ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 768

ฮองเฮาเต๋อรู้สึกตัวก่อน เอ่ยปากพูด " เซิงเอ๋อร์ ใครเป็นคนบอกว่าเสด็จพ่อเจ้าต้องการแท้งลูกในครรภ์ของแม่เจ้า"

" ฮองเฮา คนในวังต่างก็พูดกันปากต่อปากถึงเรื่องนี้ ในวันนี้เสด็จพ่อก็มาเยี่ยมเสด็จแม่ที่ศาลาชิงหลิง แล้วยังได้รับสั่งให้หมอหลวงเตรียมยาขับครรภ์ ตอนนี้ครรภ์เสด็จแม่ได้เสียเด็กไปแล้วใช่หรือไม่" นางได้เห็นสภาพของไป๋ชิงหลิงที่นอนอยู่ หน้าซีดเผือด เหมือนคนป่วยติดเตียง ในใจจึงมั่นใจว่าสิ่งที่ได้ยินมานั้นเป็นความจริง

ที่นางวิ่งมาถามด้วยตัวเองนั้นก็เพื่อให้ไป๋ชิงหลิงบอกนางด้วยปากตัวเองว่าพ่อของนางได้นอกใจแม่แล้ว

ไป๋ชิงหลิงมองฮองเฮาเต๋อแวบหนึ่ง แล้วก็เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาพร้อมกับรอยยิ้ม " ดูเหมือนว่าในศาลาชิงหลิงนี้จะไม่สะอาดจริงๆ"

องค์รัชทายาทได้เตรียมยาขับครรภ์ไว้แค่ถ้วยเดียวจริงๆ แต่กลับลือไปว่ามีสองถ้วย

อีกอย่าง เรื่องนี้มันเป็นแค่การทะเลาะและโต้เถียงกันระหว่างคู่สามีภรรยาเท่านั้น แต่เมื่อข่าวลือออกไป ไม่นานก็คงจะลือว่าลูกในครรภ์นางไม่ใช่ขององค์รัชทายาท ดังนั้น องค์รัชทายาทจึงต้องการกำจัดลูกในครรภ์ของนางแน่นอน

" ข่าวลือก็เปรียบดังสิงเสือ จะปล่อยให้คนแพร่งพรายแบบนี้ต่อไปได้เยี่ยงไร ข้าจะไปจัดการเรื่องนี้เดี๋ยวนี้"

" เสด็จแม่ ท่านต้องสืบให้รอบคอบนะ บางทีคนที่สืบหาพบก็อาจจะไม่ใช่คนร้ายตัวจริงด้วย ในวังนี้มีคนที่ใช้วิชาลวงตาได้นั้นมีมากนัก และคนที่ไม่อยากให้ข้าอยู่อย่างสงบนั้นก็นับไม่ถ้วนเพคะ" คำพูดไม่กี่คำของไป๋ชิงหลิงช่วยทำให้ฮองเฮากำหนดเป้าหมายได้เลย

ฮองเฮาเต๋อพยักหน้าเอ่ย " ข้ารู้ว่าข้าต้องทำเยี่ยงไร เจ้าก็รีบกำจัดเสี้ยนหนามในศาลาชิงหลิงละกัน เพื่ออนาคตจะได้ไม่นำภัยมาหาอีก"

เมื่อบอกกล่าวแล้ว ฮองเฮาเต๋อก็เดินออกจากศาลาชิงหลิงทันที

โดยมีแม่นมหยางและแม่นมจ้านเป็นคนส่งนางออกจากจวน

หลังจากที่ฮองเฮาออกไปแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็กวักมือไปทางไป๋ชงเซิงเอ่ย " เซิงเอ๋อร์ เจ้ามานี่หน่อย"

ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้วแล้วก็ทำหน้าเคร่ง เดินมาหาไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

สายตาของนางตกทอดลงไปยังท้องของไป๋ชิงหลิง นัยน์ตานั้นแฝงด้วยไอแห่งความโกรธ เอ่ย " ท่านแม่ยังเจ็บไหมฮะ ข้าเคยได้ยินว่าการทานยาขับครรภ์นั้นอันตรายยิ่งนัก หากทำไม่ดีอาจจะตายทั้งกลม แล้วเขายังเตรียมตั้งสองถ้วยให้ท่าน"

ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าหัวเราะฮาออกมาคำหนึ่ง

" ท่านแม่ไม่ต้องมาโกหกข้า และไม่ต้องฝืนยิ้มอย่างมีความสุขด้วย เพราะข้ารู้ถึงความลำบากใจของท่าน" ไป๋ชงเซิงมองหน้าท่านแม่ตัวเองด้วยความทุกข์ใจ นางคิดว่าต้องเป็นเพราะถูกหรงเยี่ยทำให้นางเจ็บปวดลึกเกินเยียวยา ทำให้นางต้องฝืนยิ้มให้ตัวเองอย่างนี้

นางขยับตัวเข้าไปหาไป๋ชิงหลิง แล้วก็อ้าแขนกอดไป๋ชิงหลิงไว้ เพื่อปลอบโยนนางเล็กน้อย " ท่านแม่ ท่านอย่าได้ทุกข์โศกเลย ท่านยังมีเซิงเอ๋อร์อยู่"

ความรู้สึกหดหู่ของไป๋ชิงหลิงทั้งวันถูกเด็กน้อยในอ้อมกอดทำลายทันที

นางไม่ได้เชื่อใจเสด็จพ่อของนางเลยแม้แต่น้อย แต่ว่านางรักตัวไป๋ชิงหลิงจริงๆ สิ่งเหล่านี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกสบายใจและก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน

เด็กน้อยคนนี้เมื่อก่อนเคยเชื่อใจหรงเยี่ยหมดใจ แต่ตอนนี้นางไม่ยอมให้ความเชื่อใจแม้แต่น้อย นางไม่ได้เป็นเด็กน้อยที่จะถูกหลอกง่ายๆ อีกต่อไปแล้ว

ไป๋ชิงหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วก็จับมือเล็กๆ ของไป๋ชงเซิงขึ้นมาวางไว้บริเวณท้องของตัวเองที่ส่งเสียงกลองแผ่วเบา " เซิงเอ๋อร์ เจ้าสัมผัสดูว่าน้องยังอยู่ไหม"

ไป๋ชงเซิงรู้สึกสะดุ้งไปทีหนึ่ง ก้มหน้าดูมือที่ถูกไป๋ชิงหลิงจับไว้

ที่นั่นรู้สึกว่าแข็งเล็กน้อย แล้วก็ยังรู้สึกได้ว่ามีก้อนกลมข้างในด้วย

แต่นางก็ยังไม่เข้าใจ

" เจ้าไม่ได้รู้สึกถึงการเรียกหาของน้องชายน้องสาวหรือ"