขากางเกงของหรงเยี่ยออก เผยให้เห็นขาที่เปื้อนเลือดทั้งสองข้าง บริเวณที่ได้รับบาดเจ็บมีดูมีเลือดไหลออกมาก ทำให้มองเห็นบาดแผลไม่ชัดเจน

"ไม่ต้องหยุดการรักษา รีบรักษาบาดแผลขององค์รัชทายาทเถิด" หลานวานเออร์กล่าว

"พ่ะย่ะค่ะ!" หมอหลวงจางฉวนคุกเข่าลงอีกครั้ง และฆ่าเชื้อบาดแผลของหรงเยี่ย

"พี่ใหญ่ ท่านเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยข้าได้ เจ้าต้องช่วยฉัน ข้ากลัวจริง ๆ ที่จะต้องเฝ้าวังอันเย็นชาแห่งนี้เพียงลำพัง" หลานวานเออร์เข้าหาหลานเฉินเฟิง และกอดแขนของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา

สำหรับนางแล้ว หลานเฉินเฟิงไม่เพียงแต่เป็นพี่ชายเท่านั้น แต่ยังเหมือนกับท่านพ่อของนางอีกด้วย

เพียงแค่เขาพยักหน้า นางก็วางใจแล้ว

หลานเฉินเฟิงแตะหัวของนาง แล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ"

หลานเฉินเฟิงส่งท่านอ๋องหรงกลับไปที่ตำหนักตกอย่างเงียบ ๆ และรายงานเรื่องนี้ให้องค์จักรพรรดิทราบ

จักรพรรดิเหยากล่าวว่า "วั่นฝู แจ้งให้หมอหลวงทราบโดยเร็ว"

"พ่ะย่ะค่ะ!" วั่นฝูกำลังจะจากไป ทันใดนั้นจักรพรรดิเหยาจึงพูดอีกครั้ง "ช้าก่อน"

วั่นฝูกลับมายังตำแหน่งที่เขาเพิ่งยืน รอคำสั่งที่สองของจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยากล่าวว่า "ข่าวการกลับมาของท่านอ๋องต้องถูกปิดบังไว้ในขณะนี้ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้รู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะคนที่ศาลาชิงหลิง ในช่วงนี้ ข้าจะให้องค์รัชทายาทจาวเฟิงหยวน และพระองค์จะได้รับการดูและจากพระชายาเพียงผู้เดียวเท่านั้น"

วั่นฝูตอบรับ และออกไป การแสดงออกของหลานเฉินเฟิงอ่อนลงเช่นกันและเขาพอใจกับการตัดสินใจของจักรพรรดิเหยามาก

ทั้งหมอหลวงฮั่ว และหมอหลวงจ้าวไปที่จาวเฟิงหยวน

หลานวานเออร์นั่งข้าง ๆ และดูอย่างไม่สบายใจ

หลังจากนั้นไม่นาน หมอหลวงจ้าวจึงกลับมาที่หลานวานเออร์ และพูดว่า "ขาของพระองค์จำเป็นต้องได้รับการปลูกถ่ายกระดูก"

"เช่นนั้นก็ปลูกถ่ายสิ"

หมอหลวงจ้าวกลับไปที่หรงเยี่ย และทำงานร่วมกับหมอหลวงฮั่ว เพื่อรักษาบาดแผลที่แตกของหรงเยี่ย จากนั้นจึงขูดเนื้อที่แช่แข็งออก...

หลานวานเออร์เฝ้าดูด้วยตาของนางเอง ขณะที่มีดผ่าตัดตัดเนื้อออก

จู่ ๆ ใจของนางก็ตึงขึ้น นางลุกขึ้น และพูดด้วยความโกรธ "เจ้าไม่ได้พูดถึงเรื่องการฝังกระดูกหรือ? เหตุใดเจ้าถึงตัดเนื้อออกด้วย? ฝ่าบาทต้องทรงเจ็บปวดไม่น้อย!"