ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 767

หากเขากล้ารังแกท่านแม่และน้องชายในท้องท่านแม่ เธอก็จะทิ้งเขาไว้ตามลำพังและอย่าได้หวังว่าจะให้เธอเรียกเขาว่า "ท่านพ่อ" อีก

เธอเตะประตูวังอีกครั้งและตะโกนด้วยความโกรธ "เปิดประตู!"

“องค์หญิง บรรพบุรุษตัวน้อย หยุดเตะเถอะ ฝ่าบาทยุ่งกับงานราชการมาก ฮ่องเต้เพิ่งให้คนส่งมา”

“เปิดประตู เปิดประตู!” ไป๋ชงเซิงเมินเฉยต่อคำห้ามของขันทีและเตะประตูหลายครั้ง

ในวัง อิงซาเดินเข้าไปในห้องอ่านหนังสือและพูดว่า "ฝ่าบาท..."

“เจ้าไม่จำเป็นต้องบอกข้าเกี่ยวกับนาง ข้าไม่อยากฟัง” หรงเยี่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจังพลางถือหนังสือไว้ในมือ

อิงซาตอบด้วยเสียงต่ำ "แล้วเรื่องขององค์หญิงตัวน้อย... จะให้เรียนหรือไม่?"

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิง?"

“องค์หญิงอยู่ข้างนอก ร้องเรียกหาพระองค์ ฝ่าบาท!”

หรงเยี่ยวางหนังสือที่เขาถือไว้แล้วพูดว่า "พาเธอเข้ามา"

อิงซาหันกลับมาและเปิดประตูพระราชวังที่ไป๋ชงเซิงเพิ่งเตะประตู เมื่ออิงซาเปิดประตูไป๋ชงเซิงก็ล้มลงในพระราชวัง อิงซารีบคว้าไป๋ชงเซิงและจับตัวเธอให้มั่นคง

ไป๋ชงเซิงสะบัดมือของอิงซาออกแล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยความโกรธ ตะโกนเสียงดังขณะที่เดิน "องค์รัชทายาท องค์รัชทายาท ... "

เมื่ออิงซาได้ยินเสียงเรียกก็แอบลูบหน้าผากของเขา

วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิง ทำไมถึงเรียกผู้เป็นพ่อของตนเองด้วยความโกรธ อีกทั้งยังโกรธจนไม่เรียกว่า "ท่านพ่อ" เลยด้วยซ้ำ

ไม่นานไป๋ชงเซิงก็ถึงห้องหนังสือ

อิงซาวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและกระซิบ "องค์หญิง รีบทำความเคารพท่านฝ่าบาทเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

“เป็นถึงรัชทายาท แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นพร้อมให้ฐานะพระชายาขององค์รัชทายาทแล้วทิ้งแม่ของข้าไป ตอนนี้ท่านยังไม่อยากให้นางมีลูกให้ท่าน แล้วยังจะขับไล่นางออกไปอีก”

การแสดงออกของอิงซาเปลี่ยนไปอย่างมาก "องค์หญิง ... "

หรงเยี่ยยกมือขึ้นเพื่อหยุดอิงซาที่พยายามพูดเพื่อห้ามปรามไป๋ชงเซิง

เขาโกรธไป๋ชิงหลิง แต่เขาก็ยังอดทนกับลูก ๆ ของเขาเล็กน้อย เขาถามว่า "ไปโกรธอะไรมา"

“ข้าไม่เคยระบายความโกรธใส่ท่านแม่และข้าก็ไม่กล้าระบายกับท่านด้วย ท่านบอกมาเถอะว่าท่านทำอะไรกับท่านแม่ของข้า ถ้าท่านไม่ต้องการท่านแม่ของข้าแล้ว ท่านไล่นางออกจากวัง หย่ากับนาง พวกเรากลับไปที่หุบเขาเซียนไหล ต่างคนต่างอยู่ แยกกันอยู่อย่างมีความสุขและอย่ายุ่งกันอีกเลย!” ไป๋ชงเซิงพูดด้วยความโกรธ

หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้นและมองไปที่อิงซา "พาสาวใช้ในวังที่อยู่ข้างๆ เธอเข้ามา"

สาวใช้ในวังที่เขาพูดถึงคืออาลู่

อิงซารีบพาสาวใช้ตัวน้อยเข้ามา

อาลู่โค้งคำนับหรงเยี่ยอย่างสุภาพ

หรงเยี่ยพูดว่า "ตอนที่องค์หญิงอยู่ข้างนอก เกิดอะไรขึ้น?"

อาลู่ตอบอย่างตรงไปตรงมา "มีข่าวลือในวังว่าองค์ชายต้องการทำแท้งเด็กในท้องของแม่นางไป๋! องค์หญิงบังเอิญได้ยินดังนั้นจึงให้หม่อมฉันจดรายชื่อสาวใช้แล้วมอบให้ฮองเฮาจัดการ”

อาลู่ฉลาดมาก หยิบรายชื่อที่นางจดออกมาจากแขนเสื้อ

หลังจากที่อิงซาหยิบรายชื่อออกมาก็ยื่นให้หรงเยี่ย

รายชื่อในนั้นปรากฏอย่างชัดเจน อาลู่เมื่ออายุสามขวบก็เริ่มแสดงถึงความมีไหวพริบและครอบครัวของเธอก็พังทลายเมื่ออายุสี่ขวบ เธอถูกส่งไปที่วังเพื่อเป็นสาวใช้และได้รับเลือกจากฮองเฮาให้และส่งให้นางไปเป็นสหายของไป๋ชงเซิง

นางเป็นอัจฉริยะ แค่เห็นก็รับรู้ได้

หรงเยี่ยหรี่ตาแคบลงเล็กน้อยแล้วมองดูไป๋ชงเซิงที่กำลังโกรธเกรี้ยว ใบหน้าหล่อเหลาที่ตึงเครียดของเขาหัวเราะออกมาดัง ๆ "เจ้าได้ยินอะไรก็เชื่อ เจ้าคิดว่าพ่อของเจ้าเป็นคนเลือดเย็นขนาดนั้นเลย"

“ข้าคิดเช่นนั้น!” ไป๋ชงเซิงกำหมัดแน่น เธอยังคงไม่สงบลง แต่กลับรู้สึกเสียใจและโกรธมากขึ้น “ท่านเป็นรคนเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นทำไมท่านแม่ของข้าถึงทนไม่ไหวขนาดนี้? ท่านถึงกับแต่งงานกับคนอื่นเมื่อท่านแม่ไม่อยู่ในวัง!”

“ข้าไม่อยู่ในวัง!”